Холиварофорум

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Пра такі сабе я лекар.

Даражэнькі дзённік, за сённяшні прыём мае прызначэнні былі:
- адмяніць лекі, якія пацыентка прымала апошнія дзесяць год
- купіць падлетку бутэльку для вады (падлетак зараз жа пачаў ныць маці пра ну пойдзем ну купім ну мы паспяваем)
- купіць маці падлетка бутэльку для вады і ляльку-антыстрэс у фікспрайсе

Я не ўпэўненая, але мне здаецца ж абяцалі нешта іншае, як вучылі на маю сённяшнюю спецыялізацыю. Нешта там было пра інсулін і ўратаванне жыцця - здаецца, я не толькі не ўратавала, але ж і скараціла жыццё падлетку, як ён не супакоіцца, а маці не паспее ў фікспрайс перад самалётам.

Отредактировано (2024-01-05 14:19:25)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дабрадзнь, паненкі, дабрадзень, панове.

1) Надоечы бачыла гіляў - упершыню ў жыцці я бачыла іх не на малюнках, і бачыла я іх з балкону кватэры прыгожай жанчыны, з якой мы паспелі з’ехацца тэхнічна два разы: спачатку ў мяне, зараз вось у яе.

Гілі калі што давалі калектыўных піздоў каўкам, замест таго каб прыгожанька сядзець на галінках і ласавацца чым яны там могуць ласавацца ў лютым у горадзе на ясені.

То вось, мы з’ехаліся. Было так: спачатку да мяне разам са сваім катом прыехала прыгожая жанчына, бо як раз па такіх прыгожых жанчын-дурнічак пачалі зноў хадзіць разумныя добрыя людзі і вытлумачваць ім іхнюю дурасць. Планавалася, што ў мэтах размінуцца з разумнвмі людзьмі мы прабудзем у мяне як мага далей, але, дзякуй богу, уладкаванне дабрабыту горада ўнесла свае карэктывы.
Халоў, сказаў нам першы анел, тут вось у нас капрэмонт, вось ранкам заўтра і пачнем (і пачалі, што характэрна).
Другі анел з брыгадай пачаў штробіць сцены і адхуярваць балконы, трэцяга, які хуярыць у аоду зорку палынь і пакідае дом без магчымасці нармалева пасраць і памыцца, мы не дачакаліся. Мы, уласна, і другога дачакаліся не цалкам, бо ен згадзіўся пачакаць тыдзень, як мы звалім. Адзінокі наш не разбураны балкон застаўся тырчэць апошнім зубам у роце дэментнай бабкі, абакружаны руінамі і вокнамі, забітымі лістамі  профнасцілу - гэткі маленечкі засіаўшыся кавалак пасярод апакаліпсісу, але вось і мы з’ехалі, і ўсе скончылася - пачаўся час плачу, і смутку, і енчання ў цемры, пасля якога застануцца цішыня і чаканне суда.

Я калі што літаральна пра цемру і лісты прлфнасцілу, зусім яны там ебануліся.

2) Я стамілася а) працаваць у дзве змены, б) баяцца. Вы калісьці думаді пра тое, як стамляе баяцца? То вось дахуя стамляе.

Атупленне мае дасягнула ўзроўню, на якім я пачынаю чытаць манхву - то вось сення і яна не прынесла мне супакою. Галоўнаяігераіня манхвы памірала, як:
- пройдзе больш за хвіліну на вуліцы узімку
- пройдзе больш за хвіліну
- павыдзірае тры лісціны з градак
- гэтая нямоглая якмсці херам змудрылася параніцца, як лупцавала другую нямоглую прутком
- пры гэтым ей зразумела усе навокал распавядалі, якая яна моцная і з таго дзівіліся, і толькі я ахуевала.

…так, добра, гэта ўзровень, на якім я зайздрошчу намалеваным людзям.

Ну, з іншага боку ў мяне вось сухотаў няма, я спадзяюся.

У такім рытме працаваць мне засталося нешта па травень, жыць - невядома, пажадайце трымацца.

3) жывельны мір адрэагаваў на змену месца жыхарства сваеасабліва: кот абасцаў крэсла  ды насраў у чарапах, адна з чарапах пачала паміраць.
Недзе нехта мне нагадаў, што гэтым годам будзе ўсе, што некалі мяне зламала: пакуль засталася памерлая хатняя жывела і моцна захварэўшыя родныя. Спадзяюся, што а) гадальшчык быў лайно б) абыйдземся жывеламі таксама захварэўшымі і не прадзяўбу гэтым разам. Кот да лекара ўжо скатаўся, чакаем аналізы, чарапаха запісана. Нешта будзе, усякім разам можна пашукаць асобную ад прыгожай жанчыны кватэру ды зменьшыць канцэнтрацыю катоў.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

1) Стома мая дасягнула той кропкі, дзе я пачынаю пракрасцінацыю ды сабатаж: вось гэтае ўсё з нельга спазніцца туды, куды не спяшаўся.

Надоеы, дарэчы, чарговым разам спазнілася на працу ды была аблаяна пацыенткай, якая сказала ў выніку, што яна адмаўляецца ад агляду і больш не прыйдзе.

Жарт у тым (апроч таго, што зразумела спазняцца на працу не варта, і канешне, незадаволенасць яе мела легальную падставу), што пацыентка мне неверагодна не падабаецца, рэкамендацыі не выконвае, затрымлівае прыем і наогул інфармацыю пра тое, што мне не прыйдзецца чуць пра яе погляд на свет ні сення ні ніколі я ўспрыняла з палёгкай.

Вось дарэчы і падстава для сабатажу - так, я шмат працую, але больш за ўсё мяне стамляе тое, што мне не падабаецца; а мне не падабаецца. Мне не да спадобы аніводная з маіх прац, мне не да спадобы перспектывы - прычым і лепшыя з іх на думку астатніх асабліва мне не да спадобы. Я зноў як тая жабка тузаюся і тузаюся, бо так слушна, і роспачна чакаю, як усе гэта скончыцца. Мне не да спадобы, мне не цікава, мне не хочацца нічога, што мне прапануюць - ні благога ні добрага.

Калі буддзе было так як мне - лайно вашая нірвана.

2) Калі б магчыма было вярнуцца ў нейкі момант, я б абрала той, дзе я ўжо разасралася з роднымі пасля камінаута, з’ехала на здым, а былая яшчэ да мяне не прыехала. Было б цудоўна застацца ў амаль пустой кватэры, адной, без нікога і нічога, і адказваць толькі за сябе - і шмат чаго ў такім выпадку я б рабіла інакш.
Напэўна мне проста цяжкавата з кімсьці зноў жыць, ці ў мяне пазбягаючы тып прыхільнасці ці яшчэ якая трасца, але вось як было б цудоўна.

3) Не здзейсніўся - чакана - адзіны праект, які быў мне цікавы, але на якм я згадзілася з рыпеннем, бо не лезе. Ну, не лезе ды не лезе, не будзе табе праекта, бо тк.

4) Ізноў жа надоечы ледзь не памерла пасля размовы з ашуканцамі. Зараз у іх, карацей, новая такая фішка: спачатку табе піша нібыта твой кіраўнік, маўляў, а ці звязвалася з табой К.Д. Бэшная? А то у нас новы куратар, прагледжваў калектыў і вось да табе пытанні; а ўжо потым тэлефануе чалавек, які пазначаецца як К.Д. і пачынае вымагаць грошы. Там яшчэ псеўдакіраўніцтва абавязова цікавіцца, ці не ведаеш, што магло зацікавіць - вядома, каб чалавек потым нікому не расказваў,  ну й ды зліваюць верагодна.
Не мею аніякай думкі на той конт, адказала я, упэўненая, што гэта сапраўды кіраўніцтва - і пацыентке распавяла, што нешта ў кабінеце холадна; сапраўды было холадна, але ж трэсла мяне не зза гэтага.
Ад інфаркту мяне ўратавалі дзве рэчы: па-першае, у махляроў сувязь была лайно і я паспела зразумець, што тэлефануюць праз тэлегу, а сапраўднвёыя так, калі што, не робяць, другое, у адным з чатаў пра нешта гэткае пісалі.

Калі што я вось зараз пішу і сэрца неяк нядобра адчуваецца. Хто б ведаў, якая я, як вызначылася, баязлівіца.

5) Заябала.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

1) Мару аб наркозе.
Ніклолі не спала так добра, як ў наркозе, калі ўжух і нібы на горцы скатваешся, і цемна і больш нічога.
Магчыма мае навязлівыя думкі пра памерці б хутчэй - стома і жаданне выспацца.

2) Што я ведала пра творчы затык дасення? Здаецца нічога я не ведала, з таго мы робім выснову, што мяне чакае яшчэ зашмат цікавага і нечаканага ў жыцці і шмат якія совы апынуцца не тым, чым падаваліся.

3) Дарэчы.
У мяне есць спіс разнастайнага джанк-рыдзінга, які я чытаю як мне кепска. Ен мяне супакойвае, бо ен тупы і з хэпіэндам, ці вельмі просты і прадказальны. То вось учора я наноў прачла адну з гэтых гішторый і раптоўна зразумела, што аніякага хэпіэнда не здарылася, галоўны герой на самой справе праябаўся і памер кепскай смерцю.

Пампампампам.

Як я хачу наркоз, хто б ведаў.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Божухна, родненькі, дай мне храбрасці. Дпражэнькі мой божухга, чаму так ліха, хуева я б нават сказала.
Адна з маіх румінацый гучыць наступным чынам: як я памру ніхто не засумуе і асабліва я. Сваеасабліва яна ідзе проста следам за той, якая пра хачу памерці. Божухна, я думала і пра тое, што хпчу выклікаць нечую рэакцыю, і пра тое, што дзіця па трахчастнаму аналізу патрабуе ўвагі, але ж усе гэта лайно, і я проста хачу памерці і жадаю, каб ніхто не сумаваў. Каб не коткі, той ябала я гэта ўсе.
Колькі можна, сур’езна. Заябала.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Трымайся, даражэнькі анончык. Абдымаю

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 4.1

▼Скрытый текст⬍

4.
Ногі трымайце, - сказалі ў Руфі над галавой маладым трывожным голасам.
Я б на вашым месцы яе не кранаў, - сказалі з сумненнем, і ў сумняваючымся Руфь пазнала Юстаса. Мудак, падумала яна, ну вось што за мудак. Яна добра не разумела, што адбываецца, і чаму Юстас не жадае яе кранаць, але ў душы заўсёды ён ёй не падабаўся, і вось, прарвалося.
У роце ў Руфі зрабілася горача і солана, яна хапком перавярнулася на жывот - адначасова высветліла, што ляжала на спіне - і яе выдрала чорным.
Курва, - сказалі зноў маладым і жалобным голасам.
Руфь захрыпела, паспрабавался ўцерціся, аслізнулася на крыві і павалілася ў яе тварам. У галаве шумела, над галавой таксама шумелі, перакрыкваючыся, ад галасоў было балюча і млосна. Як ля спалучэння, падумала Руфь, і раней, чым яе зноў выдрала, зразумела, што адбылося.
Дайце ёй стабілізатар, - холадна і пагрозліва прагучаў Андрэй Барысавіч. Ад яго голасу у Руфі па скуры пабеглі дрыжыкі, а размазаная кроў на подлозе зацянулася шаццю. Загулі трубы, абвяшчаючы найцямнейшы зімовы час: хавайцеся, хавайцеся, людцы, зараз не ваша чарга. Запалалі вогнішчы, але ад іх не было жару - толькі апраметны зімовы холад.
Нехта адціснуў Руфі сківіцу і ўпіхнуў у рот гарошыну стабілізатару. Трубы зараўлі так, што з вушэй у яе таксама пацякло: ім не да спадобы было, што нехта перашкаджае - але адразу ж сціхлі. Не змоўклі, але цяпер былі ледзь гучныя, і цьмяны агонь таксама зрабіўся ледзь бачны.
Руфь адвяла руку, якая яе ўтрымлівала, і са здзіўленнем зразумела, што дапамагае ёй менавіта Юстас. Юстас выглядаў шкадавата: па сінявай ад жаху скуры размазалася чорная кроў, жаўтаватыя валасы і барада стаялі дубка і таксама былі абрынданыя. Вочы ён вылупляў, нібы рыба, выцягнутая на сушу. Ён застыг на каленях, выпусціўшы пакункі стабілізатараў - і пакункі таксама былі ў крыві. Добра, падумала Руфь, што хаця б запаяныя, і невыразны цень за левым яе плячом згодна кіўнуў. Руфь здрыганулася, але вырашыла цень да часу ігнарыраваць.
Побач са спэцканнымі пакункамі качалася маска с напалову запраўленым клапанам фільтру. Юстас таксама паглядзеў на маску, раптоўна пачырванеў плямамі - на сінявай скуры плямы атрымаліся пунсовыя - і нарэшце прыбраў рукі, якія гэтак і трымаў на вазе, нібы зламаны модуль.
Лепей? - спытаўся Андрэй Барысавіч.
Руфь кіўнула, цалкам сабе не давяраючы. Суччын ты сын, падумала яна, сама жахаючыся таму, як кліча кіраўніка, скуль ты ведаеш пра стабілізатары. Не пусціць ён нікога, як жа. Яна прыжмурылася, намагаючыся разгледзець цені за плячыма Андрэя Барысавіча, і ён скрывіў вусны з разуменнем і прыкрасцю.
Дзе малое? - спытала Руфь, якая вырашыла, што разблытаецца з ўсім, але пазней і па чарзе.
Я б на вашым месцы яе не кранаў, - сказаў Юстас нярвова. - Спалучэнне нестабільнае, дзяўчынка на каранціне.
І вам таксама б не замінула, - сказаў Анрэй Барысавіч. Руфь зразумела, што на твары ў яго маска, адпаведна сабраная і апранутая без паспеху. - Юстас, вы таксама. Абодва, калі ласка, на дэзынфекцыю і ў боксы на два тыдні. Якаб, выклічце модуля.
Якаб - Руфь падумала, што гэта яго голас пачула першым - кіўнуў. Ён таксама быў у масцы і ахоўным камбінезоне. Цікава, падумала Руфь, атрымоўваецца, між тым, як яна пачула малое - малую - і тым, што вось зараз, прайшло часу багата для таго, каб усе патрэбным чынам экіпіраваліся. Хто тады яе зацягнуў? Ці яна сама ўвайшла? Навошта яе пусцілі, гэта ж парушэнне…яна пагледзела на бруднага рознакаляровага Юстаса і адчула нешта падобнае на сорам.
Хадземце, - сказаў Юстас, які пазбягаў на яе глядзець. Рукі ў яго дробна дрыжалі, таму, каб гэтага не было бачна, ён сціскаў іх у кулакі. Можаце самі падняцца?
Руфь адштурхнула яго ў бок – і амаль адразу адчула, што робіць няслушна, і што сорам робіцца мацнейшы – і паднялася на ногі сама. Юстас сцярпеў моўчкі і ёй зрабілася яшчэ горш. Цень за плячыма набыў матэрыяльнасць і нешта сказаў, але яна не дачула за ровам труб, якія таксама зрабіліся больш адметныя. Іх  траіх: яе, цень і Юстаса – павялі па калідорах да каранціннага адсека. Руфі вельмі хацелася верыць, што факелы, неразборлівая лаянка і штурханне ў спіну ёй падаюцца – ва ўсялякім выпадку яе калегам няма чым было так грукатаць ды званіць, каб падобна было на ланцугі ды вілы.
Што адбываецца, падумала яна. Нешта адбываецца. Ты вучоная. Гэта не стрэс, гэта не шок з-за згубленнай крыві. Інсульт? Не падобна, я рухаюся як звычайна. Ці было нешта падобнае ў справаздачах? Мне патрэбна ў архіў, падумала  яна, у стары архіў, дзе яшчэ першыя апісанні кантакта са спалучэннямі, здаецца нешта там было падобнае. У галаве яе паўсталі графікі і табліцы, але ж смутна, бо бачыла яна іх краем зроку. Дэкампрэсія? Нічога ж сабе дэкампрэсія, на вучэннях такога не было, так, злёгку крыла.
Калі, падумала Руфь і спіна яе пайшла дрыжыкамі, такая дэкампрэсія – што з палямі? Што тут зрабілася, пакуль мы спалі? Які каэфіцыент сціску? Што там наогул звонку?
…жах, - сказаў Юстас жалобным голасам. Руфь матыльнула, яна ухапілася за сцяну, падняла вочы і зразумела, што сапраўды жах: каранцінны адсек выглядаў, як ілюстрацыя да фільма пра апантанную псіхіятрычную лячэбніцу. У паверты моцна пахла цвіллю і вільготным лісцем і злёгку – цыгарэтным дымам: здаецца, неха ўчыніў тутака патайную палільню, а потым нешта здарылася з вентыляцыяй. Руфь зноўку вяло, яна не была ўпэўненая, ці існуе тое, што яна адчувае. Здаецца ў яе з носу зноў пайшла кроў.
На сення хопіць з вас, сказаў Андрэй Барысавіч, у якога не было і не магло ў рэчаіснасці быць такіх вачэй, такіх кіпцюроў і такога подыху, прадзіраючана холадам да касцей. Лягце і паспрабуйце паспаць. Руфь матнула згодна галавой і яе нібы вылучыла.

У прытомнасць яна вярнулася гэтак жа сама, як яе згубіла - хапком.
Пах цвілі быў амаль невыносна моцны, але нечакана прыемны: вільготны і халаднаваты, нібыта ў восеньскім лесе. Такі пах бывае ў лістападзе, пасля замаразкаў: цвілае лісце пад шэранню, бруд і саладкавата-металічнае адценне крыві.
Руфь уцягнула паветра і зразумела, што крывёю сапраўды пахне амаль мацней за грыбы. Яна хацела падняць галаву і адчучала нечаканы востры боль - шчака, якой яна прыціскалася да падлогі, прымерзла і зараз рвалася проста на жывую. Руфь вылаялася, больш зняважана, чым сапраўды раззлавана, і паспрабавала яшчэ раз, але лёд трымаў моцна. Левая вока не адчынялася, дыхалася цяжка - здаецца, кроў у носе таксама застыгла.
Чаму мне не холадна, ппадумала разгублена Руфь, калі холад такі, чаму я яго не адчуваю. Чаму нікога не чутна, камеры ж працуюць - не павінны, але ж працуюць. Ніхто не бачыць, што адбываецца? Чаму ніхто не прыйшоў на дапамогу? Юстас, падумала яна затым, недзе побач, магчыма ў падобным становішчы, чаму ён маўчыць?
Гэй, паспрабавала вымавіць яна. Гэй. Яна паспрабавала выпрастаць хаця б руку і пастукаць у сцену ці хаця б ў што, каб толькі яе пачулі і дапамаглі - і варта ёй было варухнуцца, нехта крануўся яе рукі і ўтрымаў яе.
Гэта было неверагодна жахліва - гэты нягучны дотык, ды ані подыху, ані кроку, нічога. Хто тут, жалобна паспытала Руфь, ледзь вымаўляючы словы і намагаючыся не крануць языком ільдзяной падлогі, каб не згубіць хаця якую магчымасць дзейнічаць. На руку надавілі мацней, утрымліваючы яе на месцы. Руфь павяла плячыма, і на плечы той жа час націснулі, фіксуючы яе, але гэтым разам не зусім нягучна - ледзь чутна рыпнуў сэрвапрывад. Модуль, зразумела яна. Код два чатыры, сказала яна, бэ восем шэсць, слухай сюды, ты, лайна кусок, ану пусці мяне і прывядзі людзей. Модуль зноў рыпануў ледзь чутна, а потым наваліўся на яе, выбіваючы паветра з лёгкіх.
Цінчы, - механічна сказалі над яе галавой, і знаёмая механічная кітайская выклікала такую хвалю болю, што Руфь амаль зноў не згубила прытомнасць.
Код, сказала яна упарта, два, чатыры, бэ…
Бу дайма, паведаміў модуль, ігнаруючы правілы сінтаксісу. Курва паламатая, падумала Руфь з роспаччу, пачынаючы злавацца. Гэта што у нас, паўстанне машын на мінімалках? Можа ён і камеры зламаў?
Чао ні ма, сказала Руфь, выклікай старэйшага, ты, лайно механічнае. Справаздача пра непаладку, код тры, восем…
Бу хао, прагучала ў яе над галавой, і яна б паклялася, што ў рыпенні модуля чулася здзека. Яшчэ адзін маніпулятар лёг ёй на патыліцу, учапіўся ў валасы і моцна тузануў, адрываючы ад падлогі. Руфь супраць волі крыкнула ад болю и нечаканачці, па адчуванням ад яе адарвалі частку твару. З вачэй і носу ў яе палілося. Модуль яшчэ тузануў, амаль адрываючы ёй галаву. Пусці плячо, пусці, ер бі, скаціна, залямантавала Руфь, нешта зноў рыпнула і яе паднялі цалкам, трымаючы за валасы і плечы.
А модуль з медадсеку, падумала яна шалёна, вось і дапамогу аказвае - апроч слёз на яе накатваў істэрычны рогат.  Сітуацыя была дзікая, зразумела, яна чула байкі пра модуляў, якія з’ехалі з глузду, але ж гэта заўсёды былі байкі, на прывалах, уначы, калі больш заняцца было няма чым, а на самой справе там няма чаму было ламацца. Так, аднойчы было нешта падобнае, але потым генератары полю прыбралі, менавіта каб больш…
Бу хао, яшчэ раз паведаміў модуль, павярцеўшы яе ў розныя бакі, і зараз не, ёй не падавалася - ён гучаў незадаволена. Таі лао.
У сэнсе, слішкам старая, спытала Руфь у голас, для чаго я цябе старая. Рогат канчаткова ўзяў сілу - так, сітуацыя была хутчэй страшная, чым смешная, але ж гэта было проста немагчыма. Я, напэўна, яшчэ сплю, падумала Руфь, вось у чым справа. Канешне сплю, таму і холаду і адчуваю, а вось гэта - гэта мае патаемныя жахі, з якімі я потым разбяруся, калі прачнуся.
Тафет, сказаў модуль, і гэта гэта была выяўна не механічная кітайская і выяўна не тое слова, якое Руфь чакала пачуць нават у дрэнным сне.

Отредактировано (2024-07-29 00:47:36)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Анончику, ты лучше вспомни, что мы тебя читаем и не хотим, чтобы ты про себя плохо думал. Держись, как сказал другой анон 

Отредактировано (2024-07-29 12:31:10)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дзякую, анончык, я норм.)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

1) Я да вас па рэкамендацыі, сказала пацыентка, і добра, што я толькі пачала ўдзячна і ветліва ўсміхацца, бо дадала яна пра я веру, што вы той самы лекар, не старой школы, і зразумееце, што ў мяне псіхасаматыка - а ўсмешка, якая пераўтвараецца ў выскал выглядае горш, калі адразу была шырэйшая.

У выніку нястрымнага гандлю ебалам кантынгент, які да мяне звяртаецца, апынуўся большай часткай менавіта тым, ад якога я да таго шмат гадоў адкарасквалася. Я не хачу сказаць, што гэта дрэнныя людзі, але ж хачу свае 100 еўра за гадзіну размоваў і псіхіятрычныя вакацыі на 56 дзен.

2) Не спала нейкую колькасць начэй. У сэнсе спала, але ж па дзве гадзіны. Такое.

3) Мне вас параілі, сказала мне пацыентка 2, я б нават сказала пацыентка ў квадраце, як вельмі добрага лекара. Бля, падумала я і мела рацыю.
У мяне тыраідыт Хашымота, паведаміла мне п2, і я прымаю свіны Т3, бо леватыраксін не пазбаўляў мяне на скаргі: нешта расла вага, нешта мне было няемка. Так, пацвердзіў цукар у аналізах, ей няемка, я адказваю.
У мяне няма павышанага цукру, сказала п2, перапыняючы мае вартыя жалю спробы нешта там піцюкнуць.

Але ж і свіны т3 я час ад часу не прымаю, заўважыла п2, і яе агульная млявасць і характэрны для дэкампенсацыі гіпатэрыоза выраз твару і хуткасць гаворкі зрабіліся крыху меней таямнічыя.
То вас клапоціць вага, запытала я, упаўшы ў роспач.
На вагу мне ўсе роўна, ганарліва адказала п2, ЯКАЯ, НАГАДАЮ, АДМОВІЛАСЯ ПРЫМАЦЬ ЛЕКІ БО ЯНЫ НЕ ДАПАМАГАЛІ СКІНУЦЬ ВАГУ, ЭНЦЭФАЛПАТЫЯ ШТО ТЫ РОБІШ ХОПІЦЬ.
Але, сказала яна, мяне клапоцяць высокія АТ-ТПО, а вось вы кажаце, што яны ні на што не ўплываюць, а як жа энцэфалапатыя?

Я ведаю цудоўна, што лямант мой цікавы і зразумелы толькі мне, але ж дарагі дзеннік, калі я неяк яшчэ далезу да нэйрасетак, трэба зрабіць промт на сумесь гуся с а хто гэта зрабіў і зацікаўленнага дзікапрыё, чыю ўвагу вы нарэшце атрымалі.

Не, АТ-ТПО ні на што не ўплываюць. Нядрэнна было б, сказала я, хаця свіны т3 прымаць без перапанку.

Ну зразумела, сказала п2, і бачна было, што ей сапраўды ў жыцці ўсе зразумела пра гэтых псеўда дактароў.

4) Апошнім разам на мяне за спробу паразмаўляць пра цукар пацыенткі ў кантэксце скарг нараўлі і распавялі, што мне варта б павучыцца паводзінам з кліентамі, па рёкамендацыях яны ці не. Смак жарта ў тым, што равучая цетка, здаецца, была як раз па рэкамендацыі, крыху менш відавочны - але ж больш смешны момант - быў у тым, што яна адмовілася працягваць кансультацыю і разаў з дзесяць паўтарыла, што нягледзячы на гэта яе аплоціць, здаецца, каб уразіць мяне прыкладам таго, Як Мае Рабіць Ветлівы Чалавек.
Курва ты, думала я з пяшчотаю, ківаючы ў такт, ты страхавая. Каму ты піздзіш і галоўнае навошта.

Няма адказу.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

У старэйшай коткі рак вантробаў.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Сочувствую, анончик( надеюсь все будет хорошо

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Співчуваю тобі і киці!

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дзякую, аноны.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Пакуль мы чакаем запісу да анколага, а ен толькі на суботу, я раскажу - зразумела выдуманую - гішторыю, якая добра дапамагла мне ў свой час, і ўспамін пра якую дапамагае мне трымацца, калі ўсе ідзе па шмоне.

То вось шмат гадоў таму ў мяне ўсе пайшло па шмоне. Я захварэла, у мяне памерла жывела, на маю галіну медыцыны звярнула ўвагу міністэрства магіі і мэтанакірована прыйшло яе развальваць, мы бясконца сраліся з былой і на выхадзе разыйшліся, да таго ж высветлілася, што яна змяняла мне ўвесь час, шта мы былі разам, і - вось гэта была проста вішанка на торце з лайна - маніла мне пра грошы.
У сэнсе, напрыклад, яна хацела ровар - окей, мы з сямейнага бюджэту купляем ровар. Праходзіць час, я заўважаю, што на ровары яна не ездзіць, пытаюся, а чаго - і высвятляецца, што ровар скралі (не).
Гэта само па сабе было нейкім маразмам, але дабіла мяне камуналка - па дамоўленасці камуналку яна плаціла са сваей карткі. Я са сваей, адпаведна, купляла прадукты, пераводзіла ей, і гэтае ўсе, у сэнсе нібыта раўнаважны ўклад. Нешта год да таго, як мы разыйшліся, нам прыйшоў ліст пра тое, што доўг па камуналке нешта ля дзвухсот баксаў, і што гэй, чакайце прыставаў. Бля, сказала я, якая дупа, патрэбна тэлефанаваць і высвятляць…яна тады казала, што сама дойдзе і вытлумачыць, што там за памылка адбылася, ну і відавочна нешта вытлумачыла, бо прыставы не прыйшлі (так, гэта мой асабісты дзеннік, гішторыі выдуманыя, і як мне дрэнна на душы, я збіраюся лайніцца на былую).
То вось як мы разыйшліся, але я яшчэ не з’ехала, відавочна было, што бюджэт мы дзелім, то й камуналку таксама. А ў яе якраз не было грошай, то я кажу, а колькі перавесці. І яна называе суму, у тры разы большую за звычайную. Я кажу, маўляў, што за хуйня, можа памылка, лезу аплочваць са сваей карткі… і бачу задоўжанасць памерам у сваю зарплату.

А кватэра - здым. То бок, зваліць не аплаціўшы - блядства. Гэта, а таксама разваленая праца, сам пераезд, таблеткі і псіхатэрапеўт, калі караценька, скончылася тым, што апроч разбітага сэрца і пахеранай кар’еры я засталася яшчэ і з пустымі кішэнямі (а яшчэ без менструацыі, але вось гэта мяне не вельмі засмучала).

Гэта быў пралог.

Сама гішторыя выглядае наступным чынам: ва ўмовах паўнюткай дупы я вырашыла шукаць гузік. У сэнсе ў гаротнай маей хворай галаве засталася адзіная думка - што вось я старая і страшная (і так, былая мне пра гэта растлумачыла. Я, асцярожна кажучы, не падарунак, і асабліва не была падарункам тады, але ж яна таксама зажгла на ўсе грошы - літаральна), мне ад гэтага дрэнна, і мне неабходна знайсці сабе кагосьці НЕАДКЛАДНА.
Таму я сядзела на нейкіх сайтах, у праграмах і гэтае ўсе.
Есць такі від махлярства ў праграмах - калі махляры (звычайна аднекуль з Афрыкі) састройваюць з сабе звычайна амерыканскіх вайсковых, а потым разводзяць наіўных цетак на грошы. Сярод лесбіянак такое таксама ёсць, і я на такіх таксама трапіла: у мяне было дзве штукі. Дзякуй божухна, мне было не настолькі кепска, каб павесціся, але я вырашыла карыстаць іх, як бесплатную псіхатэрапію, пакуль мова не зойдзе пра грошы, і нешта месяц мела перапіску на дрэннай ангельскай, у якой вывальвала свае боль і роспач на людзін, якія па доўгу працы не маглі саскачыць і вымушаныя былі імітаваць заклапочанасць. Не, не сорамна.
То вось адзін скончыўся даволі хутка, паспрабаваў стрэсці грошай і кінуў мяне ў бан. А вось другі (насамрэч, я лічу, што другія - відавочна было, што піша не адзін чалавек) праз некаторы час майго енчання і ляманту напісаў мне нешта пра ябаць, якая срака, трымайся, я веру, што ты выкараскаешся і ўсе ў цябе будзе добра, ты не вінаватая і гэта ўсе пачварна, хай Алах дапаможа табе.

…

У сэнсе, кожны раз, яе мне падаецца, што свет - дрэннае месца, я ўяўлчю сабе гурт арабаў, якія чытаюць пра неверагодныя прыгоды лекаркі лесбіянкі з бульбалэнда, ахуеваюць і зычаць ёй добрага, і мне робіцца лепей. Дай ім божанька здароў’я, яны здолелі там, дзе псіхатэрапеўтка - не.

Добрая навіна - на антыбіётыках, у сэнсе якіх я неяк сумнявалася, калі шчыра, котке зрабілася лепей: ей і бвло не тое каб відавочна дрэнна, але ж яна няемка горбіла спіну, падціскала бакі і ванітавала часцей за звычайнае - а зараз нічога гэткага не робіць. Ніколі б не паверыла, што буду спадзявацца на крыптагенны абсцэс, але вось мы тут.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Добрая навіна - пункцыя інфарматыўная і котку не патрэбна рэзаць.
Дрэнная навіна - пункцыя інфарматыўная і котку няма сэнсу рэзаць.
Ну то бок як, інфарматыўная - мы не ведаем, якая менавіта гэта лімфома, і якія шанцы на тое, што яна адкажа на хіміятэрапію, бо мы ў ябаным бульбалэндзе’24, вось чаму. Тэхнічна, можна разрэзаць котку, зрабіць эксцызію лімфавузла і паслаць у маскву - і гэта не дасць нам ніхуя, бо не тое каб у нас быў вялікі выбар лекаў для хіміятэрапіі для котак.

Тэхнічна, варыянта ў мяне тры:
- нічога не рабіць, пачакаць, пакуль будзе дрэнна, ды усыпіць. Гугл кажа, што гэта ад трох да дванадцаці тыдняў.
- пачынаць хіміятэрапію, якая - калі спрацуе - падоўжыцца чатыры месяца і працягам якой котке будзе, ну, як на хіміі, і пасля якой мы атрымаем у добрым раскладзе год
- пачакаць, пакуль будзе дрэнна, і пачаць хіміятэрапію.

Пакуль што я запісала яе на хіміятэрапію праз два тыдні - відавочна, што калі пачынаць, то раней. Калі за два тыдні пачне паміраць - буду глядзець.

Мы с прыгожай жанчынай планавале вакацыі, яна іх так чакала. Я адчуваю сабе махляркай, але не магу проста забіць. На котку сыдуць усе адкладзеныя на впкацыі грошы і уласна часу таксама не будзе. Мы нават купілі новыя купальнікі і яна шукала краявіды, якія мы будзем глядзець, і гэта ўсе мяне дабівае.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

ўяўлчю сабе гурт арабаў, якія чытаюць пра неверагодныя прыгоды лекаркі лесбіянкі з бульбалэнда

Це неймовірна історія, хоч кіно знімай... була б, якби її причина не була такою сумною. Ти чудово пишеш, завжди читаю тебе з задоволенням.

На котку сыдуць усе адкладзеныя на впкацыі грошы і уласна часу таксама не будзе.

Бажаю, щоб все вирішилося для вас і киці якнайменш болісно.

Отредактировано (2024-10-05 19:01:02)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дзякую, анончык, нешта будзем. Тут такі, ціведаеш, выбар без выбара.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Тут такі, ціведаеш, выбар без выбара

Розумію((

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Коцічка перыжыла першую хімію, ура. Казалі, яна будзе самая цяжкая. Яе крыху загойдвала, і я калі што збіралася панікаваць, бо праз катэтар у лапцы нічога не йшло, а ў ветэрынацы не бралі трубку, але потым я ўзгадала, як рабіць кропельніцы падскурна і котке палепшала.
Мы малайцы.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

І так, хімію мы пачалі раней, чым збіраліся - і я не пайшла ў паход, у які збіралася два месяцы. З іншага богу - магчыма мне было туды не патрэбна, яшчэ ўвалілася б у неман: шанцуе мне апошнім часам не тое каб добра.
Прыкладам у мяне вось толькі зажыла - болей ці меней - рука, на якую я павалілася, зачапіўшыся ў цемры за будаўнічыя расцяжкі. Рука зрабіла яблысь, натуральна склаўшыся у няслушны бок на слушны поўны згіб. Дзякуй божухна за гіпермабільныя суставы: звязкі надарваліся, але ж вытрымалі, і вось ўжо рука амаль у парадку, але ж грошай я на бальнічным згубіла дахуя. Да таго ж ідзе па шмоне праект, на які я бухнула апошні год: першае, гэта зноў грошы, якія былі хай і невялікія, але ж дазволілі мне адкласці на вакацыі, якіх не будзе (а коткіна хімія ў добрым раскладзе плануецца тышчы на паўтары); другое - закрыццё атрымоўваецца трасца якое мутнае, і наколькі я разумею, у лепшым чыне мне давядзецца дапрацоўваць яшчэ да жніўня але ж без аплаты, у горшым - я магу ўляцець на бабкі. У сераду пайду да кіраўніцтва, будзем размаўляць, як яны гэта бачаць - не, зразумела я магу паслаць усіх у шмоню, але гэта рэпутацыйныя страты.

Цяжка, цяжка, неяк трэба зрабіць добра.

Гэта была пяціхвілінка енчання, пераключайцеся.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Якое жыцце, такі інктобер

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]