Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Анон · 2023-01-10 00:28:48

Традыцыйна, уступнае слова.
Нешта тры ўжо гады таму я, так кажучы, пераўтварыла крызіс у магчымасць і скончыла гішторыю пра Свету ў пекле.
Гішторыя пра Свету ў пекле была на рускай мове, і нагледзючы на скончанасць, нечага ў ёй мне не хапала. Праз два гады я знайшла яе і вызначыла, што не хапае мне выключна беларускіх ляманту і енчання - таму (а яшчэ таму, што зараз я апынулася безпрацоўнай і ў мяне зашмат часу), я паціху перакладаю Свеціны пакуты на беларускую.
Але ж, ізноў жа нягледзячы на міласць Свецін пакут майму сэрцу, паказваць я анікому гэта не збіраюся, таму ляжаць яно - і стымуляваць мяне працягваць - будзе тут.

Прыгоды Светы ў пекле:

▼Скрытый текст⬍

Отредактировано (2023-10-25 12:39:10)

Анон · 2023-01-10 00:29:37

1

▼Скрытый текст⬍

1.
Мне б раней зразумець, што ўсё ў маім жыцці няслушна, не так, як мае быць.
Было горача: так горача, як бывае тры дні ў жніўні, калі плавіцца асфальт, и людзі таксама плавяцца. З-за неверагоднай спякоты – і з-за яе таксама – я не спускалася ў мятро, а паехала праз край свету.
Гэта ў мяне жарт быў такі – пра край свету. З нашага офісу можна было ехаць дадому ці праз мятро – хутка, але ж душна, жахліва, ды яшчэ разводы гэтыя на сценах, падобныя на кроў – ці, калі схітрыцца і згарнуць за дзевяціпавярхоўку, падобную на баявога работа, то трапіць на трамвайны прыпынак. Згарнуць, куды трэба, у мяне атрымалася не адразу, давялося прылайчыцца — але потым!
Ехаў трамвай дольш, але ж садзіцца можна было на кожны – давозіў ён роўна туды, куды было трэба. Прыпынкаў было некалькі. Розныя трамваі прывозілі мяне на розныя канчатковая, але ісці кожны раз было ўсяго нічога. Дзіўна, я ж раней і рэйкі не заўважала. Я спыталася ў яго, маўляў, а ты ведаў, але ён не адказаў – зносіны нашы на той момант зусім абвастрыліся, ён зноў пачаў рабіць выгляд, што не чуе мяне; усё скончылася скандалам.
Вось яшчэ, чаму я дабіралася трамваем – так было, як я і казала, дольш.
Так, пра край свету.
Прыпынак, які каля офісу – ён бы на самай мяжы раёну. То бок вось за спіной застаюцца панэлькі – тыя самыя, падобныя на робатаў – потым дарога, потым пустка, абрынданая глінай – заўжды там нешта раскопвалі – потым прыпынак, рэйкі, а потым нічога. То бок, не зусім нічога: луг, кусты, слупы с ліхтарамі, але ні будынкаў, ні людзей, анічога. Нават сабачнікі там не хадзілі.
Калі падумаць, мне б варта было, напэўна, баяцца. Край спальнага раёну, самае месца для маньякаў – але так мне было пагана, што не да маньякаў. Нават калі я не заўважала нічога
няслушнага ў сваім жыцці, яно мне зусім не падабалася.
Сварыцца мы пачалі не адразу – спачатку з'ехаліся. Падобна, шмат у каго так. І год, каля таго, усё у нас было добра – таксама, здаецца, як ва ўсіх. Я не буду казаць, што вось адным часам усё абвалілася, не, зразумела, былі званочкі, і вядома, патрэбна было неяк адрэагаваць: а як? Кватэра, канешне, яго - але ж рамонт мы на маі рабілі. Рамонт на маі, і людзей таксама я шукала, а сябры яго, на сяброў час ёсць, і маці яго, і фіранкі гэтыя брыдотныя. Зразумела, што калі я рамонт раблю, так раблю, як мне падабаецца, чаму я павінна на чужых маці азірацца? На, гаворыць, Светачка, я прынесла, каб утульнее. Мы ж разам пасмяяліся над тымі фіранкамі! Потым, зразумела, пасварыліся, потым я, памятаю, палезла іх вешаць, а потым усё зусім разладзілася.
Карацей кажучы, не спяшалася я дадому.
Так пра спякоту – калі я зразумела, што усё не так, як мае быць.
Горача было ўвесь дзень, я вымакла ад поту. Пот сцякаў у мене па твары, пот сцякаў у мяне па сцёгнах пад спадніцай. З-за гэтага я не сядала – баялася што пакіну вільготныя плямы на лаўцы, і нехта пабачыць. Звычайна на краю свету было пуста, але у гэты раз на лавачцы пад брылём сядзелі двое. З кожным імгненнем я ненавідзела іх усе больш. Здаецца, яны нешта зразумелі, бо я адчувала зыходзячую ад іх зацікаўленасць; але варта мне было да іх азірнуцца, як вызначалася, што яны не глядзяць у мой бок, а гутараць аб сваім.
Трамвая не было, блузка ліпла да спіны. Мне вельмі хацелася сесці на лаўку і хаця бы здзець калготкі – але рабіць гэтага на людзях было нельга. Мая нянавісць зрабілася невыноснай, і каб яе праявіць, я пачала глядзець на гэтых дваіх ва ўпор. Варта мне было гэта зрабіць, як нянавісць змянілася збянтэжанасцю: разумееце, адзін з іх быў у шынялі.
Невялікае яго тлустае цела было спакавана ў самую сапраўдную шэрую шынель, зашпіленую на ўсе гузікі, пад горлачка. Яна нават выглядала цяжкай, спякотнай. Па-над каўнярам тырчала маленькая круглая голеная галава. Колькі я не прыглядалася, я не заўважыла аніякіх знакаў перагравання: ні кропель поту, ні чэрвані. Наадварот, чалавечак у шынялі быў ненатуральна бледны, нібы напудраны, і на бледным гэтым агідным твары ярка ззялі пунсовыя, нібы ацёчныя вусны. Размаўляючы, ён роспачна жэстыкуляваў, але дзіўна, нібы саромеўся – спакаваныя ў шынель рукі ўзляталі і тут жа ападалі.
Суразмоўнік яго адказваў аднаскладова, часам проста ківаў. Вось яму, здаецца, было так сама горача, як і мне. Ён расцёкся на лаўцы, выцягнуўшы ногі амаль да рэйкаў. Магчыма па кантрасце з карлікам у шынялі ён здаўся мне неверагодна цыбатым. Увесь ён быў бялявы, нібы прыцярушаны пылам, толькі твар гарэў ад спякоты. Разам яны выглядалі як жудасная пародыя на Біма і Бома. Я падсвядома чакала, што зараз яны падхопяцца, пачнуць паказваць нумары і раскланьвацца з боку на бок.
Падхапіцца яны не падхапіліся, але цыбаты і бялявы штурхнуў чалавечка ў шынялі локцем у бок і кіўнуў на мяне. Чалавечак павярнуўся, узмахнуў рукой у паветры, вытарашчыў вочы і сказаў гучна:
— Гэта яшчэ што?
Доўгі пацягнуў яго да сябе, узяўшы за плячо, і сказаў неразборліва. Глядзеў ён пры гэтым на мяне, і нешта ў яго твары было не так, але я не магла зразумець, што.
— Гэта жудасна, — сказаў чалавечак у шынялі з пачуццём.
Я знямела ад абурэння, але адказаць не змагла. Ад спякоты ў мяне ў галаве нібы загрукаталі малаточкі, ногі падкасіліся, мне давялося схапіцца за апору прыпынку. Доўгі, нібы чакаў гэтага, устаў на ногі, і я зразумела, што мне не здалося, што ён сапраўды велізарны, як выкапнёвая пачвара. Цень яго лёг на мяне, і спякоту змяніў жудасны змярцвелы холад. Ён ступіў да мяне, і я падумала, што слушна варта баяцца ціхіх трамвайных прыпынкаў на краі свету, і што ніхто мяне не знойдзе. Твар яго быў абыякавым, бляклыя вочы глядзелі стомлена, нібы і не вельмі хацелася, але вось, так атрымалася. Нос яго, памятаю, прыцягнуў маю ўвагу: я потым зразумела, што такое бывае, калі нос зламаць некалькі разоў — і жахлівая гэта, знарочыстая пачварнасць была чырвонай ад сонца і лупілася. Ён працягнуў да мяне велізарную, нібы з шэрага каменя вычасаную далонь, і я раптам, сама ад сябе гэтага не чакаючы, вышчарыла на яго зубы, і нібыта нават загыркала – мне здалося, што загыркала.
Нічога не адбылося, і я зразумела, што сяджу адна на трамвайным прыпынку, і побач са мной стаіць спалоўленая бутэлька вады. Поруч з бутэлькай на лаўцы ляжалі дзве цыгарэты з сінімі фільтрамі і памяранцавая пластыкавая запальніца.

Отредактировано (2023-02-01 10:06:07)

Анон · 2023-01-10 00:30:10

2

▼Скрытый текст⬍

2.
Калі я нарэшце апынулася дома, было ўжо цёмна.
Ён сядзеў на кухні са своім новым сябрам — апошнім часам ён завёу шмат новых сяброў, кожны дзіўнейшы за папярэдняга — і кожнага абавязкова цягнуў дадому. Аднойчы — і я не маню — ён прывёу сапраўднага святара, але гэты, вядома, прабыў нядоўга, бо гэтага яшчэ не хапала, і я дала тое зразумець.
Я ад парогу пачула пах цыгарэт. Колькі разоў я казала не паліць у кватэры...я раззлавалася было, аде адбыўшаеся на прыпынку неяк знясіліла мяне. Сварыцца не хацелася.
- Прывітанне, - крыкнула я з калідору і зазірнула ў кухню. Канешне, ён зноў зняў фіранкі.
Я ўжо казала, что заклятыя фіранкі зрабіліся апошнім перкам на далікатнай спіне нашых адносін. Пасля апошняй страшнай свары мы больш аб ніх не размаўлялі, але у нас пачалося прцівастаянне: я фіранкі вешала,ён здымаў, і так кожны дзень. У першы раз я павесіла іх дзён праз дзесяць пасля свары. Краўда душыла мяне, і я хацела гэта прадэманстраваць: на, каханы, калі табе маціны фіранкі даражэйшыя за мяне, трымай, падавіся. Ён тады дачакаўся, калі я сыйду, і зняў іх, не сказаўшы ні слова. Гэта, зразумела, мяне яшчэ больш разахвоціла.
Гэтым разам ён іх не проста зняў, а запхаў у смеццевы мех і выставіў у калідор. Я паспрабавала іх выцягнуць і ўбачыла, што ён заліў іх нечым і разадраў на паласы.
- Сур“ёзна? - спыталася я, заходзячы на кухню, і паказала яму фіранкі. - Сур“ёзна?
- Пачынаецца, - сказаў ён. Сябра яго патушыў цыгарэту ў сподак і заазіраўся насцярожана, уціскаючы галаву ў плечы.
- Што пачынаецца? - спыталася я. - Гэта я пачынаю?
- Ну, я пайшоў, - няёмка сказаў сябра, і, не глядзячы на мяне, выскачыў з кухні.
-Цудоўна, - сказала я, і кінула сапсаваныя фіранкі на падлогу. Я ўсё яшчэ адчувала дзіўную знямогу, і ўсё яшчэ не хацела скандаліць, але разумела, што яшчэ крыху - і сарвуся. Ляпнулі ўваходныя дзверы - трэба думаць, сябра сышоў. - Я, атрымоўваецца, зусім пустое месца, так? Можна са мной нават не вітацца.
Ён змаўчау. Рукі ён паклаў перад сабой на стол, і я бачыла, што пальцы ў яго дрыжаць.
- Слухай, - сказала я і села побач. Мне раптоўна зрабілася так жаль яго, так захацелася крануццы тых дрыжачых пальцаў. Ён нібыта адчуў і схаваў рукі на калені. - Давай размауляць. Мы катуем адно аднаго. Фіранкі гэтыя дурацкія. Так далей нельга.
Ён зноў не адказаў, але твар яго нібыта змягчэў.
- Я сабе гарбату зраблю, - сказала я, - і мы паразмаўляем, добра? Уяўляеш, я сёння, здаецца, прытомнасць страціла. Такая спякота...
- Я з“язджаю адсюль, - сказаў ён, - таму што далей так немагчыма. Кватэру я прадаю. Я ўжо знайшоў пакупніка. Яго ўсё здавальняе.
- Прабач мяне, - сказаў ён.
І вось тады я, нарэшце, сарвалася.

Отредактировано (2023-01-10 00:30:27)

Анон · 2023-01-10 00:31:31

3

▼Скрытый текст⬍

3.
Я не памятаю, што дакладна яму казала. Здаецца, я ўвогуле нічога не казала – толькі крычала.
Здаецца, я спыталася, каго ён сабе знайшоў – я разумела, што гэта ўсё роўна, знайшоў ці не, але не запытацца не магла. Пасля ўсяго гэтага часу, а я ж заўважала, стрыжка ў яго змянілася, выраз твара незнаёмы, я ж яшчэ думала, дурніца, што яму ж таксама цяжка. Да смешнага даходзіла, я ж часам яго не пазнавала, так ён змяніўся. Дурніца, дурніца, пераконвала сябе, хлусіла сабе, маўляу, ну падумаеш, яшчэ ўсё можна звярнуць.
Я не памятаю, што ён адказаў.
Здаецца, калі крыку зрабілася недастаткова, я абарвала фіранкі ва ўсіх пакоях – фіранкі, вы разумееце. Дакладна памятаю, як грымнуда аб падлогу яго кубак. Таксама памятаю, як спрабавала абадраць шпалеры са сцен – мною ж і паклееныя. Здаецца, у мяне атрымалася.
Не памятаю, хто з нас сарваў ракавіну на кухні.
Ачулася я ўжо на вуліцы, ужо галосячая, ужо калі ўсё скончылася. Напэўна, трэба было супакоіцца, дачакацца раніцы, да хоць рэчы сабраць – але гэтак мне было дрэнна, гэткая мяне захапіла роспач. Агідная гэтая сцэна, увесь гэты агідны дзень нібыта разбілі шкарлупіну, у якой я хавалася ад мярзоты свайго існавання.
Я не памятала, як апраналася, і туфлі напяліла недарэчныя, на плоскім ходзе, ад якіх адразу ж забалелі ногі. Адродзячыся ў мяне не было такіх туфляў. Заўважыўшы іх, я амаль вырашыла вярнуцца, каб скончыць размову, але своечасова зразумела, што аніводная маладая жанчына такое не апране. Хутчэй за ўсё, падумала я, гэта туфлі ягонай маці, і тая заходзіла і пакінула іх. І вось калі заходзіла, тады і падвучыла, старая вядзьмарка.
У душы маёй свінцовым халадцом калыхалася крыўда. Слабасць была такая, што прыгінала да зямлі.
Грошаў у мяне не было, таму выклікаць таксі было няма за што.
А куды ехаць? Блізкіх сяброў у мяне не засталося – як я да такога давяла? Усё ж ведала, усё ж загадзя ведала, але як толькі мы з“ехаліся – на сяброў пачало не хапаць часу. І ён таксама не заахвочваў. Мае сябры яму не падабаліся. А потым рамонт несканчоны, а потым, калі мы пасварыліся, мне сорамна было прызнавацца. І чым далей, тым горш – і вось я там, дзе я ёсць. Да маці ехаць? Да маёй маці? Ноччу, у чужых туфлях, без рэчаў, без грошаў? Добра, калі абыдзецца, калі яна проста скажа мне, што папярэджвала, а калі ў яе с сэрцам дрэнна зробіцца? Да раніцы дзесьці пабыць? А дзе, грошаў няма...вярнуцца?
Вядома, трэба было вяртацца.
Вядома, гэта было непрыемна і зневажальна, але заставацца адной, уначы, на вуліцы – проста небяспечна. І ўсё адно рэчы трэба забраць – якая розніца, зараз ці потым. Трэба было вяртацца, прасіць прабачэння, дапамагаць прыбраць смецце, размаўляць.
Я ўспомніла яго твар, калі ён сказаў, што прадае кватэру, і мяне зноў апякло злосцю.
Не.
Як хоча.
Хоча прадае, хоча не прадае – кватэра яго. Прыбіраць я нічога не буду, і прасіць прабачэння мне няма за што, таму што кватэра яго, а рамонт – мой, а фіранкі – яго маці, хай забірае і задушыцца. Рэчы мае сам хай як хоча, гэтак і перадае, не мае праблемы. Ноч перажыву, цяпер вось на прыпынак выйду, на прыпынку і пасяджу паціху, колькі той ночы.
У галаве маёй праяснілася, здавалася, чым далей я адыходжу ад яго – ужо не нашай – хаты, тым выразней робяцца мае думкі. Складана сказаць, ці так яно было сапраўды, ці мне падавалася з-за эйфарыі, але ж і сама эйфарыя была вельмі прыемная пасля дзён, праведзеных у маўчанні і роспачы. Нешта у маім жыцці нарэшце мянялася, балюча, страшна, але ж дакладна да лепшага – так мне здавалася.
Вакол між тым па начным парыла, як бывае пасля спякотнага дня. Нагрэтыя за дзень хаты аддавалі цёпла, ад гэтага іх абрысы ў ліхтарным святле здаваліся зыбкімі, перакручанымі. Правулкі ішлі ў непраглядную цемру двароў, і нікога вакол не было, ніводнай душы. Як бы я не храбрылася, якога б натхнення не адчувала, а ногі ў нязручных пласкаступах стамляліся ўсё мацней, ліхтары паміргвалі ўсё часцей, а прыпынкам нават і не пахла. Я недарэчы ўспомніла, што трамвайныя рэйкі хітра змесцаваны, і што мне доўга не атрымоўвалася знайсці прыпынак на краі свету.
Нярвуючыся, я сунула рукі ў кішэні пінжака – не тое каб сунула, так заклала пальцы, наколькі гэта дазвалялі зрабіць дробныя дэкаратыўныя кішэнькі – і нечакана намацавала ў левым крышачыяся папяровыя цыліндры, а ў правым – пластык. Я не памятавала, што ўзяла тыя цыгарэты з лаўкі – і навошта мне гэта рабіць? Паліла я паўгода ў старэйшай школе. Я хацела было выкінуць цыгарэты, але падумала, што магчыма нікатын верне мне бадзёрасць.
Нічога ён не вернуў – па адчуваннях я курыла не тытунь, а салому, дым быў гэткі з'едлівы, што я закашлялася, і вочы заслязіліся. У школе са мной гэткага не здаралася. Ад граху падалей я выкінула і цыгарэты – запаленую адшпурнула адразу жа, і мне было амаль не сорамна перад дворнікам – і запальніцу, запознена лаючы сябе за дурасць. Мала што ў іх было, навошта я ўвогуле пацягнула гэту дрэнь у рот.
Усё яшчэ кашляя, я нарэшце выбрыла на прыпынак. Ліхтар над ім свяціў так сабе, у вачах у мяне стаялі слёзы, таму я ніяк не магла разгледзець распісанне – з іншага боку, якая мне розніца. Ноч навакол. Нешта паедзе яшчэ няхутка, а як паедзе – развіднее дастаткова, каб я без праблем усё ўбачыла і прачытала.
Я трошкі прыснула на лавачцы – нейкі час змагалася з сабой, потым плюнула. Рабілася ўсё халадней. Памятаю, як узрадавалася шчыльнаму касцюму. Па адчуваннях набліжаўся світанак.
Прачнулася я ад кашлю. У роце стаяла гідкая, гніласная гарката. Эйфарыя скончылася, я зноў спужалася. Я дрыжала, не ведаю ад чаго, ад страху ці ад холаду. Каб угрэцца, я паднялася на ногі і пачала хадзіць вакол прыпынку: два кругі прайшла проста, потым прабегла, потым праскакала на адной назе. Кашаль адпусціў, дыхаць зрабілася лягчэй, і што самае прыемнае – я ўбачыла святло там, дзе рэйкі выварочвалі з-за хат.
Мне не прыйшло ў галаву, што яшчэ не развіднела, і што яшчэ надта рана для рэгулярных рэйсаў, і што...да нічога не прыйшло, гэтак я ўзрадавалася.
Калі я падышла да рэйкаў, у мяне зноў пачаўся кашаль, яшчэ горшы, чым раней, с жудаснымі свісцячымі хрыпамі. Мне здалося, што я паміраю. У вачах пацямнела, я нахілілася, таму што палічыла, быцам так мне будзе лягчэй, і працягнула руку, каб утрымацца. Але трымацца было няма за што. Недарэчная плоская падэшва чужога туфля трапіла на нешта слізкае, я закруцілася і замахала рукамі ў паветры, спрабуючы ўтрымаць раўнавагу. Здалося, што ў мяне атрымаецца выпрастацца, але нешта пхнула мяне пад калені, і я звалілася, укладаючыся правай скронню на пліткавы бардзюрчык, што ішоў ўздоўж рэек.

Анон · 2023-01-10 00:33:07

4

▼Скрытый текст⬍

4.
Балюча не было.
Быў непрыемны гук, я палічіла – паспадзявалася – што гэта разышлася па шву занадта шчыльная офісная спадніца.
Надзея была слабая, бо я не проста не адчувала болю – я нічога не адчувала. Ляжала, вывярнуўшыся прыціснуўшыся шчакой да асфальту, ды глядзела ў ліхтары пад“яджаючаму трамваю. Нават міргнуць не магла.
Вельмі хутка я зразумела, што трамвай зусім не набліжаецца: з-за паварота ён вывярнуў с застаўся на месцы. Напэўна, падумала я, нехта заўважыў, як я павалілася. Нехта ўжо дакладна выклікаў хуткую дапамогу. Засталося крыху пачакаць.
На нос мне апусцілася сняжынка. Я паспрабавала сфакусаваць погляд, а потым адчула пах тытунёвага дыму і зразумела, што не, не сняжынка - попел.
- Выдатна, - сказаў змрочны дзявочы голас, - і вось у мяне якраз змена канчаецца, і вось гэта абавязкова было менавіта зараз.
Чаканне хуткага выратавання змянілася разгубленасцю. То бо, як і ўсе, я была аматар паразмаўляць пра нядобрасумленных лекараў на хуткай, але ніколі не думала, што сама с гэтым сутыкнуся.
- Блядзь, - сказала дзяўчына і зноў стрэсла на мяне попел.
Што вы робіце, хацела я сказаць, што адбываецца. Дапамажыце мне. Хопіць, вы чаго.
Я па-ранейшаму не магла паварушыцца. Вочы пачыналі балець ад святла.
- Слухайце, - сказаў іншы голас, мужчынскі. Ён падаўся мне знаёмым. - Самі ж усё бачыце.
- Я бачу, - сказала дзяўчыны. - Я ўсе бачу.
- Хто ж ведаў, што яна вось гэтак,- сказаў мужчына, і яго адразу ж перабіў яшчэ адзін голас, таксама мужчынскі, які моцна акаў.
- Вось хто яе прыпаліў, - казаў новы голас, - той і ведаў. Давайце неяк хутчэй вырашаць, зараз падпярдолі прыляцяць. То што?
- Што, - сказала дзяўчына маркотна. - Вядома, што.
Я слухала гэтую бязглуздзіцу зачаравана. Мне прыйшло ў галаву, што я, магчыма, страціла прытомнасць, і што вось гэтае ўсё мне падаецца. Шалёнасць адбываючагася бачна вызодзіла за мяжы лекарскай грубасці.
- Час, - сказаў той, што акаў. Голас у яго быў дзіўны, нібыта размаўляў ён праз сціснутыя зубы.
- Пускай, - сказала дзяўчына, - бяром, - і ў той жа момант я адчула пякоту там, дзе попел крануўся маёй скуры; і адчула боль у скроні, шыі і плячы; і ўбачыла, як з-пад маёй шчакі расцякаецца нешта падобнае на нафту. Угледзецца мне перашкодзілі, схапілі і саштурхнулі ўбок. Міма прагрукатаў, падвываючы, травмай.
- Добра, што не спыніўся, - сказала дзяўчына, трымаючы мяне за плечы. - На наступным ці наўпрост, ножкамі?
- Пусціце мяне зараз жа, - сказала я, адначасова спрабуючы адштурхнуць яе і выцерці шчаку.
- Вы, Светачка, не нярвуйцеся, - сказаў мужчына, які гаварыў першым, і я, углядзеўшыся, пазнала круглявыя яго абрысы - гэта быў той самы з краю свету, і вось яна, уразіўшая мяне шынель.
— Можа я яе? – спытаў той, які акаў. Стаяў ён наводдаль, у цемры, і я разгледзела толькі, што ён зрабіў невыразны жэст рукой.
— Не трэба нікога, — сказаў чалавечак у шынялі, — зараз мы ўсё ўдакладнім. Светачка, вы не нярвуйцеся, вам цяпер не трэба нервавацца. Вам трэба цяпер з намі спакойна паехаць, і мы вам усё вытлумачым, — кажучы, ён нібы здзіўлена ўзмахваў пульхнымі ручкамі і гэтак бачком набліжаўся да мяне.
— Дапамажыце, — сказала я, і сама здзівілася, якім жалобным быў мой голас.
— Дапаможам, — пагадзіўся чалавечак у шынялі. – Вы, галоўнае…
Я не стала слухаць, адапхнула дзяўчыну і пабегла.

Анон · 2023-01-10 00:42:53

для лепшага разумення адбываючагася (прабач мяне, аўтар, гэта не камерцыйнае выкарыстанне, і ніякіх прэтэнзій я не маю):
KRUGI.md.jpg

Анон · 2023-01-10 01:49:35

...а пакуль мае таблеткі - новыя, між іншам, і два разы даражэйшыя за папярэднія - ніхуя не працуюць і я не сплю, я распавяду пра цудоўную выдуманную прыгоду з кацянём і трапнымі марамі.

Эпіграф:
- Як кажа карова?
- Му!
- Як кажа сабачка?
- Гаў!
- А як кажа вожык?
- Я патрабую права прызначэня.

Уласна гішторыя.
Апошнім часам я забываюся зачыніць дзьверы. Між тым, мае каты - якія б яны не былі разумныя - усе яшчэ каты, і не вельмі разумнейшыя за мяне. Таму кожны раз як я забываюся пра дзверы, я, халадзеючы, уяўляю, як нехта з іх збег у калідор.
Ну і паміж таго я кепска рэагую на плач кацяня.
Так вось, нешта каля паловы дванадцатага, чую я той самы лямант і енчанне з-пад дзвярэй. Я ўпэўнена, што і дзверы зачыніла, і катоў бачыла, але ж! Я адчыняю дзверы - і натуральна праміж маіх ног нешта ляціць пад маю канапу.
Пакуль я даставала нешта з-пад канапы, яно разарвала мне палец на руцэ, але потым сумна павісла і апынулася кацянём-падлеткам бенгалу. Здаецца, гэта першы раз, як я бачыла бенгала не на фотцы. Штош, сказала я, чые будзеце? Кацяня не адказала, але схавала у мяне нос і пачало плакаць.
Спаць я не сплю - але раблю гэта у піжаме, таму, адпусціушы гаротнае кацяня хавацца у канапе, я у піжаме і мартэнсах с алішкі, пайшла вызначаць, якого, літаральна, хуя адбываецца, і хто згубіў недарэку. Трэба адзначыць, што на мой грукат і звон адазваліся только ў двух кватэрах - і на дванадцать гадзін я ведала, дзе жыве супрацоўніца міліцыі, а дзе бабка, якая не выходзіць с хаты.
Я б, з іншага боку, магчыма таксама сабе не адзывалася б.
Сення я планавала пайсці паклеіць аб'явы, але надвор'е ўнесла карэктывы: знадворку адбываўся нейкі піздзец. Падлетак бенгала, падумала я, ад сяміста да двух з паловай тысяч. Ну не можа ж быць, каб была не чыпаваная.
Спойлер: можа.
Паважаная ветэрынарка, запыталася я, а ці ёсць у вас прылада, как вызначыць, ці чыпаваная жывёліна? У мяне тут сітуацыя. Прыязджай, сказала ветэрынарка. Я, трэба сказаць, так і не адвезла свой звярынец на прывіўкі, бо глядзі пункт пра безпрацоўная, таму ехаць мне было сорамна - у ветэрынарке, здаецца, пра мяне не вельмі добрага ўраджання: пасля пераезду на новую хату, я прывозіла ім чужога ката з балючасраць, свайго ката з нештавочкапачырванела (прычым у другім выпадку лекар мне вельмі ласкава і медленна, пранікнёна глядзючы ў вочы, прапанаваў нешта выпісаць, калі мяне гэта супакоіць, але ж лепей адчапіцца ад ката, усё з ім добра), і вось зараз.
На шчасце, адным словам, быў не мой лекар.
І так - чыпу не было, але ж былі незвычайна моцныя для такой дробязі лёгкія і мачавая бурбалка: кацяня арала, як апантаванае, увесь шлях туды і назад і абасцала мяне, мой світэр, пераноску, неба і аллаха. Дзякуй божа, таксісты не пачыналі араць у адказ, а замілоўваліся. А ці яна у вас пародзістая? Па-першае - але гэта я не агучвала - якім чынам, паважанае спадарства, вы вызначылі пра пахожданнне кацяня па яго ляманту? Па-другое - и гэта я ўжо агучвала, пасля чаго таксісты пачыналі рагатаць - скуль я ведаю, яно не мае.
Адным словам, такое сабе падарожжа, ні чыпу, ні міфрылавай кальчугі.
Ужо на лесвіцы кацяня ўзяла такую ноту, што выскачыла суседка знізу, палічыўшы, што некага забіваюць. Суседка знізу адбылася надта прыгожай кабетай, падобнай трошачкі на надта прыгожы гатычны прывід. Пакуль я тлумачыла ёй, што не, нічога такога, і між іншым ці не збегла ў яе кошачка, і ці не ведае яна, у каго збегла, у суседняй з маёй кватэры расчыніліся дзверы і выйшау хлопчык, год можа васьмі. Вой, сказаў ён - а часу, між тым, было каля пятай гадзіны, то бок, больш за дванадцать газдін таму котка знікла - вой, а як яна магла выскачыць? Гэта ж мая! Дзе дарослыя? запыталася я, і я, шчыра кажучы, не адкажу, чаго ў гэтым пытанні было больш - жадання пазбыцца коткі, ці лютасці сякеры. Няма, сказаў хлопчык, але ж сапраўды мая, я вось цік-ток пакажу. Ведаешь што, адказала я, вось калі дарослыя вернуцца, хай да мяне зазірнуць. Але ж гэта у шэсць! адказау хлопча. Тады ў шэсць, адказала я, і, азірнуўшыся, амаль абасралася, таму ўто за спіны нягучна падкралася суседка знізу і ківала ў такт маім словам.
Трэба вось што адзначыць: сітуацыя спужала мяне значна больш, чым згубленная котка. Котку, дапусцім, я пракармлю, але ж васьмігодку? Хата, наколькі я пабачыла, ушчэнт - ці там рамонт, ці сацыяльна небяспечнае становішча? За час працы на ўчастку я пабачыла рознага гамна, і бачыць божа, больш яго бачыць не хацелася б.
У шэсць маці хлопца не з'явілася, я пачала дапіваць застаўшыся с новага году ром і губляць надзею. Котка з-пад канапы нешта вішчала і шыпела маёй старэйшай котке, якая ўжо пачала ёй дзелавіта паказваць, дзе есць, дзе сраць.
У сем я пайшла да хлопца сама. А матуля твая яшчэ не дома? Не, адказаў малы, і у вачах яго было нешта ад омена і нешта ад маккалея калкіна ў юнацтве, у яе машына зламалася, яна пакуль даедзе.
Так, падумала я. Так. Дзе у доме мянтоўка я ўжо ведаю. Дзе бабка - таксама, бабка павінна ведаць, што рабіць ў такіх выпадках. Застаецца таксама прыгожы прывід с чацвёртага, яна таксама дапаможа. Неяк, нешта...маці хлопца з'явілася амаль у дзевятай гадзіне, разам с бабулей. Бася, закрычала бабуля, басенька, кыс, кыс! Апынуўшаеся Басей кацяня спыніла спробы інтэграцыі і палезла абдымацца.
Вызначылася, што хлопец амаль уначы разліў нешта смярдзючае - ага, падумала я, рамонт - потым адчыніў вокны і дзверы, каб выветрыць, потым, наколькі я разумею, атрымаю піздюлёу, потым яго трэба было ў сёмай гадзіне адвесці ў школу, потым, ізноў жа наколькі я разумею, ён хаваў тайну знікнення Басі, потым у маці зламалася машына, і вось, нарэшце, адбылося яднанне сем'і.
Больш так не рабіце, папрасіла я, і мне амаль не было сорамна.

У гішторыі больш за ўсіх жаль маю старэйшэю котку, якая ўжо прызвычаілася да ролю і відавочна разгубілася, калі кацяня знікла. Яшчэ жаль мой авакада, бо малодшая котка насцала у яго адразу ж, як я збавілася чужынцу, такім чынам, наколькі я разумею, дэманструючы свае ставіны да маёй залішняй дабрыні. Авакада між тым толькі аджыў, і не, малодшая котка гэтак раней не рабіла (зато рабіў той самы чужы кот с балючасраць, праз што авакада і амаль загінуў).

Высновы?
Чыпуйце жывёл, пярдоліць вас у сраку, калі бярэце кацяня за нейкія нязручныя грошы. Добра, што хлопец вырашыўся такі прызнацца, а калі б не? Яна ж яшчэ і нестэрылізаваная была.

(трапныя мары былі у маёй старэйшай котцы на ўжыванне выхаваўчага патэнцыялу і у маіх сяброў на грошы з прадажы кацяня, калі б гаспадар не знайшоўся)

Отредактировано (2023-01-10 02:06:43)

Анон · 2023-01-11 21:13:40

5

▼Скрытый текст⬍

5.
Я баялася, што пашкодзіла нешта пры падзенні і не здолею нармальна бегчы. Яшчэ я баялася, што чужыя нязручныя туфлі запаволяць мяне. Усе гэтыя боязі спраўдзіліся, але я не спынілась.
З-за тонкай падэшвы кожны крок аддаваўся ударам – гэтыя удары сыпаліся на маю гаротную галаву адзін за адным Галава балела, мяне ванітавала. З-за галавакружэння мне даводзілася хапацца за сцены дамоў; здаецца, я плакала ад болю. Я зацела заклікаць на дапамогу, але баялася – а раптам тыя вар'яты гоняцца за мною, я я закрычу, а яны пачуюць.
З-за цемры, з-за болю я амаль нічога не бачыла, ад слёз у вачах плыло, ліхтарнае святло рабіла толькі горш. Я хутка страціла разуменне, дзе я. Трэбы было знайсці хоць якіх людзей, але нікога не было навокал: ні падлеткаў, ні паўночнічаючых парачак, ні ппенсіянераў с бессаню. Часам я заўважала ззяючыя вокны, але ва ўсіх пад'ездах стаялі моцныя жалезныя дзверы, іншыя з засаўкамі і велізарнымі замкамі; я ніяк не магла пралезці ў хаты.
Я нічога не чула, апроч пляцання ўласных падэшваў. Здавалася, ніхто мяне не пераследваў. Я перайшла на крадучыся крок. Ненатуральная цішыня палохала.
Мне нельга было заставацца звонку: нават калі гэтыя вырадкі адсталі, заставалася мая пабітая галава.
Крадучыся, я выбралася у панадворчык паміж старымі прысадзістымі хатамі – не боль чым у тры паверхі. Я і не ведала, што зблізку ёсць гэткая старая забудова. Добрая навіна: у такіх старых хатах рэдка ставілі жалезныя дзверы – і сапраўды, у першым жа пад'езде дзверы апынуліся самыя звычайныя, драўляныя, рассохлыя, нават крыху прыадчыненыя. Ліхтар гарэў толькі з вуліцы, сам панадворак заставался цёмны і ціхі. Мяне затрусіла: падалося, што нехта з вар'ятаў чакае ў зарасніках мальвы і табінамбуру. Рабіць, аднак, было няма чаго. Апроч манячых дзвярэй у хаце было манячае акно на другіх паверсе – асветленае. Святло прабівалася праз карункавыя фіранккі, і быццам бы я чула радыёперадачу, з тых, якія падабаюцца самотным бабулям.
З вуліцы зашумела, завылі шыны аб асфальт, закрычалі п'яным голасам, рэхам задробилась кепская, невыразная музыка. Я ачулася, здрыганулася і кінулася да пад'езда. Ногі балелі, здаецца, я іх нацерла, але гэта было нічога ў параўнанні з болем у скроні.
Знутры пад'езд апынуўся непрыемным. Я гатова была да кацінага смуроду, ці, чаго ўжо там, да алкаголіка, які спіць на сходавай пляцоўцы – але нічога з гэтага не было, а была брыдота запусцення. Пахла, як пахне на закінутай будоўлі: адсырэлым бетонам, іржой, застарэлай мачой, затопленым склепам. Прыступкі раскрышыліся ад часу, і што самае агіднае, працягвалі крышыцца ў мяне пад нагамі. Наколькі ж старой была гэта хата? Я не ведала; я не ведала і як яе абышла бокам хваля капітальных рамонтаў. Ува ўсім горадзе, пэўна, не засталося такіх запушчаных месцаў.
Падняўшыся на другі паверх, я зразумела, што не ведаю, якая кватэра мне патрэбна. Калідор апынуўся нечакана доўги, дзвярэй было зашмат, у мяне нияк не атрымоўвалася зразумець, чаму іх столькі. Напэўна, вырашыла я, гэта гуртажытак. Чаму тады няма каменданту? Мысли блыталіся, я прымусіла сябе ўспомніць, што ўсе гэтыя пытані: чаму дзверы, чаму доўгі калідор так мяне палохае – усё гэта няважна, а важна знайсці тэлефон і патэлефанаваць у хуткую. І ў міліцыю.
Я пастукала ў найблізкія дзверы. Нумара на іх не было, але над вочкам вісела прылепленая на празрысты скотч паперка з намаляваным сінім чарнілам знакам: спіраль, і вока. Напэўна, падумала я, у народным доктару зноў вучаць лячыць гемарой па запаветах продкаў.
Дзверы не адчынілі і я пастукала ў наступныя. Лямпачка на ўвесь калідор была адна, цьмяная, ват на сарок, цені ад яе былі жаўтавата бурыя. Ад гэтых ценяў і агульнай занядбанасці мяне каламуціла ўсё мацней.
Я амаль страціла надзею і вырашылася ісці далей, углыб калідора, дзе хвалявіста варушылася цемра, калі дзверы расчыніліся, гаспадыня кватэры вызірнула, узяла па-свойску мяне за запясце і ўвяла ўнутр. Унутры было душна і горача, і нядзіўна – я зазірнула на кухню, праходзячы міма, і ўбачыла, што ўсе чатыры фаеркі запалены, і на ўсіх нешта варыцца, пераліваючыся шэрай пенай праз краі рондаляў. Пах стаяў жудасны, але я нічога не сказала, таму што ў чужы манастыр са сваім статутам не лезь, і, урэшце, заўсёды застаецца элементарная ветлівасць. Бацька гаспадыні, як і яна сама, косы, пакрыты неахайнай рэдкай поўсцю, прыняў мяне з яе рук у пакоі і пасадзіў насупраць сябе на ўслон. Услон быў старэнькі, сядня апынулася не замацавана і пры кожным няспрытным рухі мерылася зваліцца, так што я вырашыла не рухацца. Бацька гаспадыні адтапырыў губу і паглядзеў на мяне трывожна і падслепавата. У дрыготкіх руках ён сціскаў газету: я разгледзела кавалачак загалоўка, нешта пра карупцыю. Я разумела, што калі цяпер дам слабіну – буду ўцягнута ў нудную і бессэнсоўную гутарку. Смурод рабілася ўсё мацней, нібы яны варылі гнілую кураціну.
— А можна мне ад вас патэлефанаваць? – спытала я, і бацька гаспадыні яшчэ мацней адтапырыў губу – з губы пацякла сліна, закрапала яму на запалыя грудзі, прыкрытыя нячыстай майкай. – Мне ненадоўга, — запэўніла я. Бацька гаспадыні нахіліўся і вухнуў.
— Я не хацела вас пакрыўдзіць, — сказала я, падымаючы рукі, але ён яшчэ больш знерваваўся, нахіліўся да мяне бліжэй, задрыжэў слінявымі вуснамі і раздуў ноздры, падвываючы і бурчачы. Гаспадыня, адчуўшы бяду, прымчалася з кухні, мерна бухаючы крывымі і тоўстымі нагамі, таксама завыла, паказваючы рэдкія зубы, кожны – з фалангу ўказальнага пальца. Кіпцюры яе заскрэблі па дзверцах секцыі, і я зразумела, адкуль драпіны, якія я заўважыла на сценах, і чаму шпалеры ў калідоры вісяць лахманамі; трэба ж, а я думала, што ў іх тасама нешта адбылося, добра, што не спытала няёмка б атрымалася.
Дзверы хлопнулі, гаспадыня азірнулася, скуголячы. Я ўжо зразумела, што тэлефону тут не дапытаешся, і паспрабавала падняцца. Сядня ўслону звалілася мне пад ногі.
- Выбачайце, - сказала я. Ад паху варанага гнілля мне было зусім нядобра.
- Яны ўжо выбачаць. - сказала дзяўчына з прыпынку, зазіраючы ў пакой. - Вось ты дзе, ну ты, канешне, спрынтэр. Хадзем давай, чаго стала. Ап, ап! Ножкамі.
Я заплакала ад стомленнасці і страху, але дазволіла ей узяць сябе за руку і вывесці з кватэры. Гаспадыня і яе бацька наўіралі за намі, моўчкі і сінхронна паторгваючы верхнімі вуснамі.

Анон · 2023-01-11 21:41:17

Інтэрмедыя пра набалелае: у мяне, па-першае, трэснула падэшва на улюбёных мартэнсах (тых самых, набытых у кітайскіх братоў), а па-другое, маёму авакаду піздзец.
Зноў.
Некаторы час таму у мяне ў хаце апынуўся бонусны кот. Кот належаў былой сяброўцы, і што характэрна, былой яна зрабілася менавіта дзякуючы гішторыі з катом: калі караценька, ката яна пакінула у Менску, з'язджаючы, па цалкам зразумелым падставам, але ж мы дамаўляліся, што гаротная жывеліна пажыве ў мяне месяц, а потом вызначылася, што ябісь, даражэнькая, сама з катом, мы ж усе разумеем (с). Кладучы руку на сэрца, я б можа сама і ябалась далей, але ж менавіта ў гэты час (на канчатак другога месяца жыцця ката у маёй хаце), я і зрабілася безпрацоўная, і мне літаральна няма за што карміць яшчэ адну жывеліну.
Дык вось, бонусны кот трапіў да мяне хворы, у тым ліку і на галаву, сяручы напалмам і адтаго дрэнна сябе паводзіў. Кожная зоошыза ведае, што калі котка ігнаруе латок - ей ці балючасраць, ці балючассаць. У ката быў першы варыянт. Замест латка ён прыладзіўся выкарыстоўваць мае расліны - і гэта піздзец само па сабе.
Я абпырсквала авакада і ружу, якія зрабіліся ахвярамі, алеям цытрусу. Я змарнавала гадавы запас кійкоў для манікюру, абтыкаўшы імі зямлю - і ў выніку ў мяне былі кійкі для манікюру, уваткнутыя ў зямлю, са жмутамі рудай поўсці на вострых канцах.
Я ляпіла скотч. Я абкручвала збаны фольгай - і пачувалася трошкі агузаравай. Зразумела, я пралячыла ката - и сваіх катоў, якіх ён заразіў, таксама пралячыла.
Але ж паталагічны патэрн быў закрэплены, і нягледзячы на тое, што на канчатак другога месяца кот ўжо паводзіў сябе амаль добра, і расліны мае былі амаль у бяспецы, ім прыйшоў піздзец.
Я паабразала галіны і паспадзявалася на цуда - ружа, на жаль, надзею не спраўдзіла, але ж авакада выпнуў новая лісце. Юху, падумала я, дзякуй, божухна.
...пасля прыгод с кацянем мая уласная малодшая котка, не самая разумная, але ж самая настойлівая у даведзннні цэннай інфармацыі, спачатку абасцала, а потым насрала у авакада.
Я весьмі спадзяюся, што гэта была акцыя пратэсту ад стрэссу, бо калі не - штош. Авакада авакадай, а калі яны проста пачнуць абы дзе ссаць - будзе піздзец і мне таксама.

Анон · 2023-01-12 19:52:16

6

▼Скрытый текст⬍

6.
Мы ішлі моўчкі. Я бязгучна галасіла. Хватка на маім запясці была мацнейшая за жалеза. Панадворак з тапінамбурам застаўся далёка за спіной, калі дзяўчына, нарэшце, спынілася і паглядзнла на мяне.
- Ну, ты як? - спыталася яна са спачуццём.
Мы апынуліся ў нейкім яшчэ незнаёмым панадворку, амаль пад ліхтаром. Над нашымі галовамі нешта лётала ў конусе святла, сутыкалася з храбусценнем і сыпалася на зямлю. Дзяўчына пагледзела ўгору, нахмурылася – бровы ў яе былі надзвачайнай нейкай шырыні і гушчыні – і за руку адцягнула мяне ўбок.
- Як ты, пытаюся, - паўтарыла яна. - Ачуняла крышку? Ад упіраў?
- Ад якіх упіраў? - спыталася я і не пазнала свайго голасу, такі ён быў ціхі, такі слабы.
- Ага, - сказала дзяўчына і дастала цыгарэты с унутранняй кішэні курткі.
Апранута яна была дзіўна, я толькі заўважыла. Я ўжо казала пра спякоту – то бок, зразумела ноччу было халадней, але ж усё роўна горача. А на ёй была і куртка, вялізарная, дутая, зашмальцаваная, і шчыльныя нейкія порткі, падобныя на тыя, у якіх ходзяць працоўныя на будоўлі, і запраўлены гэтыя порткі былі ў боты, карычневыя, скураныя, вастраносыя. Маланцы на ботах раздзімаліся ад запраўленых шчыльных калашын, па верхнім краі халяў з ботаў тырчала касмыкаватае футра, накшталт штучнай аўчыны.
Мне было балюча на гэта глядзець і я падняла вочы.
- Зараз, - сказала дзяўчына і паматала цыгарэтай. - Дапалю, хлопцы падыйдуць, ты адпачнеш, і пойдзем. Мяне, дарэчы, Ангус клічуць, - яна працягнула мне вольную руку, і я паглядзела на тую руку з гідлівасцю. Ангус выдзьмухнула дым і руку прыбрала.
Мне зусім не хацелася чакаць ніякіх хлопцаў, і зусім не хателася нікуды з імі ісці, таму я напружылася, гатовая зноў сарвацца з месца.
- Куды? - спыталі мяне з цемры. - Ты не ляці, на ногі яе зірні, - я зразумела, што спазднілася з уцёкамі.
- Ану, - сказала брывастая Ангус і, заціснуў цыгарэту ў зубах, схапіла мяне за плечы, піхаючы да лаўцы. - Сядай. І праўда, што рабіць буздем?
Акаючы мужык выплыў з цемры і паглядзеў на мяне зверху ўніз. Цяпер я пазнала яго – гэта быў цыбаты блазан с канца свету: ну канешне, трэба было здагадацца. Калі я бачыла яго ў першы раз, апрануты ён быў звычайна для гарачага дня: нейкія шорты, нейкая майка – але зараз, як і абодва другія, выглядаў недарэчна ўцепленым. Бялявыя валасы і скура здаваліся ненатуральна светлымі з-за цьмянай кутркі, і так, тады на прыпынку мне не паблазнілася, быў ён сапраўды мярзотна вялізарны, жахлівага нейкага росту, і жахліва ж выродлівы.
- Дай зірну, - сказаў ён і прысеў побач са мною на кукішкі. Я інстыктыўна адшурхнулася. - Сідзі, - сказаў ён злавіў мяне за шчыкалату і прымусіў падняць нагу.
Я, дарэчы, разумела, аб чым ён: падэшвы не маіх туфляў былі зроблены нібыта з картону, і прабежак не вытрымалі. Я разумела, што калі перажыву гэтую ноч, ногі будзе патрэбна лячыць не меньш, чым галаву. Па адчуванням, асфальтам я злупіла скуру на пятах да мяса.
- Пізда, - с пачуццём сказал Ангус. - І гэта ж яна паўсюль натаптала.
- Ага, - адказаў мужык. - Ну то што, хто разбуваецца?
- Я, - сказала Ангус і махнула рукой, - мой участак, мая памылка. Твае тым больш нельга, вельмі прыкметна будзе, у тваіх яна цалкам памесціцца. А дзе Вальдемар?
- Чакае, - сказаў мужык, з храбусценнем разагнуўся і выпрастаўся, навісаючы нада мною. Я падняла позірк і зараз жа зноў утаропілася ў зямлю. Не хацелася мне на яго глядзець. Вочы ў яго таксама апынуліся светлыя, непрыемныя, нібыта вачэй не было зусім. Ангус прысела на лаўцы побач са мною, падміргнула, і раптам зрабіла вось што: недакурак, які так і заціскала ў руцэ, запхнула ў рот, прыжмурылася і тузанула горлам, зглынаючы.
- Вой, - ціхенька сказала я і больш не казала нічога. Чамусьці гэта зрабілася апошняй кропляй.
Я моўчкі дазволіла сябе разбуць – мужык забраў мае не мае туфлі і вымеўся з імі – потым разбулася Ангус і прымусіла мяне ўлезці ў яе боты. Мне не падалося – яны сапраўды былі з футрам. Потым яна схапіла мяне за руку і пацягнула за сабой. Я глядела пад ногі і не глядзела па баках. Мы зноў выйшлі на трамвайны прыпынак. І пульхны Вальдэмар, і доўгі яго жудасны сябра ўжо былі там, і ад жудаснага сябра валіла холадам, як з разчыненай маразілкі. На рукавах і спіне яго курткі раставала наледзь, але так мне было дрэнна, так залишне ўсяго апынулася, што я бязмоўны адзначыла гэты факт, нават не заклапаціўшыся здзівіцца.
- На, - сказаў ён і сунуў мне скрутак. - Пераабувайся.
- Ты ж мой герой, - скаазала Ангус. - Я б пайшла за цябе, але ж мы несвабодныя. Але гэта магчыма вырашыць.
Мужык закаціў вочы.
- Давайце, Светачка, пераабувайцеся, і куртку накіньце, - сказаў пульхны Вальдэмар, углядаючыся ў рэйкі, - хутка ўжо. Я вам потым усе растлумачу, толькі крышачку пачакайце.
- Гэта, дарэчы, Вальдэмар, - сказала Ангус. - А гэта Эрык.
- Эрык, - сказаў жудасны мужык і пряцягнуў мне руку.
Я не стала яе ціснуць.
Я канчаткова ўпэўнілася, што сплю, ці, мабыць, страціла прытомнасць. Адбываючаеся не магло быць сапрадным. Гэта кватэра, гэды холад пасярод спякоты, гэты, нарэшце, з'едзены недакурак. Зразумела, мне ўсё гэта блазнілася, гэта было галюцынацыяй. Магчыма, я памірала зараз побач з сапраўднымі трамвайнымі рэйкамі, але зрабіць нічога не магла, таму вырашыла не спрачацца. Я паслухмяна і ахвотна зняла гарачыя боты і замест іх абула гумавыя салатавыя тэпцікі. У такіх ходзяць у басейн у сапраўдным жыцці – тутака ж не было нічго сапраўднага. Так сама паслухмяна я напяліла куртку – жудасную, старую, калісьці фіялетаваю куртку, нібыта выцягнутую з памыйніцы, а можа і выцягнутую. Мае галюцынацыі былі ўсе нейкія маргінальныя, чаму б і не.
- Прыгажуня, - сказала Ангус, і я, здаецца, нават нясмела усміхнулася ёй. Мне пакултліва хацелася ўхваы.
А потым рэйкі загудзелі, з-за павароту вынесся яшчэ адзін трамвай. Ліхтар у яго на насу свяціл пранізлівым жоўтым святлом, і я зразумела яшчэ адну рэч, якая канчаткова пераканала мяне, што я трызню: гэтак і не развіднела.

Анон · 2023-01-12 23:09:43

Інтермедыя пра пажыццёвае.
Гэты анон ужо амаль два месяцы як безпрацоўны. То бок, амаль безпрацоўны: ёсть падпрацоўка, якая амаль не прыносіць грошаў, і якую анон думаў кідаць, але ж добра, што не кінуў, ёсць праект, за які анону тырчаць грошаў, але ж невядома, ці плануюць і калі плануюць іх аддасць (калі на то пайшло, анон спадзяваюся дзесьці на зараз, але ж нешта пайшло не так).
Анон здымае хату, і грошаў на здым у яго няма. Апошнія уласна два месяцы бацькі анона значна дапамагаюць грашыма - і вялікі ім за тое дзякуй, але ж гэта Я павінны быў бы у маім узросце дапамагаць бацькам з грашыма. Я ў сэнсе што яшчэ раз дзякуй, але ж кукуха мая ляціць і з гэтага таксама.
У анона дэпрэсія, якая абвастрылася апошнім часам. Грошаў на псіхатэрапеўта, як можна здагадацца, няма, але ж гэты анон - медык, і мае магчымасць сам сабе выпісваць лекі (што, уласна, і раблю па жыцці). На момант, калі я не змагла сабрацца за гадзіну і вымушана была ехаць на падпрацоўку на таксі, якое каштавала трохі больш, чым я ў той дзень зарабіла, я зразумела, што нешта патрэбна рабіць.
Мінулым разам я прымала сертралін, але ж ад яго злавіла вельмі смешны пабочны эфект - на англіцкай гэта завецца brain zip, адчуваецца - натуральна як быццам маланка ябошыць у бедную анонаву галаву, патафізіялогія - спазм сасудаў, з якой нагоды яны робяцца падобныя на звязак сасісак. Такое сабе, калі каму цікава.
Добра, вырашыў анон, што ў нас ёсць з "чыстых" СІОЗС? Вядома ж эсцыталапрам. Ніякага гістаміннага дзеяння, вось гэтага гамна ізноў жа не адзначалася. Цудоўненька.
...не цудоўненька.
Пасля сетраліну мне зрабілася лепей - ну, то бок лепей са спецэфектамі - с першах дзён, зараз с пазітыўнага я магу адзначыць только зніжэнне актыўнасці суіцыдальных мысляў. То бок, яны застаюцца, але ж дзякуй богу я марную на іх не па дванадцать гадзін у суткі. Гэта добра, бо вось гэтае радыё Раданеж у галаве бесіць неімаверна.
Падвох у тым, што адначасова знізілася і ўсё астатнее. Ноччу я не сплю, як і не спала, але ж сплю ўдзень, што дрэнна, бо дзень ідзе ра пізде, але ж ем - што добра, але ж не гатую, і чакана пачынаю набіраць і руінаваць скуру на твары. Скура ў мяне балючае месца, і ў норме я дзесьці зараз павінна ісці на фототэрапію...якая каштуе грошаў, якіх няма. Ангеданія? Дайце дзве! Творчы блок? Ну, з гэтым не так дрэнна, але ж я з жахам адзначаю, што і ён пачынаецца. Дзяўчына падарыла мне цудоўны скетчбук і маркеры, і я нават паўжывала іх, і вось пачаты малюнак на планшэце, і...і анічога. Вось, Свету перакладаю, бо трэба ж неяк нешта, я там быў, калі нічога, мне не спадабалася.
Ізноў жа, на пачатак свайго вымушаннага водпуску я нешта чытала, глядзела, за нямецкую вось ізноў узялася...а зараз нічога не магу. З увагай пізда, чытаць не атрымоўваецца. Ізноў жа, патрэбна весці ябучы блог, ствараць лічны брэнд і генэрыраваць кантэнт, ябсціся у сраку, як я гэта ненавіджу. Але ж разумею, што гэта сапраўды патрэбна, бо не буду таго рабіць - не будзе кліентаў. А я не магу. Амаль тры тыдні ніводнага паста, а мне вось і лампу падарылі, і мікрафон нарэшце.
І вось сяджу я, засмучаюся, і хуй з ім, са смуткам, але ж галоўнае пытанне - гэта мяне проста пераябала, ці гэта ябучы эсцыталапрам? Бо калі проста - дык хуй з ім, папусцісь, з наступнага тыдня здаецца вяртаюся на працу. А калі эсцыталапрам? Сертралін пачынаць? Ізноў сасіскі ў галаве? Яшчэ нешта выдумляць? Венлафаксін паспрабаваць? Неяк сумненька. Нічога не рабіць не варыянт, нічога не рабіць з такімі сімптомамі мы ўжо спрабавалі, скончылася прасажанымі усімі натуральна зберажэннямі на лекараў і лекі, а зараз і зберажэнняў няма.
Паспрабую пачак сконыць, а там пагляджу, карацей.

Анон · 2023-01-13 21:26:15

Добрых навін інтэрмедыя.
1) Эсцыталапрам працуе: сёння спала ўначы. Абуждалася, але ж гэта значны прагрэс. Калі напружыць памяць, дык мінулым разам сон апошнім выправіўся, але ж гэта недакладна бо тады мне было халера як кепска і я дрэнна памятаю, што там было і як. Таксама значна лепей па ШДБ, я нават трапіла ў няма прыкмет дэпрэсіі, алілуя.
2) Сёння добра падрабіла: кліенты былі на падпрацоўцы, і кансультавала дзяўчыну з таро. Дзяўчына ізноў знайшла сабе нейкага дэбільнага мужыка, але ж ён, на шчасце, ужо сваліў. Мне трошкі сорамна, але ж я з захапленнем чакаю наступную сесію.
3)Здаецца, мае ўмоўнае безпрацоў'е сканчаецца. Алілуя (2).

Анон · 2023-01-13 22:39:54

7

▼Скрытый текст⬍

7.
- Вальдэмар, - сказаў выродлівы Эрык, - у цябе ёсць што? Кантроль хутка, а яна мне не падабаецца.
Калі мы ўвайшлі і селі, ён зрабіў нешта з маім ротам: правёў над ім далонню, і, здаецца, пасля гэтага я б не магла размаўляць нават калі б захацела, але ж я не хацела. А казалі, не навучусь, сказаў ён задаволена. Ангус адказала: а ты дома паспрабуй, - і гідка зарагатала, а ён уздыхнуў. Здаецца, у маёй галюцынацыі не ладзілася сямейнае жыццё – ну ды на тое яна і мая галюцынацыя.
Яны пасадзілі мяне ля вакна. Каля прахода мяне падпіраў Вальдэмар, а насупраць – Ангус з Эрыкам. Я адчувала сябе узятай пад варту, але ж апроч нас нікога ў трамваі не было, і прыпанкаў ён не рабіў. Ад чаго мяне вартвавалі заставалася незразумела. За вакном было па-ранейшаму цёмна, часам мы праязджалі міма асветленых вуліц, але я не паспявала нічога разгледзець.
На шкле на узроўне маіх вачэй быў надрапаны знаёмы знак: спіраль з вокам. Я хацела дакрануцца, але Вальдэмар заўважыў і адвёў маю руку
- Зараз, - сказаў ён, - зараз. Ты кажаш, яна паліла, можа яшчэ?
- Дык не выходзіць жа, - сказаў Эрык.
Вальдэмар абпляскаў сябе па баках, заззяў шчакатым тварам і выцягнуў з кішэні вельмі мяты бутэрброд, загорнуты ў цэлафанавы пакет.
- З сырам, - сказаў ён.
- Ды хоць з чым, - сказала Ангус. - Чуешь, Святуля? Ам, ам. Еш давай.
Як толькі мы селі у трамвай, настрой у яе зноў сапсавался. Я ўзяла бутэрброд і з’ела яго, як было загадана. Я б не стала пярэчыць, нават калі б мне вярнулі голас. Варта мне было паесці, як усе чамусьці ажывіліся, Вальдэмар загуў пра ну вось і добра, Ангус нешта спыталася кпліва, і нават жудасны белавокі Эрык усміхайся задаволена. Я ніяк не магла зразумець, што іх гэтак узрадавала.
Здаеццы, я была вельмі галодная, вельмі можа быць – я падумала аб гэтым і засаромелася сваёй чэрствасці – мая галюцынацыя проста пашкадавала мяне, заўважыўшы, што я выглядаю згаладалай і стомленай, таму што пасля бутэрброду я адчула сябе лепей. У вачах праяснілася, абвастрыўся слых. Я пачала заўважать дробныя дэталі, накшталт драпін на сценах травмая и механічнага падвывання з кабіны кіроўцы; ад курткі маёй, як апынулася, пахла – не памыйкай, дзякуй богу, але ж чымсці нафталінавым, як калі б яе доўга трымалі на антрэсолі. Галаўны боль, да маяго здзіўлення, сціх, застаўся непрыемны зверб у правай скроні і ў шыі справа. Я працягнула руку, каб паскрэсці, і Вальдэмар зноў злавіў мяне за запясце і руку адвёў.
- Не варта, Святлана, - сказаў ён. - Пацярпіце.
Разам са слабасцю сыйшла ўпэўненасць у сваёй непрытомнасці: зрабілася складаней верыць, што я трызню, калі ўсё зрабілася гэткім выразным. Я ўявіла, як выглядаю: твар счасаны, на галаве чорт ведае што, курта і касцюм брудныя, засыпаныя дробкамі, тэпці пачварныя. А што, падумала я з жахам, калі мяне адурманілі? Ну канешне, агідныя цыгарэты! Тады ўсё зразумела, канешне, той кватэры быць не магло, але ж усё астатняе рэальна. Я проста пад наркотыкамі. І гэтыя вырадкі апалілі мяне, пераапранулі ў бамжыху і цягнуць невядома куды.
Я схамянулася і закруціла галавой, выглядаючы іншых людзей. Калі мы заходзілі ў вагон, ён быў пусты, але зараз амаль не засталося вольных сядушак. Нехта драмаў, нехта ўтупіў у тэлефон, нехта балбатаў. Дапамажыце, паспрабавала сказаць я, але вусны нібыта склеілі. Я хацела хаця б замычаць, але не здолела выдаць ні гуку.
- Ну блін, - сказала Ангус. - Ну пачынаецца.
- Кантроль хутка, - сказаў Эрык, паглядваючы у вакно.
- Зараз я, пачакай, - сказала Ангус. - Сто гадоў не спрабавала.
- Ды ўжо больш, - сказаў Эрык, і яна пхнула яго локцем. Здаецца, гэта была старая спрэчка.
Трамвай здрыгануўся і пачаў тармазіць – пранізліва завыла нешта пад нагамі, замігцела святло. Мяне кіўнула. Вальдэмару давялося ўтрымаць мяне, каб я не вылецела з крэсла. Я пакруціла галавой, але ніхто не звярнуў увагі на трасенне, нібыта ўсё адбывалася як мае быць. Аднаго, які ўнурыўся ў тэлефон, шпурнула аб сцяну – ён проста выпрастаўся і выцер кроў, цякучую з носу. Ад экрана ён не адарваўся.
- Дакуменцікі на праезд прад’яўляем, - сказалі над маёй галавой.
- Якія дакуменцікі, - спытаў падазронна знаёмы жаночы голас. Я нібыта пачула сваю маці. Я паглездела на Ангус: яна сядзела, склаўшы рукі на грудзях і апусціўшы твар, і быццам бы спала. Эрык абыякава глядзеў у праход і выглядаў, як чалавек, выпадкова тут апынуўшыся.
- На праезд дакументы, - я зразумела, што пытаюцца с боку шкла – звонку.
- Слух, а мона разчэй неяк? - спытаў Эрык зласліва. - Колькі можна стаяць.
- Тут людзі з працы, каб вы ведалі, - падтрымаў Вальдэмар, і нехта яшчэ з-за яго спіны прапанаваў скончаць і прстрашыў скаргай на неабгрунтаваную карупцыю – мне здалося, што менавіта гэта я пачула.
- Дакументы, - настойваў голас з-за шкла.
- Якія дакументы? - спытала жанчына, якую ў мяне ніяк не атрымоўвалася ўбачыць. - Я хто?
- Ты хто, - сказаў голас.
- Конь у паліто, - сказала жанчына, - з працы я еду, чаго незразумелага. Што б я тут, па-твойму, рабіла, калі б не з працы была? Як бы я сюды трапіла? Забылася я на пропуск, забылася, што цяпер?
Голас не адказаў, і маўчанне здалося мне задуменным. Потым я зразумела, што па тую старану шкла не зусім цішыня – нешта быццам гучна прынюхвалася.
- Так, - сказала жанчына. - Добра, я зразумела. Добра, я зараз выхожду,добра. Калі нармальнаму чалавеку нельга са смены дадому прыехаць без усяго гэтага, я выхожду, добра. А калі я заўтра на працу не траплю, вось асабіста ты і будзешь тлумачыть, дзе я, і чаму норму не выканала. Давай, адчыняй, выходжу.
За шклом зашыпелі, святло пагасла, а калі запалілася – мы ўжо ехалі.
- Хвацка, - сказаў Вальдэмар, дастаў з кішэні шынялі бутэльку з вадой і працягнуў Ангус.
- Як на ровары катацца, - сказала яна і падміргнула мне.

Анон · 2023-01-14 12:54:30

Інтэрмедыя пра мне б прэзентацыю рабіць, але ж я не хачу.
Зацікаўлена чытаю апошнімі днямі чужыя безблогі і ўжо не першы раз сутыкаюся з ідэяй чытаць асабістыя дзённікі дзяцей і падлеткаў, маўляў, трэба ж неяк кантраляваць.
Асабісты вопыт (зразумела выдуманы):
Мая маці чытала мой асабісты дзённік - я так разумею, з той жа мэтай. Яна дасёння не бачыць нічога дрэннага, і мы разам жартуем пра мае падлеткавыя дэпрэсіўныя вершы (не тое каб мне было смешна, але ж я не бачу сэнсу пераканоўваць). Што сапраўды смешна: у дзяцінстве мяне спрабавалі згвалтаваць хлопцы са школы, потым у мяне было дзве спробы самагубства, потым я амаль спілася. Столькі, сколькі падлеткам, я не піла і спадзяюся ўжо не буду піць - калі ты ванітуеш, поўзаеш і вось гэта ўсё.
Ці пісала я пра гэта ў дзённіку?..здагадайцеся. Ці ведала пра гэта маці? Неа.
Я да таго, што руінаванне асабістых межаў анічога добрага не дае - бо, здаецца, каб я ёй давярала, магчыма я б і расказала нешта, а так, ну, вы разумееце, увесь свет супраць цябе, ніхто не здапаможа, нікому нельга давяраць, вось гэта ўсё лайно.
Таму, хаця мая гішторыя і выдуманая, не трэба так.

Отредактировано (2023-01-15 15:33:09)

Анон · 2023-01-19 13:41:41

8.

▼Скрытый текст⬍

8.
За вокнами не развіднела.
Святло ў трамваі зрабілася прыглушанае, грукат і шабуценне – мірныя і закалыхвальныя. Вальдэмар задзяўбаў носам і заваліўся мне на плячо. Я тузанулася, ён схамянуўся, павёў галавою, сказаў нешта на мове, якую я не ведала, і зноў пачаю апускаць галаву Ангус спала, прыціснуўшыся ілбом да шкла. Вакно перад ёю запацела ад дыхання, павільгацеўшыя валасы ліплі да шчакі. Ва сне яна выгладала зусім юнай. Я задумалася пра тое, што яна рабіла ў гэтай кампаніі, калі ўсе яны, зразумела, тыя, кім мне падаюцца. Эрык таксама спаў, адкінуўшыся на сядню і выцягнуўшы перад сабой ногі; з-за гэтых ног Вальдэмару даводзілася свае падціскаць. Эрыка сон ні кроплі не ўпрыгожыў. Я падумала, што гэта мой шанец: што я яшчэ пачакаю і тады ціхенька выбяруся, і папрашу кіроўцу, і усё яму растлумачу – я паспрабавала не тузацца, как не выклікаць падазронняў і сама не заўважыла, як прыснула.
Не ведаю, колькі я спала. Калі я прачнулася, нада мною ціха перагаворвалісь.
- І галоўнае, з-за чаго, - скардзіўся адзін голас, і яго угаворвалі:
- Гэта табе з-за чаго, а тут іншы чалавек, - я не змагла далей прыкідацца, што сплю, і што ў сябе дома, і што гэта ён з нейкім сябрам абмаўляе чарговую нашу спрэчку: галасы ў маіх выкрадальнікаў ні кроплі не былі падобныя ні на яго голас, ні на яго сяброў.
- Добра, - сказаў Эрык і махнуў рукой. - карацей, да заўтра, далей сам.
Травмай са знаёмым ужо падвываннем пачаў тармазіць. Эрык пядняўся, кіўнуў мне і пачаў праціскацца на выхад. Ангус ужо не было, на яе месцы драмаў нейкі мужык у амуніціі рыбалова. Паміж ног у яго стаяла алюмініевае вядро з песком.
- Амаль на месцы, - сказаў мне Вальдэмар. - Не хвалюйцеся. Святлана, ужо амаль усё. Я ведаю, што вы нярвуецеся, - трамвай крануўся, мужык з вядром кіўнуўся на мяне і, не прачынаючыся, буркнуўу выбачэнні, - усе разумею, - скончыў Вальдэмар. - Але я вам пазней усё растлумачу. Пра месца я домовіўся, усе ўладкуецца, гэткая проста, ведаеце, недарэчная сітуацыя выйшла.
Я паспрабавала паклікаць на здапамогу – нічога не атрымалася. Вальдэмар паціснуў плячыма.
- Прабачце. Голас таксама потым, калі вам зараз яго вярнуць, вы спраў наробіце. Вы, галоўнае, запомніце, Святлана, гэта вельмі сур'ёзна: нікога ні аб чым не прасіце. Ніякіх паслуг. Застанецесь камусьці вінны – стагодзе не адплоціце.
Я стукнула мужыка з вядром мыском тэпця ў галёнку. Ён расчыніў жоўтыя гепатытныя вочы. Я роспачнай пантамімай паспрабавала паказаць яму, што мне патрэбна дапамога. Мужык паглядзеў на мяне, потым на Вальдэмара, буркнуў пра ахуелі і заплюшчыў вочы.
- Света, - сказаў Вальдэмар, узяў мяне за плечы і павярнуў тварам да сябе, - сцішціся. Я магу дапамагчы вам супакоіцца, але не хачу.
Нешта жудасна непрыемнае сталася з яго тварам: цені на ім зрабіліся гусцей, разчэй, з'явіліся новыя маршчыны, і з недарэчнага таўстуна ён на імгненне стаў нечым зусім іншым – я міргнула і насланне скончылася. Жаданне супрацівіцца таксама знікла: я скруцілася у крэсле і рэшткі шляху не дастаўляла нікому праблем.

Ноч цягнулася і цягнулася, бясконца. Я то правальвалася ў сон, то выслізгвала з яго, як на арэлях. Снілася мне кепскае, сумятлівае: нейкая на мне была белая сукенка, і я была ў бацьковай хаце, старой яшчэ, і стаяла ў калідоры, і клікала маці, і яна мяне чула, я ведала, што яна мяне чуе, але не ідзе, і я злавалася.
Я яшчэ не прачнулася, калі Вальдэмар пацягнуў мяне выходзіць. Я так жудасна стамілася, што не супраціўлялася. Я скончыла пераконваць сябе, што мне падаецца, мне было ўсё роўна. Хацелася, каб мяне пакінулі ў спакоі. Я памятаю, што мне не спадабалася знадворку – але не памятаю, чым. Нешта было няслушна, але я ніяк не злаўлівала гэтую няслушнасць. Для гэтага патрэбна было сабрацца, сканцэнтравацца, а я не магла. Вальдэмар цягнуў мяне за сабой, моцна ўхапіўшы за руку. Я хацела заплакаць ад бездапаможнасці і болю, але ж не магла нават засквытаць. Ён ішоў хутка, я за ім амаль не паспявала. Я баялася, што калі спатыкнуся і звалюся, ён пацягне мяне па зямлі. Ногі мае слізгалі ў гумавых тэпцях, я балюча стукнулася аб нейкую цэглу пальцамі і падрала калготкі, мае ступні зноў сцякалі крывёю.
Нарэшце ўсё скончылася. Вальдэмар спыніўся, я таксама спынілася. У вачах у мяне плылі вясёлкавыя колы. Я спужалася – але вельмі адхіленна, хутчэй падумала, што трэба было б спужацца – што гэта яшчэ адзін эфект наркотыкаў, якімі мяне напампавалі, і што я цяпер аслепну.
- Светачка, - сказаў Вальдэмар, зноў пераходзячы на мярзотна пяшчотны тон, - зусім крыху засталося. Хутка адпачнеце. Я вам дамовіўся на пакой, зараз я вас адвяду, толькі, калі ласка, не глядзіце на камянданта. Ён будзе прасіць, а вы не глядзіце.
Я нічога не бачу, падумала я.
- Вось і добра, - сказаў Вальдэмар і зноў мяне пацягнуў.
Я ўсё спрабавала зразумець, дзе мы. З пачуццём часу ў мяне адбывалася нешта кепскае: мне падавалася, што с пачаткку ночы прайшоў амаль тыдзень – я не ведала, колькі дакладна мы ехалі. Я падумала: колькі б не ехалі, ехалі мы ўвесь час на трамваі. Такім чынам, гэта месца – побач з лініяй. Вясёлкавыя колы і цемра заміналі мне ўгледзецца – здаецца, нас атачалі звычайныя шматпавярхоўкі, гэткія панатыканы па ўсяму гораду, і цалкам немагчыма адрозніць па іх адзін раён ад іншага. Ніякіх прыкметных дэталяў я не бачыла. Нешта шумела, але я не магла сказаць, быў гэта шум ад машын на дарозе ці шум у мяне ў галаве.
Вальдэмар, не збаўляючы хуткасці, падцягнуў мяне да пад'езду, кракнуўшы, налёг плячом на дзверы – здаецца, даводнік быў залішне тугі – і, калі яны прыадчыніліся, завёў мяне ўнутр. На мяне патыхнула прапаленай вільготнай тынкоўкай, сохнучай бялізнай і агульнай кухняй. Па гэтаму водару я зразумела, что мы ў інтэрнаце. Стала ясна пра пакой і каменданта; засталося незразумела, чаму на каменданта нельга глядзець.
Я не магла ўспомніць ніводнага інтэрната побач з травмайнымі шляхамі.
- Не глядзіце, - напомніў Вальдэмар. Я пакорліва кіўнула: ад смуроду смажанага селядца мяне падванітовывала. За стойкай, наколькі я мала бачыць, нікога не было. Ляжаў расчынены агульны сшытак – пэўна, нейкі які часопіс уліку, бубнела радыё, але ніхто нас не сустракаў. Слушна, падумала я млява, ноч на двары, уваход да двадцаці трох.
- Ключы давайце, - сказаў Вальдэмар, адварочваючыся ад мяне. За стойкай зашамацела, часопіс уліку сам сабой паехаў уніз і смачна пляснуўся аб падлогу. На стойку лягла велізарная курыная лапа, пакрытая зморшчанай пухірыстай скурай і праскрабла кіпцюрамі, пакідаючы драпіны.
- Нават не пачынайце, - сказаў Вальдэмар, - мы дамовіліся, - і тузануў мяне за рукаў курткі. Я апусціла слепнучыя, слязлівыя вочы і пачала разглядаць плітку на падлозе, крывыя, шэрыя з ружовым ромбы.
- Паглядзі на мяне, - сказалі з-за стойкі.
- Давайце ключы, - сказаў Вальдэмар стомлена.
З-за стойкі кудахтаючы захіхікалі, зашамацелі – я падумал, што так магла шамацець луска. Мне ўявілася велізарнае змеінае цела, звіваючаеся, пільнуючае мяне. Вальдэмар крануў мяне за плячо, выводзячы з трансу, і паматаў у мяне перад тварам ключом на пляскатай пластыкавый бірульцы.
- Я вас праводжу, - сказаў ён. - Давайце, Света, зусім крышачку засталося. Паверх у вас пяты.
- А трэба на сёмы, - крыкнулі з-за стойкі. - Сёмы, сёмы, нікуды не дзенешся, - і тут я ўпершыню пачула тое, што мне потым не паўтарыў толькі лянотны, - Самагубцы, Святлана, нікому не падабаюцца.
- Пяты, - сказаў Вальдэмар, такім тонам, як быццам гэта павінна было мяне суцешыць – напэўна, сапраўды павінна было, бо ліфт, вядома, не працаваў.

Анон · 2023-01-25 19:03:02

9.

▼Скрытый текст⬍

9.
Першае, што зрабіў Вальдэмар, калі прывёў мяне ў пакой на пятым паверсе – шчыльна запер дзверы і загадаш мне надалей заўсёды рабіць гэтак сама.
- Я, - сказаў ён трывожна, - не ўпэўнен. Магчыма вам і сапраўды было б лепей на сёмы, хто тут у вас суседзі, але ж на сёмым, вы разумееце, таксама кантынгент, а самагубцы, Света, нікому не падабаюцца.
Чаму гэта, цікава, падумала я, таму што мне здалося, нібыта ад мяне чакаюць пытання.
- Валтузні шмат, - адмахнуўся Вальдэмар і я зразумела, што ніхто нічога ад мяне не чакаў.
Другое, што ён зрабіў, гэта дастаў з тумбачкі электрачайнік, набраў у яго вады з-пад крана і паставіў гарбату. Пакетыкі з заваркай і цукрам ён выцягнуў з кішэні шынялі. Я зразумела, што у яго там, у шынялі, сапраўдны склад усялякага дабра – толькі чайнік чамусьці не ўлез. Гэта разуменне зусім мяне не здзівіла – ну, здараецца, ночіць чалавек з сабой усялякае, ну, не ўсё ўлезла, таксама здараецца. Толькт калі Вальдэмар гвалтоўна ўліў у мяне паўкубка кепскай салодкай гарбаты, я зразумела, што зноў амаль страціла прытомнасць, і што надзвачайная мая пакорлівась была звязаная менавіта с гэтам. Гарбата мяне аджывіла.
Аджыўлённым позіркам я агледзелась вакол і зразумела, что знаходжусь у непрыемным месцы. Шпалеры, дзе не адваліліся, ураслі ў сцены, разеткі ж, наадварот, са сцен выпадалі. Чайнік, знойдзены Вальэмарам, апынуўся жудасна замацаны. За вакном у рассохлай драўляная рамай была ўсё тая ж бясконцая ноч. Ноч ад мяне адгароджвалі шкло, пакрытае вясёлкавымі бурбалкамі ад старасці, фанерка там, дзе шкло разбілася, і шэры ад пылу цюль, які закрываў часту вакна без фанеркі.
З мэблі ў пакоі апынуліся шафа, два прадушаныя панцырныя ложкі і тумбачка паміж імі. Калі б мне прапанавалі адлюстраваць маркоту – я б успомніла гэты пакой.
- Угу, - сказала я і здзівілася, ўто з мяне гэта атрымалася. Вярнуўшыся голас зрабіўся хрыпаты, нібы прастуджаны. У горле пяршыла. Я прыйшла ў сябе дастаткова, каб уразумець: я сяджу ў нейкім клапоўніке, п'ю бурду з чужога кубка, і мяне, здаецца, выкралі, падвергнуўшы дзеянню накратычных рэчываў. - Угу.
- Лепей? - спытаў Вальдэмар.
Пры больш-меньш нармальным святле я зразумела, што і яму гэтая ноч дарма не далася – а можа і не толькі гэтая менавіта ноч. Твар яго застаўся пульхным, але ж канчаткова страціў ілюзію свежасці. Пад вачыма набрынялі велізарныя шэра-сінія мяшкі, у левым воке лопнула сасудзіна, заліўшы склеру чырвоным. Здаецца, зрэнкі ў яго былі рознага памеру – я не была упэўнена, але ж дакладна разгледзела, што нос, як і ў яго цыбатага сябра, згорнуты на бак. Чамусьці прыкмечаныя дэталі зменьшылі маю непрыязнь, хаця ні кроплі прыемнее выглядаць ён не стаў.
- Угу, - зноў сказала я. - Вельмі добра. Я не ведаю, што вы тут учынілі, але вы мне мне зараз усе тлумачыце, а потым я сыходжу адсюль і тэлефаную ў міліцыю.
- Не, - сказаў Вальдэмар.
- Што менавіта не, - спыталася я, імкнучыся, каб голас не дрыжаў. Я неяк чытала, што з гэткімі вырадкамі самае галоўнае – не паказваць страху. С гэтым я, здаецца, спазднілася, але ж што яшчэ мне заставалася рабіць, калі не храбрыцца.
- Не, - сказаў Вальдэмар, - нікуды не сыходзіце і не тэлефануеце.
- Чаму? - спытала я, разумеючы, што не трэба пытацца, і што наогул, напэўна, не трэба спрачацца і пагражаць, і што гарбата надала мне абмыльнай адвагі.
- Таму, - сказаў Вальдэмар, - што вы памерлі, Света. Выбачайце, - і развёў рукамі.

Анон · 2023-01-30 22:22:48

10.

▼Скрытый текст⬍

10.
Канешне, я яму не паверыла.
Канешне, я аб гэтым не сказала.
Я моўчкі піла салодкую гарбату, а ён, абнадзеены маім маўчаннем, расказваў, што здараецца, што адбылася блытаніна, што ўсё наладзіцца, ва ўсім разбяруцца, усе растлумачат. Працу мне ўжо знайшлі, і з жытлом усё добра – ён дамовіўся, і падсяляць да мяне нікога не будуць – і, зразумела, бывае і лепей, але ж я разумею, самагубцы нікому не падабаюцца.
- А гэта яшчэ пры чым? - спыталася я, каб хаця б што спытаць.
- А хіба вы не памятаеце? - уразіўся Вальдэмар, і мне зрабілася нязручна, што я яго засмуціла. Вельмі ў яго быў жывы, выразны твар – нават цяпер, калі знікла ілюзія ружовай свежасці. - Вы ж, ну, - ён зрабіў рукой рух, як быццам паказваў нырок з вышкі.
- Не, - адказала я. - Нічога такога я не памятаю. Добра, - сказала я, не дазваляючы яму ізноў збіць сябе з толку, - добра, дапусцім, я памерла, а вы тут пры чым? Чаго вы ад мяне, уласна, хочаце? Клапочацеся, дамаўляецеся? - я паспрабавала вымаўляць апошнія словы як мага больш атрутна, каб ён адразу зразумеў, наколькі малы сэнс я надаю яго клопатам, але ён, здаецца, не зразумеў, бо заззяў.
- Я ж кажу, - сказаў ён, - нейкая бязглуздзіца атрымалася. Памерці вы памері, а па дакументам не прайшлі.
Ён хутка пайшоў – яшчэ раз напамятаваўшы, што ранкам забярэ мяне, каб праводзіць на працу. Я хацела прасачыць яго сыход, але адна думка падысці да вакон выклікала млоснасць. То бок я проста праседзела яшчэ некалькі, дапіла гарбату і крадком выйшла з пакою.
Калідор, у якім я апынулася, жахліва нагадваў той, які я ці то убачыла, ці то ён мне прыблазніўся у старой хаце з дзіўнымі жыхарамі: тыя ж бясконцыя дзверы, тыя ж непрыемныя цені. Самае жудаснае – я ніяк не магла ўспамятаваць, куды мне ісці, каб трапіць на патрэбныя ўсходы. З часоў, праведзеных у інтэрнатах, я ведала, што з двух лесвіц адна неадменна апынецца зачыненая. Гэтак і адбылося, і зразумела, я трапіла менавіта да яе.
Быў яшчэ другі, кепскі варыянт: ўсе ўсходы зачынены на нач. Я імкнулася пра яго не думаць.
У любым выпадку мне патрэбна было вяртацца на свой паверх, ізноў прайсці яго наскрозь – і паспрабаваць з іншага боку. Я думала, што падымацца не прыйдзецца, але ўсе дзверы ў калідор апынуліся зачыненыя, колькі я не тузала ручкі.
Было цёмна, лямпачкі гарэлі праз паверх – нават не лямпачкі, а пыльныя чырвоныя ліхтары. Моцна пахла цыгарэтным дымам. Я ўбачыла тое, на што раней варта было б звярнуць увагу: расстаўленыя па пралётах бляшанкі з бычкамі. Вядома, што непрахадныя ўсходы карыстаюць, як палільню. Калі б я прыгледзелась, не марнавала б час.
Мне здалося, што я ўжо прайшла свой паверх, але дзверы не паддаваліся. Час ад часу я чула галасы – уласна, быцам нехта выходзіў на лесвіцу папаліць. Спачатку гэта прымушала мяне апасліва запавольвацца. Мне зусім не хацелася ні з кім размаўляць, цімала, хто тут жыве. Потым я пачала заўважаць нядобрае: галасы, разумееце, былі, а слядоў не было.
Усюды на ўсходах густа ляжаў пыл – тлусты, больш падобны на попел. Чым вышей я падымалася, тым больш яго рабілася. Смярдзела ўжо не цыгарэтамі, а проста дымам і тухлымі яйкамі. Я патынала ў брудзе і смуродзе і пакідала за сабой адметныя глыбокія сляды – але ж нічыіх адбіткаў ног, апроч сваіх, я не ўбачыла.
Мне стала жудасна: вядома, я ўсё яшчэ не верыла у Вальдэмаравы казкі, але ж нешта тут было вельмі няслушна. Ад смуроду і стомленасці мне здавалася, што сцены навакол таксама кепскія, перакручаныя. Паглядзіш проста – і ўсё добра, ледзь адвядзеш вочы – і адразу разумееш, што ёсць там нешта няслушнае, нешта на перыферыі, што добра і не разгледзець
Гэткая я была змучаная, гэтак мне хацелася пазбыцца гэтага кашмара, выбрацца з пачварных усходаў, што, пачуўшы ізноў галасы, я не стала заміраць, а пабегла на ўсю нагу, кашляючы ад пылу.
Галасы пачалі здаляцца, і рыпнулі дзверы – я чула гэткае ўжо некалькі разоў і разумела, што зараз ізноў застануся адна.
- Пачакайце, - закрычала я, - пачакайце, калі ласка, - і проста нада мною з дыму і паўцемры вынырнуў насаты, ліхі твар.
- А гэта хто ў нас, - сказаў твар прапаленым голасам. Я зразумела, што выбегла на лесвічную пляцоўку, і што ўся гэтая пляцоўка – у клубах дыму, і таму мне анічога не бачна. Апроч мяне там было яшчэ пяць асоб – а магчыма і больш. Галасы, хаця і грубыя, хрыпатыя, былі жаночыя. Я не магла разабраць ані слова: лаючая, крумкаючая была іх гутарка, і калі гэта была нейкая мова – я не ведаю, якая.
- Мне трэба прайсці, - сказала я, спадзяючыся, што мне дапамогуць. Мяне адразу ж схапілі за руку – і крэпка ж схапілі! - і ўцягнулі ў дымнае воблака.
- Мне трэба, - ізноў пачала я.
- Мяр-твя-чач-ка, - сказалі ў мяне над галавой.
Я здранцвела.
- Мяртвячачка, - сказаў іншы голас, - ты паглядзі, мяртвячачка якая добрая. Вы паглядзіце.
- Добрая якая, - падтрымаў яшчэ адзін голас, а можа і першы, я не магла іх адрозніць. Усе яны былі аднолькавыя: злыя, ахрыплыя, віскучыя. - А чыя? А чыя?
- Нашая будзе, - зарагаталі ў аддаленні, - добрая нашая мартвячачка, ану стой, ану сядзь.
Здранцвенне з мяне спала, я закрычала – хацела закрычаць, але атрымаўся танюткі хрып – і рванулася, але трымалі мяне моцна. Ногі склізнулі на тлустаму пылу, я павалілася і мяне пацягнулі, а я гарланіла і спрабавала штурхацца.
- Ну, ціха, - цыкнулі на мяне, і жахлівыя вострыя капцюры ўтыкнуліся мне ў твар, атачаючы вачніцу. Я зразумела, што калі тузануся – мне выкалюць вока. Я заціхла. Здаецца, я заплакала, прынамсі, па твары пацякло нешта вільготнае.
- Ты глядзі, ты глядзі, - сказала нейкая з гэтых жудасных жанчын і схілілася бліжэй да мяне. Да смуроду дыму дадаўся яшчэ адзін: ад яё чамусьці моцна пахла куратнікам. - Ану, - яна раптам сунула мне руку ў выраз блузкі, я загарланіла і забілася с новымі сіламі ад агіды.
- Ціха – зноў крыкнула тая, што трымала, і, ухапіўшы мяне за валазы, тузанула з такой сілай, што пад яе рукой нешта хруснула. Боль быў такі, быццам мне адарвалі кавалак скальпу. У той жа момант мяне пачалі з усіх бакоў скубаць і драпаць. Завадатарка, тая, што часцей за іншых на мяне крычала, кракнула задаволена – і ўтыкнула пальцы мне ў грудзі.
У грудзях маіх таксама нешта хруснула
- Цяжка ідзе, - сказалі над маёй галавой, - цяжка.
- Чакай, - сказала завадатарка, і я зразумела, што пад яе рукой нешта разыходзіцца, ірвецца с ціхім трэскам, нібы старая цыраваная тканіна. - Чакай, зараз, - яна ізноў кракнула і прыналегла. Я апусціла вочы і убачыла, што рука яе ўжо па запясце ўвайшла ў маю грудную клетку, і яна робіць рукой такія рухі, быццам шукае нешта.
Я заскуголіла.
- Зараз, зараз, - захрыпела жанчына, - ну цябе і ўзбоўталі, мяр-твя-чач-ка, ну і канавалы цябе шылі, гэта ж трэба... - яна пачала выдзіраць з маіх грудзей шэрыя камякі. - Не тое!
Астатнія нібы ашалелі і пачалі балбатаць і скубаць мяне яшчэ больш.
- Дай, дай, дай, - крычала тая, што трымала мяне за валасы. Кроў залівала мне твар. Я вельмі хацела верыць, што гэта кроў, але ж не магла забыцца на шэрую поскудзь, якую з мяне выцягнулі.
- Чакай, чакай, - крумкатала іншая, - Ты глядзі, ты глядзі, ты паглядзі, што нарабіла, дзе, дзе, мяр-твя-чач-ка!
- Няма, няма, - заходзіўся нехта рогатам, - страціла, мяртвячачка, дур-рніца!
Твары іх то выплывалі з дыму, то ізноў у ім хаваліся, насатыя, драпежныя, і рукі іхнія, якія яны цягнулі да мяне, таксама знікалі і з'яўляліся.
- Зараз я пашапчу, пашукаем, пагуляем з мяр-твя-чач-кай.
- Аддайце, - прасіпела я, не ведаючы канчаткова, што ў мяне забралі, але разумеючы, што адбываецца нешта жахлівая, значна горшае за падрапаны твар і выдраныя валасы.
- Чулі? - спыталася завадатарка і перадражніла мяне пісклявым галасочкам: - Аддайце! Фіранкі табе не павесіць, мяртвячка? Засумавала па фіраначках, га?
І яны ўсе разам загаманілі і засмяяліся, нібыта гэта быў шыкоўны жарт.

Разумееце, яны сапраўды лічылі, што гэта смешна. Рагаталі да слёз, нібыта ніколі не чулі нічога лепшага. Вылі і пляскалі ў далоні. Тая, што трымала мяне за валасы, сагнулася, хліпаючы, і пацягнула маю галаву долу – я адчула, што яна выдзірае яшчэ жмут валасоў, схапіла яе за руку і сціснула. У мяне пад пальцамі затрашчала, яна перастала смяяцца і закрычала.
- Аддайце, - сказала я, ад жаху сціскаючы пальцы яшчэ мацней. Мне здавалася, што калі я адпушчу, яна кінецца на мяне. Ад болю і жаху на вочы мне навярнуліся слёзы – але злавалася я значна больш, чым баялася, нават дзіўна, як мяне раззлаваў гэты мярзотны жарт. Рогат сціхаў: тыя, што стаялі далей, і каго я зусім не бачыла з-за дыму, яшчэ крумкаталі ў захапленні, але бліжэйшыя ўжо зразумелі: нешта пайшло не так. Голасы іх зрабіліся занепакоеныя, трывожныя.
- Пусці, пусці, - залямантаваў нехта, спрабуючы мяне адцягнуць. Тая, якую я трымала, ужо не крычала, а войкала. Паўтарала: вой, вой, вой, вой – быццам пласцінку заела. Яе сяброўка ўхапіла мяне кіпцюрыстай лапай.
Ад злосці ў маёй галаве нібыта нешта лопнула, як лопаюцца мыльныя бурбалкі. Выкруціушыся, я ўкусіла яе. Калі б я не стаяла гэтак нязручна, на каленях, я б ёй у твар учапілася б.
То бок, вы мяне зразумейце.
Я ніколі гэткая не была – я заўсёды была ціхая, ніколі не рабіла нічога падобнага, але ж бывае, што даводзіцца. Канешне, не трэба ім было смяяцца, то бок я думала, што каб мая маці мяне ўбачыла – але ж смяяцца не трэба было.
Яны кінуліся на мяне ўсе разам, чортавы куры. Крыкі іх зрабіліся зусім неразборлівыя, вільготным пер'ем смярдзела невыносна. Пару разоў нешта яшчэ выдала гэты ломкі гук, але вочы мне залівала, і я нічога не бачыла з-за гэтага і з-за праклятага дыму. Смяяцца ўжо ніхто не смяяўся.
Не ведаю, чым бы ўсё скончылася – урэшце, іх было больш – але дзверы пляцнулі, пляцоўку заліло святлом, і нехта сказаў, сіпата і нягучна, але надзіва выразна:
- Камендант ідзе, - і дадаў: - зладзілі тут.

Отредактировано (2023-02-01 10:16:47)

Анон · 2023-01-30 22:28:09

Інтэрмедыя пра расчараванне: ябала я эсцыталапрам. Ніколі больш: па-першае, суіцыдальныя думкі вярнуліся, як было, родненькія, не тое каб мне іх не хапала, блядзей. Па-другое, рэжым сна пайшоў канчаткова па піздзе: я сплю ўдзень цэлы дзень, і ўначы, што характэрна, сплю таксама, але ж дрэнна. Яшчэ я абліваюся потам, як піздзец.
А як жа адсутнаць гістаміннага дзеяння, спытаецеся вы. Ябаў я, лаканічна адказае вам эсцыталапрам, і на гэтым мы з ім развітваемся, было цудоўна, давайце больш ніколі так не рабіць.

Сука, а. Чакаць грошаў і ізноў маланкі ў галаве? Мы кажам амінь, мы кажам бог-бомба? Здаецца, што так.

Анон · 2023-02-01 10:00:37

Інтэрмедыя пра анімалізм.

Гішторыі, зразумела, усё яшчэ выдуманыя.

Гісторыя першая.
Калі я толькі заехала ў гэту хату, першай жа раніцай мяне абудзіў крумкач, які дзёўб мне у вокна і гарлапаніў, маўляў, якога уласна херу ты тутака робіш.
Такі сабе экспірыенс, калі каму ціка1ва, але ж ок, дабранак, крумкач, хадзі нахуй, жыву я тут.
Потым высветлілася, што птушак навокал дахуішча: крумкачы, вароны, каўкі, сарокі - сарокі потым некуды з'ябалі. Усё гэтае багацце жыло на дахах: маім і суседскіх. Улічваючы, што жыву я на апошнім паверсе с вокнамі, выходзячымі уласна на суседскі дах, мой дабконавы бёрдвотчынг набыў эпічны масштаб.
Але ж дабкон - дабконам, а сязонная міграцыя - сязоннай міграцыяй, таму птушак зменьшала с пачаткам халадоў...і вось зараз адбываецца нейкая срака, бо ужо якую ноч запар прылятае грай вось гэтага усяго, гарланяць, як апантаныя, лётаюць, расседжваюць на дрэвах супраць маіх вакон, гарланяць, скочуць па дахах, гарланяць - і усё гэта паміж першай і другой гадзінай ночы.
Якога хуя.
Іх натуральна зашмат: раней я такое бачыла толькі с вераб'ямі: калі за птушкамі не бачна галін дрэваў. Але ж з вераб'ямі гэта быў невялічкі куст, а тут - тры велізарныя дрэвы.
Адчуваю сябе як Святлана з начнога дагляду.
Між іншым, я, напамятаю, не сплю і без вось гэтага.

Гішторыя другая, усё яшчэ заалагічная.
Самы просты метад зняцця сурокаў: яйка ў шклянцы з вадою. Пакідаем на нач у падгалоўя, ранкам выліваем (чым мацней яйка скруцілася, тым непрыемнай была лайніна, на якую пазбаўляліся): заебісь, вы выдатны.
Дык вось нешта я вырашыла зрабіць - і мой кот, які ніколі раней ніякай цікавасці да яек у шклянцы не дэманстраваў, скінуў мне шклянку і разліў змесціва па падлозе.

Ну што я магу сказаць, яшчэ раз памыла падлогу, мо яно дзеля зняцця сурокаў і лепей будзе.

Пацею я, тым часам, гэтак, што мяркую адначасова пра ранні клімакс і сухоты. Улічваючы, што я перасадзіла расліны, распіхаўшы амарыліс з былой хаты па некалькіх гаршках і ўжо гаршкі распіхаўшы па ўсіх магчымых паверхнях, з якой нагоды кватэра мая як ніколі нагадвае бабушатнік, хутчэй клімакс. Эсцыталапрам, сука гэткая, спыніся.

Анон · 2023-02-03 21:11:11

11

▼Скрытый текст⬍

11.
Правае маё вока кудысьці падзелася і ў скуры было больш дзірак, чым у падэшвах маіх чужых страчаных туфляў, тых, што на кардонавых падносках. Ногі мяне не трымалі, пад пазаногцямі пыдсыхалі нейкія шматкі. Уся лесвічная пляцоўка была заляпаная, слоік, у які яны страсалі попел, перакуліўся, і мы ўтапталі недакуркі ў бетон.
Нешта адбылося са мной, і мяне зусім не здзіўлялі і не пужалі ні іхнія дзіўныя вочы, ні крывыя, тлустыя, курыныя ногі, абцягнутыя каляровымі ласінамі, ні крылы, ні кіпцюры. Макіяж у іх ува ўсіх да адзінай пацёк – тоны румян, і тушы, і падводкі. Усё гэта было знішчана і размазана па тварах, і я адчула злараднаяе здавальненне.
- Аддай, - сказала я, амаль не чуючы свайго голаса – сарвала горла, пакуль гарлапаніла і лаілась.
- Што аддаць, дурніца, - сказала тая, што была асабліва насатая і размалёваная, з велізарнымі залатымі коламі ў вушах.
- Разыходзімся, - крумканула іншая, - камендант, - і яны, не гледзючы на мяне, пачалі прасочвацца ў дзверы. Над дзвярыма цяпер, пры святле, зрабілася бачана лічба сем, намалёваная мелам, а пад ёю знак – вока са спіраллю.
- Вока аддайце, - сыкнула я, хапаючы галоўную за руку, - вока.
- Няма ў мяне, - раўнула яна і выдрала руку. - Нічога ў мяне няма, сама прадзяўбала, кончаная нейкая, - дзверы ляснулі за ёю, і я засталась ізноў ў змроку і адзіноце. Я прыціснулася спіной да сцяны, знясіленая.
- Ішлі б вы да свайго пакоя, - сказалі з-за маёй спіны і закашляліся. Пстрыкнула запальніца, выразліва пачуўся гук зацяжкі.
- Не магу, - сказала я. - Тамака зачынена.
- Непрыемна, - паспачувалі мне. - Ну, вы паспрабуйце неяк, а то ж камендант ходзіць. Яму не спадабаецца, што рэжым парушаецца. Ізноў жа, як ён прыйдзе вас лаяць, вам прыйдзецца на яго глядзець, а гэтага я вам не раю.
- Зусім не магу, - сказала я. - Я з пятага, там зачынена.
Злосць сышла, засталася неверагодная стомленаць. Мне так хацелася, каб усё скончылася, так хацелася адпачыць – вы не ўяўляеце. Ніколі ў жыцці я гэтак не стамлялась і гэтак не хацела проста легчы, і каб мяне ніхто не чапаў, не цягаў, не адбіраў у мяне нічога.
- А хочаце, я дапамагу, - прапанаваў голас. - Змена у мяне ўсё роўна сканчаецца.
- Дапамажыце, - згадзілася я. Нешта гэткае амаль успомнілася, але ж я занадта стамілася.
- Трымайцесь, - мне падалі руку, і я ўзялася за яе. Звычайная рука, са збітымі косткамі і абкусанымі пазаногцямі, і не скажаш, што выцягнулася адтуль, дзе павінна быць бетонная сцяна. - Крок назад, - падказаў мне голас, і я крочыла. Перад носам маім апынулася ўнутраная сценка шафы. Дзве зламаныя вешалкі, якія мне паказаў да таго Вальдэмар, і на якія ён параіў нічога не вешаць, заблыталіся ў мяне ў валасах.
- Не паварочвайцесь, - сказаў голас. - Я са змены, не трэба вам на мяне глядзець.
За спіной у мяне зашамацела.
- Можаце выходзіць, - пагукаў голас. - У вас гарбата ёсць? Я б у вас гарбаты папіў і пайшоў, дый вам не заміне.
- У тумбачцы, - сказала я і, гледзячы строга пад ногі, выйшла з шафы. Вальдэмар пакінуў мне запас гарбаты ў пакуначках, загадаўшы з першых грошаў купіць яшчэ. - А вы з Вальдэмарам, - я зрабіла жэст рукою, які павінны быў адлюстраваць, што мой госць мае дачыненне да альдэмара, і абодва яны – да гаротнага майго становвішча.
- А, не, - сказаў голас. Дзіўна ён гучаў, няўлоўна, нібыта не зусім адсюль. - Куды мне да людзей са становішчам. У ніх у наўмыснай з вамі блытаніна. Справаздачнасць не б'ецца. Вам тут, дарэчы, батэрброды пакінулі, будзеце?
- Не, - сказала я і села на ложак. Глядзела я на сваі ногі: калготкі не перажылі ноч і распаўзліся капронавымі жмутамі. Рукі я паклала на калені, на левую руку капнула. Я спужалася, што зараз мяне пачнуць суцяшаць, але абыйшлося. - Вальдэмар з наўмыснай, а вы адкуль?
- З кашмараў, - сказаў голас, і знаёмая рука працягнула мне нячысты кубак з гарбатай. - Піце, вам патрэбна. І купіце цукру адразу ж, як атрымаеце аванс. Вы пакуль не звыклі, тут без гэтага нельга.
- Дзякуй, - сказала я. - І мяне таксама ў наўмысную? Ці ў кашмары? Што гэта ўвогуле значыць.
- У кашмарах ставак вольных няма, - сказаў голас. - Гэта, Святлана, розныя аддзелы. Я не ведаю, на што для вас Вальдэмар дамовіўся, але на што б не дамовіўся – згаджайцеся. Паслухайце добрай парады. Тут, дарэчы, з сырам ёсць – дакладна не будзеце?

Анон · 2023-02-03 22:37:44

12.

▼Скрытый текст⬍

12.
Сыйшоў ён ізноў праз сценную шафу. Перадужаўшы ірацыянальную агіду, я выглянула ў вакно і да самага з'яўлення Вальдэмару прагаласіла, седзячы на падлозе.
У першы дзень я спазнілася, і мяне за гэта дапрэміравалі. Вальдэмар растлумачыў, калі прыйшоў за мноў, што гэтак заўсёды адбываецца. Пакуль ён тлумачыў, а я спрабавала прычасацца і памыцца, я маўчала, бо зразумела, што лепей мне меньш размаўляць і больш слухаць. Яшчэ ён параіў неадменна адразу ж прасіць аванс – ды не саромецца, гэта усё залішняе, Светачка.
Я не змірылася са сваім становішчам і не канчаткова ў яго паверыла, але дакладна ведала, што трэба выбірацца. Не. Я на гэткае не падпісвалася, не і не. Пра гэта я таксама казаць не стала, але, здаецца, Вальдэмар сам зразумеў.
За воканамі зрабілася святлей. Не развіднела, але цемра зрабілася шэрая, зыбкая, разышлася туманам. У шэрым змроку твар Вальдэмара ізноў здаваўся пульхным і прыкра добрым, але я ўжо ведала, які ён. Нават калі б не ведала – што б ён тут рабіў, як быў бы добры. З іншага боку, што я тут рабіла.
- Света, - сказаў Вальдэмар мне ў спіну, пакуль я замыкала дзверы, і ад пранікнёнасці яго голасу, ад злосці на гэтую пранікнёнасць рукі ў мяне ізноў задрыжалі. Тое, што адбылося ўначы, падавалася кашмарам, небыллю, але я вырашыла трымацца, бо разумела: калі сарвуся – магу нарабіць спраў. Здаецца, кожны раз як я зрывалася, нешта адбывалася. - Света, я разумею, вы разгублены. Напэўна, вы злуецесь. Я б злаваўся. Але зразумейце вы мяне таксама, калі ласка: мы зараз спрабуем ва ўсім разабрацца. Вам трэба трошкі пацярпець, бывае і горш. Вам гэта зараз цяжка ўцяміць, але сапраўды бывае.
Я чакала, што ён прапануе мне звяртацца да яго за дапамогай, але ён не прапанаваў. Я прыгадала яго ўчорашняе папярэджанне.
Ліфт запрацаваў, і я ўпікнула сябе, што ўначы гэтага не праверыла. Магчыма, мне б не давялося ісці на ўсходы, магчыма, я б здолела выбрацца.
Я прыгадала, што убачыла за вокнамі, і здрыганулася.
З іншага боку, яны мяне сюды прыцягнулі. Значыць, ёсць зродкі, і калі я здолела сюды трапіць – то магчыма і пайсці. Куды пайсці, калі словы Вальдэмара праўда? Не, такога быць не магло. Калі я паспела? Па ўсяму атрымлівалася, што каля рэйкаў, больш няма калі. Але ж выбачайце: я не лекар, але не можа гэткага быць, каб пабіла галаву і ўсё, нават прытомнасці не губляла. Ізноў жа, і Вальдэмар, і учорашні мой госць – яны казалі нешта пра блытаніну, пра нейкія дакументы, па якіх я не прайшла. Што як я зусім не памерла? Дапусцім, я ляжу там, дзе павалілася, жывая-жывенькая, але ж не ў прытомнасці? Ці, можа, я недзе ў шпіталі, вакол апараты пішчаць, трубкі ўсялякія, а я не там, а тут, бо гэтыя блазні напартачілі?
- Гэта вы, Света, фільмаў наглядзеліся, - сказаў Вальдэмар, які стояў побач са мною ў ліфце. Ён гэтак засярождана глядзеў на прапаленыя кнопкі, што, здаецца, спрабаваў аплавіць іх позіркам яшчэ мацней. - І так, мы можам гэта пачуць.
- Прабачце, - сказала я, хаця не адчувала сябе вінаватай.
Ліфт у каторы раз тузануўся і заміргаў лямпачкай. Ехаў ён неверагодна марудна, яшчэ і спыняўся на кожным паверсе, падбіраючы новых пасажыраў. Усе з усімі былі знаёмыя, але ніхто нікому не падабаўся: уваходзячыя млява ківалі, вітаючыся, і заміралі, апусціўшы галовы. Мы таксама кіўнулі і замерлі, як увайшлі.
На чарговым прыпынку я адчула нядобрае: зайшла адна з гэтых курэй, але ж яны жылі вышэй за мяне.
- О, - сказала яна абліўшы мяне пахам прапаленых зубоў, - вітаю. Што як сёння?
- А вы, я гляджу, з суседзямі пазнаёміліся? - запытаў Вальдэмар непрыемным голасам.
- Што ты, што ты адразу, - сказала яна, сунула мне кіпцюрастую лапу, не дачакаўшыся рэакцыі, сама ўхапіла і патрэсла маю руку. Я не дачула, як яна сябе назвала, нібыта Эла, але на ўсялякі выпадак сказал ей сваё імя. - Роўна ўсё, роўна. Мы адразу не разабраліся, думалі, наша з сёмага, загуляла, а тут усё зразумела.
На нас пачалі касіцца. Нехта шыкнуў з кута, нехта забубнеў стомлена пра усялякіх, якія правіла грамадскага карыстання не ведаюць – нібыта Эла павярнулася на гэта голас, і бубненне сціхла.
- Не ваша, кажаце, - сказаў Вальдэмар, - а, зрэшты, без розніцы. Вока аддайце.
- Няма ў нас вока, - сказала яна. - Чуеш, Света, скажы яму. Можна і да нас, га?
- Не варта, - сказаў Вальдэмар незразумела.
- Чаму я павінна нешта казаць? - спатала я. - І чаму без розніцы?
- Павязку апранеш, і усё добра, - сказала яна і адварнулася, паказваючы, што гутарка скончана.
Я паглядзела на Вальдэмара, але ён ізноў утаропіўся ў кнопкі.

Ліфт, нарэшце, спыніўся зусім, і тыя, хто ў яго напакаваўся, пачалі выбірацца. Мне зрабілася не да роспытаў – гэтак мяне пакамячылі, расхвасталі вострымі лакцімі і рагамі, падрапалі лускай і даспехамі. Натоўп запоўніў увесь калідор – дзіўна, як мы ўсе ўпіхнуліся. Вальдэмар прытрымаў мяне за локаць, каб не знеслі, і паглядзеў на гадзіннік.
- Палова.
- Як палова, - сказала я, - мы што, пяць паверхаў палову гадзіны ехалі?
- Не пяць, - скаазў Вальдэмар, - а чатыры, і зараз полова першага. Не нярвуйцеся – у першы дзень заўсёды так. То бок, нярвуйцеся, абавязкова, начальству гэта падабаецца, але ж не перашчыруйце.
Я вырашыла, што ён здзекваецца. Натоўп дакаціўся да выйсця і пачаў патрошкі рассмоктвацца. Папіхаўшыся, мы таксама выбраліся вонкі, у шэрасць і парнасць.
Туман, які спужаў мяне ранкам, апынуўся не такі жахлівы, які непрыемны: быццам бы і горача, і змакаеш наскрозь, і пачынае трэсці ад наймалога руху паветра. Дыхаць было цяжка, не бачна было анічога.
- Як перад навальніцай, - сказала я.
- Плюньце, - параіў Вальдэмар. Я на ўсялякі выпадак плюнула ў бок: туман крыху разышоўся, і адразу ж ізноў зрабіўся шчальны і цяжкі.
Быццам бы мы ішлі на вуліцы, быццам бы нас атачалі хаты. Вальдэмар мармытаў мне на вуха, падказваючы, на што глядзець, каб запомніць шлях, я намагалася, але ж маю ўвагу адцягвала дзіўнае пачуццё, накшталт расчаравання: няўжо нават замагільнае маё жыццё гэткае ўбогае – размытае, шэрае, смяротна нуднае? Няўжо за сваё маркотнае жыццё мяне пакараюць гэткім жа маркотным пасмяроццем?
- Не, - сказаў Вальдэмар, - гэта вам ізноў глупства ў галаву лезе, каля статыстыкі заўсёды клімат гэткі. Жадаеце экстрыму – да катлоў схадзіце. Будзце ўважлівы, калі ласка, на другі дзень лепей не спаздняцца. Запамінайце шлях. Да прыёмнай я вас давяду, пазнаёмлю, а потым самі, - ён нібыта апрытомеў, схапіў мяне моцна за руку вышэй лакця і прымусіў павярнуцца да сябе. Твар у яго быў вельмі сур'ёзны. - Света, - сказаў ён, - я ўсё разумею, але калі ласка, не рабіце глупстваў Я за вас папрасіў, і вы мяне вельмі падставіце, як нешта адбудзецца, а калі пачнеце гарэзаваць, нешта неадменна адбудзецца. Увечар я да вас зайду, вы да таго часу ўжо самі ўсё зразумееце, мне лягчэй вам будзе растлумачыць.
З тумана пачуўся неразборлівы шэпт. Імга ўстала вышэй. Мне зрабілася зразумела, што я ніколі адгэтуль не выбярусь, і што калі Вальдэмар вырашыць мяне тут кінуць – я буду вечнасць бадзяцца, і магчыма мой голас таксама нехта пачуе, але слоў не разбярэ.
- Света, - сказаў Вальдэмар. - Света, вы мяне чуеце? Мы прыйшлі.
І расчыніў перада мною дзверы.

Анон · 2023-02-03 23:18:57

Інтэрмедыя пра підарасы.

Адразу пасля шакуючай навіны пра тое, што заробак лекараў дасягнуў 2300, мне кінулі новую навіну - Сярэдні! Заробак! Лекараў! Склаў! 3000!
...
Па-першае, вось гэта я разумею дзядзька Піневіч хапануў ртом і сракай.
Па-другое, пярдоліць дзядзьку Піневвіча ў тую самую сраку, гэта ж які ў нас дэфіціт, калі сярэдні заробак гэткі выйшаў?
Па-трэцяе гісторыя, якая, зразумела, ніколі не адбывалася, бо такога не магло адбыцца ніколі.
Калі гэты анон быў юная дурніца і працаваў у паліклініцы, да яго дайшоў дзядзька, які пры зборы анамнезу расказаў, што ў свой час атседзеў. Вы не падумайце, сказаў дзядзька, я нічога дрэннага, я проста працаваў зашмат, тады як раз была стацця.
Што, подумай юны і дурны анон.

...дыык вось.

Зарабак лекара у дзяржаўнай установе складаецца з:
- аклада
- даплат
Даплаты плоцяцца, только калі ты працуеш з адпрацоўкай працоўнага часу (і я ведаю, як гэта гучыць, о спеў бюракратыі!)
Аклад, як я апошнім часам глядзела, на маю прафесію, быў 328 рублёў. Афіцыйна ты можаш працаваць только на 1,5 стаўкі - то бок, аплочваць больш-меньш табе могуць максімум 1,5 стаўкі. Падкрэсліваю - могуць. А могуць і не. Ёсць даплаты, якія неабходна выплаціь (вось на гэтыя 1,5 стаўкі), але ж іх мала. Такім чынам, заробак лекара цалкам залежыць ад жадання галоўнага лекара і бюджэта ўстановы.
Глядзіце далей: максімум, які плоцяць вузкім спеціялістам на адну стаўку - нешта каля 1200. Гэта чыстымі. Дапусцім, у вашай установе есць ячшэ палова стаўкі вузкага спецыяліста, але моцна я сумняваюся. Таму хутчэй за ўсё вы ці бярэце візіты ў тэрапіі, ці бярэце падпрацоўку недзе яшчэ, і калі гэтае нешта яшчэ - дзяржаўная установа, то плоцяць вам яшчэ нешта каля 500-600 (гэта калі вам вельмі, вельмі пашанцавала, прыгадаю).
То бок, пакуль атрымоўваецца 1800.
Дзе набыць яшчэ 1200?
Можа ўзяць яшчэ падпрацоўку у дзяржаўнай установе? С адпрацоўкай часу - только 1,5 стаўкі, але ж вы падпісалі заяву на магчымасць працаваць без адпрацоўкі часу яшчэ 900 гадзін (з мінулага, нешта, года, 1800, і не маніце, што не падпісалі). Што гэта - без адпрацоўкі? Тлумачу для немедэкаў: гэта завецца РЗО, і на практыцы гэта калі лекар вінны прыняць 48 чалавек за 5 з паловай гадзін на стаўку, а з РЗО на, напрыклад, чвэрць стаўкі - яшчэ дванадцать чалавек за той жа час. Калі РЗО на палову стаўкі - яшчэ 24 чалавекі за той жа час. Калі на стаўку...ну, вы зразумелі.
Але! У чым, уласна, жарт - РЗО аплочваецца як чысты аклад (уласна, трохі меньш, мне у 2019, калі аклад быў нешта больш за 260, за чвэрць на РЗО абяцалі налічыць цэлыя 37 рублёў). Але ж прымем за долю ад акладу.
Аклад нешта 328, прымем 330. Нам патрэбна 1200 - то бок, каб зарабіць тую суму, лекар павінны прыняць спачатку амаль у пяць разоў боль пацыентаў, чым разлічаны працоўны час, а потым ехаць на іншую працу.
...

А, і між іншым, калі цябе зловяць на тым, што ты, напрыклад, працуеш яшчэ па начах - табе пізда, бо правапарушэнне.

Підарасы.

Отредактировано (2023-02-03 23:23:03)

Анон · 2023-02-08 00:00:59

13.

▼Скрытый текст⬍

13.
Вальдэмар растлумачыў, што тут да чаго, і чаму ён зрабіў мне паслугу, уладкаваўшы мяне, і што тыя, у якіх працы няма, трапляюць у катлы – ці яшчэ горш. Мне варта было адчуваць удзяку, але ж я не адвчувала ні на кроплю Мяне ўладкавалі ў аддзел статыстыкі Хто б не гутарыў са мною, ужываў мярзотнае гэта слова, нібы я сабака з прытулку, ці чыясці каханка. Яшчэ былі размовы пра самагубства – я амаль змірылася, калі сумленна. Першае, на што запытаўся сакратар, які запаўняў мае дакументы – ці была я цяжарная, і ці патрэбны мне акварыум. Не, адказаў Вальдэмар, яна не была цяжарная, і акварыум не спратрэбіцца. Які акварыум, спыталася я. Сакратар падняў на мяне твар, на якім не было ні вачэй, ні носа, толькі бясконцая пашча з велізарнымі квадратнымі зубамі. Ну як, сказаў ён, выразна артыкулюючы губінамі, усе цяжарныя самагубкі ідуць пад ваду. Я не, пачала я – і Вальдэмар тузануў мяне за рукаў і паутырыў, што акварыум не патрэбны.
Вы спазніліся, сказаў сакратар і адстукаў па клавіятуры, распішыцеся ў каральным загадзе, атрымайце пропуск, атрымайце форму, і памятайце – каллектыўная праца заклад усеагульнага дастатку. Над галавой у яго вісеў маленькі тэлевізар з мітусячым экранам, час ад часу ідучым фіялетавымі перашкодамі. Па тэлевізаре паказвалі кабету ў жоўтым строі і мужчыну ў белым лабараторным халаце, якія вырашалі, ці магчыма праз суд змяніць абшыўку ў канапы, у якой скончыўся гарантыйны тэрмін, але яшчэ не скончыўся тэрмін ужывання. Сакратар увесь час адцягваўся на перадачу, паводзіў у бок тэлевізара бязвокай мазгаўнёй, і гэта было дзіўна, бо вушэй у яго таксама не было.
Яго голас і галасы тэлевізійна-канапавай парачцы гучалі прыдушана, быццам праз ваду. Нас ад сакатара і яго экранчыка адмяжоўвала тоўстае шкло. Мяне падмывала спытаць, ці не быў ён цяжарны, калі трапіў сюды, але я трымалась.
Калі я паставіла подпіс у дакументах, якія ён прасунуў мне праз вакенца, праз іншае вакенца на падлогу выпаў спакаваны ў пластык скрутак. У скрутке апынуліся плашч з велізарным каптурам, маленькая шэрая кардонка – пропуск – і заламініравая ўлётка з намалёваным смайлікам і надпісам вясёлкавымі літарамі: як цудоўна, што ўсе мы тут сабарліся. Пад надпісам ужо звычайнымі літарамі былі напісаны правілы шчаслівага жыцця ў...шрыфт амаль не чытаўся, але Вальдэмар загадаў не выкідаць.
- Плашч адразу апранайце, - сказаў ён, - паводзьце сябе ціха, паспрабуйце пратрымацца да вечара.
Я апранула плашч, і каптур адразу ж зваліўся мне на вочы. К сканчэнню дня я падумала, што разумею, чаму ў нашага сакратара няма вачэй – магчыма, ён зразумеў, што можа абысціся без іх.
Мяне падхапілі з Вальдэмаравых рук, ізноў прабралі за спазненне і загадалі запаўняць бланкі. Бланкаў было восем поглядаў, запаўняць іх было патрэбна ў адпаведнасці з формай пяць дроб пэ ад мінулага году, але што гэта была за форма і дзе яе браць, мне ніхто не растлумачыў, а калі я запыталася, мяне аблаялі. Прызнаўшы маю непрыдатнасць да запаўнення, мне загадалі злічаць стужкі: у двух розных кутах офісу тырчэлі два апараты, падобныя да дапатопных друкавальных станкоў. Жудасна крэкчучы, тузаючыся і расплюхваючы чарнілы, яны вырыгвалі бясконцыя стужкі з разнарадкамі, але кожны ў сваім рэжыме: адзін з пачатку, другі з канчатку часоў. Мне патрэбна было параўноўваць гэтыя стужкі. Апроч выяўных скаданасцяў, разнарадкі на стужках былі закадаваныя, і коды мне, зразумела, ніхто не растлумачыў. Я паспрабавала справіцца сама, праз улік колькасці ліній у клінапісу, але атрымоўвался ў мяне марудна. Мяне ізноў пачалі лаяць і скубаць. Я спрабавала адхінуцца, але плашч скоўваў рухі. Я спатыкнулася і звалілася. Ратуючыся ад чужых ног, я папаўзла некуда пад паўночны станок, проста па паперах, якія нехта тут раскідаў. Дзверы ў офіс расчыніліся, скразняком ускінула дробнае смецця, і я ледзь не задыхнулася. Хтосьці пачаў зласліва вымаўляць знаёмым голасам пра ляснуўшуюся змену. Статыстыка ізноў намудравала, трэба было адшукаць вінаватых.
- Вось, вось, - загаманілі вакол мяне, - гэта ўсё новенькая! - мяне гвалтам паднялі на ногі, і сарвалі ў мяне з галавы каптур. Голас нездарма здаўся мне знаёмым: гэта была Ангус, а з ёю Эрык і яшчэ нейкая, у надзіва прыстойным штановым строі, с пляскатым нядобрым тварам. Эрык і гэтая, незнаёмая, маўчалі, Ангус разлівалася салаўём. Усе трое былі пакрыты таўшчэзным пластом попелу, а ў руках у іх былі косы. Мне і слова не дазвалялі ўставіць. Ангус лаяла мяне, як апантаная, а калі прыпынілася, каб набраць паветра, загаварыў Эрык. Ён спытаў, чаму, уласна, да працы з разнарадкамі падпускаюць навічкоў, і дзе наогул набралі гэткіх бесталачаў. Незнаёмая мне жанчына падтрымала яго. Страсаючы попел з лацкана пінжака, яна паведаміла, што неадменна будзе пісаць рапарт, і што ў яе засталося яшчэ паўзмены, і што калі ёй цяпер жа, неадкладна, не выдадуць нармальнага абхадного ліста, то норму яе рабіць будзе асабіста старэйшы аддзела, ці хто тут галоўны ў нашым гадзюшатніку. А гэтую – яна паказала на мяне касой, каб сумненнеў не ўзнікла, якую менавіта – калі яна яшчэ раз убачыць побач з дакументамі на сваёй змене, то будзе пісаць другі рапарт, і гэта ганьба і бязладдзе. Ізноў уступіла Ангус, якая трохі адсаплася, і пачала лямантаваць пра дакуль, і яна гэта нам не пакіне, і сядзяць тут, у столь плююць, пакуль наўмысная ў полі аддзімаецца, і колькі можна.
Краем вока я бачыла, як за сваім шклом завіхаецца неспакойна бязвокі сакратар, няздольны ўмяшацца. Нехта адвесіў мне падпатыльнік, упіхнуў мне ў рукі пачак паперы і загадаў аднесці з архіў. Нехта іншы ліслівым голасам угаворваў Ангус не хвалявацца, таму што чалавечы фактар, здараецца. Нехта трэці лямантаваў пра а што вы хацелі, і наўмысная ў нас не адна гэткая, а статыстыка, наадварот, адна, і колькі магчыма ўжо, а заробак між іншым – я не даслухала, бо мяне выпхнулі на лесвіцу і загадалі варушыцца.
Ужо на лесвіцы я зразумела, што не ведаю, дзе тут архіў.
Я вырашыла вярнуцца на паверх і спытать, і, зразумела, трапіла невядома куды. Перада мною цягнуўся калідор з зялёнай пліткай на падлозе і зялёнымі сценамі; нават шторы, што завешвалі вокны па правай сцяне – і тыя былі цяжкія, смарагдавыя. Па левай сцяне былі дзверы.
Дзверы гэтыя мелі на мяне агіднае ураджанне.
Увесь калідор спачатку здзіўляў сваёй зялёнай пералівістасцю, але варта было прыгледзецца і рабілася зразумела: усе тут вельмі старое і абшарканае. Як яно калісьці і выглядала значна, то тыя часы прайшлі. Фарба тут і там адыходзіла ад сцен, з-пад яе успушваўся і выкрышваўся вохравы ад волкасці тынк. Аксамітныя шторы здаваліся зробленымі з прасаваных пылу і цвілі. Плітка на падлозе зацерлася – і зацерлася нераўнамерна. У цэнтры бясконцымі нагамі была вышоркана шараватая дарожка, а ад гэтай дарожкі меньшыя сцяжынкі адыходзілі ў бок - да дзвярэй.
Дзверы, як я ўжо казала, былі непрыемыя.
Па-першае, яны апынуліся такія ж лядашчыя, як усё тут. Дзе-нідзе з іх аблупілася фарба, дзе-нідзе іх выгнула дугой. За некаторыя я б не даручылася, што іх магчыма адчыніць, гэтак яны ўраслі ў выйму, набракшы, іншыя, наадварот, напалову зляцелі з петляў і заставаліся тужліва прыадчыненыя.
Па-другое, і ў лепшыя часы яны б глядзеліся недарэчна: хтосьці калісьці не стаў падбіраць зялёныя дзверы ў колер усяму іншаму, і нават не паставіў знаёмыя мне па службовых месцах лакаваных драўляныя шчыты, цяжкія, як надмагіллі. Дзверы былі агідна танныя, некалі белыя: прыхапкам заляпаныя самай кепскай фарбай пліты з клеенага пілавіння. Яны нават смуродзелі, як заўжды смуродзяць гэткія дзверы – гнілым і вільготным смуродам, які я добра ведала па часах, праведзенных у з'ёмным жытле. Такія дзверы бываюць у аддзелах рэгістрацыі чаго хочаш, глухіх, закінутых у скляпах, і неадменна на ўсходах гараць цьмяныя лямпачкі. Быццам у адказ на мае думкі, святло зрабілася жаўтлявым і каламутным. Я зразумела, што вось яны: у авальных пыльных плафонах, адна на адным канцы калідора, другая ў мяне над галавой. Гэта каб святла было не зашмат, каб нават не пачытаць, пакуль стаіш у чарзе. Я знайшла вачыма патрэбныя дзверы, і вось пашанцавала, перад імі нікога не было.
- Выбачайце, - сказала я, працісківаючысь, - мне толькі спытаць, - мне замырмыталі незадаволена ўслед, але я не стала слухаць, бо вось, рукой крануцца можна. Я працягнула руку, але мне на вочы зваліўся каптур, і я перастала бачыць.
- Пачакайце, прабачце, - сказала я, спрабуючы вызваліцца, і ледзь не плача ад прыкрасці. Зараз жа нехта неадменна ўлезе перада мною, а потым чакай невядома колькі.
- Дазвольце, - сказаў нехта і пацягнуў дакументы з маіх рук. - Я дапамагу.
- Пачакайце, - сказала я, - пачакайце. Я сама, - я разумела, што паводжу сябе недарэчна, і што выклікаю непатрэбную ўвагу, і пад каптурам я аблівалася потам сораму і жаху.
- Я дапамагу, - настойваў шляхетны голас. - Давайце, давайце, не упарцьцеся, невялічкая паслуга, - нешта ў гэтым драпнула мяне, і я прыціснула тэчкі да грудзей. - Ну і дура, сама ж потым будзеш прасіць, - дзверы ляпнулі ў воддалі і я засталася адна.
Я пацягнула каптур с твара і ён паддаўся. Калідор ізноў зрабіўся шэры, і пыльны, адзінае святло прабівалася праз шторы. Калі ўгледзеццца пэўна магчыма было ўбачыць у дальнім канцы пальны авал, а на ім нейкі надпіс: выйсце, ці уваход – не ведаю.
- Дур-рніца, - крумкануў голас з-за прыадчыненых дзвярэй, а з-за іншых: - Мяр-твя-чач-ка, - і оба яны зарагаталі.
Я не пабегла. Я не ўпэўнена, ці можна лічыць гэта дасягненнем, але ж я не пабегла і не выпусціла ніводнай тэчкі.

Анон · 2023-02-08 00:25:35

Інтэрмедыя пра ну якога ж хуя.

Так склалася жыццё, што ў мяне тры каты. Уласна, адзін кот і дзве коткі. Старэйшая котка гадавала гэтых двух даўбаёбаў, і рабіла гэта добра, бо ніякіх касякоў у іх не было: латок, кіпцюрадзёрка, вось гэта ўсё.
Быў невялікі перыяд у нашым з катамі жыцці, калі мы разыходзіліся з былой дзяўчынай, і я яна, па-першае, прыцягнула дадому яшчэ двух кацянят, па-другое, узяла на ператрымку ў нашай суседкі яшчэ аднаго ката, па-трэцяе, зваліла шлыхацца са сваім мужыком, такім бокам пакінуйшы ўсё гэта катабагацце на мяне, з-за чаго - і з гэтага таксама - у мяне крыху ехаў дах.
Ці то з-за шматкотнасці, ці то з-за таго, што ў мяне ехаў дах і гэта некалькі ўплывала на мае паводзіны, мае каты - а з большага кацяняты - вось тады ссалі, дзе непатрэбна, і на мяне гэта мела вялікане ураджанне (ну, і дах ехаў яшчэ мацней).

Дык вось, увосень у маёй хаце апынуўся кот ужо былой сяброўкі (нічому мяне жыццё не вучыць, так). Кот, дзякуй богу, ужо зваліў, але ж пакуль ён быў, ён паводзіў сябе дрэнна, сраў і ссаў у мае кветкі і нерваваў маіх катоў (справядлівасці дзеля, гаротны кот быў невінаваты, а балеў на дупу).
Потым адбыўся форс мажор з кацянём, і вось зараз у мяне піздзец.
Па-першае, кветкам пізда. Я перасадзіла тое, што магчыма было перасадзіць, і вынесла на балкон рэшткі таго, што перасоджваць не варта. Я адмыла падлогу са сродкамі. Я растлумачыла катам, што ўсё, нечаму мяне жыцце вучыць, больш ніякіх бонусных катоў.
...старэйшая мая, самая разумная, самая спакойная котка пачала гадзіць пад ванну. Апроч гэтага яна больш не скача на шафу, сядзіць над тумбацай, малодшы кот на яе вішчыць, яна на яго раве, у мяне едзе дах, бо я нешта падобнае ўжа бачыла, і жарты жартамі - гэта быў надзіва паганы канчатак надзіва пагананы перыяда.
Я адвезла котку ветырынару, бо гэээй, а скуль я ведаю, а калі гэта не стрэс, а нешта са здароўем, яна ў мяне не маладзенькая. Гэта стрэс, сказаў ветэрынар. Давай грошы. Але я магу узяць біяхімію, і ў яе ў вочках нешта запаленне. Бяры, сказала я. Узяў, сказаў ветэрынар. Вось табе кроплі за ўсе грошы, ты, калі ласка, кропай іх у котку два разы ў дзень, але ж адначасова зніжай ёй стрэс, і, між іншым, я казаў пра аддай мне грошы?
...
Калі што, гэта добрая ветэрынарня, у тым ліку таму, што на грошы там не разводзяць - мне ёсць з чым параўнаць. Але ж што я магу сказаць.

Ну, добрая навіна - ў біяхіміі няма нічога крытычнага. Я вывалакла з балкону стары латок і пастаівіла яго, каб зменьшыць канкурэнцы за сральныя яміны. Я вывалакла з кладоўцы кардонную скрынку для ката, каб ён ўразумеў, як я яго кахаю, і перестаў прыкідвацца альфа-самцом. Зараз я пайду кропаць у котку кроплі і адначасова змяньшаць у ёй узровень стрэсу, а ў сябе - узровень гемаглабіну, бо яна моцная, як мядзведзь, і кіпцюры я ёй ніколі не стрыгла, бо а навошта, кіпцюрадрлка жа.

...

Божухна, дзякуй табе, што аналізы добрыя, будзь ласкавы, хай мне абяцаныя гроша заўтра заплоцяць.

Анон · 2023-02-08 01:31:32

Анончык, трымай праменькі здароўя для коткі і табе для моцнага даху :comfort:

Холиварофорум

Объявление

#1 2023-01-10 00:28:48

Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#2 2023-01-10 00:29:37

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#3 2023-01-10 00:30:10

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#4 2023-01-10 00:31:31

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#5 2023-01-10 00:33:07

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#6 2023-01-10 00:42:53

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#7 2023-01-10 01:49:35

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#8 2023-01-11 21:13:40

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#9 2023-01-11 21:41:17

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#10 2023-01-12 19:52:16

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#11 2023-01-12 23:09:43

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#12 2023-01-13 21:26:15

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#13 2023-01-13 22:39:54

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#14 2023-01-14 12:54:30

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#15 2023-01-19 13:41:41

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#16 2023-01-25 19:03:02

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#17 2023-01-30 22:22:48

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#18 2023-01-30 22:28:09

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#19 2023-02-01 10:00:37

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#20 2023-02-03 21:11:11

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#21 2023-02-03 22:37:44

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#22 2023-02-03 23:18:57

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#23 2023-02-08 00:00:59

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#24 2023-02-08 00:25:35

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

#25 2023-02-08 01:31:32

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Подвал форума