Вы не вошли.
Па-першае, выбачайце за адсутнасць косак у назве, ліміт сімвалаў.
Па-другое, паходжанне імя бязблога. Ўсім цудоўнага беларускамоўнага рока!
Выконваю рэзалюцыю "жадаю жыць", бо жудасна. І "ебашь трасянкай, потым разбярэмся", бо як інакш я мову вывучу?
Шо б не атрымалася ў выніку, а дарослай 25-гадовай дзяўчыне патрэбна жыць асобна і сепарыравана ад бацькоў і мець не рандомна-спантанныя сацыяльныя навыкі.
Ад часу стварэння майго дзённіку шмат ўсяго здарылася, шмат чаго ў маім светаадчуванні змянілася, але ж ёсць адна канстанта. Мне вельмі, вельмі самотна ў жыцці. Я пяты год іду к таму, штоб гэта змяніць, і жадаю не спыняцца.
Запісы планую рабіць только лічныя і толькі жыццёвыя, бо гэтага мне і не хапае, а нешта з маіх каметарыяў да навін і наогул мае верагоднасць падвесці мяне пад артыкул.
Відарыс у подпіс:
[img]https://i.ibb.co/TrhCp2r/challenge-mark-kanobu-01.png"[/img]
Отредактировано (2022-07-08 21:44:15)
Знайшла артыкул пра беларускую лаянку. Напэўна, найвялічкі ўнёсак Віцебска ў беларусізацыю ў апошнія гады, таму шта збіралася гэта па нас
Оберблядзь – найвышэшая ступень
Отредактировано (2022-10-05 15:23:44)
Знайшла артыкул пра беларускую лаянку. Напэўна, найвялічкі ўнёсак Віцебска ў беларусізацыю ў апошнія гады, таму шта збіралася гэта па нас
Оберблядзь – найвышэшая ступень
Анон-училка хочет подписаться на этот безблог. Хоть его магистратура в Витебске накрылась из-за деда-пидараса. хачу размаўляць па-беларуску, буду цябе чытаць
Анон-училка хочет подписаться на этот безблог. Хоть его магистратура в Витебске накрылась из-за деда-пидараса. хачу размаўляць па-беларуску, буду цябе чытаць
Вітаю Прыемна бачыць ў людзях такое жаданне, але ня ведаю, ці магу цябе чым дапамагчы? Мабыць, якіх спасылак накідаць?
Отредактировано (2022-10-05 15:24:46)
Я ня ведаю, чаго б разумнага сюды запісаць. У мяне няма ніякіх слоў, проста ААААААААААААА. Сёння кінула навіны псіхалагіне, яна мяне пытаецца "Вы як?" А я ёй і адказваю "навошта казаць "лячу у шмоню", калі мы ўжо там". Я раней шмат выкарыстовывала гэтую фразу. Нешта яна больш так не адчуваецца.
Пры тым, што на працы адстойваю свае інтарэсы, чамусьці навучаюся, спрабую рабіць планы нейкія. Рабіць сваю будучыню, блямба. Вось, разабралася, што ў мяне не сацыяльная няёмкасць, а commitment issues (калі хтосьці ведае, як гэта карэктна перакладаецца, падкажыце, калі ласачка, я толькі падрадкоўнік магу).
Да апошняга году нават ня ведала, што TrashSmash з Беларусі. Я яго канал з аглядамі не глядзела, толькі ведала, што такі блогер ёсць (у мяне фрэнд яго дужа любіў), таму спачатку тры месяцы была падпісана на яго ў ЦікТоку, а потым знайшла у дрэве спасылак асноўны канал, і такая
Зараз ён робіць вельмі цікавые відэа пра гісторыю Беларусі ў 90-ыя, напрыклад:
https://vm.tiktok.com/ZMF62XTxM/
Непрыемна цікавы момант: калі ты пачынаешь вылечвацца ад нейкай часткі ментальных праблем, так пачынаешь разумець, чым кіруюцца людзі, якія выкарстовываюць вельмі абмежаванные с прошлага твайго погляду сцвярджэнні. Там, дзе раней было
нешта лішку абстрактна атрымліваецца
паспрабую с прыкладам
"*калі б хацеў - зрабіў* як? але ж гэта не так па едзіначалавечным пункту 1, характэрістыцы 2 і прыкмете 3"
становіцца
" не такія уж і едзіначалавечныя гэтыя пункт 1, характэрістыка 2 і прыкмета 3, але ж *калі б хацеў - зрабіў*"
Не, нейкая дупа з прыкладамі тут, калі не успамінаць адносіны с бацькамі, але ж мне іх успамінаць паддастала.
Палажу тут гэты кусок допісу, калі дадумаю думку - распішу.
Яшчэ адзін непрыемны цікавы момант: дзеля мяне не працуе нейкая частка парад па самамэнеджмэнту, таму шта калі у мяне ёсць нейкая задача, аб якой я шмат трывожусь, і я ўнашу яе ў календар, я атрымліваю не нейкаю палёгку з таго, што мне цяпер не патрэбна аб гэтым памятаць, а больш панікі аб часу пачатку і дэдлайне. Дзеля нейкіх бытавых пытанняў такого не адбываецца.
Цікава, чаму, гэта адбываецца, таму шта я запыталася ў псіхолага пра гэта:
Дзеля мяне ў ёй не хапае пауз, калі я нешта кінула на нейкі час - вялікі адсотак часу - а потым звярнулася і дарабіла. Мая версія схемы выглядае неяк гэтак:
І гэта была трэвога ва ўсёй яе прыгажосьці.
Пасля пачатку піздеца я вярнулася да сваёй тэрапеўткі. Пытанняў было шмат - і жах адбываючагася, і абвастрыліся праблемы з маці, і на працы зноў усё паляцела ў шмоню, і чамусьці я ніяк не магла пачаць шукаць іншую, зато знайшла шмат панічных прыступаў працягам у як меньш некалькі дзён, і неяк не адраблялася з новымі знаёмымі.
Тэрапеўтка рэкамендавала мне, што пачытаць, і я чытала, рабіла практыкаванні і вывады. Шукала інфу, рабіла практыкаванні і вывады сама. Завершыла курс Learning how to learn. Мы шукалі і матывацыі для будучыні і змагаліся са страхамі, абгрунтовывалі дэматывацыі і вучыліся адстойваць свае мяжы на працы і ў доме, я шукала шмат інфы, спрабавала навучацца дзеля перамены напрамку ўнутры індустрыі, таму шта мая мне не падыходзіць, я зрабіла памылку пры выбары, і гэта адна з прычын майго выгаранія; арганізовавацца яшчэ, і яшчэ, і неяк інакш, але ж ніякіх значных здвігаў ў маём жыцці, акрамя закрэплення тых здаровых адносін (агіды і адхілення) да адбываючагася буквальна ва ўсіх аспектах, не адбылося.
На працягу апошніх некалькіх месяцаў мы вярталіся да аднаго і таго ж пытання: мне патрэбна медыкаментозная падтрымка, сітуацыя выйшла за мяжы, дзе без іх змагацца з усім, што на мяне навалілася, па версіі маёй тэрапеўткі - будзе вельмі сложна, мая галава перакладае гэта як "немагчыма".
Я звярталася да дапамогі антыдэпрэсантаў некалькі разоў. Першыя дзве-тры спробы (тры-пяць схем) мне не дапамаглі. Некаторыя лекі наўпрост ўсыпляля мяне на 18-20 часоў у сутках, але астаннія 4-6 я чагосьці жадала і рабіла паміж ежай, душам і туалетам. Другія надалі мне энергію да жыцця, поўны расфокус і праблемы с апетытам - я не адчувала жадання ёсць, і разумела, што я галодная, толькі калі ў мяне кружылася галава, і балела ў жэлудку. Кажысь, гэта быў Флуаксэтын. У прэдапошні раз мне казалі, што Флуаксэтын быў наймацнейшым прэпаратам на рынку і "ну раз так" выпісалі таблеткі, якія я нават не стала набываць, бо яны прызнаны аптэчным наркотыкам. У апошні раз я была там вясной, і мне далі схему, якая не паяынала працаваць... і не пачынала... і не пачынала... К скончанню другога месяцу чакання я перастала звяртацца к той псіхатэрапеўтке, таму шта нічога іншага яна мне не саветавала і не змяняла - мабыць, з гэтай схемай яшчэ павязе. Як па мне, прэпарат ўжо накапілся ў тваём арганізме, калі пабочкі ўжо прайшлі некалькі змен, маць вашу. Гэта былі частная доктарка, дактары ў стацыянары і тэрапеўтка звычайнага. Хтосьці па рэкамендацыі, кагосьці знайшлі па отзывам, к камусьці прыйшла наўпрост с уліцы. Мабыць, дзесьці і ёсць доктар_ка, яка_я жадае мяне слухаць, знайде, якая схема мне дапаможа, і к каму я фізычна магу папасць на прыём, але ж пакуль я не здолею гэта шукаць і зноў лавіць гэтыя спецэффекты па некалькі месяцаў, пакуль стане панятна, дапамагае мне гэта альбо не. Гэта наўпрост уб’е маю і так маленькую спасобнасць к працы, і надзея сепарацыі адложыцца на нявызначанна доўгі срок. А мая маці вядзе сябе са мной тым хужэй, чым мне становіцца хужэй фізічна, альбо фінансава, альбо маральна.
Тэрапеўтка мая гаворыць, што яна паразмаўляе з калегамі, што ў такой стуацыі рабіць, таму што мы ў ступоре, і мы зрабілі са стараны пстхатэрапіі ўсё, што было магчыма зрабіць здесь, і што яна мяне ніколі не кіне з гэтым адну. Неяк нават сімвалічна, што гэтыя вывады з нашай працы прыйшліся на апошнюю сесію ў годзе.
Я дапусціла: мабыць, мне патрэбна кампанія? Я ж заўсёлы расквітаю каля нэйтральных альбо добра адносячыхся да мяне людзей, і нават некалькі дзён апасля размоў я больш энергічная і цэлеўпартая. На гэты момант мне ў ленце навін папалась віцебская арганізацыя, якая аб’явіла сесію арт-тэрапіі дзеля пастрадаўшых ад хатняга гвалту. Я зарэгестрыравалась і ў палі "чаму вы зацтце папасць на гэтую сесыю" напісала, што я пытаюсь выйсці с адносін, у якіх гвалт прымянялі ка мне, і мне патрэбна пабыць с людзтмі, якія разумеюць, як гэта. Мяне не ўзялі на сесію.
Я б напісала, колькі дзён я праплакала па гэтаму адказу, але ж я яшчэ пачынаю плакаць, калі ўспамінаю аб гэтым. Калі спынюся, апублікую фінальныя лічбы.
Мая падруга ў гэтым годзе ўпершыню ўслыхала апісанне адной з сітуацый дома, адказала "бля, ну я хз" і пераводзіла тэму кожны раз, калі я хацела штосьці такое упамянуць. Праз два-тры разы я адяе адстала, потым яна са мной паругалася па другой прычыне, і зараз мы амаль не размаўляем.
Што казаць, годная тэрапеўтка, калі я нават ў такіх умовах не планую суіцыд. Гэта нават мяне саму здіўляе. Але што рабіць далей - я ня ведаю.
Абдымкі, ананя ♥️ (мне падабаецца думаць, што ласкальнае ад "анон" утвараецца як і ў іншых пяшчотных істот - кацяня, кажаня і іншыя).
Наконт флуаксетыну - яшчэ з год таму, калі я ў мед.галіне працавала, ён быў толькі ўкраінскі, і водгукі былі вельмі так сабе, можа, у гэтым справа? Калі ёсць магчымасць набыць арыгінальны (не ведаю, можа ў рф ёсць), магчыма, будзе лепш.
Мне прыкра, што ніяк не магу табе дапамагчы, але, можа, ты хочаш маленькі падарунак ад таемнага санты? Калі так, то напішы мне адрас і віш
Абдымкі, ананя ♥️ ]
Дзякуй, ананя
Я так ніколі і не напісаў цябе, але ж бачыз гжтае паведамленне і тваю прапанову, і мне было вельмі прыемна. Яшчэ раз дзякуй
Быў зноў тяжкі і доўгі эпізод менталачкі. Паспрабую паздней запісацьі, як маё жыццё.
Як файна, што ты павярнуўся!
Як файна, што ты павярнуўся!
Дзякуй! Прыемна, што мяне хтосьці памятае
Штош, аб усім
Я дапрацавала свае лайно-распред да апошнягу дню і звольнілася. С таго часу я не працавала паўнафарматна, мела толькі падпрацоўкі. Ў мяне жудаснае прафвыгаранне было, я нават першы год на падпрацоўках, выбачайцеся за падрабязнасці, ванітавала ў прыбіральне.Спрабую вярнуцца ў айці, але не ў тое, што мела. Гэта зараз мая асноўная размова с тэрапеўткай.
Я атрымала медыкаментозную падтрымку. Мне пару разоў змянілі лекі, зараз маем то, што працуе. Атрымала я і больш праблем са здароў'ем. У мяне дыагнаставалі аўтаімуннае, на падпрацоўцы зрабіла сябе яшчэ і праблемы са спіною. Вылечваюсь паціху.
Пытанні з маці ў мяне неяк... ураўнаважыліся? Як сказала мне тэрапеўтка, "тэрапія - гэта шмат часу пуць да блізкіх, а не ад іх". Усё яшчэ ёсць пытанні, і яны тяжкія, але і разумею я сваю маці больш.
Я жадаю напісаць кнігу, пакаляраваць воласы, гуляць ў настолкі нават больш, чым зараз, вязаць і ўувогуле жадаю жыць.
Да мяне прыходзілі с КДБ за данат 21 году, да сіх разлікваемся с даўгамі.
Пачала паліць вэйп.
Спрабую зноў зрабіць стаднеўку, дзе я кудысьці дайду.
Як-так гэтак.
Отредактировано (2025-03-15 19:21:30)
Стамілася хварэць, спіна балела ўчора ўвесь дзень. А яшчэ за два гады без гэтага блогу адвыкла пісаць дліныя запісы.
А яшчэ за той час, што піла памногу Кока-Колы, адвыкла есці. Кожны дзень па 3-4 разы? Да біялогія здэкваецца з мяне. І гатаваць... Усе гэтыя разы... Але ж ад Колы я і пачала адвучацца, калі пачала паліць вэйп, і зараз я адчуваю голад пастаянна. Але ж патрэбна. Наўпрост на падтрыманне цела патрэбна тратіть шмат часу.
Да і спаць мне падабаецца, што вялікі бонус адказу ад Кока-Колы.
Спрабую больш ужываць слова "працаваць" у жыцці. Пайці на падпрацоўку. Працаваць над сваім хабійным праэктам. Выявілася, што пасля травматычнага вопыту я нават гэтага слова баюся.
Напэўна, абрала правільна, гэта не дапамагае мне ў хабійных праэктах, але і на сто адсоткаў яны не спыніліся.
Але ў мяне ёсць і другія страхі. Прайшло амаль десяць гадоў с аб'юзіўных стасункаў, але я яшчэ баюся сустрэцца с былым хлопцам. Ён зноў нядаўна віделся мне ў кашмары.Тут яшчэ нядаўна і гадавіна таго, як ён мяне пабіў, была, наколькі я памятаю. Тады кашмар і прывідеўся.А ён працуе +- у той жа галіне, што і я. Мяне пугае атрымацца ў сітуацыі, дзе я не магу сайці с працы, але сустракаюся с ім. У прошлых абставінах маего слова супраць его мне не дапамаглі.
Але ж патрэбна змагацца. Зямля вялічкая, што мне, усё жыццё баяцца гэтага ўрода?