Холиварофорум

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

32.

▼Скрытый текст⬍

32.
Я зачыніла дзверцы. Галава мая была цяжкая, быццам пасля слёз, але плакаць я не магла. Я азірнулася, і канешне: нікуды больш не трэба было ісці, не трэба было шукаць аніякія таёмныя сховішча. Дастаткова было назваць, нарэшце, сваё жаданне – і ўсё здарылася б. Хоць якая помста, хоць якія кары крыўднікам, усім ім, кагалам, ці па чарзе, бясконца. Мне варта было толькі пажадаць – ці не пра гэта я прасіла? Проста сказаць, чаго я хачу.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

33.

▼Скрытый текст⬍

33.
- Я хачу, каб гэтага ніколі не здаралася.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

34.

▼Скрытый текст⬍

34.
Мне б раней здагадацца, што ўсё ў маім жыцці няслушна, не так, як мае быць.
Было ціха: так ціха, як бывае пасля бойкі, калі казаць больш няма чаго і няма каму. Я націснула плячом на дзверы, якія, здаецца, заклінавалі, патузала ручку, зноў націснула – нарэшце, яны расчыніліся. Я зразумела, што справа была не ў крывой выйме, а ў Аэле, якая ляжала ля парога, раскінуўшы зламаныя крылы.
- Гэта ты, канешне, добра прыдумала, - сказаў Эрык Транаускас, выціраючы пукам пёраў лязо касы. Твару ў яго нібыта не было, я пазнала яго толькі па росце і гідкай акаючай гаворке. Увесь ён быў абляпаны куродымам, крывёю і непрыемнымі шэрымі шматкамі. – Але не пракоціць.
Транаускаса яшчэ туды-сюды, узгадала я.
- Я не пра тое, - адмахнуўся Эрык, - хаця гэта яна таксама пагарачылася. Хадзем, цябе чакаюць.
Пакіньце мяне ў спакоі, падумала я. Няўжо так цяжка пакінуць мяне ў спакоі? Можа, каб мяне сваечасова пакінулі, калі б я пакінула – можа нічога гэтага б і не здарылася.
- Ды будзе, - сказаў Эрык, гледзячы скоса. – Чаго ўжо цяпер. Але наогул, думаць трэба было - гэтая херня з сэрцамі ніколі добра не сканчаецца, - закінуўшы касу за спіну, ён скрывіўся, пацёр далонню грудзіну і працягнуў мне руку. - Давай, мы спяшаемся.
Я зрабіла крок насустрач - я разумела, што супраціўляцца не мае сэнсу, але справа была нават не ў разуменні. Роспач, усведамленне безнадзейнасці - як жа кепска мне было. Што б я не рабіла - усё было марна, і нічога больш нельга было выправіць. Эрык мог і не казаць - я ведала сама, а нават калі б не ведала, дастаткова было зірнуць навокал, каб зразумець: ніякіх абяцанняў ніхто выконваць не збіраецца. Адзінае маё жаданне застанецца нязбытным. Вось ужо і плямы на сценах вылінялі да звычайнага бруду, і расколіны непрыкметна срасліся, і крыкі сціхлі - месца, у якім я апынулася больш чым заслужана, набывала звыклы мне выгляд. І так, зразумела я, яно і застанецца, і на дробную маю выхадку забудуцца, быццам нічога і не было - гэтак яно і будзе, заўсёды, адвечна. Тыя, у дымным ад паленняў пакоі, ад якіх я ўцякала, яны будуць чакаць дарма, і я таксама буду чакаць дарма, і зараз я нават не магу спадзявацца, таму што ўзгадала нарэшце, і ніхто не дазволіць мне забыцца, а нават як паспрабую - нагадаюць.
Я зрабіла яшчэ крок і зразумела, што не бачу больш ні ўсходы, ні ліфт, ні Эрыка, вакол рассцілалася зацягнутася ільдзяным туманам пустэча. Я апусціла вочы і ўбачыла пад нагамі цьмяны няроўны лёд. Нешта пад ім варушылася, павольна і нудна. Я перасмыкнулася і падняла пагляд.
Нада мною перавернутай чарай ляжалі паверхі і колы: прыгледзеўшыся, я убачыла істотак у плашчах, якія шнарыліся па лесвіцах - і яшчэ істоткі, усе занятыя сваімі справамі, мітуслівыя і дзелавітыя. З пятага кола кропала брудам, с шостага - сыпала попелам, с сёмага - падцякала ржава-чырвоным. Усё гэта пакідала на сценах гіганцкія разводы - толькі цяпер я здолела іх разгледзець і ацаніць, як здолела і зразумець, што бачыла ўвесь гэты час у сябе над галавой - а зараз пад нагамі.
Ад холаду зводзіла пальцы на руках і агідна дрыжалі калені, таму я пайшла наперад. Нешта мне падказвала, што малаважна было, куды ісці, я б усё роўна апынулася, дзе варта - гэтак і атрымалася. Я апынулася седзячай на цвёрдым крэсле, якія тут любілі ставіць для наведнікаў. Адмяжованы ад мяне масіўным сталом сядзеў Вальдэмар і перабіраў дакументы: на нейкія ставіў знаёмую мне пячатку - спіраль і вока - нейкія адкладаў у бок. Плечы яго шыняля прыцярушыла шаццю, шаць сыпалася на стол, як перхаць, як ён занадта актыўна варушыўся. Ён гэтак напружана хмурыў бровы, гэта злосна варушыў тлустымі чырвонымі вуснамі, што я не асмелілася мяшацца і засталася сядзець ціхенька, пагрузіўшыся у холад і самаасуджэнне. Здаецца, я нават прыснула, здаецца, я нават бачыла сон, пра нешта настолькі іншае, чым маё сапраўднае становішча, што я ледзь не расплакалася, абудзіўшыся. Горла і грудзі мне сціскала жахам і безнадзейнасцю.
- Так, - сказаў Вальдэмар. - Выбачайце, адміністрацыйныя пытанні. Прыемна вас бачыць.
- Я сама вінавата, - сказала я.
- Толькі ў тым, у чым вінаваты, - сказаў Вальдэмар, - і я рады, што мы нарэшце ўнеслі яснасць па гэтым пытанні. Калі вам цікава, чаму адразу адбылася блытаніна - дык гэта Якаб, грэшная яго душа. Тэхнічна, вы самазагубіліся, яшчэ калі паабяцалі сэрца маім папярэднікам са старога архіву. Хто бы што не казаў - жыць без сэрца патрабуе навыку, ну а вы яго не мелі. Якаба папрасілі гэта прыхаваць - а з самагубцамі заўсёды гэтулькі валтузні, што ў яго, ці ўяўляеце, атрымалася. Вось таму вы нікому не падабаецеся: толькі ўявіце, якая кіпа паперы, і як лёгка ў ёй навесці блытаніну. Зусім нядаўна ён зразумеў, у якую бяду яго завялі службовыя злачынствы, і вырашыў прызнацца. Але, вядома, усё роўна баяўся, таіўся, нарабіў спраў, адным словам.
- Ён жа мяне сапхнуў, - сказала я.
- Ну, сапхнуў, - згадзіўся Вальдэмар. - Той час даўно надышоў. Ізноў жа, што цяпер? Што гэта змяніла? А нічога не змяніла. Скажаце, гэтага вашага таксама Якаб па галаве смальнуў? Дарэчы, тут тэхнічна таксама блытаніна: скалечыць вы яго, верагодна, хацелі, а смерць атрымалася па неасцярожнасці, адсюль - хоць і гвалтоўная, але ж ненаўмысная. Таму ў вас у кватэрцы Якаб і апынуўся. Была б наўмысная, мы б вас адразу адсачылі і вызначылі, а тут бачыце, як склалася. З іншага боку, у старым архіве дакладна ведалі, як складзецца, на тое і разлік быў, ну і на Якаба, ідыёта.
Што паабяцалі яму, падумала я, і што ён зразумеў, што ніколі не атрымае.
- А гэта ўжо не вашая справа, - сказаў Вальдэмар і ветліва усміхнуўся, паказваючы, што сапраўды не маё і нічога асабістага. - Але ж вы слушна заўважылі: ніхто з вас не атрымае жадаемага. Добра вы хоць гэта зразумелі, ізноў жа добрая навіна - зараз вы ведаеце, дзе напракудзілі, лічыце, паўсправы зроблена.
А я ж падазравала, падумала я. Холад гэты.
- Не, - сказаў Вальдэмар. - Я не тое каб галоўны, так, спаўняю абавязкі, назіраю за парадкам. Парадак, зразумела, не ўсім падабаецца - ну тут ужо што зробіш.
- Што зараз? - спытала я, перабіваючы яго. Ад холаду і страху мяне пачало нудзіць. Я зразумела, што больш не магу, і што чаканне знішчыць мяне раней, чым за мяне возьмецца гэты ахоўнік парадку. Можа, падумала я, ён на гэта і разлічвае.
- Не, - сказаў Вальдэмар. - Вы, Света, няслушна разумееце. Гэта месца - яно для адкуплення, не для пакарання, з пакараннем вы самі далі рады. Я б і рады быў вам дапамагчы. Стары архіў не можа споўніць вашу просьбу. Ніхто не можа споўніць. Калі вы сапраўды хочаце, я магу зрабіць пераканаўчую ілюзію. Хочаце?
- Не.
- Тады я, калі сумленна, таксама нямоглы. Усё ўжо здарылася, і цяпер яно гэтак і застанецца.
Я паспрабавала праглынуць кіслы ком у горле і спытала:
- Што са мной будзе?
- Не маю ўяўлення. Хочаце - зраблю ілюзію. Хочаце - вось маё крэсла, і самі разбірайцеся з архівам, яны вам вінны, гэта можа быць пацешна. Хочаце, - ён паказаў пульхнай рукой мне за спіну, я азірнулася і ўбачыла дзверы, якія стаялі пасярод туману, - вось дзверы, за імі трамвайныя рэйкі, а далей не мая юрысдыкцыя. Адразу папярэджваю, гэта можа быць шлях у кацёл, але ведаеце што? У катле трэба правесці ўсяго вечнасць, а потым ісці далей.
- Дзякуй, - сказала я.
- Здайце пропуск і пастаўце подпіс, - папрасіў ён. Я паклала на стол шэрую кардонку, якая аблупілася па краях, прыціснула цыферблатам, які цудам не вываліўся з кішэні курткі, узяла нечакана цёплую ручку і чырканула чырвоным свой подпіс там, дзе ў ведамасці стаяла галачка.
- Поспехаў, - сказаў Вальдэмар, і можа мне здалося, але голас яго гучаў цалкам шчыра.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Ііііі пакуты Светы ў пекле скончыліся!
(ці не)
(найбольш верагодна не)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.

...пра, божухна, як я туплю.
Аднойчы адзін не вельмі малады лекар прагледзеў у свой кашалёк сваю будучыню і заплакаў зразумеў, што з будучыняй нейкая халера: на тое, каб спіздзіць сраны трактар няма грошай, на тое, каб сесьці каму на шыю і атрымаць новую прафесію няма моцу, на тое, каб жыць на заробак медыка ў сінявокай няма нерваў.
Таму нейкі не вельмі малады лекар узяў крэдыт і купіў сабе навучальны курс - і вось ужо месяц як ябецца з ім у розных позах. Хачу адзначыць, што ў гэты самы месяц адбываўся пераезд маёй дзяўчыны, у якім я спрабавала дапамагчы, але ж калі шчыра - то гэта нікчэмныя апраўданні, бо на самой справе мне ябаць цяжка, бо я ябаць подурэла апошнім часам.
Хіба што з-за крэдыту трэбы скончыць, першае, другое - буду як тая жабка, тузацца і тузацца, хіба нешта і атрымаецца.
Але ж божухна, як я туплю.

Дарэчы, яшчэ адным варыянтам "як жыць далей, калі ты дэбіл і спачатку на якісьці хуй паступіў у медычны, потым якімсьці хуем не забраў дакументы, а потым за якімсьці хуем "будаваў адносіны" заміж кар'еры і зараз сядзіш с голай дупай і без перспектыў - то вось, яшчэ адным варыянтам у такім выпадку, зразумела, будзе гандляваць наябадамі, але гэта занадта гідка, мяне нават ад вядзення працоўнай інсты ванітуе.

Таксама мяне ванітуе ад жаху і ад навін, але ж гэта надта звыкла.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра ў колькі год

У сёння год я дазналася, что значыць дд у інстаграме - па адным гэтым магчыма зразумець, з якімі зацікаўленасцю і задавальненнем я прасоўваю асабісты брэнд.
Між тым справы мае не вельмі: ці то з-за сканчэння дзеяння фелівэя, ці то з якой яшчэ нагоды, але каты зноў люта сварацца. Абнадзееная нейкім палепшаннем клімату ў доме пасля тэтрысу з латкамі, я не данесла ката да ветэрынара - а вось прыйдзецца з заробку(
Яшчэ з навін: мая чарапаха ў маю адсутнасць выскачыла з тэрарыуму, залезла пад халадзільнік, выбіла паддон и захрасла там. Бачыць божухна, я хацела б каб гэта былі найгоршыя навіны - пра жывёл і наогул - за гэты тыдзень.
Я заўсёды ведала, што ў мяне добрая інтуіцыя, і калі мяне накрывае хваляй - то сапраўды нешта адбываецца недарэчнае і трэба надаць увагі. Дзесьці год таму - а не, ўжо больш - я прайшла момант з панічнымі атакамі, зараз - ну, дабрадзень, трывога на сталым грунце, не тое каб мне цябе не хапала.

Ну і пакуль у мяне тут енчанне без сэнсу: пра мову.
Сёння ідучы да працы высветліла, што ў горадзе зноў абяцаецца нейкае цемрашальскае бляцтва: зноў будуюцца нейкія подыумы, нейкае нават абсталяванне, нехта будзе здаецца спяваць, вось і павільёны з ежай і пітвом паставілі. Як звычайна, жыхарам на гэта ўсё похуй і паябаць - і гэта надта цікава, бо атрымоўваецца такая як бы паралельная рэчаіснасць, якая, між іншым, каштуе грошай - я ведаю, што большай частка з іх пайдзе на папілы, але ж нешта трэба і аддаць, плюсам я, як бы казаць, недабраахвотна пабыла па той бок гэтай утрапёнасці, і людзям, якія гэтым займаюцца - ім сапраўды цікава, яны сапраўды лічаць, што вось нешта гэткае робяць.
Для мяне праблема ў тым, што рэчаіснасць змагарская, з NRM, фестывалямі і вось гэтым усім - не менш паралельная. Мяне не цікавіць народніцтва - ні ў якім выглядзе, ні ў бачанні дзяржарапаганды, ні ў бачанні рокераў. Мяне не цікавіць "тутэйшасць" - ябіцеся ў дупу, мы нашчадкі краіны ад мору да мору. Мне не цікава чытаць пра "подвиг предков" і паябаць, Алексіевіч гэта ці вучэбнік па гісторыі (не ў тым сэнсе, што іх сапраўды магчыма параўнаць). Мне цікава чытаць пра навуковую фантастыку і баявых підарасаў. Мне не хочацца чытаць пра меч Вячкі і як нас зноў выябалі ў сраку, надаўшы нам большай памяркоўнасці - я хачу трапніка ў Казіміра, які не толькі не аддаў сына за Алену, але ж і выябаў Івана ІІІ, таму што чаму б і не, вось чаму.
...
(ну добра, можа ў палітычным сэнсе выябаў).

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

О, шыкоўна, ёсць беларускія халіварцы! І я таксама.
Буду чытаць.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дзякуй за ўвагу, анончык, калі што: пад катамі я дадаю сама сабе навуковай фантастыкі і баявых підарасаў, не пужайся.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 1.1

▼Скрытый текст⬍

1.
Традыцыйна ўсё пачалося з таго, што Пятра Васільевіча скралі піраты.
Пётр Васільевич, карабельны перакладца, быў неверагодна прыгожы, і неверагодна ж няўдалы. Па недакладных чутках, у час запуску ён апынуўся недзе побач з эпіцэнтрам, з якой нагоды прыгажосць яго атрымала макарбічнае адценне. Па яшчэ больш недакладных чутках, Пятру Васільевічу было нешта каля ста гадоў, але ж выглядаў ён па ранейшаму пяшчотным юнаком. Піратаў да яго цягнула, як магнітам
- Я, - сказала Су Воль, - сто разоў казала, бяром модуля.
- Модуль грошай каштуе, - адказаў Аляксей, які без усялякіх чуткаў быў у эпіцэнтры пры першым улучэнні, і модулі яму з той пары былі не да спадобы. Спрэчка гэтая ў іх была не першы раз, і ўсе ўсё разумелі.
- Час таксама грошай каштуе, - сказала Су Воль.
Аляксей прыхінуў далонь да ілба брылём і з-пад брыля паглядзеў на касмадром. Нічога ён не ўбачыў: станцыя была пазаштатная, брудная і цёмная, і клубы пылу, падсветленыя рэдкімі ліхтарамі, маглі хаваць што толькі хочаш.
Пажадана было б ісці шукаць перакладцу, у рэчаіснасці – гэта была чужая тэрыторыя, размаўлялі тут на нейкай вельмі кепскай механічнай кітайскай, якую Аляксей і добрую разумеў раз пораз, каменданту ён пра знікненне чэльца экіпажу паведаміў, і камендантам усім іншым чэльцам было загадана сядзець ціха, маўляў, самі разбяруцца. Парадак у іх тут, ці разумееш, абуралася Су Воль, такі парадак, што піраты людзей скрадаюць белым днём. Можа не піраты, сказаў з сумненнем Аляксей, можа ён сам недзе падзеўся. Запіў, прыкладам. Су Воль толькі махнула рукою: ад такога жыцця запіць было б няхітра, але ж з Пятром Васільевічам усё было зразумела.
- Варта б памыцца, бо падвесцы кранты, - сказаў Аляксей, каб нешта сказаць. Усюдуісны пыл, здавалася, забіўся нават у рэспіратар, але фільтраў засталося мала, і Аляксей вырашыў маладушна занядбаць і не правяраць. Вецер узмацніўся, пяском заскрэбла аб корпус карабля, Су Воль і Аляксей разам здрыгануліся ад гэтага гуку.
- Валіць трэба, - сказала Су Воль ужо сур’ёзна, працоўным голасам. – Прапашчае месца.
- Пачакайце, - запытаў Аляксей, - калі ласачка.
Пра Аляксея было вядома, што пры першым улучэнні ён кагосьці згубіў, таму персанал шанаваў. Гэта па-першае, а па-другое модуль сапраўды каштаваў грошай, а без перакладцы магла надыйсці поўная труба – і гарантавана надыйшла б. Пётр Васільевіч ахвотна нагадваў, што таксама каштуе грошай, але ж з ім магчыма было дамовіцца ці прыпалохаць прадаць піратам.
- Ідзе! – узрадавана крыкнуў Аляксей. – Ідзе, міленькі!
Праз касмадром, манеўруючы паміж стойкамі, адломкамі і ліхтарамі, нёсся чалавек. Нясучыся, ён актыўна жэстыкуляваў, але ж моўчкі.
- Што гэта, - спытаў Аляксей, - чаго ён рукамі махае, я не разумею.
У спіну бягучаму чалавеку стукнула праменям святла. Магчыма, ячшэ чымсьці стукнула, бо з кроку ён збіўся, і нават здаецца амаль паваліўся, але ж выправіўся дый пагойсаў далей.
-  Звальваем, - сказала Су Воль са зцвярджальнай інтанацыяй і ўскочыла ў свой адсек. Аляксей не гледзячы згодна ёй махнуў і паклаў левую руку на прыладавую панэль, а правую – на шокер. Агнястрэл у іх забралі, як яны заехалі, і з ім можна было павітацца.
За спіною ў бягучага чалавека запаліліся яшчэ агні, замігцела сінім і занудзела на дрэннай кітайскай. Аляксей прыжмурыўся, трываючы млоснасць з-за рэзкай змены танальнасцяў і крапчэй сціснуў шокер. Беглы прыпусціў, і апошнія метры праляцеў, амаль не кранаючыся нагамі бетону.
- Звальваем, - выдыхнуў ён, валячыся ў шлюз. – Ходу, ходу, ходу.
- Зачыняемся і я гатовая, - сказала Су Воль механічным голасам з камутатару. – Усе ў хаце?
- Усе, - скзааў Аляксей, падхопліваючы Пятра Васільевіча, уцягваючы яго ва ўнутраныя памяшканні і зачыняючы шлюз. – Вывозьце нас з гэтага гадзючніка. Дарэчы, добры дзень, Пеця, ці не жадаеце распавесці, што гэта было?
Пётр Васільевіч паглядзеў зверам, нават быццам загыркаў і пачаў сцягваць дымлівую куртку. Куртка была выяўна з чужога пляча, запэцканая гарам і змоклая. На плячы, дзе ў Пятра Васільевіча трапілі, яна аплавілася, і цяпер жудасна смярдзела  запаленым пластыкам. Падлога пад нагамі здрыганулася, сцены міргнулі чырвоным, і зрабілася зразумела, што выкідаць куртку вонкі ўжо позна.
- Вы ўвогуле як? – спытаў Аляксей. – Нармальна?
Пётр Васільевіч выкруціўся, разглядаючы плячо. На плячы быў сіняк, але нічога больш, і ён палегчана ўздыхнуў.
Пад курткай на Пятры Васільевічы апынуўся дзівосны ўбор: нешта накшталт металічнага бікіні, злучанага з цюлевымі стужкамі. Пётр Васільевчі заўважыў позірк Аляксея і пацянгуўся ці то за курткай, ці то за шокерам.
- Міленька, - ухваліў Аляксей, каб паспрыяць атмасферы. Пётр Васільевіч упэўнена пацягнуўся да шокеру.
- Ніхао, - сказаў рыплівы голас у камутатары, і ў назіральнае акенца выразна пастукалі.
- Гэта яшчэ што значыць? – спытаў асцярожна Аляксей.
- Гэта не я, - скзала Су Ваоль, а Пётр Васільевіч адначасова пераклаў:
- Добры дзень. Ну альбо ты добры.
- Я зразумеў, - сказаў Аялксей адразу абодвум. – Я ў сэнсе што за херня?
- Ніхао, - паўтарылі з камутатару, - шы бай юань,
У акенца зноў пастукалі. Аляксей падпіхнуў Пятра Васільевіча сабе за спіну і вызірнуў.
У шлюзе, прыпаўшы да аккенца акулярамі, боўтаўся невялічкі і выродлівы модуль на гусенічным ходзе. Маніпулятары ў яго былі з гнуткіх металізаваных шлангаў з захопамі на канцах, і ён ад душы замалаціў імі ў акенца, як зразумеў, што яго заўважылі.
- Якога…ану досыць! Скажыце яму, каб перастаў!
- Шы бай юань, - сказаў модуль і памахаў маніпулятарамі. Побач з адным з іх круцілася нешта накшталт шчоткі.
- Гэта мыйшчык, - сказаў Пётр Васільевіч, выглядаючы ў Аляксея з-за пляча. – Грошай хоча. Дзесяць сотняў грошай, неяк дарагавата.
- Які яшчэ мыйшчык? – спытаў Аляксей. – Якіх яшчэ грошай? Су Воль, ці мы можам яго выкінуць?
- Можам, - сказала Су Воль, - але ж гэта саб’е нам курс, захраснем невядома дзе. Можна падпаліць шлюз.
- Нельга, - сказаў Пётр Васільевіч, нейкі нават усцешаны, які ён заўсёды рабіўся, калі у кагосьці апроч яго здаралася непряемнасць. – Я гэтую мадэль ведаю, ён не згарыць. А калі згарыць, перадасць інфармацыю на цэнтральны сэрвер, тады нам яшчэ пеню налічаць. Дайце яму грошай і хай валіць.
- Няма ў нас грошай, - сказаў Аляксей, намагаючыся не закіпець і не пачаць гарлапаніць пра платную стаянку, на якой давялося чакаць спадара перакладцу з чарговага піратскага плену. – яшчэ варыянты.
- Ніхао, - сказаў модуль з гэткім інтанацыямі, што зрабілася зразумела: нікога з каманды ён добрым не лічыць.
- Грошы будуць, толькі як тавар здадзім, - сказаў Аляксей. – Як жа заўсёды ўсё не ў час, Пеця, з гэтым вашым, - ён абвёў Пятра Васільевіча рукой, не паказваючы пэўна ні на водную з частак металічнанага бікіні, але маючы на ўвазе агульную карціну. – За намі гнацца будуць?
- Не павінны, - сказаў Пётр Васільевіч, - але вось гэтага выкідаць нельга, яны прыліплівыя і помслівыя. Я зараз яму растлумачу, што грошай няма.
Карабль страсянула, Аляксей учапіўся за дзягу ў сцяне і вырашыў не адказваць.
Пётр Васільевіч пастукаў пальцамі па імпланце ў горле і зарыпеў на розныя інтанацыі. Камутатар уторыў яму гэткім жа рыпеннем, хіба больш жаласлівым: здаецца, модуля таксама страсянула.
- Не атрымаецца, - сказаў асіплы Пётр Васільевіч, парыпеўшы ўдосталь. – Ён патрабуе свае дзесяць сотняў і пагражае пеняй.
- Чаму не тысячу? – спытаў Аляксей, таксама асіплы, але ад галаўнога болю: ён кепска ўспрымаў механічную гаворку ў цэлым і механічную кітайскую ў прыватнасці, яго каламуціла і яму вельмі хацелася выкінуць за борт абодвух: і дакучлівага модуля, і перакладцу.
- Таму што ўжо пеня, - патлумчыла Су Воль з камутатара, - у іх алгарытмы. Прапануйце яму з намі ляцець, калі выкідваць нельга, а потым з яго за білет злупім і выйдзем на нуль.
Аляксей зглынуў млоснасць і гідкі жарт пра рыбак рыбака і махнуў на Пятра Васільевіча дазваляльна. Пётр Васільевіч ізноў зарыпеў. Аляксей зразумеў, што больш не вытрымае, і пайшоў шукаць аспірын.
Калі ён павяртаўся, маленькі модуль ужо сядзеў у рубцы, павярнуўшы акуляры да экрану, які імітаваў зорную мапу, і схітраўся выглядаць, як зажурыўшыся вязень. Над маніпулятарамі, у месцы, якое можна было б паклікаць шыяй, на модулі была павязаная палоса тканіны, атадраная ад бікіні Пятра Васільевіча. Пётр Васільевіч, апрануты ў нармальную форму, паружавеўшы і з вільготнай галавой, сядзеў з нагамі ў крэсле і прагна жор локшыну з міскі, хлюпаючы і прыцмокваючы. Боты ён апранаць не стаў, пальцы на босых нагах варушыліся ад задавальнення.
Аляксей адкашляўся, каб прыцягнуц да сябе ўвагу. Су Воль ценем выслізнула з-за яго спіны і таксама пацягнулася да локшыны.
- Так, - сказаў Аляксей. – Адставіць есці, у нас НЗ.
Пётр Васільевіч усмактаў рэшткі локшын, дзіка ззяючы вачыма з-пад мокрага чубка, гучны зглынуў і сеў роўна. Су Воль засмучана ўздыхнула і прыбрала міску. Модуль кіўнуў акулярамі і гаротно рыпнуў.
- Дакладайце, Пеця, - сказаў Аляксей і сеў.
- Праблема карупцыі ў маларазвітых сусветах, - сказаў Пётр Васільевіч, - частка першая..што вам дакладаць? У іх у гэтых ебянях нармальны чалавек выпіць не можа. І начальства ўсё ў долі.
- Не можа, - згадзіўся Аляксей, - і вядома ў долі. Вы вось мне скажыце, Пеця, вы першым разам?
- Не, - скзааў Пётр Васільевіч, - што вы маеце на ўвазе, першым разам, мне што цяпер, выходзіць нельга?
- Пётр Васільевіч, - мякка пачала Су Воль, якая, уласна, засталася ў караблі, як ацаніла становішча і настрой.
- Не, - загарлапаніў Пётр Васільевіч, губляючы самавалоданне і значную частку прыгажосці, - не смець! Я ў гэтым вашым карыце тырчэць не падпісваўся, я цывілізаваны чалавек! Я не збіраюся сядзець і рабіць выгляд, што гэта нармальна! Гэта не нармальна! Гэта піздзец!
- Пеця, - сказаў Аляксей, - тутака ёсць рынак рабоў. Рынак рабоў, Пеця. І ў мэра – тры наложніцы і два наложнікі, і вы гэта бачылі. Вы, выбачайце, рахунак вырашылі зраўнаць, ці што? Бо ён, здаецца, вырашыў. Вы што, не бачылі, як ён пяліцца?
- Я, - сказаў Пётр Васільевіч жахлівым голасам, - не абавязаны глядзець, хто і як на мяне пяліцца. Я асоба. Я префесіянал. Я патрабую да сябе адекватных ставінаў.
- А нехта тут да вас неадекватна… - пачаў Аляксей, які таксама завёўся.
- Ведаеце што, - сказаў Пётр Васільевіч, як плюнуў, - як ужо гаворка зайшла: я патрабую свой заробак. Далазім да порту, вы сплочваеце мне мае грошы, і бывайце. Можа наложнікам кудысьці падамся, а можа, - ён вылучыў слова голасам, - знайду, нарэшце, карабель, дзе мяне ацэняць, і дзе каманда не шнарыць па ебенях, у якіх людзей выкрадаюць а потым вінаватымі робяць.
- Пеця, - сказаў Аляксей, які зразумеў, што перагнуў.
- Пётр Васільевіч! – зароў Пётр Васільевіч. - Будзьце так добрыя! – для узмацнення эфекту ён узняўся ў крэсле, намагаючыся здацца буйней. Карабель чарговым разам трусанула, Пётр Васільевіч вухнуў назад у крэсла, і, мяркуючы па скрыўленым твары, закрануў плячо.
- А строй выліковы быў, - сказала Су Воль. – Удакладніце, калі ласачка, Пётр Васільевіч, тыя ванітоўцы, якіх вы сваёй дупай прывабілі, яны за намі гнацца будуць?
- Не павінны, - сказаў Пётр Васільевіч. Ад болю на вачах у яго выступілі слёзы, ён садзьмуўся і пачаў нарэшце выглядаць нармальна для склаўшыхся ўмоў: стомленым, галодным і перапуджаным. – Не ведаю. Я наогул памятаю толькі як у бары піў, а потым як прачнуўся – і ўжо ў гэтым лайне.
- А выбраліся як? – запытала Су Воль. Аляксей таксама адчыніў было рот, але яна зіркнула на яго выразна.
- А панятку не маю, - сказаў Пётр Васільевіч. – Ачуняў у чужым транспарцёры, куртку, вось, выпытаў, маўляў, змерз, - Аляксей зноўку адчыніў рот, але сам апрытомеў і зачыніў назад, -  а потым транспарцёр на нешта натыкнуўся, тыпу модуля нейкага, мыйшчык ці што. Ведаеце, на стаянках такія чапляюцца, тыпу мыюць без дазволу, ну вось як гэты, які да нас прычапіўся, А потым…
Зрабілася ціха. Маленькі модуль паправіў маніпулятарамі кавалак тканіны на шыі.
- …а потым, - сказаў Пётр Васільевіч, гледзячы на яго задуменна, - яны пачалі сварыцца, дзверы адблакавала, я выскачыў і ўбачыў наша карыта. Цудам уратаваўся, там зусім нейкія дзікуны былі. Вы дзе, кажаце, гэты ўзялі? Там у іх сіндыкат, ці што?
- Шы бай юань, - падцвердзіў модуль. – Шань ма?
- Пеця, - сказаў Аляксей, - а дзе куртка, якую вам пазычылі?
- У смеццяпале, - сказаў Пётр Васільевіч пахавальным голасам. – Там ідэнтыфікатар быў, так? Гэта ён таму прычапіўся?
Модуль выдаў рыпенне, падазронны падобнае на цяжкі ўздых, і зноў адвярнуўся да акна.
- Добра, - сказаў Аляксей, - з гэтым разбярэмся, на бліжэйшым посце пакінем заяву пра напад. Пётр Васільевіч, з вас тлумачальная, адну копію ў часопіс, адну пракласці…пра гэтага штосьці складзіце, як ён вас уратаваў, і як мы яго выпадкова прыхапілі.
- Выпадкова няможна, - сказала Су Воль, - выпадкова – гэта крадзеж уласнасці кампаніі, мы на штраф усю выручку аддамо.
Пётр Васільевіч паглядзеў на модуля дзіўным позіркам і пацёр параненае плячо. Модуль зарыпаў меладычна.
- Нейкі ён няслушны, - заўважыў Аляксей. – Ён мо паламаты.
- Ні бу хао, - сказаў Пётр Васільевіч з асуджэннем. – Вы, Алёша, калі не разумееце, не лазьце, калі ласка. Ён мне, калі падумаць, жыццё выратаваў, усё з ім добра. Вы вось што, вы памаўчыце, а я паспрабую дамовіцца.
Аляксей моўчкі падняў рукі расчыненымі далонямі да Пятра Васільевіча, паказваючы, што здаецца. Пётр Васільевіч прабег пальцамі па шыі, наладжваючы, і зарыпаў з адметна ліслівымі інтанацыямі. Су Воль пад пошум узяла міску і брыкет локшыны і наноў уключыла чайнік.
Модуль, як толькі зарыпаў Пётр Васільевіч, змоўк і слухаў, калі-нікалі папраўляўчы кавалак тканіны. Акуляры яго часам ціхенька пстрыкалі, як ён мяняў факусіроўку. Пётр Васільевіч разліваўся салаўём, ад перападу тонаў у Аляксей ламала перапонкі і з’явілася агіднае адчуванне ў носе, якое здараецца, як падышыш у прахадной завода без фільтру. Су Воль як магла бязгучна заглынала локшыну, з-за яе намаганняў гукі атрымоўваліся такія, быццам яна здушылася і задыхаецца. Перад вачыма ў Аляксея ўзнялася чырвоная заслона, ён зміргнуў, і чырвань на імгненне спала, а потым зноў афарбавала вантробы рубкі. Маленечкі кухонны адсек з выцяжкай і чайнікам, экраны, крэслы, недабітыя акселератары, якія Су Воль некалі прыцягнула ў рубку і там на іх забылася, чыясьці кіслародная маска – ўсе афарбаваў далікатны барвянец, нібы ўключылася аварыйнае асвятленне. Карціна атрымоўвалася трывожная, і ў той жа час шчамліва пяшчотная. У мяне ж, падумаў Аляксей, апроч гэтага нічога не…
-..у сябе! – загарлапанілі яму ў твар і хлестанулі па шчацэ для замацавання выніку.  Аляксей міргнуў і зразумеў, што не чуе механічную кітайскую, а чуе код трывогі, і чырвань, разлітая па рубцы – гэта сапраўды аварыйка. Твар Су Воль таксама быў чырвоны, а вочы – чарнюткія, як у дэмана, і жудасна спалоханныя. Пётр Васільевіч, праз зубы мацюкаючыся, прыціснуўся да сцяны, прыварваючы пенай нешта пляскатае і простакутнае.
- Гэта ж не аптэчка? – спытаў Аляксей сіпата.
- Гэта бартавы часопіс, - сказаў Пётр Васільевіч. – Нам корпус пашкодзіла, здаецца, - голас у яго сарваўся, але ж адразу выраўнаўся, - здаецца стралялі.
Модуль бліснуў акулярамі з кута і сказаў нешта, у чым прагучала ўжа знаёмае бу хао і некалькі вядомых Аляксею лаянак. На механічнай кітайскай гучала экзатычна, нават, мабыць, інтрыгуюча, - Аляксей зразумеў, што ізноў пачынае ад’язджаць.
- У іх глушылкі, - прасіпеў ён. – Пеця, курва… - куды вы ўліплі, хацеў ён сказаць, але тут яго канчаткова накрыла і гукі зніклі.
Здольнасць варушыцца таксама знікла, затое, як і заўсёды з-за глушылак, прыйшоў неверагодны, амаль будыстскі спакой. Над галавой у Аляксея, адпавядаючы яго думкам, адразу ж раскінулася дрэва і павіслі кветкі. Кветкі крыху мяшаліся, бо захілялі агляд, але Аляксей пацягваў сядзець спакойна, адхілены ад свету, жаданнеў і пакут. У пакутуючым свеце бязгучна выбіла перагародку, і ў каюту ўварваліся людзі ў чорным з гэткімі знаёмымі нашыўкамі, што не ўхіліся Аляксей пад дрэвам, абавязкова палез бы ў бойку. Су Воль крочыла людзям у чорным напярэймы, і адразу адляцела, прыгожа, нібы ў танцы, рассыпаючы чырвоныя кроплі з носу. Нехта з гасцей амаль далікатна злавіў яе і паклаў тварам у падлогу, наступіўшы каленам між лапатак. Су Воль пачала сінець пад чырванню аварыйнага асвятлення, зрабіўшыся дзівоснага, дэманічнага колеру, адпаведна вачам. Пётр Васільевіч застыг, ускінуўшы рукі, і, верагодна, нешта казаў, але ён стаяў спіною да дрэва, і гука  не было, таму дакладна Аляксей сцвярджаць не мог. Напэўна, усё ж такі казаў, бо адзін з людзей у чорным моцна стукнуў яго па твары. Пётр Васільевіч кіўнуўся, усё яшчэ трымаючы рукі паднятымі, запнуўся аб уласную нагу і паваліўся проста ля каранёў дрэва, дзіка гледзячы на Аляксея. Калі б Аляксей мог размаўляць, ён сказаў бы, што пакуты ўсяго толькі ілюзія, але размаўляць ён не мог, а мог толькі паспачуваць – мог бы, калі б і спачуванне не было ўсяго толькі адным з пакроваў Мары.

Отредактировано (2023-06-08 21:15:37)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 1.2

▼Скрытый текст⬍

Як звычайна пасля глушылак Аляксей апрытомеў, пакрыты ўласнай рыготай. Кожным разам ён думаў, як яму пашчасціла, што ён не захлынуўся, і кожным разам – якія ненармальныя гэтыя думкі.
Спэцканная вопратка прысохла да грудзей, скура вакол рота запалілася і свярбела. Аляксей стрымаўся, каб не пачаць чухацца, як звар’ятеўшая малпа, і, не расплюшчваючы цалкам вачэй, агледзеўся.
Гэта быў турэмны трум – ён пабачыў турэмных трумаў за час сваіх падарожжаў, пасля крушэння базы і ўсяго іншага. Усе яны былі аднолькавыя: абшарканыя сцены; некалі празрыстыя а зараз каламутныя і падрапаныя перагародкі; маленечкая адтуліна ў падлозе ў якасці санвузла – і невынішчальны пах цвілі. Менавіта цвіллю ў тэрэмных трумах пахла наймацней за ўсё: не крывёю, не рыготай, не нават калам. Вільготны, грыбны пах. Неяк гэта было звязана са спецыфікай сістэмы каналізацыі і кепскай вентыляцыяй.
У правай суседняй каморцы на падлозе скруцілася Су Воль, абдымаючы сябе за плечы. Бакі яе рухаліся мерна – яна спала. Пятра Васільевіча бачна не было, але гэта роўным чынам нічога не значыла – ён мог быць на допыце, ці ў той каморцы, якую Аляксей не бачыў. Ніякай аховы, зразумела, не было, таму што першае яна была не патрэбная, другое, наколькі Аляксей меркаваў, адмыслова навучанныя людзі зараз глядзелі праз камеры і чакалі, як яны з Су Воль пачнуць абмяркоўваць нешта гэтакае, ашукаўшыся ўяўнай адзінотай.
- Гэй, - сказашў Аляксей, ні да каго ў асаблівасці не звяртаючыся. Су Воль адразу ж перастала прыкідацца, што спіць, і села. Пад носам у яе запеклася кроў, і на скуле быў сіняк: напэўна, няўдала паклалі тварам у падлогу.
- Пётр Васільевіч на допыце, - адрапартавала яна. – Карабель без эмблемы, пэўна Цытадэль.
- Без пэўна, - сказаў Аляксей. - Форма ў іх, самі ж бачылі, які дэбіл будзе красці форму Цытадэлі. Чаго хочуць сказалі?
- Не, - сказала Су Воль і закаціла вочы. Аляксей і сам зразумеў, што спытаў дурасць: калі гэта Цытадэль казала, што хоча.
Уласна кажучы, яму як раз казалі, толькі тады цытадэль пісалася з маленькай літары, ды і не пісалася, а была жартам сярод сваіх. Меб вельмі смяялася, і Аляксей смяяўся разам з ёю. Дажартаваліся, чаго ўжо.
- Ні бу хао, - асуджальна прарыпелі злева ад Аляксея, і ён зразумеў, што ў левай суседняй каморцы стаіўся модуль. Дзіўна, што яго зачынілі асобна, напэўна, палічылі за чэльца экіпажу. З іншага боку, падумаў Аляксей жоўцева, за каго яшчэ гэтую дрэнь маглі палічыць, як ён тырчэў у іх у рубцы.
- Гэтага таксама ўзялі, - сказала Су Воль.
Аляксей кіўнуў, стрымліваючы атруту на кончыку языка. Не тое каб ёе быў забабонны – і не тое каб зараз, пасля ўлучэння, выключэння і рэактывацыя перадатніка, калі спалучэнні пайшлі зусім па піздзе і прастора з часам карабаціла, як шалёная, захаваўся стары сэнс гэтага слова – але сустрэча з модулям! На яго караблі! У яго крэпасці! Дакладна гэта было не на добрае. Ну і вось, уласна.
Аляксей млява падумаў, што ўсё яго жыццё, роўна з моманту, як ён згадзіўся ўдзейнічаць у праэкце, было не на добрае, і што калі звачайна кажуць пра эфект бабачкі, то ў яго быў эфект камаза, с надпісам упоперак кузаву пра куды прэш, дубец, і гэты камаз з разгону ўсёкся ў сцяну былой крэпасці, і…
- Ізноў? – трывожна спрытала Су Воль.
Аляксей зразумеў, што ляжыць на падлозе, скруціўшыся, прымусіў сябе сесці і кіўнуў. Ён ненавідзеў глушылкі. Нават калі гэта быў чыста эксперыментальны праект, і нават калі на ём іх не ўжывалі, ён казаў Меб, што ідэя нейкая гідкая. Ідэя сапраўды апынулася гідкая: самы доўгі перыяд дэкампрэсіі на памяці Алякскея падоўжыўся амаль тыдзень, і ўвесь тыдзень ён схільны быў да бяздзейнасці, квяцістых метафар і экзістэнцыяльнага крызісу, што вар’явала не толькі яго, але і экіпаж.
- Колькі мы ўжо тут? – спытаў Аляксей: яго не надта цікавіла, насамрэч, колькі іх марынуюць, але сярэні тэрмін дэкампрэсіі быў дзве-тры гадзіны, і ён вельмі хацеў, каб яго папусціла.
- Гадзіны паўтары па-стандартнаму, - спачувальна сказал Су Воль, якая цудоўна ўсё разумела.
Аляксей не пытаўся, як яна, бо бачыў і лопнуўшыя сасуды ў вачах, і сінь, разлітую па павеках, і тое, як яна літуе правы бок, і як сядзіць, трохі ўгнуўшыся, і дышыць з засцярогай. Цытадэль не магла не ведаць пра яе траўмы – а калі да гэтага часу не было медыка, дапамаць ім ніхто не збіраўся і размаўляць было няма аб чым.
Атрута, што плёскалася ў горле ў Аляксея, набыла рэчаіснасць. Ён заплюшчыў вочы і ўявіў сабе металічны кілішак, які стаіць на карані языка і напоўнены да краёў. Толкі б самому не насёрбацца ды не атруціць экіпаж, і калі ўжо скончыцца гэтае лайно.
Дзверы адссеку расчыніліся з хлапком і з сіпеннем уцягнуліся ў сцены. Двое ў чорным унеслі Пятра Васільевіча пад белыя рукі – і Пётр Васільевіч нават не надта брыкаўся, што было дзіўна і трывожна. Аляксей падабраўся, прыкідаючы, як знявечылі гэтага яго супрацоўніка, але, уважаючы на выгляд Пятра Васільевіча, той калі і атрымаў нейкую траўму, то выключна маральную.
Двое ў чорным скінулі Пятра Васільевіча ў каморку насупраць Аляксея, заслонка з падрэпанага плексішкла заняла сваё месца, і Пятра Васільевіча зрабілася дрэнна бачна. Ён усё роўна пачаў рабіць Аляксею нейкія знакі брывямі і вачамі: яго відавочна распірала, і ён не мог дачакацца, каб не падзяліцца навінамі. Насамрэч, улічваючы, што іх усё роўна слухалі, чакаць, пакуль служкі Цытадэлі сыйдуць, было неабавязкова, але Пётр Васільевіч часта выяўляў нечаканую педантычнасць у такіх пытаннях. Аляксей цудоўна аб гэтым ведаў, плюс – дэкампрэсія яшчэ не адпусціла, і ён засцерагаўся пачынаць размову першым, таму таксама маўчаў і падбадзервальна ківаў Пятру Аляксеевічу ў адказ.
Як толькі ахоўнікі сышлі, Птяра Васільевіча прарвала:
- Яны згубілі наложніцу, - сказаў ён. - Уяўляеце? Гэта колькі ж бабла трэба, калі Цытадэль…
- Хто згубіў? – спытаў Аляксей, добра ведаючы, што як размова ідзе пра чужыя грошы, Пётр Васільевіч можа не спыняцца гадзінамі.
- У тых ебенях у мэра было чатыры наложніцы, а не тры, - сказаў Пётр Васільевіч, -  і адна згубілася.
- І гэта не вы? – на ўсялякі выпадак удакладніў Аляксей.
- І, што дзіўна, гэта не я, - згадзіўся Пётр Васільевіч. – Мэр даў на лапу Цытадэлі, і яны правяралі, а раптам я. Але арыентаванне не сышлося, - у голасе Пятра Васільевіча мільганула нешта накшталт шкадавання. Аляксей не стаў акцэнтаваць на гэтым увагу, бо цалкам мог зразумець імкненне пажыць на змесце ў некага, хто здольны даць на лапу цяперашняй Цытадэлі – асабліва калі альтэрнатывай з’яўляўся яго ўласны ўлюблёны, але стары і патрапаны карабельчык. Бодхісатвы з кута камеры забубнелі нешта пра неабходнасць адмовіцца ад мірскіх жаданняў і рамонт падвескі. Аляксей моцна зажмурыўся, рыпануў зубамі і паабяцаў сабе добранька напіцца, калі нарэшце адпусціць.
- То яны зараз ад нас адчэпяца? – запыталася Су Воль. – Як у іх арыентаванне не сышлося?
- Ну, штраф напэўна захочуць нейкі, - сказаў Пётр Васільевіч. – Гэта ж Цытадэль, яны заўсёды хочуць штраф.
- Няма чым мне ім плаціць, - сказаў Аляксей стомлена, - хай самі глядзяць. Усяго каштоўнага грузу вунь гэты, - ён махнуў рукою у бок каморкі са сцішэлым модулям. – Дый той не наш. Дарэчы, можа яны яго возьмуць і вернуць уладальнікам?
- Можна папытаць, - сказала Су Воль, - але вось за гэта дакладана грошай папросяць. Гэта ж Цытадэль.
Модуль рыпануў. Ён, здаецца, таксама невялікую павагу меў да Цытадэлі і лічыў іх гнюсамі і хабарнікамі. Ах, Сафіечка, падумаў Аляксей, што ж мы…
- На выйсце, - загадалі яму з камутататру і плексішкловая загародка расчынілася.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.

Адною са спроб уладкаваць кацінае пытанне былі спецыяльныя супакойвальныя лекі. Кот баюн наогул не зрабіў аніякага эфекту, спецыяльная суспензія - таксама (апроч таго, што пакуль я кропала ёю ў мяккую ежу, каты паспявалі пабіцца паміж сабою, з маімі нагамі, прабегчыся па сталу, па маёй спіне і па маёй галаве). Таму былі купленыя спецыяльная дарагія таблеткі, якія, здаецца, нават мелі які-неякі эфект.
...здаецца, бо як высветлілася, старэйшая котка мае талант прыхоўваць і плявацца таблеткамі, як у бывалага пацыента псіхіятрычнай клінікі, і зараз я знаходжу дарагія таблеткі ў самых нечаканых месцах. Прычым! Як бывалы коткаўладар, я ж заціскаю пашчу і чакаю, як не зглыне, а потым яшчэ чакаю!
Ну, яна здаецца таксама чакае.
Штош.

Яшчэ са мною спрабавалі пазнаёміцца на вуліцы. Гэта, ну, міла і падбадзёрвае, улічаючы на тое, якой састарэлай і аплыўшай я сябе адчуваю - і гугл таксама адчувае, бо падсоўвае мне фоты дзвюхгадовай даўнасці і глуміцца, сука.
У сэнсе нармальна пазнаеміцца, з заходам на дазвольце з вамі пазнаёміцца, а не вось гэта ўсё. Чалавек усё ж такі жывёла сацыяльная, што я магу сказаць з гэтай нагоды.
Спрабую чытаць ганушкіна пра псіхапатаў, і мею з гэтага зашмат дзівосных адчувванняў. Каб мы ведалі, што гэта такое, піша гэты сапраўды вельмі разумны чалакев, але ж мы не ведаем, што гэта такое: нешта мы прапускаем, карацей, улічваючы розніцу паміж станаўленнем псіхапату і не псіхапату, але ж здаецца гэат нешта пра ўзрушэнні і крытычныя перыяды...і вось на блакітным воку піша пра юнакоў, якія схільныя да асацыяльнай псіхапатыі, і жанчын, як піша пра прыклады істэрыі, і нічога не чапляе.
Я ў сэнсе: чувак, у 1889 годзе былі эксперыменты Броўн-Секара. У 1935 выдзеленыя палавыя гармоны - калі хочаш, давай пагаворым пра выключна фізіялагічную падставу. Ужо былі суфражысткі. Ужо ёсць дыскурс пра тое, што потым паклічуць гендэрнай сацыялізацыяй. Ну ты сам бачыш, пра што пішаш?
Я не пра тое, што псіхапатыі насамрэч неяк цесна звязаныя з узроўням палавых гармонаў, ці што гэта выключна наступства гендэрнай сацыялізацыі, я пра тое, як цікава, што нават сапраўды разумны чалавек ніхуя не бачыць знутры сістэмы, якую звык лічыць самавідавочнай.

(з гэтай нагоды немінуча паўстае пытанне, наколькі вялікі пласт інфармацыі губляю, напрыклад, я, улічваючы на тое, што я далёка не ганушкін)

Отредактировано (2023-06-10 15:37:23)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 1.3

▼Скрытый текст⬍

Старэйшы быў малады, але грузны і дыхавічны не па веку. Чорная форма абцякала яго, грудзячыся зморшчынамі. Нашывак на форме не было. Аляксею здавался, што з ім размаўляе галава лялькі, прычэпленая да туга напоўненага вадою пакунку. Твар у старэйшагі быў зусім як у пупса: адначасова круглыя і заплылыя вачаняткі, вусны банцікам, нос кропкай. Лялечныя светлыя валасы крутлявым венчыкам апраўлялі лысінку на верхавіне.
Першае, што зрабіў старэйшы, як Аляксея завялі да яго ў адсек, гэта выклаў на стол скрыначку са стабілізатарамі і кіўнуў на яе: маўлялў, вось, ласуйцеся. Аляксей вылузаў гарошыну стабілізатару  з пачака і кінуў пад язык. Тут жа прыцішэлі сутры ў вушах, і курвіна дрэва, якое цёгалася за Аляксеем па пятах, зраздзела лісцем і перастала так пачварна замінаць святлу. Аляксей кіунуў і усміхнуўся з падзякай, якой не адчуваў: старэйшы дакладна ведаў, хто ён і што, ведаў, што стабілізатары спатрэбяцца, то бок разумеў, як Аляксей сябе адчуваў апошнія гадзіны, але на лекі расшчодрыўся, толькі як яны ледзь-ледзь і больш не былі б патроэбныя.
- А вы кім падвізаліся? – клапатліва спытаў старэйшы. Аляксей ненавідзеў гэтае пытанне: першае, тыя, хто яго агучваў, ведалі адказ, другое, яго раздражняла рэакцыя.
- Гляцыёлагам, - сказаў ён, утрымваючы на твары дурнаватую лагодную ўсмешку, і так, вось яно: вочкі пашырыліся, затрымцелі вейкі і ноздры, нібы ў адсек прынеслі нейкую мудрагелістую страву, накшталт фаршаванага глілымі чайкамі цюленя, ці нечага яшчэ падобнага – і цікаўна, і адваротна, і ахвота паспрабаваць.
- Менавіта гэткім гляцыёлагам? – запытаў старэйшы, падкрэсліваючы голасам слова гэткім. Аляксей развёў рукамі і прыпадняў плечы, маўляў, ну якім гэткім, працаваў сабе ціхенька. Падвізаўся. Дэкампрэсія адпускала, ёй на змену звыкла прыходзілі галаўны боль і зласлівасць. Добра, падумаў Аляксей, што мяне забралі, кепска было б на сваіх зрывацца.
- Што ж вы адразу не паведамілі, - сказаў старэйшы з асуджэннем, - абыйшліся б без усяго гэтака,  ён абвёў рукою адсек, быццам той быў у нечым вінны. – З супрацоўнікамі сваімі вы ўжо усё абмеркавалі?
- Кшталту, - сказаў Аляксей. – Карабель вы мой агледзелі і самі разумееце, што ніякіх наложніц у мяне няма.
- Ай, - сказаў старэйшы і махнуў рукою ля вуха так, быццам страсаў нешта з яго, ці адганяў муху. – Па-першае, быццам мы б знайшлі, каб вы хацелі схаваць – і не спрачайцеся. Не спрачайцеся, Аляксей Яўгенавіч, я тут трошачкі зманіў, але ж мы, зразумела, асабістую справу прагледзелі. Па-другое,  якая да чорту наложніца. Як вы сабе гэта ўяўляеце, карабель цытадэлі ганяецца за нейкай…вы паліце, дарэчы?
Аляксей кіўнуў. Ёе адметна пачуў, як старэйшы вымавіў цытадэль – з маленькай літары, як яно мае быць. Ён падумаў пра Пятра Васільевіча, і пра тое, якім коштам той атрымаў сваю амаль вечную маладосць.
- Аскольд, - сказаў старэйшы, ўзняўся, з якой нагоды яго зморшчыны ўскалыхнуліся, перахіліўся праз стол і паслядоўна сунуў Аляксею руку для поціску і адчынены пачак цыгарэт. Руку Аляксей паціснуў, з пачака выцягнуў адну цыгарэту і павярцеў у пальцах. Аскольд паглядзеў на яго, нібыта нечага чакаючы, прыцмокнуў языком і працягнуў запальніцу.
- Эрзац? – спытаў Аляксей перад тым, як зацягнуцца.
- Пакрыўдзіць хочаце, - сказаў Аскольд, - найчысцюткая нікатынаваная цэлюлоза, - і па тым, с якім смяшком ён гэта прамовіў, як звыкла з яго пульхных вуснаў зляцеў жарт часоў дэфіцыту, Аляксей уцяміў, у якой бядзе знаходзіцца. Ці то быў сапраўдны, непадроблены супрацоўнік галоўнай базы, які шукаў і знайшоў Аляксея – пасля усіх гэтых гадоў, - ці то некаму апроч старажытных пачвар Аляксей спатрэбтўся гэтак моцна, што па яго душу даслалі адмысловы атрад, і вось нават, вывучылі – справа была дрэнь.
- Можа ў вас і кава ёсць? - спытаў Аляксей, намагаючыся схаваць паніку.
- Чаго няма, таго няма, - адказаў Аскольд. – Я бачу, вы сабе нейкага глупства надумалі. А вам не прыходзіла ў галаву, што мы маглі проста сустрэцца? Два, як бы кажучы, аскепка мінулага, якія сутыкнуліся ў бяскрайнасці? Магчыма ж такое?
Не прыходзіла, падумал Аляксей, і не магчыма. Цыгарэта была дзівосна гідкая, але ж нікатын бадзёрыў.
- Як хочаце лічыце, - сказаў Аскольд. – Але ж вам я давяду тое, аб чым супрацоўнічкам вашым казаць не стаў. Захочаце – самі ім потым распавядзеце.
Кажучы, ён нырнуў пад стол, павошкаўся там – спіна яго скалыналася, нібы узгорак жэле пад чорнай тканінай – вынырнуў і працягнуў Аляксею шэранькую тэчку.
Аляксей запрашальна кіўнуў, не спяшаючыся браць прапанаванае.
- Гэта пра наложніцу, - удакладніў Аскольд.
- Якой няма, - сказаў Аляксей.
- Якая быццам бы ёсць, але нібы няма, - сказаў Аскольд і рагатнуў, быцца з вядомага жарту. Аляксей ветліва ўсміхнуўся, але жарт не зразумеў. Пэўна, падумаў ён, паралельны аддзел. Калі заспеў дэфіцыт, то быў на цэнтры, хто там быў на цэнтры, з кім мы не сутыкаліся? Пятыя, але ж якія з пятых жарты, толькі мардабой ды статут. Сёмыя? Кібернэтыкі?
Ён прыняў з рук Аскольда тэчку і адчыніў, як мага нядбайней зірнуўшы на тытульны ліст – пазначэнне аддзелу было яму незнаёмае, з іншага боку, усё магло змяніцца. Безаблічныя старонкі справаздач з выпацканымі чорным словамі маглі быць надрукаваные кім хочаш і дзе хочаш, графікі таксама заўважна ні пра што не казалі. Аляксей мог здагадвацца, з дапамагай якога абсталявання зробленыя тыя ці іншыя з іх, але только здагадвацца, і ніякай інфармацыі гэтыя здагадкі не давалі. Ён супраць жадання ўключыўся ў вывучэнне прапанаванага матэрыялу – як у мінулыя, лепшыя часы, калі зачытваўся дакладам калег перад канферэнцыяй, добра не ўнікаючы, але цешачыся гульнёю чужога розуму. Перад вачыма замільгалі знаёмыя формулы, каэфіцыенты, папраўкі, і гэтага, разам з пахам дрэнных цыгарэт, хапіла, каб Аляксею давялося зміргнуць слёзы. Ён, не саромеючыся, пацёр вочы, яшчэ палыпаў, палічіў, што ачуняў, і пагледзеў у справаздачы і графікі больш пільна. Прыгажосць Гардонавых палей заварожвала, але ў Аляксея ніяк не атрымоўвалася зразумець, пра што ён уласна чытае.
- Гэта новая распрацоўка, - сказаў Аскольд. – Уласна кажучы, хутчэй прататып распрацоўкі, аддалі ў абкатку і бачна нешта пайшло няслушна. Нам бы знайсці аб’ект ды пабачыць дадзеныя.
- А як ваш аб’ект выглядае? – спрытаў Аляксей і вырашаў, што дакладна кібернэтыкі.
- А халера яго ведае, калі сумленна, - сказаў Аскольд. – Наогул, матрыца была ў модуле, але ж модуль з магчымасцю мадыфікацыі, чаго там сабе мясцовы князёк намадыфіцыравал – хто ж яго ведае. Мы ж чаго перакладцу вашага ўхапілі, ён на сканарах абсталяваннем фаніць.
- Сутнасць распрацоўкі? – спытау Аляксей. – Модуль-наложніца?
Навошта модулю-наложніцы датчык поля, не спытаў ён, і вунь тая выкручастая сяпулька, з падпраграмкамі – яна што тут робіць? Аляксей спадзяваўся, што яму б зрабілася больш зразумела, калі б не цэнзура ў справаздачы, але пакуль атрымоўвалася нейкая бязглуздзіца.
- Фу, - сказаў Аскольд. – Яшчэ б сэкс-робатаў распрацоўваць. У сэнсе, зразумела, і гэта мы таксама рабілі, але хутчэй як базу. Тут іншая ідэя: уявіце сабе, Аляксей Яўгенавіч, чыстае шчасце.
Аляксей вельмі ясна ўявіў  палільню пад лабараторыяй, пах прыпою з адчыненага акна і Меб, якая смяецца над прапаленым халатам. Ад граху найдалей, ён паспешліва зацягнуўся гідкай цыгарэтай і зачыніў тэчку.
- Менавіта так, - сказаў Аскольд.  - Наш праект павінны прыносіць у жыцце кліента абсалютнае шчасце – і паколькі дамаганні большасці даволі прымітыўныя, у распрацоўку пайшоў модель-кампаньён.
- Сэкс-робат, - сказаў Аляксей, - з функцыяй…чаго? Яно мары здзяйсняе? Ці змяняе ўспрыманне?
Горданавы палі, падумаў ён апантана. Вось яны ім навошта. Сустрэліся выпадкова, як жа.
Жывы, падумаў ён, не дамся.
- І тое, і іншае, - задаволена адказаў Аскольд. – Вы не ўяўляеце, як мне прыемна нарэшце з кімсці аб гэтым размаўляць.
- А эфект Бішапу?
- Вось таму прататып, - развёў рукамі Аскольд. – Спроба, гэтак кажучы, пяра. Але ж вы падумайце, уявіце перспектыву. Шчасця ўсім, і ніхто не пайдзе пакрыўджаны, усе, як у класікаў.
Аляксей ведаў, што будзе далей. Ён цудоўна зразумеў, што ніякае фаняшчае абсталяванне у горле і скроневых дзелях Пятра Васільевіча ні кроплі не прыцягнула Цытадэль. Магчыма і прыцягнула, вядома, можа яны б мелі ахвоту пакапацца у карабельным перакладцы, за якога няма каму ўступіцца, але ж дакладна б не сталі кідацца за ім праз космас. Сапраўднай мэтай быў сам Аляксей. Не столькі ён сам, расчараваны і расчараваўшыся мужчына сярэдніх гадоў, у якога ў жыцці нічога не засталося, апроч барахлячага карабельчыка і сварлівага персаналу, а тое, чым ён з’яўдяўся – альбо Цытадэль лічыла, што з’яўляўся – даўным-даўно. Зараз яму, змотанаму стрэсам, пагоняй, дэкампрэсіяй, крыху спужанаму, крыху абнадзеенаму зробяць прапанову, ад якой ён не захоча адмовіцца. Ён, зразумела, адмовіцца, але ж за першай прапановай рушыць услед іншая – а перад ёю ізноў будзе халодны душ з непрыемных падзей. І так дагэтуль, пакуль Аляксей, нарэшце, не дасць згоды.
Ён цынічна памеркаваў, ці здолее зацягнуць настолькі, каб выгандляваць пачак сапраўднай кавы. Відавочна атрымоўвалася, што здолее.
- Згадзіцеся, - сказаў Аскольд, які з задавальненнем назіраў за яго кіданнямі, - пасля запуску мы трошкі завінаваціліся перад ўсімі гэтымі небаракамі.
Аляксей уцягнуў ноздрамі паветра, усё яшчэ спадзяючыся адчуць пах прапою і бружмелю, нічога не адчуў і кончыкамі пальцаў адсунуў ад сабе шэрую тэчку.
- Тут я не вельмі ведаю, што адказаць, - сказаў  ён, чуючы сябе нібыта з боку. – Я пасля запуску быў заняты пераважна выжываннем, дый класікі ў маім спалуучэнні нічога гэткага не пісалі.
Аскольд кіўнуў і працягнуў Аляксею попельніцу.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра ну ёбана

1)
Дзве мае знаёмыя зараз разыходзяцца з мужамі, прычым адна з іх разыходзіцца са сваім у напрамку мужа другой. Адчуваю сабе ў расейскім сэрыяле, засталося другой пераспаць з мужам першай - і ёсць у мяне падазронак, што да таго ўсё ідзе.
Шчыра кажучы, так і хай бы, дарослыя людзі, не забілі, не скралі, але ж мне не надта прыемна, бо першае, разбураюцца мае планы на лета,  другое, абедзве сям'і выклікалі ў мяне прыемную зайздрасць, маўляў, вось як цудоўна, як бы я хацела вось так.
...не, божухна, дзякуй вялікі, так не хацела, так у мяне ўжо было. А інакш ніяк?

2)
У мяне паспела салата для чарапах, я яе ўбрала і пасеяла наноў. Атрымаліся пустыя гаршкі с чорнай зямлёй.
Кот, адным словам, успрыняў гэта як асабісты выклік і прасцаў мне іх за два дні ўшчэнт.
Штош, калі мы ўсё ж такі з'едземся з прыгожай жанчынай, яна як раз казала,, што ў мяне зашмат кветак і  яе хату столькі не ўлезе.

3)
Прыйшла да ябічна нечаканай высновы што магчыма піздзец, які твораць мае коткі, твораць яны ў тым ліку з маёй правакацыі, бо я шукаю падставы, каб адмовіцца з'язджацца. Гучыць, калі што, цалкам лагічна - мінулыя мае адносіны былі сракай, прычым я была паўнаважным удзельнікам той сракі і, больш за тое, па сенняшні дзень не ўпэўнена, чый уклад у сраку быў большы (і вось апошнім часам мне зноў здаецца, што мой). Я больш не хачу ўкладацца ў сраку, у мяне спраў - во, мне няма калі (і калі на тое пайшло, я не вельмі добры чалавек, але ж хачу захаваць статус кво "не вельмі добрага": як паказвае практыка, у належачых умовах мае "не вельмі добры" расквітае ў "ябаць ты лайнішча, я б з табой сраць у адным полі не села б").
Вы можаце сказаць, што ну вось, паспрабуй, штолі, папрацавць над сабой і не, хадзіце нахуй, вось што. Чатыры апошнія гады сыйшло ў мяне на тое, каб сабраць тое, што падаравала мне матухна-прырода ў нешта, што так-сяк працуе і забяспечвае самае сябе, калі я пачну гэтае ламаць, каб зноў нешта перазбіраць, мне пізда - а там я, глядзі пункт першы, ужо была.

Отредактировано (2023-06-17 15:19:32)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра штош.

Як я ўжо неаднойчы скардзілася, праца мая апошнім часам мае на ўвазе развіццё асабістага брэнду то бок актыўны гандаль ябалам. Тэарэтычна, чым больш я буду гандляваць ябалам, тым большы будзе мой заробак - на самой справе не, бо аформіцца самазанятай я не магу, браць пацыентаў у чорную лякаюся, а на працы мне вось чарговым разам сплацілі толькі палову, таму што другая палова відавочна пайшла відавочна куды.
Апроч гэтага каналы, на якіх магчыма пасвяціць ябалам, засталіся такія, што мне не надта хочацца мець да іх хоць якое дачыненне - але ж што зрабіць, і вось наш маркетолаг мне чарговым разам піша, маўляў, ну трэба.
Мэ, думаю я, але ж галаву памыла, нешта там свісток намалявала, вось гэтае.
Іііііі мне адмаўляе служба бяспекі. Маўляў, па спісах злічылі і хадзі ты нахуй, нельга цябе ў тэлевізар.

Вось з аднаго боку, мне надта не хацелася ўдзельнічаць.
Ў іншага боку, палову года таму службу бяспекі нічога не засмучала, відавочна, што далі сталі да маёй фаміліі, і здаецца варта б нешта рабіць - а што рабіць, калі грошай на трактар як не было так і няма?
А нічога.
Але ж добра мяне агалмошыла, нічога здаецца нечаканага, а вось яно.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 1.4

▼Скрытый текст⬍

- А маглі як сыр у смятане плаваць, - сказала Су Воль.
- Вось паплавалі б, а потым на бутэрброд, - адказаў Аляксей. – Нічога, паясы тужэй зацягнем, пайкі абмяжуем і праб’емся.
- Мне няма куды абмяжоўваць пайкі, - сказала Су Воль. – Давайце шмальнем.
- Куды, - здзівіўся Аляксей. Ён змірыўся з тым, што на яго невялічкім транспартніке ўвогуле есць чым шмальнуць па караблі Цытадэлі, але кепска ўяўляў, як гэта можа нашкодзіць чамусьці апроч яго і без гэтага ўражанага самалюбства.
- Яны зараз скакаць будуць, - сказала Су Воль, вышчарыўшыся. – Калі па хвасце і збіць траекторыю, у найлепшым разе іх раскідае на пару квадратаў. У найгоршым – закіне ў ебеня
- У найлепшым разе, – сказаў Пётр Васільевіч, які неяк стух пасля вяртання на карабель, - яны нас не заўважаць, і нічога з іх траекторыей не здарыцца.
Модуль рыпануў з кута так, быццам хацеў нешта сказаць, але стрымаўся. Аляксей не меў ніякага ўяўлення, наколькі праграмнае забеспячэнне модуля рабіла яго падобным да чалавека, наколькі яно дазваляла імітацыю эмоцый з самага пачатку, і як на яго паўплывала скажэнне пасля актывацыі перадатніка. Яму было пляваць – модуль выклікаў ў яго нуду і агіду. Нават дзіўна, падумаў Аляксей раздражнёна, як працуе захаваннею Калі б яны сваечасова звярнулі на гэта ўвагу,калі б паслухалі Лукаса…
- …калі? – спытала Су Воль.
- Выбачайце?- перапытаў Аляксей.
Су Воль не адказала, але на яе пляскатым і бялявым звычайна, а цяпер  размалёваным сінякамі і ацёкамі твары адбілася спачуванне – наколькі магчыма было разгледзець. Сіняк на левай скуле пачварна расплыўся пад абодва вокі, левае больш наогул не адчынялася. Пётр Васільевіч спрытна хруснуў нечым у твары Су Воль, як яны толькі вярнуліся, ды сказаў, што ўсё будзе добра, але Аляксей страшыўся расколін падставы чэрапу – а нармальнага медыцынскага сканэру на караблі адвеку не вадзілася. Ні сканэру, ні грошай, толькі груз, ад якога Цытадэль, да шчасця, адхапіла толькі частку, і які трэба было яшчэ неяк давезці, без грошай, без сканэру і з траўмаваным навігатарам.
Быў яшчэ, канешне, сраны модуль, але вось яго б лепей не было.
- Вы як, добра? – спытаў Пётр Васільевіч. – Вы б можа ляглі?
- Сталізатары там у іх паль, - сказаў Аляксей і усміхнуўся, каб паказаць, што жартуе, маўляў, гэта ж Цытадэль, як у іх могуць быць паленыя стабілізатары. Пётр Васільевіч не усміхнуўся ў адказ.
Пётр Васільевіч бадзёрыўся, і па твары яго, мяркуючы па ўсім, не білі – ці, ва ўсякім разе, асцярожна білі, але плячо ён літаваў, і ступаў з такой засцярогай, што Аляксею балюча і жахліва было на гэта глядзець.
Крэтын, падумаў ён, а ты ж амаль падумаў, што з гэтымі – з гэтымі! З тымі, хто вось гэта робіць! - магчыма дамовіцца. Ты ж дамаўляўся. Ты ж сам, сваімі рукамі…
- Хадзіце спаць, - сказала Су Воль. – Курс я спрацавала, як чорныя прыбяруцца – стартуем. Гэты хай чысціню наводзіць, адпрацуе змест. Мы з Пецяй вам костачкі памыем. Як што – я вас абуджу.
Аляксей кіўнунў: усе яны разумелі, што калі “як што” адбудзецца, і Аскольд вырашыць пакрыўдзіцца, а не ўломваць, абудзіць ніхто нікога не паспее. Але ад амаль сямейнага клопату было прыемна.
- Глядзіце, каб гэты нікуды не лез, - загадаў Адяксей, кіўнуў на модуля і пайшоў спаць.

Сон пасля глушылак быў неабходны.
Слушна глушылкі клікаліся неяк мудрагеліста: нешта накшталт апарату зменных генерацыі і прыгнечання антыгорданава полю непрамога ўплыву. Ніхто іх так не клікаў.
Калі супрацоўнік выпадкова трапляў пад непрамы ўплыў, найлепш было адразу дасі стабілізатар, каб абышлося без дэкампрэсіі. Потым патрэбная была паўза. Патрэбная паўза складала пяць гадзін – Лукас сцвярджаў, што пяць з паловаю, але гэта залежала ад блізаці да полюсу. У паўзу забаранялася працаваць з модулямі, выходзіць з памяшкання, а гляцыёлагам – падыходзіць да вокнаў і адтулін вентыляцыі. Выпадкова траплялі пад глушылку звычайна групамі – як у пятых нешта ламалася, а астатніх забываліся папярэдзіць. Існавала агульнае меркаванне, што не забывалі, а забівалі, але пятых тым часам узяла пад крыло Меб, а з ёю ніхто не жадаў лаяцца. У напісанні рапартаў ей не было роўных.
Падчас паўзы ўсе сядзелі у спецыяльным пакоі і лаялі кіраўніцтва, якое не пракантралявала і збаёдала графікі. Калі пад глушылку трапляў хтосьці з кіраўніцтва - менавіта яго ці яе літавалі.
Пасля паўзы, калі сваечасова прыняць стабілізатар, сон прыходзіў сам сабой: атрута кропала ўсё радзей, плёткі рабіліся ўсё больш нудныя, і па сцячэнні пяці - альбо пяці з паловаю - гадзін усё ўжо драмалі. Меб клікала гэта ціхай гадзінаю і параўноўвала з дзіцячым садочкам.
Калі ўсё зрабіць, як мае быць, праз дзве-тры гадзіны дзеянне глушылак цалкам адпускала.
Аляксей шмат чаго ў жыцці зрабіў не так, як мае быць: улез не ў той праект, закахаўся не ў тую жанчыну, не настяў на сваім, як гэта было патрэбна, не меў запасу стабілізатараў на караблі. Не тое каб яму гэта зараз дапамагло, але ж няслушна праведзеннае адхланне чакана скончыўся дэпрэсіяй, і зараз Аляксей пакутаваў не толькі з-за  галаўнога болю і безграшоў’я, але ж і з-за адчування ўласнай нікчэмнасці.
Спаць хацелася неміласэрна, але адначасова заснуць было складана: скура сврябела ў самых нечаканых месцах, пад скурай нібыта нешта перакочвалася, рот напоўніў густ гудрону і жоўці. Самыя гідкія былі валасы. Валасы - Аляксей дакладна ведаў - раслі няслушна, і каранямі сваімі раздражнялі скуру і нервы. Двумя гадзінамі тут было відавочна не адкараскацца.
На іх маленечкім карабельчыке найбольш разумна было б усім разам начавць у адным месцы, покатам, як старажытня піраты, але Аляксей разумеў важнасць асабістай прасторы. Су Воль уладкавалася ў зброевым адсеку, і нават сабрала сабе там нешта накшталт тапчану. Пётр Васільевіч начаваў у тым, что павінна было быць медадсекам - калі бы яны дасталі сканэр. Сабе Аляксей вылучыў памяшканне пад самай бранёй. Су Вось сцвярджала - і хутчэй за ўсё мела рацыю - што гэта схованка, і што ім варта было б вазіць кантрабанду.
Прыхіліўшыся шчакой да сцяны, Аляксей уявіў, што чуе, як па бране шамаціць касмічнае смецце. Шамацела на самой справе кроў на сціснуьтым ад сумоты і недахопу нейрамедыятараў сасудам, але пра гэта Аляксей думаць не хацеў. Ногі ён падціснуў пад сябе - не так даўно ён прыцягнуў дакументы на прагледзець сабе ў адсек, і месца зрабілася менш, чым раней. Калі прачнуся, падумаў Аляксей, прыйдзеццы клікаць на дапамогу, каб мяне разагнулі.
З камутатру даносіліся водгукі карабельнага жыцця: гук памех, лаянка Су Воль на тым, што магло б быць карэйскай, два разы прарваўся ўзбуджаны голас Пятра Васільевіча: а ён, а ўяўляеш. Пра каго і пра што ішла гаворка, Аляксей не дачуў. Раз пораз выносіла чужую хвалю: прыемны дзявочы голас выпяваў нешта на механічнай кітайскай. Аляксей моршчыўся, але больш па звычцы - спявачка была добрая, яе механічная кітайская супакойвала, а не злавала, і нават галава пачынала балець менш. Вось як бы, падумаў Аляксей, наладзіць камутарар як радыё, варта бы запытаць Су Воль. Цікава, хто спявае, па голасу не зразумееш узрост. Нібыта і маладая, але ж інтанацыі гэткія, нібыта была з Аляксеям побач на базе і бачыла тое ж, што бачыў ён.Магчыма, нехта выбраўся з тароіда? Спявачка засмяялася, і Аляксей з усёй моцы пажадаў, каб гэта над яго жартамі яна смяялася, і можна было б перадаваць цыгарэту, моршчачыся ад паху гарэлай цэлюлозы, глядзець адно аднаму ў вочы, і усміхацца, усіміхацца, разумеючы без слоў, пра што жарт. І каб пахла бружмелем і прыпоям з расхіснутага акна, і каб снег таяў у сцяны лабараторыі, і пакідаў за сабой ільдзяныя канты, і каб сонейка свяціла. І каб ногі ў лабараторных тэпціках прамоклі, і нібы і холадна, і трэбы вяртацца, але давай яшчэ пастаім.
Гліцынія, якая цягалася за Аляксеям, паслухмяна рассунула галіны. Кветкі асыпаліся дажджом, і пах іх быў прыемны, хаця яны не пахлі снегам, які раставаў, і лабараторыяй. Пана, яная стаяла ля дрэва, азірнулася на Аляксея, нібы ўвесь час толькі яго і чакала: у валасах яе захраслі пялёсткі, твар быў ідэальна белы і маленькі, а вочы - нібы зярняткі міндалю. Постаць яе была такая танюткая што яе б магло пераламаць ветрам, а ножкі змяшчаліся ў ноздры. Танцуючым крокам пана наблізілася да Аляксея, але ён застаўся абыякавы і адданы аскезе: ніводная ілюзія Мары не магла завабіць яго.
- Ні бу хао, - сказала пана з асуджаннем, а потым працягнула руку, белую і празрыстую, нібы з найлепшага парцаляну - і рукаў саслізнуў, агаляючы запасце, з якой нагоды Аляксей захацеў перастаць адмаўляць мірскае. Маленькай пяшчотнай далонню пана узяла Аляксея за твар, сціснула яму шчокі і патрэсла.
- Капітан, - сказала пана. - Капітан. Алёша, у нас НЗ.
Аляксей паглядзеў ёй у вочы і зразумеў, што яны неверагоднага сіняга колеру - зусім як у Пятра Васільевіча. Бадхісатвы гаротна застагналі, наляцеў вецер, кветкі з гліцыніі пасыпаліся мацней, і замест паны перад Аляксеям апынуўся цалкам Пётр Васільевіч, разам з вачыма, імплантам у горле і крыва зацыраванай старой формай. Пётр Васільевчі напалову ўтыркнуўся ў адсек і спрабаваў абудзіць Аляксея. Камутатар агідна рытмічна вішчаў, і Аляксей, звальчаючыся назад у сон, падумаў, што гэта вельмі падобна на старэнькі гадзіннік, які стаяў у яго ў бакоўцы.
- Што там у вас, - спытала Су Воль з камутатара, - ён прачнуўся?
- Прачнуўся, - сіпата адкаўаш Аляксей.
Камутатар зноў рытмічна завішчаў.
- Гэта што, сігнгал бедства? - спытаў Аляксей. Ён мякка адапхнуў Пятра Васільевіча і сеў. Ногі за час сна звяло сутаргай, і ён ледзь не заплакаў ад болю і стомленасці. Скрукаваўшыся, ён вываліўся са свайго адсека.
- Так, - адказаў Пётр Васільевіч. - Зірніце самі.
Па інтанацыі Алексей зразумеў, што сапраўды НЗ - не бяда-бяда, а непрадбачаннае і хутчэй непрыемнае здарэнне.
На экране ў рубке міргаў святляк чужога карабля. Святляк міргаў дрэнна: ішаў памехамі, раз-пораз знікаў і ніяк не мог утрымацца на месцы.
- Усяго толкьі на квадрат скоча, - сказаў Пётр Васільевіч на вуха Аляксею.
- На цэлы квадрат, Пеця, -  сказаў Аляксей.
Па нізу экрана пульсаваў радок механічнай кітайскай, якой карабель расшыфроўваў сігнал з камутататру. Аляксей не хацеў глядзець на іерогліфы, але супраць волі скошваў вочы: сігнал бедства, каардынаты, ёсць хто, дапамажыце, што адбываецца, спыніце агонь, спыніце агонь.
- Страляюць, - сказаў Пётр Васільевіч сухім голасам.
- Ага, - сказаў Аляксей. - Нам бы самім падалей адысці, каб не зацягнула.
- Зараз зраблю, - сказала Су Воль. - Адыходхзім?
Аляксей пацёр вочы далонню. Сон пачынаў забывацца, але мярзотнае адчуванне бездапаможнасці засталося. Ад няслушнасці звадзіла скулы.
- Чакайце, - запытаў ён. - Хвіліну.
- Няма ў нас хвіліны, - сказала Су Воль. Аляксей не разумеў яе інтанацыі праз камутатар, і не хацеў. Сякунды дзве ён марыў пра тое, як паслухае яе, і перакіне ёй на плечы рашэнне, нібы гэта не ён капітан, і нібы кожны сраны раз, як ён дазваляў вырашаць за сябе, гэта не сканчалася катастрофай.
- Мы можам звязацца, - сказаў Пётр Васільевіч.
- Яны да нас не дабяруцца, - сказаў Аляксей. - І нам нельга бліжэй.
- Нельга, - падцвердзіла Су Воль, слушна распазнаўшы пытанне.
- Пеця, - сказаў Аляксей, - спытайце, колькі іх, і ці ёсць у іх лётныя скафандры.
- Вы зараз сур’ёзна, - сказала Су Воль, і вось гэта пытаннем не было. Пётр Васільевіч утыркнуў провад у раз’ём пад сківіцай і закаціў вочы. Сківіца адразу адвісла, з роту ў яго пацякла сліна. Аляксей падумаў, што парты таксама час мяняць, і што яны развальваюцца.
- Ёсць, - сказаў Пётр Васільевіч, прыходзячы ў сябе і механічным рухам уціраючы падбароддзе. - Адзін чалец экіпажу.
- Адзін! - усклікнула Су Воль у камутатары, і Аляксей зморшчыўся. Адзін - гэта значыла, што ці астатнія памерлі, ці нехта адразу адправіўся ў адзінотку. Ніяк добрых варыянтаў яму ў галаву не лезла.
- Няхай выходзіць і рухаецца да нас, - сказаў Аляксей. - Пеця, кіньце каардынаты чаго-небудзь па-суседстве, нашыя не даваць.
Пётр Васільевіч паспеў паглядзець знішчальна, перад тем як зноў адсекчыся. Святляк застыг на экране, і толькі ледзь трапятаў, як сапраўдны вусяк, накрыты шклянкай.
- Вы наогул разумеееце, што робіце? - спытала Су Воль. - Як нас зараз на абардаж возьмуць?
- З нас браць няма чаго, - сказаў Аляксей. - Ціхенечка прыгледземся, не шамаціце. Адвядзіце нас у бачок пакуль.
Су Воль невыразна вылаялася на псеўдакарэйскай. Аляксей зноў зморшчыўся: ён гэтак і не выспаўся, галава балела так, што ў вачах рабілася цёмна. На карані языка гарчыла. Ён падумаў, што кілішак з атрутай, які стаяў у яго горле, нарэшце перакуліўся, і сам спужаўся квяцістасці сваіх фантазій.
Камутатар сціх, пакуль Пётр Васільевіч даносіў да чужога караблю план. Замест іерогліфаў на нізе экрану бегла роўная чырвоная лінія, як на кардыяграме, калі сэрца спыняецца.
- Ідзе, - сказаў Пётр Васільевіч, выдраўшы провад з-пад сківіцы і зноў уціраючы падбароддзе.  - Варта б порты змяніць, можа закараціць.
Аляксей невыразна махнуў рукой. Святляк на экране міргнуў і знік.
- Трапілі, - сказаў Пётр Васільевіч. - Для самазнішчэння неяк хутка, не?
- Гэта нам хутка, - сказала кісла Су Воль з камутатара. - Зараз у хуткую зону як уліпнем, памятайце маё слова. Фільтраў няма, не прасіце.
Аляксей і Пётр Васільевіч перазірнуліся. Абодва ведалі, што фільтра ў Су Воль ёсць заўсёды, прыхаваныя пад тапчанам. Улучылася і адразу ж згасла аварыйнае асвятленне, Аляксей адчуў лёгкую нудоту: яны пераскочылі. Падвеска, відаць, таксама пацярпела. Аляксей журботна падумаў, што у іх зламалася и патрабавала рамонту цалкам усё, і што нават каб цытадэль не забрала дзве траціны грузу - яны б ушлі ў мінус, а зараз што рабіць - наогул незразумела.
- Годна, - сказала Су Воль с відавочнай палёгкай. - Мы паміж заломамі.
Фільтры ў яе былі прызапашаны таму, што пасля першага ўлучэння прадатчыка яе атрад уліп у скажонае тэмпарпальнае поле. Су Воль ніколі не расказвала падрабязнасцей - так сама як Пётр Васільевіч не казаў, як атрымаў імплант, а Аляксей маўчаў пра тое, чым займаўся на базе - але ў яе заўсёды былі фільтры і вада, кранаць якія нельга было хоць пря якіх абставінах. Аляксей неяк паспрабаваў прапанаваць іх у якасці аплаты на дзікай станцыі - і ледзь не застаўся кукаваць на гэтай самай станцыі.
- Ну, што там? - спытаў Пётр Васільевіч.
- Чакаем, - адказаў Аляксей, падпраўляючы наладкі экрана. Адкрыты космас, расчэрчаны на квадраты, быў мёртвы і пусты. Аляксей падумаў, што калі паспрабаваць удыхнуць без скафандру, то перад тым, як памерці, адчуеш пах пылу. Яшчэ ён падумаў, што клікаць асяроддзе космасам, здаецца, не зусім слушна. Аб гэтым цудоўна можна было б паспрачацца з Нікаласам, але Нікалас, першае, памёр, другое, спрачайся не спрачайся - а вось яно.
Пакуль Нікалас быў жывы, ён баяўся крыштальнага збору. Разумееце, тлумачыў ён з пачварным сваім акцэнтам - тады яшчэ былі акцэнты - дзе-нідзе ніякага космасу няма, і што адбудзецца з базай на арбіце? Будуць стукацца аб нерухомыя зоркі, адказваў Аляксей. Тады ён цалкам не верыў у поспех эксперыменту. Ніхто з іх цалкам не верыў, акрамя, мабыць Меб, якая з кожным днём рабілася ўсё больш шалёная.
Ну то што, пыталася яна на палільні - а вочы яе ззялі апантаным сінім святлом, абведзеныя шчыльным цёмным ценем - ну то што, як яно, адчуваеш сябе выратавальнікам свету? Не, шчыра адказваў Аляксей. На канчатак ён адчуваў сябе галодным, стомленым, галюцыніруючым з-за недасыпу - кім заўгодна, але ж не выратвальнікам. І слушна, казала Меб, ківаючы задавольненна. Бо тое, што мы робім, Алёша - гэта гамон.
Спачатку Аляксей лякаўся і бянтэжыўся, пачынаў мямліць, потым, як лёд паддаўся і зрабілася зразумела, што ў іх можа атрымацца, пачаў гарлапаніць у адказ - на той момант спалучэнні пачалі адчыняцца па тэктанічных плітах, і яны працягам тыдняў не ведалі, ці засталося яшчэ што ратаваць. Трэба пакінуць усіх паміраць, ці як, гарлапаніў ён, што ты прапануеш, ты ж сама, гэта ж твой праект таксама. Мой, згаджалася Меб, канешне мой, Алёша. Калі-некалі ў снахз яна дадавала: і ты таксама. Аднойчы, бясконцасць таму, яна сказала яшчэ: але ж ты мог мяне спыніць.

Чалавек у лётным скафандры ў ілюминатары выглядаў парушынкай на цёмнай тканіне. Незразумела, якое святло ён адлюстроўваў - яны заглушылі ўсё, што толькі маглі. Су Воль выказала здагадку, што недзе побач усё яшчэ дагарае карабель, і што яны проста не бачаць яго з-за краю залома. Яна сказала, што трэба пачакаць, інакш іх можа зацягнуць. Аляксей кіўнуў і згадізіўся пачакаць тры хвіліны. Больш, па яго прыкідках, чалавек у скафандры вытрываць не мог.
Праз тры хвіліны срабрыстая парушынка знікла, не-зусім-космас зноў зрабіўся чорны і пусты. Пётр Васільевіч утыркнуў провад у сківіцу і яшчэ праз трыццаць сякунд слінапускання паведаміў, што чалавек яшчэ жывы, яшчэ ў прытомнасці - хаця і блізкі да шоку - і ўсё яшчэ спадзяецца на выратаванне.
- Гэтага выправім, - сказаў Аляксей пра модуля. Альтруізм у Аляксея вычарпаў сябе гэтак жа хутка, як нахлынуў, ён не збіраўся ахвяраваць часткай каманды. Плюсам, яны былі на мелізне, і запасы кіслароду сканчаліся с такой самай хуткасцю, як усё астатняе. - Пеця, скажыце яму. Гэта мадэль жа здольная быць звонку?
- Здольная, - сказаў Пётр Васільевіч, прысеў, каб яго твар апынуўся на адным узроўні з акулярамі модуля і забуркаваў на механічнай кітайскай.
- Што вы яго ўлагоджваеце, - не вытрымаў Аляксей, - проста скажыце.
- Па-першае, - сказаў Пётр Васільевіч, - ён мне жыццё ўратаваў, і я адчуваю сябе абавязаным. Па-другое, вы самі проста скажыце, а потым карпарацыі плаціць будзеце за пазамэтавае ўжыванне.
- Шы бай юань, - зларадна пацвердзіў модуль.
Аляксей пляснуў рукамі і адвярнуўся. Яму было краўдна, бо сам ён не дачакаўся ад перакладцы аніводнага добрага слова пасля адлёту з заклятай станцыі, хаця і чакаў, і пахерыў тэрміны, і забіў падвеску. Пётр Васільевіч вярнуўся да ўлагоджвання.
- Згодны, - сказаў ён нарэшце сіпата, падняўся і пацёр горла. - Здаецца, у мяне таксама парты зляцелі.
Модуль пераміргнуў акулярамі, склаў маніпулятары вакол свайго конусападобнага тулава, спрытна развярнуўся на гусеніцах и паехаў у бок шлюза - усё яшчэ пакрыўджаны Аляксей ледзь паспеў за ім. На ходзе модуль парыпваў, і Аляксей падумаў было, што гэты таксама развальваецца, але зразумеў, што рыпенне меладычнае, і што закляты модуль робіць тое, што ў людзей было б посвістам пад нос. Мелодыя здавалася смутна знаёмай, і з гэтай нагоды Аляксей адчуваў яшчэ большае абурэнне.
Страхоўку на модуля вырашылі не чапляць - Пётр Васільевіч сцвярджаў, што ўласных генератараў поля павінна хапіць. Аляксей хацеў было спытаць, на які чорт чапляць на мыйшчыкаў генерататры поля, хіба яны палезуць драіць вокны па-за станцыяй, потым узгадаў адвагу, з якой модуль кленчыў свае дзесяць сотняў грошай, і зразумеў, што чаго там, палезуць. Прагнасць карпарацыі не ведала меж.
У святле акуляраў модуля прастора звонку зноў зрабілася падобная на пыльную тканіну: кропелькі льда, мелкае смецце, нават нешта накшталт адломкаў механізмаў, як вызначылася, так і круцілася вакол іх. На самой справе, гэта было надта кепска: па-першае, пры скоке смецце магло пашкодзіць абшыўку, па-другое, смецце павінна было аднекуль узяцца. То бок - у гэтым квадраце нехта пацярпеў крушэнне, то бок - гэта мог быць карабель чалавека, за якім яны сюды прыйшлі, то бок - ці то яны абмыліліся квадратам (у гэта Аляксей не верыў), ці то грэбень залому тут быў невялікі, і рэчы маглі прасочвацца. То бок - і іх магло зацягнуць туды, дзе працягвалі паліць.
Тыя ж думкі адлюстраваліся на твары Пятра Васільевіча, з якім Аляксей перазірнуўся трывожна, і з камутатара данеслася нешта падазронна падобнае на гук гармат, якія  прыводзяць у гатовасць, такім чынамі Су Воль падумала пра тое ж. Было б цудоўна, падумаў Аляксей, мець гэткую зладжанасць каманды ў іншых абставінах.
Модуль хапкамі рухаўся па цёмнай прасторы. Раз-пораз ён выцягваў маніпулятар і адводзіў асабліва буйны кавалак са свайго шляха. Гэта выгляда так, нібы ён уброд пераходзіў раку са смецця. Нарэшце, побач бліснула нешта амаль удвая буйнейшае за самога модуля. Аляксей зноў зірнуў на Пятра Васільевіча - з-за адлегласці было немагчыма ўбачыць, дабраўся модуль да чалавека, ці ім зусім не пашчасціла, і іх вынесла на вялікія карабельныя могілкі - але модуль не стал адштурхваць прадмет мініпулятарам, а ухапіў яго і рушыў назад.
На шляху модуль пакінуў за сабой траншэю, чорную прастору, пустую ад пылу і смецця - нібы нехта прачысціў палосу тканіны, не кранаючы астатняе. Зараз модуль з механічнай упэўненасцю рушыў па той жа чорнай палосе. Прадмет, які ён зачапіў маніпулятарам, бязвольна цягнуўся следам, расчышчаючы шырэйшую палосу. Чалавек у скафандры дакладна не быў у прытомнасці. Су Воль засапла з камутатара, пацвярджаючы: магчыма яны рызыкавалі, каб даставіць на карабель нябожчыка.
- Су Воль, - сказаў Аляксей, - што з тэмпаральным полем?
- У нас усё роўна, - суха адказала Су Воль. - На узроўні гэтага - таксама, але ў мяне прыборы старыя, я не ўпэўненая.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 1.5

▼Скрытый текст⬍

Модуль рухаўся пакутліва марудна. Пылу, які танчыў у адлюстраваным святле, быццам зрабілася больш: ці то праз залом нанесла адломкаў, ці то свяціла выбухам — і і тое і іншае было ліха.
- Хвіліна, - сказаў Аляексей, не пачуўшы свайго голасу, таму што горла яму перахапіла, адкашляўся і паўтырыў: - хвіліну чакаем.
- Ёсць хвіліну чакаем, - сказала Су Воль такім голосам, што было зразумела: яна бы проста зараз скочыла, не чакаючы, пакуль зробіцца горш.
- А як не паспеюць? - спытаў Пётр Васільевіч, і Аляксей здзіўленна на яго зірнуў. Было цалкам відавочна, што будзе, як модуль не паспее — ён застанецца там, дзе захрас. Навошта Пётр Васільевіч пытаўся пра відавочнае, Аляксей не ведаў: можа такім чынам перакладца дэманстраваў уласныя ставіны да сітуацыі, маўляў, трэба дачакацца і забраць. Аляксей зрабіў сабе паметку ў думках пагутарыць з Пятром Васільевічам і высвятліць, чым і калі модуль паспеў яму ўпадабацца.
Модуль разладу марудна, але набліжаўся — ён падпоўз дастаткова, каб яго спевы прабіваліся ў камутатары. Скафандр, які ён цягнуў за сабой, зрабіўся адметліва бачны: Аляксей прыціснуў твар да ілюмінатара, спрабуючы разгледзець знакі адрознення – і канешне нічога не ўбачыў.
- Што там? - спытаў ён, ведаючы, што Су Воль занятая тым жа самым – толькт што з дапамогай абсталявання.
- Нашывак няма, - сказала Су Воль. - Былі, але прыбраныя, магу спрачацца.
Аляксей кіўнуў смутна разумеючы, што яго не пабачаць: ён не стаў прымаць спрэчку таму што хутчэй за ўсё чалавек ужо памёр, а нават калі не – яны збіраліся кінуць яго паміраць.
- Павольна ідзе, - сказала Су Воль, і ў голасе яе прабілася нешта накшталт шкадавання.
Чарнота вакол пасвятлела. Аляксей зараз мог упэўненна сказаць, што так – край залому зусім побач, і так – край гэты жудасна невысокі. Палоса памяранцавага колеру была падобная на світанак зімой – над горадам, калі зоркі яшчэ заслонены смогам, а вось электрычнасці ўжо няма, і так ціха, што магчыма пачуць чужа подых. Аляксей зажмурыўся, праміргаўся і кіўнуў Пятру Васільевічу на камутатар.
- Вы здолееце звязацца.
- Калі выйду, - сказаў Пётр Васільевіч. - Я не буду далёка адыходзіць, але мне трэба вонкі. Мой скафандр спраўны.
- Хаця нешта ў нас спраўнае, - з'едлива сказала Су Воль з камутатара. - У мяне поўная гатовасць, Пеця, не тармазіце, вельмі вас прашу.
- Страхоўку, - сказаў Аляксей і зноў сябе не пачуў. Вусны рухаліся няслушна, як пасля замарозкі ў стаматолага. - Не забудзцеся на страхоўку.
Пётр Васільевіч кіўнуў, не азіраючыся: ён ужо сутаргова ўціскііваўся ў скафандр, рынуўся адразу, як атрымаў неагучанная дазваленне. Здаецца, па яго шыі скацілася кропяля крыві з раз'ёму – Аляксей не стаў пытацца, бо гэта мог быць няслушны водсвет, а нават калі кроў – ён і сам разумеў, што гэта нічога б не змяніла.
- Капітан, - сказаў Пётр Васільевіч ужо механічным голасам скафандра, - я пайшоў.
Аляксей замаруджана кіўнуў, потым зразумеў, пра што ідзе размова, і шарахнуўся са шлюзу. Пачварны зацягнуўшыся дзень зваліўся на яго плечы, нібы пліта з цэменту – на яго падала пліта з цэменту, ён дакладна ведаў, з чым параўноўвае. Пётр Васільевіч, як толькі за Аляксеем захлопнуліся дзверы, адчыніў шлюз і крочыў вонкі.
Яны рабілі такое раней: Су Воль вывучыла. Аляксей ведаў пра тэарэтычную магчымасць запеленгаваць і выцягнуць некага, каго зацягвае ў суседнюю зморшчыну, яшчэ як рабіў на базе, але адна справа – тэорыя. На практыцы гэта было небяспечна, цяжкавыканальна, і атрымалася ў іх толькі адным разам – але, па праўдзе, тады яны з Су Воль былі ўдваіх, без перакладцы.
З камутатару паняслая шматразова паскораная механічная кітайская, Аляксей вылаяўся і вылучыў гук. Ён паспеў дачуць пакутлівы ёнк Су Воль – ёй таксама дасталося. Уціраючы кроў з-пад носу, ён вярнуўся ў рубку, каб чытаць з экрану. Іерогліфы мільгалі гэтак хутка, што ён не мог добра нічога разабраць: здаецца, яны за адным захадам злавілі варожую хвалю.
Цікава, падумаў Аляксей, што ў гэтай сітцуацыі яны па змоўчанню палічылі ворагамі тых, хто страляў – хаця тыя, магчыма, мелі падставы. Усё ж такі асабісты досвед – гэта пачварны па сваёй устойлівасці канструкт. Лукав, светлая яму памяць, менавіта на гэтым будаваў свае выкладкі, як прадказваў наступствы праэкту: зразумейце, казаў ён, справа не ў крыштальным зборы, а ў тым, для каго ён існуе ў рэчаіснасці, і як мы можам вызначыць, што ні для каго? Мы ж зараз не пра, дапусцім, вераванні: у вас вось, напрыклад, таксама палілі на вогнішчах, а планета апынулася круглая – але ж гэта зусім не значыць, што яна паўсюль была круглая, там сям... і гэта значыць, што таго сяго нядрэнна было б і спаліць, смяялася Меб.
Божухна, як яна смяялася.
Іерогліфы зліліся ў суцэльную каравую лінію і пачалі гарэць нядобрым памяранцавым святлом, зусім як полоса, яка пашыралася над краем залому. Аляксей адчуў, як закладае вушы, і адчыніў рот, каб зменшыць нагрузку. Кроў з носу лілася ручаём. Хопіць, падумаў ён, асабісты досвед, усе мы некага кідалі і не хочам больш, усе мы былі тымі, каго кідалі, але свая каманда - свая каманда, зараз я сам выйду, выцягну... пад экранам пабегла з нармальнай хуткасцю, але паўтараючыся, адно слова: адчыняйце.
Аляксей, чартыхаючыся, рынуўся назад, на бягу ўлучаючы гук камутатара і камандуючы Су Воль гатавацца да скоку. Рукі дрыжэлі, і ён ледзь здолеў набраць камбінацыю. Пётр Васільевіч, ужо без скафандру, уваліўся ў стэрылізацыйны адсек, зацягваючы з сабою бязвольнае цела. Модуль закаціўся следам. Памяранцавая палоса пераўтварылася ў роўнае паўкола, лічыльнік выпраменьвання трывожна заверашчаў. Сцены моцна здрыгануліся – Аляксей не мог дакладна сказаць, з-за скоку ці з-за выбуховай хвалі, таму што ў наступны момант асвятленне міргнула, а ў ілюмінатары апынулася звыклая і бяспечная душная чарнота.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.

1) Апошнім часам адчуваю сябе нават не гары потэрам, а ронам уізлі, якому на нейкага чорта спатрэбілася вывучыць парселтанг.

2) У прафесійным чаце, у якім значная большасць удзельникаў з расеі, смешна пажартавалі, параўнаў дзеянне лекаў з кувалдай. Ахаха, пішуць удзельнікі абсуджэння, кувалда, гэта ж так актуальна, ахаха. Ды смайлікаў, смайлікаў паболей.

Не, ну апошняе залішне, быў узрушаны.

Отредактировано (2023-07-13 16:35:55)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра мары

- Глядзіце, дзеці, гэта Італія, яна падобная на бот.
- Сама ты пабодная на бот, старая дура, Італія падобная на рай.

Бясцонцы час таму мы з маёй мінулай, маёй сяброўкай і мужам сяброўкі паехалі ў італію. Гэта былі шыкоўныя вакацыі, адны з самых шыкоўных у маім жыцці і пэўна самыя падобныя на тое, як я ўяўляю добры адпачынак.
На нейкім моманце мы ішлі па спякоце і рыму ці неапалю, я ўжо не ўзгадаю, але лічу, што па рыму, бо ў неапале быў дождж, і міма нас ішла прыгожая стомленая кабета, якая выглядала як ілюстрацыя да артыкула пра кім хацеў быць анон, калі вырасце. На кабеце былі сіняя джынсовая спадніца і бялюткая кашуля, валасы яе выглядалі як нешта на багатым і лянотным, у яе была вялізарная сумка са здаецца дакументамі, і па ёй адразу было бачна, што нечым яна гэткім займаецца, цяжкім, аде цікавым. Кабета пракрочыла міма, перад ёю расхінулася ўзорыстая брама, а за брамай была будоўля, над якой толькі што надпісу не вісела вяселкавага ў небе пра інстытут (шыльдачка, здаецца, вісела, але ж глядзі пра бясконцы час і пра міма), а ля прыступак стаяла бялюткая статуя. І сіняе неба, таго ж колеру, што спадніца, і горача, і нарэшце няма вось гэтага адчування змерзлых пальцаў і змерзлай душы, і няма балотнага мярзотнага паху, и няма адчування, што нават як навокал лета и дзень - на самой справе ўсё чорнае і гнілое.

Наступным годам паеду ў італію. Хоць як.

Отредактировано (2023-07-13 19:29:54)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

лёд 2.1

▼Скрытый текст⬍

2.
Першыя дні наогул незразумела было, што рабіць.
Юстас і Пак, канеше, важдаліся са сваімі прыладамі - але без толку. Паказанні прылад не паказвалі анічога. Лукас неспадзявана выклікаўся ім дапамагчы, але і з дапамогай Лукаса справа не пайшла. Юстас сцвярджаў, што прылады нехта сапсаваў, пакуль усе спалі, крычаў пра дыверсію і непрыгожа чырванеў касцістым зарослым тварам. Пак загадкова і моўчкі усміхаўся, з якой нагоды вочы на ягоным твары, месяцавытым і ацёчным, зусім знікалі ў шчылінках. Лукас казаў, што яніякая дыверсія тут ні пры чым, і что злітуйцеся, калегі, каму гэта магло спатрэбіцца.
Да ўжо ёсць каму, казаў Юстас, пальцы ён сціскаў і расціскаў пры гэтым, нібы намацоўваў ў паветры шыю дыверсанта, быццам самі не ведаеце - тут Лукас, якому не даспадобы былі тэорыі замовы, чырванеў ад абурэння, і пачынаў нечакана тонкім голасам для мужчыны яго гадоў і яго камплекцыі, лямантаваць, што, маўляў, канешне, вось менавіта з-за такіх ставінаў…адным разам яны амаль пабіліся. Іх кінуліся раздымаць, і абодва, здаецца, уздыхнулі з палёгкай.
Разумееце, сказаў маўклівы, падобны на старажытнага бажка Пак, калі ўсё адкрычаліся і супакоіліся, дыверсія, так, гэта ўсё цудоўна, чаму не дыверсія. Толькі ў нас з вамі электрычнасці быць не павінна. А яна ёсць. Вось гэта я разумею, загадка. А хто там што здыверсіфіцыраваў - ён павёў рукой, паказваючы, як яму гэта нецікава.
Чаму не павінна, закрычаў тады Юстас, як гэта - не павінна, гэта ў некаторых датчыкі згарэлі, а я казаў, атмасфера не падыходзіць, я казаў, што сам займуся датчыкамі, але ж не, мы самі з вусамі…Пак дачакаўся, усміхаючыся, як заўсёды усміхаўся, калі нерваваўся, пакуль Юстас не змоўкне, а потым, ніяк не развіваючы тэму пра датчыкі, павёў усіх у назіральны пункт. Экраны, плюючы на тое, што электрычнасць адсутнічае, гарэлі, і на іх добра бачна было, што заміж блока энергазабеспячэння - заснежаная руіна. Вецер абдзьмуваў руіну, снег знасіла у здаючуюся бяздоннай яміну на месцы пятага корпуса.
Добра, сказаў на гэта Юстас, а вы не дапускаеце, што гэта ўсё, напрыклад, падман? Што на экраны нехта вывеў зусім не тое, што ёсць на самой справе? Пайдзіце ды зірніце, прапанаваў Пак. Я, напрыклад, нікуды не пайду, я холад дрэнна трываю.
Жарт не падтрымалі, таму што зсё разумелі - выйсці прыйдзецца, і праблема не ў холадзе.
Па ўсяму атрымоўвалася, што апроч іх трынадцаці на базе нікога не засталося: ні з пастамі аховы, ні з медыцынскім адсекам сувязі не было, і ніхто не намагаўся звязацца з імі - а гэта ж было проста абсурдна. Калі нават дапусціць вось гэта, пра дыверсію, атрымоўвалася, што дыверсанты захапілі непатрэбныя, успамагальня адсекі, вывелі на экраны абмыльныя выявы, ці наогул зруінавалі генератары, а замест іх падключылі базу да невядомай нейкай крыніцы энергіі; і вось, выдадтакаваўшы столькі сіл, яны не кранулі самае галоўнае, самае сэрца - не, такога быць не магло.
Альбо, сказаў Лукас, як яны сабраліся ў канферэнцзале, усё можа быць працей. Чаму, спытаў ён жалобна, чаму ніхто акрамя мяне не ліча, што ў нас атрымалася? Калегі, гэта б усё растлумачыла. Калі перадатнік працуе…калі перадатнік працуе, сказаў Андрэй Барысавіч, які прачнуўся перша ды ўсіх абудзіў, і які тым жа часам абвесціў сябе галоўным над рэшткамі місіі - калі ён запрацаваў, і запрацаваў так, што станцыіі знесла блок, то варта яшчэ раз добра падумаць, ці хочам мы выходзіць вонкі. І калі хочам - хто выклічацца дабраахвотнікам. Мы панятку не маем, што адбылося. Калі мы паверым, што перадатнік працуе, чаму не, то мы павінны прызнаць, што працуе ён не так, як мы планавалі, таму што вы як хочаце, а я сабе стабілізацыю інакш уяўляў.
Усе маўчалі засмучона.
Трэба ісці, сказала Руфь. Трэба ўзгадніць дабраахвотнікаў…ты, сказаў Юстас гідкім голасам, ты і ты - дабраахвотнікі, так, атрымоўваецца? Хто ў нас дабраахвотнік? Хто ў нас лішні?
Маўчанне зрабілася яшчэ больш засмучонае. Справа была нават не ў тым, што страшна - хоць страшна было ўсім, апроч, можа, Пака і Андрэя Барысавіча - а ў тым, што іх засталося трынадцаць чалавек, і акрамя іх - нікога. Калі б нехта не павяртаўся, некаму б давялося яго ці яе замяніць: з электрычнасцю ці без - базе патрабавалася абслугоўванне.
Я пайду, сказала Руфь. Усім зрабілася сорамна, але ніхто не пачаў яе адмаўляць - Руфь займалася выключна навукай, аддаючы перавагу працы ў полі. Большую частку місіі яна пакутавала ад нуды і лезла на сцену.
Руфь доўга працавала на арбіце, а да таго - на будаўніцтве. Вочы яе, карыя з народжання, пасля апрацоўкі зрабіліся чорныя, як ноч, твар збялеў за час, праведзены без сонца, астрыжаныя для выгоды валасы тырчэлі ў бакі. Усёй сабой яна ўяўляла нестрыманае імкненне да спазнання, але, здаецца, магла спужаць мясцовае насельніцтва - як нейкая мясцовае насельніцтва сапраўды чакала звонку.
Пра насельніцтва думка была Лукасава. Лукас, як адзін з аўтараў першапачатковай ідэі, менш за ўсіх засмучаўся, здавалася, нават, што ён узрадаваны, але радасць сваю хавае, каб нікога не пакрыўдзіць. Калі ўсе ахрыплі ад спрэчак, ён як звычайна мякка пачаў пераконваць усіх дзеяць у адпаведнасці са сваім планам.
Фармальна кіраўніком місіі быў Андрэй Барысавіч, але ён маўчаў і не замінаў. Магчыма ён сапраўды не быў супраць плана Лукаса, магчыма – занадта кепска сябе адчуваў: наколькі Руфь палала люты жаданнем дзеяння, настолькі Андрэй Барысавіч патух і састарэў, нібы і не прачнуўся ад крыасна, а правёў усё апошнія гады – колькі б іх не было – у прытомнасці і назіраючы за разбурэннем зввыклага. Пад вачыма ў яго набраклі шэрыя мяхі, шчокі запалі і адлівалі жоўцю, пад якой нібыта прасочвалася нешта цьмянае, як чарнілы, паступова прапітваючыя паперу. Янса, як апошні чалавек з калямедычнай адукацыяй, нават прымусіў яго сесці і начапіў манжэтку дыагносцера – дыагносцер паказаў нейкую лухту, і манжэтку давялося зняць. Андрэй Барысавіч застаўся сядзець у крэсле, падобны на састарэлага патрыярха ці на грыфа.
Гутарка Лукаса зводзілася да наступнага: перадатнік мусіў працаваць, пры актывацыі мусіла адбыцца нейкая непрадбачаная рэакцыя – і гэтай рэакцыяй знесла большую частку базы. Але, сказаў Лукас, ззяючы вачыма, зірніце на гэтыя разваліны – як вы лічыце, колькі ім год? Ужо напэўна не ўчора з'явіліся, там тлела б яшчэ гадоў з паўста, а ўсё спакойна. То можа там наогул цывілізацыя развілася.
Мы панятку не меем, што там тлее ці не тлее, сказаў Якаб, малажавы супрацоўнік энэргетычнага блоку, які цудам трапўз на цэнтральную базу – меркавалася, што ў свой цыкл абуджэння ён збярэ патрэбныя данныя і выбудзе назад на арбіту. У нас невядомая крыніца энергіі, у нас чорт ведае што на экранах, у нас цалкам пазаштатная сітуацыя. Ізноў жа, як перадатнік працуе, то можа там цывілізацыя, якая не развілася, а прыбыла з нейкага суседняга спалучэння, дзе людей ядзяць.
Усе зноў пачалі крычаць адзін на аднаго, і размова магла б перайсці нават у бойку, але Андрэй Барысавіч цалкам не інтэлегентна грукнуў кулаком па пульце кіравання, раўнуў пра досыць, пашарэў яшчэ мацней і закашляў. Янса таксама пашарэў, войкнуў і рынуўся да кіраўніцтва, праз зубы шыпячы пра ідыётаў.
Позна ўначы Андрэй Барысавіч на ўнутранай сувязі выклікаў Руфь у камандны цэнтр. Там ён доўга настройваў адзіны экран, адмахіваючыся ад Руфі, як яна лезла з пытаннямі.
А зараз пойдзеце, спытаў ёе нарэшце.
На экране быў передатнік, на асноўных экранах схаваны руінай і завірухай, і з-за гэтага не бачны. Напэўна гэта быў передатнік: Руфі вельмі хцелася спытацца, чаму адзіны датчык, які выходзіць на гэтую кропку, перадае сігнал толькі на адзін экран, і ці было так задумана з пачатку, альбо нехта – магчыма сам Андрэй Барысавіч перад тым як абудзіць астатніх – яго перапрграмаваў, каб на асноўных экранах ніхто нічога не пабачыў.
Перадатнік узвышаўся хібы не на кіламетр – Руфь удзельнічала у будаўніцтве і памятала пра масштабы праекту. Але не было ў праекце ні зубцоў, пераўтвараючых перадатнік у ільдзяную казачную вежу, ні атрутнага галубога ззяння, ні падобных да сатэлітаў утварэнняў у падножжа вежы. А вось успамагальныя будоўлі у праекце былі – і на экране яны адсутнічалі.
Галубое ззянне рабіла твар Андрэя Барысавіча халодным і мёртвым, здавался, яго вочы таксама цьмяна свецяцца.
Дапусцім, асцярожна сказала Руфь, гэтая з'ява звязана з рэшткавым выпраменьваннем ад...чагосьці. Але ж гэта відавочна не...
Гэта відавочна не тое, пра што мы хаця нешта ведаем, сказаў Андрэй Барысавіч. Глядзіце, Руфь, у нас з вамі два варыянты. Варыянт першы: мы супакойваемся, абжываемся, выследуем, што ў нас засталося з прыпасаў і працуючага абсталявання, і спрабуем уладкаваць сувязь з вонкавым светам. І чакаем, пакуль за намі прыйдуць. Варыянт другі: вы ідзеце туды ў адзінотку, і нават як вернецеся – застанецеся на карантыне А мы абжываемся і спрабуем уладкаваць сувязь. Вы прабачце старога за шчырасць, але ці так, ці так. Нікога больш з вамі не пушчу.
А мяне, значыць, не жаль, спытала Руфь, але ёй і самой не было смешна.
А вас я не спыню, а як паспраую – пойдуць непатрэбныя дэбаты і ўсё роўна ахвяр будзе больш.
А вы ўпэўнены, што калі застацца – ахвяр не будзе, сказала Руфь.
Андрэй Барысавіч моўчкі пацёр падбароддзе і кіўнуў ёй на дзверы. Калі пойдзеце, сказаў ён ужо ёй ў спіну, рабіце гэта заўтра. Калі заўтра вы яшчэ будзеце тут каламуціць ваду – я прыму меры.
Руфь на секунду спынілася: яе падмывала спытаць, якія, і каб голас быў як мага саркастычнее, але яна стрымалася. Яна падумала пра тое, што Андрэй Барысавіч з самага пачатку ведаў, што на экране, хаваў ад усіх, і ёй бы таксама не паказаў, каб не пільная патрэба.
Наступным днём Руфь спакавала кантэйнеры для збору матэрыяла, запасныя фільтры, магчыма працуючыя датчыкі – вы, галоўнае, паспрабуйце, раптам звонку будзе інакш, у адзін голас упрошвалі Якаб і Ласла, другі энергэтык, таксама малады і таксама адчуваючы сабе не на месцы; вочы яны адводзілі абодва – і прыпасы ежы.
Далёка не адыходзьце, сказаў Андрэй Барысавіч, хуткая вылазка, туды і назад. Ён глязеў забеспакоена, нібыта начной размовы не было. Руфь сглынула жоўць і не пачала скандалу. Яе распірала ад жадання выбрацца з базы, а даклад можна было напісаць пазней – калі наогул будзе каму дакладаць.
Яна ўжо спакавалася ў касцюм, ужо прыладзіла на твар шчыток рэспіратару і акуляры як мага зручней, як завыла сірэна перыметру, папярэджвая пра ўварванне. У першую хвіліну ўсе хутчэй збянтэжыліся, чым спужаліся – перыметра як такога, калі верыць экранам, не засталося, якім чынам спрацавала сігналізацыя, і чаму яна наогул спрацавала, было незразумела. Карл з інжэнернага першым зарыентаваўся і рынуўся у назіральны пункт, астатнія памчаліся следам. Руфь памялася секунду, скінула заплечнік і таксама пабегла, на бягу ссоваючы акуляры на лоб і рэспіратар на шыю.

Отредактировано (2023-07-15 16:52:28)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.

1)
Звычайна маё навучанне выглядае так:
- вось гэта - квадратнае кола і палка-капалка, а зараз, калі ласачка, распавядзіце нам як вы будзеце будаваць дзевяціпавярхоўку.
Сёння да квадратнага кола і палкі-капалкі дадалі астралябію. У сэнсе, дзякуй, халера, што вы паведамілі пра наяўнасць хоr, и здаецца гэта нешта выдатнае - карстацца, ябена маці, гэтым як?
2)
Высвятліла, што стамілася, калі пазаўчора пачала проста слязьмі плакаць над сваёй палкай-капалкай. Ведаеце, вось гэты стан, калі працу працаваць можаш, бо на аўтамаце, а калі трэба нешта новае разумець - гук цвыркуноў.
Плакаць пачала на моманце дыялогу з куратарам чату. Куратар, напісала я, такая халера, квадратнае кола не працуе. Калі ласка, скажы хаця б дзе я туплю, бо я нават гэтага не бачу.
Ну, сказаў куратар.
Ты ж разумеешь.
Вось напрыклад.
І вось ведаеце, вось так па слову, калі чалавек бачыць відавочную абмылку і ўсё чакае, што і я яе таксама пабачу.
Цвыркуны: *інтэнсіфаед*
Справа ў тым, што я дагэтуль не разумею, чаму квадратнае кола не запрацавала і скарысталася звычайным - спадзяюся, дамашку мне залічаць (калі я яе,к анешне, калісьці дараблю Т____Т), але ж не факт.
3)
Супрацьцемрамяшальная расейская суполка азартна захішчае каляжанку, якая сутыкнулася с чарговай "траўніцай". Усе пішуць пасты, клічуць на дапамогу сабчак ды варламава, распавядаюць пра важнасць калегіяльнасці і супраціву вось гэтаму ўсяму.
Закон, па якім мяркуецца адмаўляць у медычнай дапамозе асобам з гендэрнай дысфарыяй: існуе.
Супрацьцемрамяшальная расейская суполка: похуй + паябаць.
...
4)
Мае вокны выходзяць на маленькую вулачку, праз якую яшчэ дымы. Нічога надзвычайнага. Час ад часу на балкон супрацьлеглага дому выхозіць мужык пасмаліць. Ізноў жа нічога надзвычайнага.
А вось зараз гамон: сяджу я ўвечары, нікога не кранаю, кручу квадратнае кола, і вось мне ў дзверы звоняць. Каб вы разумелі, гэта бульбалэнд'23, і хай мае гішторыі несапраўдныя, але ж у мяне праз адно рукапацісканне знаёмага забралі, таму званок у дзверы вечарам, калі нікога не чакаеш - ва ўсялякім выпадку такі сабе экспірыенс. Выглядаю у вочка - нейкі мужык, майго прыкладна ўзросту, у  штацкім, адзін. Нешта прыадчыняю, рыхтуюся ўжо, і не, рэчаіснасць значна больш цікавая.
Добрага дня, гаворыць мужык, я ваш сусед. Бля, думаю, лайна ты кусок, я ж ледзь інфаркт неі злавіла. І, кажу, што здарылася: можа я затапіла кагосьці, ці коткі гучна тупаталі.
Я, кажа мужык, З ДОМА НАСУПАРЦЬ СУСЕД. Я ТУТ ВЫРАШЫЎ ВАС ПАЧАСТАВАЦЬ, і лезе у нейкі пакунак, які трымае ў руках.
КУДЫ Ж ВЫ, Я Ж З ДОБРЫМІ НАМЕРАМІ.
...не, гэта ўсё яшчэ лепей за губоп. Але бля. Зараз рабіла зарадку з завешаннымі вокнамі, піздзец.
5)
Добра, гугл, як карыстацца ябучым ксорам на спісах.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.
Я здолела пракаціць квадратнае кола, і нават зрабіла з ім яшчэ адну задачу - гляджу на яе і не магу адарвацца, так прыгожа атрымалася.
Хто малайчына? Я малайчына.
З астралябіяй, ябаць яе ў сраку, усё яшчэ ніяк.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Пра астралябіі.

1) Што, сука, характэрна, астралябіяй я ўсё ж такі скарысталася, але напісала скаргу куратару, бо якога хера.
Што, сука, характэрна (2) яны нават нешта там выправілі ў модуле, але ж далей усё ідзе неяк так сама: толькі бачыш у кадры пэўнага настаўніка - у заданні гарантавана будзе нешта, што трэба вырашаць сродкамі з наступнага модуля.

2) На працы забілі плаціць ад слова нахуй, і адчуваю я сябе з гэтай нагоды дзіўна (у сэнсе на самой справе плоцяць, але ж маленькімі кавалачкамі і з затрымкамі па два тыдні). Па-першае, у мінулых маіх няўдалых адносінах у такіх абставінах была мая дзяўчына - і я вельмі злавалася і здзіўлялася, маўляў, якога хера нешта яшчэ не шукае. Як высветлілася, такое ўплывае вельмі прыгнечальна і я вось дасюль не аднавіла рэзюмэ (у сэнсе я і дагэтуль здагадвалася, што ўплывае, але ж ну ніхуя ж сабе як. Карма із э біч).  Па-другое, мне не вельмі хочацца - вельмі не хочацца - працаваць з тымі людзьмі, якія могуць прапанаваць мне новае месца. Па-трэцяе, божухна, як мяне наогул занесла ў медыцыну? Я злая, я грубая, я не люблю людзей, і мне ўсё дзяцінства казалі, што я злая, грубая і не люблю людзей, таму як я збіраюся з імі працаваць? Тут трэба адзначыць, што ў мед я пайшла с падачы бацькоў (бо старэйшую дачку туды ўціснуць не атрымалася), і зараз у мяне два пытанні: чым думалі яны і чым думала я?
У сэнсе ок, мне нават падабаецца мая праца, але ці не лягчэй было мне ісці, а ім дапамагчы мне шукаць нешта, дзе мой характар мне б не замінаў? Якога хуя я раней не змяніла працу (ці не было маё раззлаваны здзіўленне ў адрас былой дзяўчыны нейкай варыяцыяй на тэму выціскання?...астралогія ведае адказ (с))
Па-чацвёртае, і гэта смешная частка, апошнім часам бацькі актыўна падкідваюць мне грошай, маўляў, мы ж ведаем, што заробкаў няма. Кожным разам я адмаўляюся бо якога хуя, і кожным разам як яны мне грошай усё ж такі даюць, думаю што не, палажу і хай ляжаць - а потым мне зноў не плоцяць і прывітанне плата за здым ці нешта з коткамі. Такім чынам, я усё больш раблюся падобная на непараўнаную ледзі шаен, адно што з ралевых гульняў мяне не ганялі. З іншага боку я на іх не была нешта гадоў дваццаць, мо й пагоняць.
Божухна, я хуй ведае, што раблю са сваім жыццём і ўсё менш веру ў поспех вывучэння парселтанга, бо вучыць яго пасля працы, як высветлілася, цяжкавата, дый наогул я старая і нікому не патрэбная, але ж трэба нешта рабіць. Немагчыма.

3) Малодшая котка зноў адламала фортку ад тумбачцы на кухні. Калі што, я планавала сёння сесці і плакаць, але ў мяне няма часу і запланавана асабістае жыццё на вечар, цяжка. Вось ён, насычаны графік.

4) Дзяўчына сказала,  што як я у дэпрэсіі раблюся вельмі складаным чалавекам і са мной цяжка - і ўсё так, зразумела, але ж мне неяк крыўдна. Варта было б ці шукаць чалавека, якому не складана, ці больш верагодна спачатку правіць кукуху, а ўжо потым у адносіны. Ці наогул без іх. Надта мне бы не хацелася як мінулым разам, надта гэта непрыемна было, можа б варта зліцца, спаслаўшыся на гэтак і не адбыўшаеся з'язджанне.

5) Гэта было прамое ўлучэнне з нашага ганебнага балота, пераключайцеся.

Отредактировано (2023-10-25 12:36:53)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Так, Галя, адмена, мне зноў падабаецца мая праца.

Выдуманная гішторыя гэтым разам выглядае вось як:
Да мяне ў старана развіваемую інсту стукнуўся нейкі хлапец з нейкімі неверагоднымі казкамі: быццам бы ў яго ўсё баліць ад Добрарабіна.
Добрарабін, трэба адзначыць, уплывае на кальцыевы абмен, выпрацоўваецца з большага арганізмам самастойна і вось ніяк не можа выклікаць болю, ва усялякім выпадку не ў тых дозах, якія прымаў хлопец. Ну то бок можа, але ж пры надта дрэнных хваробах, калі косткі ды цягліцы ўжо нечым пашкоджаныя.
А яму баліць. Год ужо. І ў плячах шчоўкае, "вось я вам дам паслухаць". Варта прыняць добрарабін - баліць, і асабліва плечы баляць. А хлапец спортам займаецца, і асноўная скарга: замінае трэніроўкам.
Тут варта адзначыць, што хлопец вельмі закачаны: біцэпс з маю галаву. Здаравенькі такі. І рухомасць захаваная, рукі за галаву закідвае бадзёра, то бок здаецца ўсё ж такі не артроз, дый па ўзросту сумніўна.
Так, думаю, ці то сапраўды нейкая срака, ці то плечалапатачны, качок, усё справы. Можа недзе цягліцы цягне рэгулярна на трэнях. Ці то дурненькі, ізноў жа качок, відэа мне нейкімі спаміць ад "вядомых нутрыцыёлагаў" і запі дабрарабін растоўчаным рогам трыцээраптаса. Хадзі, кажу, хлапец, здай у добрай лабараторыі пэўныя аналізы, каб хаця сраку выключыць, ды хадзі да рэўматолага. А здымак ты ж рабіў?
Не, кажа хлопец.
Ну, кажу я, лянотна лаючы пра сабе мясцовую цээрбэшку, то хадзі яшчэ здымак зрабі.
Наступнага дня піша мне хлапец: зірніце, маўляў, што ў мяне. І скідвае здымак без апісання. Бля, думаю я, ну я ж не толькі не рэўматолаг, я й не рэнтгенолаг, хлопец, ну яшчэ я цябе здымкі шыфраваць буду...ііііі карацей не, там не трэба было быць рэнтгенолагам.
У хлапца, як высветлілася, зламаная ключыца. Даўно відавочна зламаная, з добрым ужо разыходжанне адломкаў. Вось год, відавочна, і зламаная. А варушыцца ён здольны быў з невядомай навуке нагоды, верагодна за кошт перакачанага плечавага пояса.
Дзівосны нашыя людзі, люблю іх.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

я хачу трапніка ў Казіміра, які не толькі не аддаў сына за Алену, але ж і выябаў Івана ІІІ, таму што чаму б і не, вось чаму.

Ё ж моё ж!  

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Пра маленькія радасці і маленькія жалі.

1) Як я еду на адну з прац, то праязджаю міма крамы шлюбных сукенак. То бок не толькі шлюбных, наогул святочных - з краналінамі, карункамі, гэтам усім. То вось там рэгулярна апранаюць на манекен у вітрыне новую сукню - гэтым разам яна была чорная, вельмі прыгожа.

2) Невідавочная нагода, з якой фарміраванне асабістага брэнду складае для мяне большую складанасць, чым хацелася б - коткі. Варта мне пачаць пісаць відэа, як малодшая котка - дзе б яна не была і што б не рабіла - прыходзіць і пачынае раўсці. Трэба адзначыць, што для трох з паловай кілаграмаў коткі - раўсці ў яе атрымоўваецца выразна, гучна, і крыху падобна да сірэны сайлент хілу. І не, узяць яе ў кадр не варыянт, бо яна не хоча ў кадр, яна хоча высветліць, ці не ляснулася я, як размаўляю сама насам, павар'яцку ўсміхаючыся.