Холиварофорум

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Працягваю імітаваць працу - кіраўніцтва ў адказ імітуе, што плоціць.

Я, сказала мне выдуманая прыгожая кабета, вырашыла комплекса даследаваць сваю шчытавідку. Бо ў мяне надта валасы лезуць.
Кабета трохі, на мой погляд, пераробленая, але ж прыгожая: худая, с вуснамі, у дарагім строі. У такіх альбо анемія, альбо не ядуць нічога, альбо анемія з-за таго, што не ядуць нічога.
Вось, сказала мне прыгожая кабета, і выклала на стол узд, даследавала. Ва ўзд рускай па беламу напісана пра паталогіі няма - а гэта, треба адзначыць, трэба яшчэ змогчы, каб нічога не знайшлі, да чаго даябацца.
Мне не плоцяць авансу, мне трэба аплочваць навучанне, я з жахам чакаю, як у мяне ляснецца правая ніжняя шасцёрка, і на некалькі імгненняў я з усяго моцу пазайздройсціла кабеце - яе строю, грошам на бессэнсоўныя даследванні і таму, што нехта гэтыя грошы дае.
У аналізах у кабеты жалеза і ферытын натуральна ў нулях, гемаглабіну таксама ў ёй засталася незашмат. У кабеты адэнаміёз, кожную менструацыю яна губляе прытомнасць з-за болю і кравастраты. Яна не хоча піць гарманальныя, але ж - парадаксальна - можа ў яе ўсё ж нешта з гармонамі? Вось, і зноў падсунула мне ўзд. Не, кажу, усё яшчэ не з імі. І яшчэ разам распавяла пра бяспечнаць кок.
Разумееце, сказала кабета і заплакала, у нас у сям'і...тактактак, сказала я, чакаючы. У нас у сям'і мой партнёр, ён старэйшы за мяне, і нічым не балее, вельмі крэпкі. То вось ён супраць таблетак, разумееце? Лічыць, трэба здаровым пітаннем неяк...

Заўваг і пытанняў мяне збольшага тры:
1) Дзякуй вялікі, божухна, за дэманстрацыю, і так, хуй з ім з кабеціным пінжаком - ахуенны пінжак, але ж я альбо сама куплю, альбо нахуй яго, разам з партнёрамі, якія лічаць. Але можна мне напрыклад аванс мой, га? Неяк выразнее было б.
2) Якога хуя яны да мяне ходзяць, пры чым тут я наогул.
3) Ябаць тое жыццё.

Былая супрацоўніца вунь піша, як ёй пашчасціла, кантракт прадлілі, гэтым разам без КДБ, не засталася без працы. Трэба ўважаць на абставіны.

Шасцёрка, міленькая, нам бы неяк пратрымацца.

Отредактировано (2023-11-08 19:11:41)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 2.2

▼Скрытый текст⬍

Дзіця, вымавіў нехта, і голас быў гэткі здзіўлены, што пазнаць яго зрабілася немагчыма. Сур’ёзна.
Проста пад камерамі – ды проста пад шлюзам – сапраўды стаяў маленькі чалавек, захутаны ў нешта накшталт пухавых платкоў. Чалавека калаціла, ён прытанцоўваў, абдымаючы сябе за плечы, і азіраўся па баках.
Я казаў, зашаптаў Лукас гарачачна, я казаў, вось яно, гэта мясцовая, трэба…нічога не трэба, сказаў Андрэй Барысавіч ільдзяным голасам. Усім заставацца на месцах і ў рахункі не ўступаць.
Чалавек закруціў галавой, падняў твар у камеру – і твар апынуўся зусім дзіцячы, хіба што надта хмурны – пнуў дзверы шлюзу і пабрыў кудысьці.
Стойце на месцы, сказала Руфь у камутатар раней, чым паспела сябе спыніць. Чалавечак здрыгануўся і спыніўся, азіраючыся.
Ды вы з глузду з’ехалі, зашыпеў Юстас, вы што робіце.
Там, па-першае, дзіця на холадзе, сказала Руфь, па-другое, гэта мясцовае дзіця, вы што, не хочаце даведацца, што там? А вы наогул упэўненныя, што яно вас зразумела, спытаў Янса. Як перадатнік робіць – зразумела, адказаў Лукас заміж Руфі.
Усе паглядзелі на Андрэя Барысавіча, і Андрэй Барысавіч павольна падняў і апусціў руку. У каранцін, сказаў ён. Руфь, надзеньце рэспіратар.
Гэтым разам да самога шлюзу ніхто Руфь не праводзіў, усе засталіся у першым прапускным адсеке і глядзелі на яе скрозь празрыстую сцяну. Руфь набрала паветра ў лёгкія паболей, сотым разам паправіла рэспіратар і акуляры і адчыніла дзверы.
Ёй у твар той жа час шпурнула снегам так, што яна на імгненне аслепла. Паветра апякала холадам нават скрозь маску і касцюм, перад вачыма ўсё было бялым-бяло. Праміргаўшыся, яна разгледзела на белым фоне ледзь цямнейшую фігуру. Дзіця не спяшалася падыходзіць, але і не збягала. Руфь зрабіла некалькі крокаў насустрач, увязаючы ў сухім снеге. Вецер нібы намагаўся загнаць яе назад у памяшканне базы, і ёй раптоўна захацелася так і зрабіць: павярнуцца спіной, бяжаць, зачыніць за сабой дзверы і заканапаціць шчыліны. Руфь уразілася гэтай цалкам атавістычнай рэакцыі і зрабіла паметку ў думках абавязкова згадаць яе ў справаздачы. Яна ўважліва вывучала даклады пра першыя спалучэнні і ведала пра важнасць ірацыянальных рэакцый.
Прывітанне, сказаал Руфь і зрабіла яшчэ крок – ізноў не ў той бок, куды яе цягнула. Ты мяне разумееш?
Дзіця гучна шмыгнула носам з-пад платкоў і адкашлялася.
- Як жа не разумець, родненькая, - сказала яно сіпатым, прастуджаным голасам. – Ужо не каркадзілы гадавалі.
Руфь аслепла і аглохла ад болю. З носу ў яе пацякло, не памятаючы сябе яна сарвала рэспіратар, распырскваючы кроў па снегу. Стой, залямантаваў у навушніке Ласла, а можа і Якаб, нечый маладой і зляканы голас, стой, што робіш, а Руфь толькі і магла адчыняць рот, каб тое невядомае, што давіла ей на перапонкі, спынілась.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 3.1

▼Скрытый текст⬍

Выснова разболтаннага порта ў шыі Пятра Васільевіча сапраўды крывіла. Су Воль агледзела яго, незадаволена цокаючы языком і бубнячы лаянкай пад нос, пакуль Аляксей, хапаючыся за сэрца, заглядваў ёй праз плячо. Пётр Васільевіч адмахіваўся ад абодвух і па-усялякаму бадзёрыўся, але зразумела было, што яму нядобра.
Су Воль дамаглася поўнага агляду, і Аляксей нарэшце атрымаў магчымасць пабачыць цалкам сінія бакі, ягадзіцы і лыткі свайго перакладцы – ён ізноў узгадаў, як амаль згадзіўся, і зноў зглынуў жоўць ненавісці да сваёй слабасці. Сінь мела адмысловы контур – напэўна, білі дубінкамі, а нарэшце, гэта было малаважна, чым білі. Важна было, што Аскольд не мог не ведаць, што Аляксей убачыць, атрымоўваецца – гэта таксама частка пасылу.
- Я ўвяла гепарын, - сказала Су Воль, прыматваючы чарговы слой бінта на шыю Пятру Васільевічу. – Таму пэўна і пацякло, - у голасе яе была спагада.
А як быў бы нармальны медатсек, падумаў Аляксей, то абыйўліся б без варварскіх сярэднявечных метадаў.
- Вы самі як? – спытаў ён.
Су Воль замацавала бінт, пахлопала Пятра Васільевіча па плячу і задрала форменую куртку, паказваючы сінякі на робрах.
- І ногі, - сказала яна, - але не так ліха. Ідэя была ў тым, каб паразмаўляць, пакуль вы спіце.
Пётр Васільевіч кіўнуў і памацаў сябе за пераматанае горла.
- Нешта вы не тое сказалі, - прасіпеў ён. – Але я не пачуў.
Аляксей кіўнуў і падумаў, што трэба было шмальнуць, як Су Воль прапанавала. Гэта было, канешне, самагубства, але самагубства прыгожае. Яму выразна паказалі, што ніякіх доўгіх упрошваннеў не прадбачыцца, і што ці то ён сгаджаецца хуценька, ці то далей будзе горш.
Што ж яны такое намудрагелілі, падумаў стомлена Аляксей, са ваім сэкс-робатам. І гляцыёлаг ім навошта, што яны наогул намагаюцца зрабіць, і чаму так спешна.
- А з гэтым што? – спытаў ён пра модуля. Модуль сядзеў у куце, панурыўшыся, маніпулятары яго бяссільна павіслі, і нават гусеніцы стаялі неяк крыва.
- Яго клічуць Лі Сын Пунь, - сказаў Пётр Васільевіч, - і ён нармальна, але батарэя разражаная.
- Няма такога імя, - сказала Су Воль, і адначасова з ёю Аляксей:
- У сэнсе – яго клічуць?
- Ён мне сказаў, - паведаміў Пётр Васільевіч. – Я мяркую, гэта псеўданім, не падобна на сапраўднае імя.
- Вы здзекваецеся, - сказаў Аляксей. – Пеця, досыць з гэтым вадзіцца, ён дакладна дэфектны. Якія, да чорта, псеўданімы?
Пётр Васільевіч махнуў рукой, паказваючы, што, першае, застаецца пры сваім меркаванні, другое, размаўляць яму цяжка і лянотна, а трэцяе, ён ацаніў спробу Аляксея перавесці тэму.
- Пеця, - сказаў Аляксей асцярожна, - а вы наогул зараз здольныя дапамагчы, ці трэба пачакаць?
- Мо камутатарам, - прапанавала Су Воль, - у рэжыме сінхранізацыі.
Пётр Васільевічі Аляксей адначасова зморшчыліся: камутатар у рэжыме сінхранізацыі выдаваў такое, што яго ўжыванне ў якасці перакладніка губляла сэнс.
- Паспрабую, - сказаў Пётр Васільевіч. На сярэдзіне слова яго сіп сарваўся ў механічны высокі тон, і гэтым разам зморшчыліся ўсе.
- Апранайцеся і хадзем разам паглядзім, - сказаў Аляксей. – Мо там перадатнік ужо спрацаваў, і мы наогул без вас здолеем. А як не здолеем, то пачакаем, пакуль зажыве.

Каранцінны адсек яны ўладкавалі ў труме – тэарэтычна, гэта было сховішча, практычна, Аляксей адразу прыкмеціў знаёмую плексішкловую кабінку, якую былы ўладальнік, здаецца, усталяваў самастойна. Паху цвілі не было – магчыма, ён паспеў выветрыцца, таму што кабінкай па прызначэнню карысталіся рэдка – і на тым дзякуй.
Уратаваны касманаўт апынуўся жанчынай, і Аляксей паспадзяваўся было, што гэта тая самая, якая спявала. Але жанчына хутка прыйшла ў сябе, і твар яе склаўся ў такі выраз, што зрабілася ясна: гэтая не спявае.
Была яна коратка, для зручнасці, абстрыжаная, плячыстая, і з прыцягваючым увагу загарам: далоні і ступні апынуліся амаль чорныя, а твар – мерцвяна белы. На белым твары асабліва вызначаліся цьмяныя, падазронна прышчураныя вочы і падобныя на крывавую рану, падазронна сціснутыя вусны.  Цалкам жанчына была падобная на Беласнежку, якая моцна пацярпела.
На яе камбінезоне не было нашывак альбо іншых прыкметных знакаў, не было і адмысловага малюнка на тканіне, які бы дакладна ўказваў на належнасць да персаналу перадатніка, але гэта роўным чынам нічога не значыла, таму што камбінезон яна, першае, магла зняць з кагосьці, другое, не ўсе насілі форму. Сам Аляксей, напрыклад, не насіў, бо з-за форменай тканіны – спецыяльна распрацаванай, неверагодна ахоўнай і цалкам выдатнай -  у яго пачыналася страшэннае раздражненне на спіне.
- Яна нешта казала? – спытаў Аляксей. – Мабыць звонку?
Пётр Васільевіч паматаў галавой. Жанчына, якая сядзела у куту каранціннага адсеку, паднялася на ногі і падышла да празрыстай сцяны. Росту яна апынулася гіганцкага, крышку вышэйшая за немаленькага Аляксея. Аляксей вітальна кіўнуў і ўсміхнуўся, як ён спадзяваўся – супакойвальна. Жанчына таксама кіўнула і здаецца усміхнулася – ва ўсялякім выпадку растягнула алыя вузкія вусны, не кажучы зубоў – пастукала па плексашклу, прыцягваючы ўвагу, і указала пальцам у кут, де ляжаў яе скафандр.
- Тут торба, - сказала Су Воль.
- Зірніце, што ў ёй, - сказаў Аляксей. Жанчына зморшчылася, з носу ў яе споўз танюткі струменчык крыві, і яна механічна ўцёрлася прыдалоннем.
- Ого, - сказала Су Воль, і Аляксей азірнуўся, ужо мяркуючы, што ўбачыць.
У руках у Су Воль было сапраўднае багацце: торба не менш чым на палову была запоўненая таблеткамі стабілізатараў, не рассартаванымі па скрыначках, усё яшчэ ў плёўках і з гэтай нагоды падобнымі на струкавую фасолю. Аляксей зглынуў і хутка зірнуў на жанчыну, якая трывуча чакала ў каранцінным адсеке. Дакладна з базы, падумаў ён. Па-першае, загар – так загаралі на арбіце. Па-другое, сама не сінхранізавалася. Як патрэбны стабілізатары, то нядаўна з базы, што ў іх там з тэрмаполем цалкам незразумела. Як ведае, што патрэбныя стабілізатары і разумее іх каштоўнасць – то не зусім ужо нядаўна. Ці гэта яна з пятымі білася? Ведае, што патрэбныя стабілізаторы, бо з пятымі білася? А чаму тады перадача была такая, нібыта яна здзівілася?
Што мы такое падабралі, падумаў Аляксей, і ва што ўліплі, вось у чым пытанне.
Варта канфіскаваць частку, падумаў ён следам холадна і адцягнена. Не трэба ёй столькі, ды й кошт уратавання. Гліцынія за яго спіной зашамацела суквеццямі асуджальна, але ён шыкнуў на яе і яна адступіла ў цень.
Жанчына ізноў нецярпліва забарабаніла пальцамі па шкле. Аляксей ўсміхнуўся, дэманструючы няшчырую прыязнасць, узяў у Су Воль торбу, з торбы - верхні шнурок стабілізатараў і прасунуў праз акенца для перадач. Жанчына зноў расцягнул рот, ці то ўсміхаючыся, ці то стрымліваючы выскал, вылузала адразу пяць гарошын і залпам іх праглынула. Аляксей адчуў мукі сумлення - ён добра разумеў, як ёй павінна быць ліха. За спіной у яго зарыпела, і Аляксей не адразу зразумеў, што гэта не заклятае дрэва, а падзаражаны модуль, які за нейкім чортам спусціўся да іх. Выраз на твары ў жанчыны надбаў акрэсленасць: зараз гэта дакладна быў выскал, і глядзела яна за спіну Аляксею. Дакладна з базы, падумаў ён са задавальненнем. Цікава, з цэнтру, альбо ў астатніх таксама модулі ўзвар’яваліся?
- Вы мяне чуеце?- спытаўся ён, дапусціўшы, што стабілізатары ўжо павінны былі падзейнічаць.
Жанчына кіўнула і адказала, але яе словы праглынулі гул і трэск галін дрэва за спіной Аляксея. Яна зморшчылася, вылузала яшчэ дзве гарошыны і праглынула. Выставіў перад сабой руку, яна паказала, што трэба чакаць, пастаяла, схіліўшы галаву, як сабака, які нешта пачуў, а потым сказала:
- Вось зараз - слушна. Вы мяне?
Аляксей киўнуў, крыху расчараваны: ён да апошняга спадзяваўся, што выгляд падманчывы і гэта спявачка, але голас не пакинуў ніякіх сумненняў.
- Дзе мы, - спытала жанчына. - Хто вы?
- Транспартнік бэ-адзін-пяць, - адказаў Аляксей, які вырашыў не мудрыць. - Я капітан, гэта мой экіпаж. А вы? Што апошняе вы памятаеце?
Жанчына з непрыязнасцю пакасілася яму за спіну.
- Я кепска памятаю, - сказала яна, і Аляксей адразу зразумеў, что яна маніць.
- Калі зніклі зоркі? - спытала Су Воль. - Калі вы гэта заўважылі?
- Каля месяца. - сказала жанчына і перавяла позірк з Су Воль на Аляксея і назад. - У вас?
Аляксей цьмяна ўсміхнуўся і развёў рукамі, паказваючы, што, першае, даўно, другое, ён не абавязаны адказваць.
- Я вам вельмі ўдзячная, - сказала жанчына, - але я не вельмі разумею, што адбываецца.
Маніць, падумаў Аляксей. Як дыхае. Ступні чорныя - то бок па вышке лазіла, там як раз выродскія скафандры былі, ўсе лахалі, што як малпачкі. Зручныя, але ж выродскія. Не можа яна не разумець, тых, якія не разумелі, да вышкі не дапускалі, там конкурс быў яшчэ які. Якая база, вось у чым пытанне, і з тароіда збегла ці так і боўталася на вышке, як сінхранізіравала.
- З кім вы біліся? - спытаў ён.- Мы вас падабралі, таму што засяклі ваш сігнал. Хто на вас напаў?
Жанчына пагледзела яму за спіну, ці то на Пятра Васільевіча, ці то на модуля і паціснула плячыма.
- Не ведаю, - сказала яна, і Аляксей ёй амаль паверыў. - Зоркі зніклі, я засталася адна. Я спрабавала выйсці на сувязь з…са сваімі, спрабавала пеленгаваць. - Аляксей зморшчыўся, нібы раскусіў лімон, і краем вока заўважыў, што Су Воль зморшчылася так сама.
- Так, - згадзілася жанчына, - ідэя была такое сабе. Яны з’явіліся побач, пачалі страляць. На сігнал не адказвалі. Потым з’явіліся вы, выбару ў мяне асабліва не было, і вось я тут. Я, паўтаруся, вельмі вам удзячная, але буду яшчэ больш удзячная…
- Як вас клічуць, у якім вы званні із якога аддзелу? - прама спытаў Аляксей.
- Вы не хочаце адрэкамендавацца першы? - спытала жанчына, памаўчаўшы.
- Не, - шчыра адказаў Аляксей. - Спачатку вы.
- Вераніка, - сказала жанчына, і Аляксей зразумеў, што яна ўсё яшчэ яму хлусіць: яму падказала гліцынія. - Баклабараторыя, была на арбіце, як пачалося. Зараз вы.
- Аляксей, - сказаў Аляксей, торкнуўшя сябе ў грудзі. - Су Воль, Пётр Васільевіч. Лі Сын Пунь.
- Няма такіх імён, - сказала невераніка. - А кім вы?..
- Гляцыёлаг, - сказаў Аляксей і затрымаў подых, чакаючы рэакцы. Рэакцыя адбылася, але не тая, якой ён чакаў: невераніка выдыхнула і нібы абмякла, нібы ўвесь гэты час яна вымушала сябе стаяць роўна. Строга кажучы, падумаў ён, можа яна не толькі пра імя схлусіла: ведала б яна, што такое гляцыёлаг, з якой нагоды б ёй ак рэагаваць. З іншага боку - можа яна чакала яшчэ чаго горшага.
- Вы будзеце ў каранціне чатырнадцать стандартных сутак, ежу мы будзем вам прыносіць па чарзе. Гэта ўсё роўна адзінае вольнае памяшканне на караблі, можаце лічыць яго гасцявым пакоем. Як раз праз два тыдні мы апвінны дабрацца да станцыі, там мы можам вас высадзіць. Калі вам нешта патрэбна, скажыце, я паспрабую знайсці. Зараз вам - і мне - трэба паспаць, але потым нам варта паразмаўляць.
- Варта, - згадзілася невераніка. - Я была бы вельмі ўдзячная за коўдру.

- Піздзіць як дыхае, - прасіпеў Пётр Васільевіч, як яна дабраліся да рубкі. Вочы яго ўзбуджанна ззялі. - Прапаную сказаць, што прададзім піратам, няхай знярвуецца.
- Пеця, - асуджальна скаўаш Аляксей, - гэта па-першае не цывілізавана, другое, толькі з вамі працуе. Трэцяе, пабойцеся бога, яна ж відавочна спалоханная. Вы, нагадаю, таксама адрэкамендаваліся Альбертам.
- Я падобны на Альберта, - сказаў Пётр Васільевіч, - але ніхто не падобны на Вераніку. І вы бачылі яе біцэпсы? Баклабараторыя, суур’ёзна?
- У яе ў торбе быў агнястрэл, - сказала Су Воль. - Я забрала, і яна ведае, што я забрала.
- …то ў яе ёсць яшчэ адзін, прыхаваны? - спытаў Аляксей.
Су Воль паціснула плячыма.
- Я правёў яе праз сканар, - сказаў Пётр Васільевіч.
- Я б усё адно схавала, - сказала Су Воль. - Сканар у нас лайно.
- Лі Сын Пунь гаворыць, што ў яе боль нічога няма, - сказаў Пётр Васільевіч. -  Што? У яе таксама ёсць сканар, і вельмі някепскі.
- Вы што, абсуджаеце з гэтым такія пытанні? - спытаў Аляксей. - І потым - у яе?
Су Воль, прыжмурыўшыся, летуценна спытала:
- А нібы ж добры сканар?
- Выдатны, - сказаў Пётр Васільевіч, - ім карпарацыя ставіць апошнія мадэля дзеля бяспекі, але зняць не атрымаецца, ахова там таксама апошняй мадэлі. І так, у яе, яна ідэнцыфіцыруе сябе як модуль-дзяўчынка. Вас сапраўды менавіта гэта турбуе?
- Не, - сказаў Аляксей, і не дадаў, што яго у цэлым турбуе прысутнасць модуля, тым больш модуля зламанага. Гэты і без таго было ясна. - Якія яшчэ прапановы, апроч піратаў?
- Нічога не рабіць, - сказал Су Воль. - Праз два тыдні выгрузім, агнястрэл і лекі забярэм у кошт аплаты. Нармалёвая здзелка.
- А як яна утворыць чаго? - спытаў Пётр Васільевіч. - Вы яе бачылі?
- Бачылі, - сказала Су Воль, - што яна можа ўтварыць? Яна адна, камутатара ў ёй няма, яна пад замком. Гэты…гэтая кажа, што другога агнястрэла ў яе няма. Хай сядзіць.
- Не гнявіце бога, Пеця, - сказаў Аляксей. - Гэта наогул ваша ініцыяціва была.
- Гэта была агульная ініцыяціва, - сказаў Пётр Васільевіч. - І я думаў, там будзе панна ў бядзе, а не штурмавік. Што вы на мяне глядзіце? Вы сапраўды паверылі, што яна лабарантка?
- Нават як і штурмавік, - сказаў Аляксей прыміральна, - цімала хто кім быў. Зараз гэта дакладна панна ў бяде, якую вы ўратавалі, то давайце не псаваць ураджання і не будзем ціснуць. Час ёсць, сама ўсё раскажа, а не раскажа - то й добра.
Яму спадаваўся варыянт, які прапанавала Су Воль, са здзелкай: першае, гэта было выгадна, другое, атрымоўваўся не эмацыянальны парыў, які ледзь не зруйнаваў карабель і каманду, а абаснаваная рызыка, трэцяе, гэта сказал Су Воль, а не ён сам. Атрымоўвалася, што гэта сапраўды проста ўдалы збег абставінаў, а не нехта вельмі хацеў стабілізатараў, падабраўся залішне блізка да разлому і ўчыніў, што ўчыніў.
Не ад вокнаў і вентыляцыі нас варта было б ганяць, падумаў Аляксей цяжка, а проста гнаць  ссанымі анучамі. Мабыць і абышлося бы.
Абышлося бы, сказаў кплівы ўнутраны голас, падобны адначасова на голас Меб і невядомай спявачкі, гэта ў сэнсе нічога не зрабілі б? Гэта ты лічыш абышлося бы?
Добрага варыянта няма, сказала неяк Меб на палільні, бліжэй на сканчэння. Палільня на той час ужо была ўнутры, у пакінутым лабараторным крыле. Лёд пад шэранню ляжаў на падваконнях і абсталяванні, ледзякі віселі проста на правадах. Прамерзлыя пластыкавыя фіранкі застыглі, перакручаныя, як самыя выродлівыя прывіды ў свеце. Добрага варыянта няма і не было. Гэта не меньшае зло, Лёш, гэта проста - ну а што яшчэ мы здольныя? Ці так - ці ніяк.
- Я падзяжуру, - сказала Су Воль, - можа і пабалбочам па-жаночаму. А вы хадзіце спаць, капітан. Вам трэба.
Пётр Васільевіч кіўнуў. Замяўся. Нібы хацеў нешта дадаць, але памацаў забінтаванае горла і змаўчаў.

Снілася Аляксею дрэннае, сумятлівае. Нібы ён зноў апынуўся ў заінелай кінутай лабараторыі, толькі там не пуста, як было на самой справе, а брудна і нудотна. Паусюль крошкі, смецце, правады тырчаць са сцен там, дзе выдзіралі абсталяванне. Правады й сапраўды нейкія тырчэлі, але неяк ахайней, як яму здавалася. Меб не было, але быў Аскольд, і яшчэ нейякія бязтварыя пятыя ў чорным, аднолькавыя і страшныя. Гэта вельмі злавала Аляксея, таму што дублявать пятых перасталі амаль адразу, такі праект апынуўся жудасны ды энэргаёмісты, і ўжо зразмуела не да таго было на разбітай базе. Куды сыходзіць энергія, жоўцева падумаў Аляксей у сне, а вось куды. А потым абсталяванне збоіць. Але ж казать гэтага Аляксею было ніяк няможна, і наогул у сне яму была занечым патрэбна прыкідацца п’яным. На самой справе і прыкідацца асабліва не прыходзілася: адымалася мова, не слухаліся рукі. Аляксей усё намагаўся ўвесці дадзеныя на разбітым маніторы, і як часта адбываецца ў сне, заміж формулы атрымлівалася бязглуздзіца, зноў і зноў. Аскольд драпежна выскаляўся і упрошваў пастарацца, бязтварыя пятыя сцякаліся з усіх кутоў, і вось іх ужо зрабілася зашмат, яны наваліліся з усіх бакоў і прыціснулі Аскольда ды Аляксея да лабараторнага стала. Аскольд заўсміхаўся зусім пачварна, рот у яго раз’ехаўся да вушэй, і з роту палезлі зубы ў два рады, брудныя, вострыя, з захрасшымі шматкамі нейкай гнілі. А вось зараз, сказаў ён саладжава, цап-царап - і за бачок. Аляксей, які прыкідаўся п’яным, замычаў ад гідоты і духаты, і тут праміж чорных тулаваў прапіхнулася неверагодная бялізны рука і адвесіла яму аплявуху.
- Якога, - сказаў Аляксей і паспрабаваў сесці. Стосікі дакументаў, якія зваліліся на яго ў сне і прыдавілі, ссыпаліся з ягоныя грудзей і жывата. Камутатар утульна павіскваў, сігналізуя, што ўсё добра і нічога не адбылося, свяціла звычайнае асвяленне, ніякай аварыйкі ці яшчэ горш - цемры, і ўсё роўна сэрца калацілася з Аляксея ў горле, і рот запоўніўся кіслай сліной. Нешта было не так.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра супрацьляжанне

Калі мае коткі толькі пачалі паводзіць сябе кепска і крыўдзіць старэйшую, я замовіла ім паліц, і часткова прыладзіла паліцы да сцяны. На маю думку старэйшая котка павінна была атрымаць месца, на якім магла б бяспечна сядзець, глядзець з пагардай на астатніх і адчуваць сябе зноў галоўнай у хаце.

Старэйшая котка спалохалася паліц, ёй было залішне высока і наогул нікуды яна не палезла. Падіца адышла малодшаму кату, ён на яе/з яе бадзёра скакаў і ўсё было адносна спакойна, таму я плюнула. Мэта дасягнута, вертыкальная прастора арганізавана, а хто ёй карыстаецца - самі хай разбіраюцца.

...то вось старэйшая котка вырашыла, што час настаў.
З-за халадоў я пераехала разам з чарапаха і ў цяплейшы пакой, той, які з паліцамі. З тэрарыума да паліц ужо не надта высока скакаць, і старэйшая котка ўначы лезе на паліцу. На паліцы яна пачынае апантана драць кавралін, якім паліца выслана, бо чаму б і не, вось чаму. Ад гукаў дранага кавраліна абуджаецца малодшы кот, залазіць на тэрарыума і з паўгадзіны глядзіць асуджальна; старэйшая котка ў гэты час дзярэ кавралін і арэ на яго. Праз паўгадзіны малодшы кот не вытрымлівае, скоча на паліцу і яны пачынаюць піздзілава. Піздзілава бязкроўнае, поўсць не лятае, яны проста выпіхваюць адно аднаго. У выніку піздзілава адна ці абедзве каціныя тушкі грукаюцца аб падлогу і тыгыдыкаюць пад сафу, засаромленыя. Калі ляскаюцца абодва, з пад сафы яны пачынаюць адно на аднаго раўсці, вызначаючы, хто вінаваты, што абодва ёбнуліся.

Я нагадваю пра ўначы.

Штош, я выцягнула з загашніку яшчэ адну паліцу, якая мацуецца на акно як гамак і па чарзе пападмоджвала ў гамак котак, маўляў, глядзіце, ну, колькі вам вертыкальнай прасторы, месца ўсім хопіць, ну?

Ну, зараз ідуць бойкі і за гамак таксама, ну.

З іншага боку, яны яго хаця б не ігнораць, бо было б крыўдна.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Далі дазвол на працу адной з маіх патэнцыяльных падпрацовак! З аднаго боку - мне туды вельмі хацелася, з іншага боку - я ўжо распланавала наступны месяц, сыходзячы з таго, што яе не будзе, і яшчэ адна падпрацоўка можа быць цяжкаватая.
Я зноў упісалася ў сумніўны праект: апошнім разам гэта сканчалася прыемліва, адным разам - нават добра, но тут нешта не ўпэўненая. З іншага боку - абяцаюць  абяцанкі, з трэцяга - менавіта абяцаюць, а час і моц я марную рэальныя.

Калі не здохну за снежань - буду малайчына.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Далі дазвол на працу адной з маіх патэнцыяльных падпрацовак!

Бажаю тобі все вивезти! Привіт котам і коткам, вони смішні й милі)

Отредактировано (2023-11-27 15:20:37)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Аднойчы адзін далёка не юны і наогул не разумны лекар не разлічыў сваі сілы і згадзіўся ўдзельнічаць у праекце, на якім прапануецца дапамагаць людзям скідаць вагу. Лекару гэта было не тое каб цікава, да таго праект пакуль што патрабуе зашмат намаганняў і часу, а ці будуць з яго грошы - цалкам незразумела, але ж наш лекар - а мы памятаем, што ён не вельмі разумны - палічыў, што ну а што рабіць, пакуль парселтанг вывучыцца і пакуль падпрацоўцы, якую лекар марыў потым зрабіць хаця часова асноўным месцам працы, бо цяперашняе асноўнае месца працы ебанулася, дадуць ліцэнзію, то трэба ж неяк нешта.
Па-першае, падпрацоўцы далі ліцэнзію на два месяцы раней, чым не вельмі разумны лекар разлічваў. Па-другое, горад лекара занесла снегам ушчэнт, таму піздаваць па усім горадзе даводзіцца праз сумёты (і не, машыны ў лекара зразумела няма). Па-трэцяе, сёння на запісі лекару адметна хацелася сказаць, што ягоны сакрэт стройнасці - праца ў дзве змены. Праца ў дзве змены: знаходка сучаснай дыеталогіі! Праца ў дзве змены: Жэрці Няма Калі!
*прыемная музыка, камера буйным планам паказвае шчаслівую сям'ю*

Отредактировано (2023-12-04 18:17:24)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Бажаю тобі все вивезти! Привіт котам і коткам, вони смішні й милі)

Дзякуй, анон)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра цяжка.

Цяжка, цяжка знайсці фільм жахаў, які б не быў адначасова нудны і выклікаючы спачуванне да адмоўных персанажаў, але я здолела: вітайце, Ведзьма: рэінкарнацыя ці Самыя Ўсратыя Вакацыі Ў Бабулі Ў Ебенях У Тваім Жыцці (Якое На Шчасце Будзе Нядоўгае).

Сачыце за рукамі: вельмі непрыемная, але гэтак, звычайна непрыемная сям'я, у якой дзве дачкі: адна прыёмная, а другая надта хворая, едзе ў вёску да бабулі па матчынай лініі, каб знайсці лекі для хворай дачкі. Назва фільму не пакідае прастору для фантазіі і зразумела, што там будуць ведзьмы і што лекі будуць вядзьмарскія.
Што робіць фільм адметным: звычайна ў фільмах такога кшталту ёсць восьгэтапаварот. То бок: вось у нас ёсць відавочная кандыдатка на ролю вядзьмаркі - уласна бабка - але на самой справе гэта павінна быць не яна. Хто ж будзе таямнічым злом у гэтым фільме? Магчыма маці? Ці служанка, якая баіць казкі? Гэта быў сапраўдны выклік маім дэдуктыўным здольнасцям, бо я сапраўды добра ведаю - як мне здавалася - гэты сюжэт, і нехта са спамянутых дзвух павінны быў праштрафіцца.
Бабка між тым свінаёбіла ўжо другую гадзіну. Я паспела зварыць сочыва, прыбрацца і зрабіць манікюр, яна - нараўсці на старэйшую дачку (тую, што не родная), прымусіць яе да цяжкай фізічнай працы, заперці яе ў склепе - двойчы - зрабіць кругавае падцягванне твару сабе і хіджаму малодшай дзяўчынке (той, якая хворая). А, і яшчэ забіць садоўніка, таму што нехуй, вось чаму.
Уласна кажучы, апроч садоўніка - такія сабе вакацыі, нічога надзвычайнага, калі я была ва ўзросце той дзяўчынкі, мне даводзілася ў бабулі спачатку палоць шэсць сотак ябучых кратавін і мурашнікаў, каб потым паісці абіраць каларадскага  жука з яшчэ шасці сотак бульбы ў полі, і каб хаця хто пусціў мяне ў склеп, то не ж, ідзі нахуй, скончыла з бульбай - вунь яшчэ за плотам ёсць што папраполваць. І хоць што кажыце, а як параўноўваць хіджаму і ўрынатэрапію, якой у тыя часы захаплялася ў тым ліку мая бабуля - то адно лайно.

Але так, усялякімі спосабамі нам дэманстравалі, што бабка - сапраўднае зло, і што нечага тут думаць.

Кажучы шчыра, я нават была заінтрыгаваная: сур'ёзна? Пойдзем супраць правілаў і зробім злой вядзьмаркай бабку, на якую першую і падумаеш?

Карацей! Гэта выдатна. Злымі вядзьмаркамі былі:
- уласна бабка
- маці дзяўчын
- забіты садоўнік
- служанка, якая баяла казкі
- ЯБУЧАЯ ВЁСКА УСЯ ЦАЛКАМ
- яшчэ адна памерлая бабка
- здаецца малодшая дачка, якая хворая

То бок, з тых хто трапіў у кадр, на гэтым свяце жыцця трохі адметна выглядалі:
- старэйшая дачка (на месцы якой я б патрабавала вярнуць мяне ў інтэрнат, але ўпс, глядзі пра НЯДОЎГАЕ)
- бацька
- лекар
- два мянты. Пра іх, што характэрна, не ўпэўненая, бо яны здаецца з той жа вёскі.

...
Ахуенны фільм, у маім асабістым рэйтынге ён займае ганаровае трэццяе месца, адразу пасля фільма пра духа трансвестыту, які намагаўся ўратаваць цяжарную дзяўчыну ад ёбнутай сям'і і таго, у якім у ролі ДЭМАНІЧНАГА АРТЭФАКТУ выступала флісавая коўдрачка з Алі. Калі параўноўваць з разрэкламаванай vvitch - то хаця не нудны.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

фільма пра духа трансвестыту, які намагаўся ўратаваць цяжарную дзяўчыну ад ёбнутай сям'і і таго, у якім у ролі ДЭМАНІЧНАГА АРТЭФАКТУ выступала флісавая коўдрачка з Алі

Анончику, а як ці фільми називаються? Тепер я теж хочу їх подивитися

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Першае нейкі іспанскі хорар, другое - здаецца скандынаўскі, але каб я добра памятавала назвы, то жыццё маё было б значна лепшае) таму - выбачай.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Ад гукаў дранага кавраліна абуджаецца малодшы кот, залазіць на тэрарыума і з паўгадзіны глядзіць асуджальна; старэйшая котка ў гэты час дзярэ кавралін і арэ на яго.

Твои котики что-то с чем-то!     Как они подняли мне настроение сейчас! Ты потрясно про них пишешь!

Бабка між тым свінаёбіла ўжо другую гадзіну.

...И не только про котиков   

Красамоунасць тваёй мовы ураджае. 

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Злымі вядзьмаркамі былі:
...
- забіты садоўнік

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

каб я добра памятавала назвы, то жыццё маё было б значна лепшае

Та ж біда, аноне

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Твои котики что-то с чем-то!     Как они подняли мне настроение сейчас! Ты потрясно про них пишешь!

Дзякуй, анон)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Злымі вядзьмаркамі былі:
...
- забіты садоўнік

Вось і я ахуела 

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра мне зноў не падабаецца мая праца.

Мне наогул не падабаюцца людзі, як на тое пайшло, бо ў большасці выпадкаў, як іншым вакол мяне цікава і весела - мне не, з чаго магчыма зрабіць выснову: ці то мяне і акружаюць даўбаёбы, ці то я - цантральны.

І так, я буду пляваць жоўцю, бо дзе яшчэ гэта рабіць, я зараз на працы амаль увесь час, што не сплю, а на пацыентаў - нават як яны доўбні - жоўцю пляваць па-першае недэанталагічна, па-другое, непрадуктыўна, і па-трэцяе - мае гішторыя прыдуманыя.

То вось, першае, што трэба усвядоміць у гэтай выдуманай гішторыі - цяжарным можна антыбіётыкі. Не ўсе, у залежнасці ад трыместру і па паказаннях - але апошні пункт працуе так сама як і ў не цяжарных.
Другое: асноўную складанасць у назначэнні антыбіётыкаў цяжарным складае немагчымасць як мае быць іх даследваць: ты не можаш зрабіць рэнтген, таму што БОЖУХНА МОЙ, РЭНТГЕН (на самой справе небяспечнасць, асабліва як гаворка не ідзе пра непасрэдна жывот і як ідзе пра належачыя сродкі бяспекі, моцна перабольшана), ты не можаш зрабіць ўзд тых жа лёгкіх, бо ты ў ябаным бульбалэндзе, вось чаму (і з той жа нагоды ў цябе няма ні тых самых сродкаў бяспекі, ні рэнтгенолага, які ўмее імі карыстацца), аналізы крыві паказваюць цяжарнасць, цяжарныя іх губляюць/не здаюць/псуюць рэзультаты, бо хочуць як мага больш сядзець на бальнічным - і не тое, каб я іх асуджала, улічваючы, што працоўнае заканадаўства не працавала яшчэ да абвешчаная, што "инагда не да законав".
То бок замест нуднай рутыннай працы кожным разам атрымоўваецца нейкая шалёнае бляцтва з сацыяльнымі рытуаламі, магу лі я, лайно лі я, магнолія і іншым цемрамяшалтствам.

Гэта быў пралог.
Гішторыя: да мяне дайшла цяжарная пацыента калегі. Пацыента на бальнічным ужо тыдзень, калега - таксама недзе падзелася. Смешная частка гішторыі: калега - маё кіраўніцтва, якое рэгулярна ябе мяне за тэрміны непрацаздольнасці. Калі што - тыдзень на прастуду гэта вось і хопіць, больш працягваць нельга, ці толькі як змяняць дыягназ.
І вось справа ў тым, што тут магчыма другі варыянт: здаецца, у цяжарнай хварабіт. Аналізы яна не здала, а не, здала, але не прынесла, але не, дома нікога няма, хто можа сфоткаць, і вось яна ўжо ледзь не плачч, таму што вядома - гэта ж я грач-забойца, і хачу яе гаротную слаць на працу "недолечившись". Тое што ў мяне няма крыштальнага шару, а рэнтген я ёй не магу зрабіць бо глядзі вышэй чаму, гэта похуй+паябаць.
А ў яе пагроза ж, і наогул усё дрэнна, і ўсё баліць, і...
Я, зразумела, неаб'екіыўная, і як мага здагадацца такія дзяўчыны мне не падабаюцца, але ж справы такія:
- у нас ёсць цяжарная
- у цяжарнай пагроза выкідышу
- у цяжарнай падазрэнне на цяжкае захворванне бактэрыальнага генезу, якое лечыцца - тада! - антыбіётыкамі, і якое можа сапсаваць працяг цяжарносці
- як мае быць даследаваць цяжарную я не магу, бо глядзі вышэй
- антыбіётыкі цяжарным можна і менавіта ў такіх выпадках згодна нашым пратаколам - патрэбна. То бок, як я стаўлю менавіта гэты дыягназ, я абавязаная назначыць антыбіётыкі.

Чаго ты нудзіш, спытаецеся вы. Зразумела ўжо, ну.

Ну.
Ну мне тэлефануе тая самая калега, якая, падкрэслю, кіраўніцтва, і кажа, што:
- больнічны трэба працягваць - ну ок, тут згодная, я ж і працягнула
- антыбіётыкі гэтай цяжарная нельга, бо ў яе ж пагроза - эээээ
- таму назнач ёй хуеварын мясцова, у ім ёсць антыбіётык, які пранікае ў сістэмны краваток, і менавіта вось гэты антыбіётык цяжарным нельга, і ў кожным выпадку як толькі магчыма ва ўсялякім пратаколу раіцца замяніць яго на нешта іншае, нават як гаворка ідзе пра мясцовае ўжыванне.

....
Як мяне заябала, як мяне марозіць. А ведаеце, што самае цудоўнае? Як я адмоўлюся назначаць цяжарнай гэтае лайно замест нормальнага прэпарата - яна піша скаргу, і мяне сажруць, бо законы не працуюць, і як гэта я цяжарнай - з пагрозай! - назначыла антыбіётыкі. Пратакол? Які пратакол. Як я не назначаю антыбіётыкі і яна ловіць ускладненне - мяне сажруць. Як яна ловіць ускладненне ад мясцовага лайна - мяне сажруць.

Хачу зволіцца больш за звычайнае, заябалі.

P.S. Калі што дабілася ад цяжарнай аналізаў, лайно не выпісала, калегу-кіраўніцтва папярэдзіла, назіраем.
Заябалі.

Отредактировано (2023-12-10 14:50:06)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

З надышоўшым, аноны. Калі караценька:
1) я не памерла
2) мы з прыгожай жанчынай і яе катом жывем разам, але ж як звычайна: хочаш рассмяшыць божухну, распавядзі пра планы, таму жывем мы на маім здыме, з’ехаліся адным днем, і ў сувязі з тым, што прыгожая жанчына яшчэ большая дурнічка за мяне, а па месцы прапісцы яе лягчэй будзе знайсці цудоўным, разумным людзям, якія зноў пайшлі шукаць дурнічак і зычыць ім добрага
3) мы хацелі сямейную фатасэсію, але спачатку адна з чарапах наябнулася з грукатам з тумбачцы з ялінкай, а потым коткі пабіліся на прыгожай жанчыне
4) прыгожая жанчына падаравала мне каляндар з босхам, бо, сумніўна сказала яна, здаецца будзе актуальна
5) з новым годам

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

падаравала мне каляндар з босхам, бо, сумніўна сказала яна, здаецца будзе актуальна

калі ласка, няхай яна адменіць гэта вядзьмарства, бо ўжо ня можу  :newyear:

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

На жаль, за вядзьмарства ў нас адказваю я, і не, я яшчэ не сапраўдны вядзьмар, а толькі вучуся)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Пратакол? Які пратакол. Як я не назначаю антыбіётыкі і яна ловіць ускладненне - мяне сажруць. Як яна ловіць ускладненне ад мясцовага лайна - мяне сажруць.

Ебаааааать...
Оч сочувствую, анон.

Апд: слушай, если ты столичный беларус, то может быть встретимся? Например, ненадолго в кавярне за кубачкам кавы и пироженкой, двумя ононимными пакетиками)
В общем, если эта идея тебе не оч, ну... наверное, просто удоли ету запись. Всё будет понятно и избежим неловких отписок.

Отредактировано (2024-01-01 15:09:49)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Не, анон, ніякай няёмкасці, але ж я магчыма барвдаты мужык з вінсконсіна і ўсе мае гішторыі выдуманыя - вось хай так і застаецца.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Хороший анон, я потихоньку читаю про тебя и твои докторские приключения, и про котиков, и мне хочется тебе пожелать удачи. Поздравляю с новым годом. Я немножко внезапно, но искренне. Желаю хороших выходных! :yolka:

Отредактировано (2024-01-01 21:46:57)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дзякуй, анон)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Штош, бородатый мужик из висконсина моё предложение остаётся в силе, если что в будущем)