Холиварофорум

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Я вывалакла з балкону стары латок і пастаівіла яго, каб зменьшыць канкурэнцы за сральныя яміны. Я вывалакла з кладоўцы кардонную скрынку для ката, каб ён ўразумеў, як я яго кахаю, і перестаў прыкідвацца альфа-самцом. Зараз я пайду кропаць у котку кроплі і адначасова змяньшаць у ёй узровень стрэсу, а ў сябе - узровень гемаглабіну, бо яна моцная, як мядзведзь

    огнище! Перечитываю последнее и ржу гиеной . Хотя сама ситуэйшн конечно отдельный писос.
Но чувство юмора и стиль изложения у тебя офигенные, анон.

И вот, кстати, чувствуется, что ты сразу на мове шпаришь, без переводчика. И она внутри тебя живёт.

Я сначала не понял каты, решил, что это у тебя случилась крипи-встреча на трамвайной остановке.    Потом начал вдуплять. Потом ты сам написал. 

Твоя старшая кошечка просто уввввв!   Какие педагогические таланты в ней таятся! Как она беглому  сиамцу все растолковала, божечки :D
А сколько ей лет? Ты писал, что много...

Крч, держись, дружище, добра!

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

падпішуся на блог, таму што вучу беларускую. Трымайся, анон, здароўя катам

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дзякуй, анончыкі, за пажаданні і ўвагу, але трэба ўдакладніць, што беларуская ў мяне - лайно, і час ад часу мне даводзіцца карыстацца перекладчыкам.
Але ж, узіраючы на тое, што цякучы год абвешчаны не толькі годам міра і стварэння (і між іншым вось гэта я гугліў), але ж і годам рускай мовы - штош, гэты анон ніколі не быў добрым ваяром і змагаўся, як мог, таму трасянка. Ну і зноў жа - лямант і енчанне, і бюракратыя ў пекле на беларускай больш смешная.
Так, і котке - дзесяць год)

І, уласна, інтэрмедыя пра змаганне, я б нават казала - змагарства.
Зразумела, у рэальнасці нічога гэткага не адбывалася, бо адбывацца не магло.
Дык вось, у двадцатым годзе анон быў дурнічка, і паверыў гнюсным фэйкам, сфабрыкаваным у польшчы. Даверу да фэйкаў добра так паспрыяў дзень вырабаў, на якім анон неспадзявана бёг паласу перашкод, і потым дзяжурства пад Акрэсціна з аглядам выходзячых. На шчасце, большая частка маіх сяброў таксама выявіліся дурнічкамі, бо сяброў у мяне не зашмат, было б кепска якіхсьці пазбавіцца. Ну і вось сёння адзін з сяброў патэлефанаваў, што ідзе ў КДБ.
У КДБ з сябра хацелі данатаў у суме сума ягонага данату "тэрарыстычнай арганізацыі" х30. А вадой, запыталася я, вадой, у якой яны капыты мылі, яны гандляваць збіраюцца? І, уласна, таргетолаг у іх - лайнішча, дзе лайкі, дзе падпіска.
Сука, КДБ на данэйшне, як добра, што гішторыі мае несапраўдныя.

Справа у наступным:
- па-першае, у мяне няма грошаў данаціць
- па-другое, у мяне вось зусім няма грошаў, каб з'ехаць, і няма моцу, каб спланаваць ад'езд без грошаў. Моцу няма настолькі, што спачатку я ляжаў і чакаў, ці то выйдзе сябра з КДБ, а потым проста ляжаў, і вось зараз толькі падняўся.
- па-трэцяе, гэта, як магчыма зразумець у краіне, дзе "інагда не да законав" - ніхуішча не выбар. То бок грошы мне імаверна патрэбны будуць І на данат, І на з'ехаць...калі, зразумела, мяжу не закроюць для тых, з каго цягнуць грошы.

І вось пакуль я ляжала і думала пра не хачу жыць - а гэта мая найбольш частая думка-паразыт - я зразумела, што дзесьці глыбока ў душэ заўсёды лічыла, што неяк, некалі, але ж ўсё ў мяне будзе добра. Так, магчыма - гарантавана - не адразу - але ж будзе. Неяк яно ўладкуецца.
І вось зараз, здаецца, мне трэба неяк уцяміць, што не, не ўладкуецца, што далей будзе толькі горш, і што трэба ад гэтага неяк танчыць.
Цяжкавата.

Отредактировано (2023-02-10 01:45:07)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

14.

▼Скрытый текст⬍

14.
Архіў апынуўся на той жа лесвічнай клетцы, але ж я звярнула не туды. Хмурная дзяўчына прыняла ў мяне справы і дала пад подпіс дзве паперкі і тры васкавыя табліцы. З воскам выйшла непрыемнасць: я занадта моцна ціснула на сціло. Дзяўчына махнула рукою на мае выбачэнні, млява спытала:
- Новенькая? - і, пачуўшчы падцверджанне, кіўнула: - Прызвычаіцеся.
Усхваляваная яе дабрынёй, я хацела спытаць пра зялёны калідор, але не паспела расчыніць рот: мяне падхапіла за локаць Ангус, якая падымалася па лесвіцы, накінула мне на твар каптур і уцягнула за сабой. Яна пракруціла гэта настолькі хутка, што я не паспела абурыцца. Калі я апрытомнела і паспрабавала ўперціся, Ангус яшчэ мацней мяне учапіла за руку і сказала:
- Потым.
Каптур не дазваляў мне бачыць нічога, апроч падлогі пад нагамі. Ангус ішла ўпэўнена, і я, блытаючыся у падоле плашча, спрабавала паспець за ёю, спадзяючыся ні ў што не ўрэзацца. Час ад часу нам хтосьці сустракаўся, і Ангус з кімсьці гутарыла, але ж я нічога не чула з-за шуму ветру. Прыгледзеўшыся, я ўбачыла, што падлога з-пад маіх ног высклізгвае неяк занадта хутка. Я зразумела што ледзь кранаюся яе нагамі – гэтак імкліва Ангус мяне за сабой цягнула. Я не адчувала болю ў руцэ, але мне рабілася ўсё халадней. Я адчула, як  змярзаюцца вейкі, і як дранцвеюць пальцы і губы. Ад жаху я ўчапілася ў Ангус – і мы спыніліся.
- ...валасы, - сказала Ангус. - Валасы, кажу, пусці.
Я пусціла.
На куртцы ў Ангус і на яе цудоўных велізарных брывях нарасла шэрань – я ўспамятавала, як бачыла гэткае тысячу гадоў таму, калі яны выкрадалі мяне з прыпынку і бледны Эрык некуды знік, а потым з'явіўся, таксама весь заінелы. Я падумала, з дурным задавальненнем, што разгадала таямніцу Вальдэмаравай шынялі і агульнага іх нейкага недарэчнага ўцяплення. Гэтая думка надала мне сіл, быццам бы дала апору.
- Дайце ёй сесці, - сказала Ангус. Мяне схапілі за локаць і прымусілі сесці. Моцна пахла цыгарэтным дымам. Здаецца, яна прывяла мяне ў мясцовую палільню.
Так, вакол гутарылі, прыпыняючыся, каб затягнуцца: а ён, а яна, а я. Нейкія разнарадкі ў іх зноў не сыходзіліся, і пакутуючы жаночы голас распавядаў пра пазавызначаныя, і пра колькі можна, і што ж гэта робіцца, і ніяк сіл не хопіць. Укамплектаванасць па занятых стаўках затое заебісь, адказвалі ёй, справаздачнасць якая атрымаецца, ух. Жаночы голас лаянкай сказаў пра справаздачнасць, нібы нават са слязьмі, і зышоў на неразборлівае енчанне. Справаздачнасць таксама важная, запярэчылі ёй, вы ж разумееце, што яна не галоўнаму ідзе, а вышэй. Вы мяркуеце, мы тут адны кірэчымся, вы ўспомніце, што раней было.
Адзін урывак гутаркітнад самым маіх вухам гучаў наступным чынам:  самае цікавае, казаў нехта, падлахваючы жоўцева, і лаханне гэтае падавалася мне знаёмым, самае цікавае, што гэта ўжо даўным даўно не той чалавек. А той яе даўно зваліў, і кватэрку прадаў. Увесь гэты час, уяўляеце? Гаротны мужык, гэтак уляпацца.
- У што ўляпацца? - спытала я, і зрабілася ціха. З мяне садралі каптур, і я ўбачыла круглы і занепакоены Вальдэмараў твар.
- Вы аб чым? - спытаў ён. - Аб чым яна?
- Яна ў стары архіў зайшла, - сказала Ангус, - дайце чалавеку адсапціся.
Вальдэмар яшчэ шырэй расхінуў вочы, паказваючы, як ён за мяне перажывае, і адхіснуўся, прыкладваючы да рота далоньку
- Спыніце блазнаванне, - сказала я.
Мы сапраўды былі на палільні: у маленькай студні паміж будынкамі, якая была застаўлена скрынямі, на якіх належыла сядзець, і слоікамі з-пад кавы замест попельніц. Я ненаўмысна паглядзела ўгару і зажмурылася.
- Між іншым, няма за што, - сказаў Эрык, які сядзеў на скроні, як гаргулля. Попел у яго на твары размазаўся бруднымі палосамі. Ангус засмяялася і сказала нешта накшталт а спрытна мы.
- Якое яшчэ няма за што? - спытала я. - За што няма за што? Вы мяне сюды прыцягнулі, вы мяне прымусілі, вы мяне...
- Света, - сказаў Вальдэмар, - калі б яны вас не выцягнулі, вас бы жыўцом зжэрлі. Першы працоўны дзень – ён заўсёды складаны, але ж у вас неяк зусім не задаўся.
Мне хацелася сказаць пра якое яшчэ зжэрлі, але было дастаткова яшчэ раз пагледзець угару, каб зразумець: магчыма ён не хлусіў.
Злосць мая ад гэтага не зменьшылася.
- Добра, - сказала я, - добра. А зараз што? Зараз, я так мяркую, вы мне будзеце тлумачыць, як я вам па труну жыцця вінна?
- Пасля труны, - сказала Ангус ды пырснула. - Але ж неяк так.
Вальдэмар пагледзеў на яе няўхвальна і сказаў:
- Давайце ўсе супакоімся. Я ўжа казаў, Света, з вамі нейка блытаніна. Нешта пайшло няслушна, а праходзіце вы па нашым аддзеле.
- Мой пастарунак, - сказала Ангус. - Вось не магла ты недзе яшчэ спруцянець.
Вальдэмар зноў пагледзеў дакорліва.
- Дазвольце шчыра, прыхаваць інфармацыю гэткага роду нічога не каштуе, але ж трэба разбірацца. З прычыны нейкай, як бы мовіць, далікатнасці сітуацыі, варта было б разабрацца ціхенька. То бок ад вас, Света, патрабуецца па-першае поўная прыватнасць, а па-другое...
- Ведаеце што, - сказала я, - прыватнасць. Ведаеце, што я думаю? Я лічу, што вы зашуравалі працу, а зараз затуляецеся. Я ведаю, як справы робяцца. Думаеце, усё можна? А я вось мяркую, што мне тутака наогул не месца. Вядома, напартачылі тут са сваёю канцэлярыяй, а потым чалавек на рэйках аслізнуйся, і яго ўсе самагубкай тыкаюць
- Чакайце, рэйкі? - спытаў Вальдэмар, хмурычыся, і Эрык з Ангус зірнулі адно на аднаго, быццам не разумелі, пра што я кажу. Усе трое апасліва падабраліся, быццам бачылі перад самой дробнага, але ж агрэсіўнага сабачку, і ад гэтага мая злосць яшчэ ўзмацнілася. Я ўхапілася рукамі ў дошцы скрыні, на якую мяне пасадзілі, і не здзівілася, як адчула, што яны трышчаць і паддаюцца.
- Не, - сказала я, - не пачакаю. Ведаеце, што я думаю? Я думаю, што я нават і не мёртвая. Можа, вы мяне наогул дарма забралі, і таму ў вас разнарадкі не сходзяцца, а мне б яшчэ жыць дый жыць. Так, - сказала я, распальваючыся, бо ніхто з іх не спяшаўся апраўдвацца, - і прыватнасць сваю ведаеце куды падзеньце. Я тут магчыма і новенькая, але знайду, каму дакласці, што тры блазны хапаюць чэсных людзей і цягнуць іх...
Эрык выцягнуў руку і зрабіў такі рух, нібы лавіў муху ля майго твару.
- Эрык, - сказаў Вальдэмар.
- Нават цікава было, - сказала Ангус. - Чаго ты, ну.
- Ну, - сказаў Эрык, разглядаючы мяне з новым выразам, нібы двухгаловага кракадыла ці яшчэ нешта падобнае, кур'ёзнае, але непрыемнае, - што. Супакоіў. Самі ўсё чулі і бачылі, супрацоўнічаць адмаўляецца. Мо ў кацёл яе, дый годзе?
Я зразумела, што ён ізноў зрабіў гэтую гідкую рэч з маім голасам, але ўсё роўна адкрыла рот і паспрабавала выціснуць хаця б гук.
- Света, не трэба, - сказаў Вальдэмар. - Эрык, хопіць. Вяртай.
- Усе вяртаць? - спытаў Эрык.
Вальдэмар пляснуў рукамі. Эрык вельмі асцярожна расціснуў кулак, быццам там сапраўды сядзела муха, нібыта вывудзіў нешта складзенымі дробкай пальцамі другой рукі і падкінуў у паветра. Ангус вытрасла з курткі мяты цэлафанавы пакуначак. Эрык найдбайннейшым чынам зымітаваў, быццам нешта перакладае ў гэты пакунак з пустой далоні, а потым сунуў яго ў кішэнь.
— Вось і ўся прыватнасць, — сказаў ён. Паветра ў маіх вуснаў варухнулася, і голас вярнуўся.
Я крыкнула. Голас вярнуўся, але я неяк зразумела, што нават калі знайду таго, хто гатоў будзе мяне выслухаць, не здолею ані словы расказаць пра тое, што са мной зрабілі гэтыя вырадкі.
Ангус глядзела на мяне спачувальна.
— Дарма вы так, — дакорліва сказаў Вальдэмар. – Я б усё растлумачыў, але вы ж і слухаць не хаціце. Дый часу не засталося, вас хутка хопяцца.
- Цябе падкінуць? - спыталася Ангус. Я нічога не адказала.
На мяне навалілася жудасная бездапаможнасць. Я сцяміла, у якой бядзе апынулася, і наколько не магу нічога з гэтай бядой зрабіць. Навошта, ах, навошта я пачала сварыцца. Разумней было б паслухаць, што яны скажуць, і прыдумаць спосаб выбрацца: іхняя рэакцыя ясна паказала мне, што я са сваімі здагадкамі блізкая да праўды, і што яшчэ нешта нячыста с маім падзеннем на рэйкі, апроч несходзячыхся абхадных лістоў.
- Падкінь, - сказаў Эрык. - Сама не дойдзе. Змані, што знайшла ў калідорах.
- Не маленькая, - сказала Ангус.
- Ты вось яшчэ што, - сказаў ён, вывуджаючы з унутраннай кішэні курткі цыгарэтны пачак, - ты пра стары архіў моцна не балбачы. І ты, - ён тыкнуў у мяне пальцам, - таксама. І наогул, трымайся найдалей. Нічога там для цябе добрага няма. Сядзі ціха, можа неяк усё і ўладкуецца.
Я ізноў не адказала, узрушанная іхняй нялюдскасцю.
Ангус пляснула сябе па лбе і выцягнула з паветра нешта змятае і чорнае.
- Ледзь не забылася, - і пхнула мне ў далонь. Я адшмаргнула руку, і яно звалілася на зямлю.
- Як сабе ведаешь, - сказала Ангус, - але ж я б насіла.
Я падняла гэтае нешта, і яно апынулася павязкай на вока. Дурная, маскарадная рэч – ёхо-хо і бутэлька рому.
Ангус ізноў накінула на мяне каптур і схапіла за руку, але ж гэтым часа я нават не спрабавала прыкмячаць, куда мяне цягнуць.
У аддзеле я заспела толькі сакратара у акварыуме, дабіваўшага справаздачу. Ён даў мне на подпіс чарговы загад на дэпрэміраванне і графік працы і загадаў наступным днём не спазняцца. Я чырканула ўсюды, дзе патрэбна, і, набраўшыся адвагі, спыталася пра аванс. Сакратар пазглядзеў на мяне агаломшана: па яго твары складана было чытаць эмоцыі, але гэта дакладна было здзіўленне.
Мне зрабілася млосна ад уласнага нахабства і ад тых асаблівых зморшчын, якія пралеглі ад падціснутых вуснаў сакратара, як ён сказаў мне, што бухгалтэрыя зачыненая. Я мацнее сціснула у кулацэ пірацкую павязку і сказал падслуханную па дарозе фразу пра неабаснаваную карупцыю. Сакратар захоплена клацнуў пашчай і сказаў пра далёка пойдзеце. Я сказала, што нікуды не пайду, пакуль не вырашыцца маё пытанне. Ён яшчэ раз клацнуў зубамі, нырнуў пад стол, выцягнуў часопіс з вокладкай з цьмянага бірузовага кардону і даў мне распісацца.
- А вы як думалі, - сказаў ён і ўзрагатаў.
Я не зразумела, да чаго гэта, але ж пасхлухмяна пакінула подпіс і там; праз вакенца для дакументаў ён сунуў мне пачак рэзанай шэрай паперы.
- Гэта яшчэ што? - спытала я, разглядаючы пячаткі і надпісы на паперках. У жыцці не бачыла талонаў на ежу, але, здаецца, гэта былі яны. - І куды мне з гэтым?
- Бліжэйшая крама ў двух кварталах, - сказаў сакратар. - Вы б лепей паспяшаліся, навальніца ў прагнозе, - ён убачыў, што я гэтак і стала, збянтэжаная, цмокнуў языком, хутка накідаў на спісаным бланку мапу і сунуў яе мне ў вакенца. Буркнуўшы, што у нармальных людзей, наогул, працоўны дзень скончыўся, і што некаторыя надужываюць дабрынёй, ён апусціў цяжкія металічныя аканіцы. Такія бываюць на вокнах у аптэках і банках. З-за аканіцаў забулькала і засікала, за маёй спіною з плескачамі пачалі патухаць лямпы. Я зразумела, што сапраўды час совацца.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

15.

▼Скрытый текст⬍

15.
Ці то было з-за маёй злосці, ці то з-за каптура, ізноў зваліўшагася мне на вочы, але ж туман за дзвярыма аддзелу палохаў мяне значна меньш чым раней. Шэпт раздражняў, а не зачароўваў, я нават гыркала у пустэчу – і нібы рабілася цішэй. Я спрабавала зарыентавацца па мапе – сакратар быў такі ласкавы, што адзначыў інтэрнаты – але ж нічога не разумела, і ад гэтага злавалася яшчэ больш. Шэрыя паперкі з пячаткамі я запхнула ў кішэнь, і яны шамацелі пры кожным маім кроку. Гэты гук таксама раздражняў.
Я зразумела, чаму Вальдэмар казаў пра аванс – магчыма, у гэтым ён не маніў, і ідэя сапраўды была слушная: я была вельмі, вельмі галодная, і ніякая салодкая гарбата мне б не дапамагла. Я не вельмі ўяўляла, як тут у іх з таварна-грашовымі адносінамі, але ж спадзявалася, што сакратар мне не схлусіў, і што гэтае смецце магчыма будзе памяняць на нешта ўежнае. Заставалася адшукаць краму. Па дарозе я уяўляла, якая яна будзе: якая новая пачвара сустрэне мяне за прылаўкам, як мне знайсці паміж тавараў, разлічаных на тутэйшых, нешта прыдатнае для мяне.
Згарнуўшы за кут, я апынулася на звычайнай гарадской вулачцы. Быў вечар, гарэлі памяранцавыя і сінявыя ліхтары, таполі адкідвалі шчыльныя цені. Хаты былі старыя, абшарканыя, выяўна пакутуючыя без рамонту – але таксама звычайныя . Нават пах быў слушны – бруднае гарадское летняе паветра: стылы асфальт, бензін, сухая трава. Крама апынулася начніком, якія яшчэ засталіся у спальных раёнах. Клікалася яна немудрагеліста: прадукты – і вакол назвы былі пацьмянелыя выявы хлебу, і садавіны, і ўсялякай іншай ежы.
Канешне, я падумала пра ўцёкі. Магчыма, падумала я, вось ён мой шанец: ніхто за мною не сачыў, і неба над галавой было звычайнае неба, і зямля пад нагамі не пучылася і не выгіналася. Гэта дакладна быў рэальны свет, мой свет, і я адшукала б спосаб схавацца, каб мяне больш не знайшлі. Я ўспамятавала пра павязку і апранула яе: лепей выглядаць недарэчна, чым ззяць адсутнасцю вока. Я подумала, што магла б купіць шклянае, і тады ніхто нават не заўважыць.
Канешне, нікуды я не ўцякла. Тут вось якая справа: у мяне не артымалася зрабіць аніводнага кроку па-за пэўную мяжу. Нават у самой краме я не здолела далезці да далёкага яе канца – заветраная кіўбаса і шэрая грудынка засталіся для мяне недасягальныя.
Я хацела паваліцца на падлогу і паўзці, і рваць кіпцюрамі нябачную перашкоду, і, магчыма, выць, але ж прадаўніца глядзела на мяне падазронна і я вырашыла ўстрымацца.
- Дапамагчы? - спыталі мяне. - Падаць што? - я ўгледзелася ўважлівей, наколькі дазваляў каптур, і зразумела, што клікаць на дапамогу бессэнсоўна. Кагосьці з тых, хто прыцэньваўся да хуткарастваральных локшын, я смутна пазнавала, кагосьці – не, але ж мяркуючы па іх вачах, па гутарках – не, тут мне б ніхто не здапамог. Прадаўніца, пераканаўшыся, што я не дэбашыру, страціла да мяне цікавасць, і адпусціла нечаму, у чаго з-пад куртцы тырчэлі тэнтаклі, бутэльку водкі і пачак пяльменяў. Я не здолела ўгледзець, чым ён расплочваўся.
- Не, - сказала я. - Дзякуй.
- Ну, справа ваша, - сказалі расчаравана, і я зразумела, што адказала слушна. - Адкуль гэта вы, я вас раней не бачыў? Які аддзел? Я вось, напрыклад, з унутранага падпарадкавання, і нешта я вас не памятаю, хто вас наймаў? - голас страціў таварыскасць. Мне зрабілася непрыемна, і я зманіла раней, чым паспела сябе спыніць.
- З архіву.
- З якога гэта архіву, - настойваў голас, - з архіву я ўсіх ведаю.
- А я са старога, - сказала я: эфект быў такі, нібы я голасна вылаялался. Нехта прыдушана войкнуў, вакол мяне зрабілася значна прасторней.
- Жартачкі ў вас, - адказалі мне раздражнёна, і іншы голас сказаў: - Ды новенькая гэта, са статыстыкі, што ты прычапіўся. Досыць ужо, ёй сёння прыляцела з наўмыснай, цябе не хапала.
Нехта за яго спіною запатрабаваў паспешвацца, нехта падтрымаў гутарку пра нахабную наўмысную, на якую ніякай злады няма. Мне на вуха інтымна и горача забзыкалі, што, маўляў,  а ці ведаю я, што Ангус у свой час атруціла свайго мужа – з усімі роднымі, менавіта так – дый потым сама памерла недзе ў лесе, напіўшыся бруднай вады. Бзыкаючы голас захлынаўся ў захапленні, гэтак яму хацелася падзяліцца плёткай. А ці ўяўляю я, працягваў ён, хаця я спрабавала адначасова падацца назад і адмахнуцца, што зараз яна дакладна заляцаецца да Транаўскаса, а ён мала што сямейны, дый яшчэ жывы, і вось адпрацуе ён тэрмін і зваліць, а што яна будзе рабіць, а рэпутацыя справа такая.
- Як жывы, - спытала я, - а што ён жывы тутака робіць?
Ну, робіць уласна, здзівіўся голас, у сэнсе працуе, што яшчэ яму рабіць, тут праз аднаго жывыя робяць, асабліва ў наўмыснай, там без аніякай мэты касой не намахаешся, а тут вось яно што, як нехта, напрыклад, жывы, то ён за чацверых араць будзе, каб, значыць, хутчэй на волю. Самагубкам, канеше, не зразумець...
- Не самагубка я, -  адказала я звыкла, і звыкла мяне праігнаравалі. Нешта яшчэ мне даводзіў надакучлівы голас, але ж я не зразумела ані слова, бо ніхто са згаданых далей быў мне не знаёмы.
Вось за што я ўчапілася: тут могуць апынуцца жывыя людзі. Бзыкаючы голас узмацніў маю ўпэўненасць у тым, што са мной адбылася нейкая памылка.
- Навальніца збіраеца, - сказала мне прадаўніцы. - Вы б дахаты паспяшаліся.
Я паставіла на стужку пакаванні локшыны і міску з намаляваным пеўням, у якой збіралася локшыны заварваць. Прадаўніца спыталася, ці я дакладна не бяру цыгарэты, у паўголаса дадаўшы пра цёгаюцца потым, і сама выцягнула ў мяне з кулака дзве паперкі. Адну яна адразу ж з'ела, дргугую паклала ў скроню побач з касавым апаратам. У той жа скроні я ўбачыла некалькі пер'еў і галаву гумавай лялькі.
Пакуль яна жавала чарга цярпяліва чакала, абмяркоўвая заходзячую навальніцу. Я не вельмі разумела, чаму гэта важна. Вальдэмар нешта казаў ранкам, але ён казаў зашмат, і ўсё запамятаваць не было аніякай магчымасці.
У апошні момант я ўспомніла пра цукар і запарку. Пакуначкі гарбаты апынуліся побач з самай касай, а пачакі цукру – звалены ў каласку у дальняй сцяны, і пакуль я па іх хадзіла, чарга, канешне, давяла мне ўсё што думае па гэтай нагодзе.
Навальніца ўжа пачалася, як я выйшла. Паланіцамі падсвятляла дахі, пагруквала – дождж яшчэ не пайшоў, і гэта было прыемна, але я здзівілася таму, што гэткі ажыятаж выклікала звычайнае, увогуле, надвор'е. Столькі размоў з нічога.
Пахла непрыемна, не азонам, як чакалася, а бруднымі мокрымі анучамі і псінай. Магчыма я нечага не разумела, і на вуліцы было небяспечней, чым здавалася, магчыма, тут дажджы былі  кіслотныя – як атрымалася я разгладзіла мапу, намаляваную сакратаром, і паспрабавала зразумець, куды мне ісці, але каптур бясконца спаўзаў на нос. Святла паменьшала, ліхтары гулі ад напругу, але ўсё роўна не не дый згасалі, бачна было дрэнна. Каптур нарэшце паддаўся, і я пацянгула яго з твару.
- І ўсё ж такі, - сказалі за маім плячом, і каптур тут жа зноў зваліўся мне на вочы. - Будзьце ласкавы растлумачыць, адкуль вы. Як вы асмеліліся зманіць. Як вы здолелі зманіць, калі на тое пайшло, я форму не здымаў.
- Слухайце, - сказал я, - я наогул не разумею, аб чым вы, - па голасу я пазнала таго, які сказаў, што ён з унутраных падпарадкаванняў. Я ўспомніла, з якой непрыяззю казалі пра падпярдолей, калі я выпадкова падслухала размову ў палільні.
- А мне здаецца, разумееце, - сказаў голас. Я магла бачыць яго ногі ў неверагодных лакавых чорна-белых чаравіках. Я зразумела, што інстынктыўна падціскаю  пальцы на нагах, каб схаваць дзіркі на калготках.
Ён шумна ўцягнуў паветра, быццам прынюхваўся, і ўхапіў мяне за руку.
- Вось што, - сказаў ён, - вы пойдзеце са мною. У аддзеле ўдакладнім. Ану, - прыкрыкнуў ён, - не супрацівіцца, не ўпірацца, ісці, куды загадана. Ці вы хочаце дачакацца? - голас яго зрабіўся высокі і здзіўлены, - навальніцы дачакацца? Вось яно што, то вы, атрымоўваецца, - я дагэтуль не ведаю, што ён меў на ўвазе, бо бліснула зусім побач, грукатнула гэтак, што ў мяне заклала вушы, і трымаць мяне перасталі. Я тузанулася і амаль павалілася, але ж здолела ўхапіцца за слуп. Каптур ад тузання зваліўся ў мяне з галавы. Я убачыла шчыліну ў асфальте, у якую жвава хавалася нешта чырвонае ў бурбалках. Гучала яно, быццам нехта скроб нажом па талерцы. За рукаў мой чапляліся хутка парахнеючыя рэшткі. Я моўчкі адкрыла рот і стрэсла гэта з рукава, яно плюхнулася поруч з астатнім, і астатняе выцягнула лжэножкку, падцягнула ўпалае да сябе, у сябе, а потым зусім сыйшло пад зямлю.
Міма мяне шырокімі скокамі пранесся той, з тэнтаклямі і пяльменямі, якога я бачыла ў краме. Пасля чарговага скоку он раптоўна заціх, віскнуў і ввільнуў у бок – у тое месца, дзе ён павінны быў прызямліцца, стукнула выбліскам. Асфальт расхінуўся, як прагны рот, і пацягнуўся за ім, прыцмокваючы. Краі расколіны пучыліся чырвоным і ззяючым, падобным на свежае мяса.
Я зноў адкрыла рот, і зноў атрымалася бязгучна, бо мой лямант заглушыла громам. З неба палілася шэрая смярдзючая вада. Краму званітавала разнастайным натоўпам, і натоўп пабег, паскакаў, паляцеў прэч, асклізгваючыся ў лужынах, лямантуючы ад жаху і хлопаючы крыламі дый плашчамі. Выплюнуўшы апошняга, крама тут жа с грукатам надзелася металічнымі заслонамі і згарнулася, як слімак у ракавіне. Ад слупа, за які я чаплялася, па маёй руцэ папаўзлі тонкія ружовыя джгуты, я адштурхнулася і таксама пабегла, не разбіраючы напрамку. Зноў дый зноў у зямлю дзяўблі маланкі, і нехта пакутліва лямантаваў пра ўсё страчана. Час ад часу асфальт пляваў струменямі чорнай распаленай жыжы, і тыя, каго жыжа краналася, плавіліся і гарлапанілі, але працягвалі бегчы. Гукі грому складаліся ў дакучлівую і тужліую мелодыю, накшталт вайсковага маршу, а я ўсё імчалася.
Камендант у дзвярэй інтэрнату злавіў мяне за край плашча і ўцянгнуў унутр. За мною ўляцеў той, з тэнтаклямі, ляснуў за сабой дзвярымя і сеў на падлогу, адпіраючыся аб іх спіной. Мы пагледзелі адзін на аднаго. Я нясмела ўсміхнулася, разумеючы, што атрымоўваецца хутчэй вышчар. Ён тут жа адвёў вочы і прычыніў іх далонню.
- Нагуляліся? - жоўцева спытаў камендант у мяне з-за спіны, шамацячы лускаю па плітцы. - Самае надвор'е. А ты ану правальвай, ты не наш. Рассеўся тут, толькі падлогу пэцкаюць.
Той, з тэнтаклямі, моцна уздыхнуў – пры гэтым у грудзях у яго нешта забулькала – дастаў купленую бутэльку, адвярнуў корак і глынуў. Потым ён застагаў дый вываліўся назад на вуліцу. Знадворку плюхнула, бліснула, потым дзверы зачыніліся і зрабілася ціха.
Я сама апусціла каптур на вочы, каб выпадкова не ўбачыць, і пайшла да ўсходаў. Камендант пабразгваў нечым за стойкай, пасмейваючыся.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра грошаў няма.

Здаецца, мне патрэбная аватарка - але ж нажаль гутарка пойдзе не пра самцэсучную мангу, якая, па чутках, яшчэ выходзіць, а пра гаротнае мае становішча - ізноў. Да таго ж не, не патрэбная мне аватарка, я тут дзе нізде сямёніла, навошта губляць інтрыгу.

Што з грашыма ў мяне такое сабе, здаецца, ужо зразумела - я не скажу, што гэта самы дрэнны момант у маім жыцці, бо, напрыклад, я зараз магу час ад часу сустрэцца з сябрамі, і калі маім коткам не стае на ветэрынара - маім коткам стае на ветерынара, і ежа ёсць і мне і коткам, і вось за хату я заплачу ў гэтым месяцы, і вось за праэкт мгне дзякуй божухна крыху падкінулі, і нават больш, чым я разлічвала, але ж з-за неспадзяванай безпрацоўнасці справы мае значна горш, чым я разлічвала, і будуць горш яшчэ не меньш за два месяцы, бо страхавая паслала кліентаў у іншыя ўстановы, і хзараз мне зноў іх адтуль пераманьваць.
А людзі тут збіраюцца ў зімовы паход.
Божухна, як я хачу ў зімовы паход. Але ж у мяне анічога: ні тэрмы, ні абутку, ні іншага. І з маіх нешматлікіх сяброў ніхто гэткім не займаеццца, той пазычыць няма ў каго. Пакупаць добрае па-першае неверагодна дорага, па-другое - а куды яно мне потым. Але ж можна было б нешта знайсці у сэкандзе, нешта на жданах, нешта ў пракаце...і вось тут мы вяртаемся да грошаў няма. Калі я зараз вазьму сраку ў кулак, то неяк мы са звярынцам, спадзяюся, дажывем на нармальнага заробку. Калі зараз прасру грошы - то ў мяне зусім нічога не застанецца на непрадбачаныя сітуацыі, а яны, як магчыма зразумець, не тое каб немагчымыя.

...ну вось сама сабе ўсё і растлумачыла, што я магу сказаць. Сядзі на дупе роўна.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

16

▼Скрытый текст⬍

16.
У пакоі я думала было зашмаргнуть цюль на акне, але ж ён быў амаль празрысты, і лепей не зрабілася. Я трохі папакутавала дый прымайстравала матрац з незанятага ложку. Высветлілася, што са зваротку ён у бурых плямах, але ж я занадта стамілася, каб уразіцца. Матрац не захіляў цалкам акно і мерыўся зваліцца на падлогу. Я ячшэ памяркавала і прыціснула яго ложкам. Ложак, пакуль я яго цягнула і варочала, брызгацеў і храпеў, як жывы, а потым выслізнуў у мяне з рук і цудам не пабіў шкло. У выніку ў гаротную маю спіну нібы ўтыкалі іголкі, але я засталася задаволеная. Хай з краёў падсвятляла, хай за матрацам і ложкам небяспечна патрэсквала фанерка – я не бачыла таго, што адбывалася знадворку, а тое, што знадворку – я спадзявалася – не бачыла мяне.
— Выдатна прыдумалі, — сказалі сіпата з шафы.
Я выпусціла чайнік і на каленях палезла пад свой ложак яго даставаць. Вада расплюхалася, я апусцілася акурат у лужыну, мае рваныя калготкі сталі мокрымі рванымі калготкамі.
— Вы не маглі б стукацца? – спытала я, стрымваючыся.
— Я ўжо тут быў, калі вы прыйшлі, — сказаў голас, — навальніца, вы разумееце.
— Разумею, — сказала я. – Я цяпер устану, я вас убачу? Мне ўвогуле можна на вас глядзець?
- А вы вучыцеся, - сказаў голас. - Увогуле не, не варта, але ж я ў шафе, вы мяне не ўбачыце. Я тутака, ведаеце, як раз пасля змены захрас, гэткая непрыемнасць. Добра, што праз вашую шафу маршрут будаваў. Вельмі зручна.
Я не стала адказваць і выйшла па ваду. Калі я вярнулася, у пакоі было ціха, і я паспадзявалася, што засталася адна, але ж на ўсялякі выпадак паставіла, не гледзючы, яшчэ адзін ккубак у шафу.
- Дзякуй, - ветліва сказалі адтуль. Я пашкадавала, што ў мяне няма больш локшыны – я не збіралася дзяліцца, голад, на які я амаль забылася з-за жаху, павяртаўся, але есці адной было неяк непряемна.
Я пачакала свае тры хвіліны над міскаю, пакуль мяне раздзіралі голад, прагнасць і няёмкасць, калі ў дзверы пастукалі.
- Упусціце, - сказалі з калідору, і адначасова з шафы: - Не раю.
- Чаму? - спытала я, чамусьці шэптам.
- А вы кагосьці чакаеце? - спыталі з шафы. - З вас вінны былі ўзяць подпіс за інструктаж. У навальніцу гастей не пускаюць.
- А вы тады што тут робіце? - спытала я.
- А вы ж мяне не пускалі, - сказаў голас. - Не блазнуйцеся, правілы не дарма пішуцца.
- Упусціце, - паўтарылі з калідору і зноў пастукалі. За вокнамі бліснула, грукнула ў шкло звонку, ложак задрыжэў і заныў спружынамі.
- А калі гэта нехта хаваецца ад навальніцы? - спытала я.
- Няхай у сябе хаваецца, - сказаў голас. - Кажу вам, не блазнуйцеся.
У дзверы замалацілі, ізноў папрасілі ўпусціь. Я паставіла міску з локшынай на тумбачцу і неўпэўненна паднялася.
- Я буду вымушаны паклікаць каменданта, - папярэдзілі з шафы.
- Ведаеце што, - сказала я, вар'яцеючы, - каго хочаце, таго і клічце. Вы тут не гаспадар, гэта мой пакой, каго хачу, таго пускаю. Панадзіліся тут шастаць і загадываць, - перад вачыма ў мяне стаяў той, з тэнтаклямі, якога выгналі ў гэты жах. Я натрывалася досыць і не збіралася...з мяне хапіла. Колькі ўжо можна было.
- У вас дзверы ніякія, - сказаў голас з шафы. - Як хтосьці нармальны хацеў бы ўвайсці, ён бы ўжо ўвайшоў.
- Хтосьці нармальны, - сказала я, - як раз пастукаўся бы. Гэта ненармальныя швэндаюцца па чужых шафах без попыту. Зараз, - крыкнула я, і ўзялася за ручку.
Дзверцы шафы грукнулі ў мяне за спіною. Я паспрабавала азірнуцца: адной рукоц ён схапіў мяне за плячо, другой заціснуў вочы. Далонь на маім твары была сухая і пахла пяском і цыгарэтным дымам. Я тузанулася, выдзіраючыся; пакой закруціўся, павярнуўся няслушным бокам; затанчылі навокал незнаёмыя сцены. Я закрычала і страціла раўнавагу, ніхто больш не трымаў мяне, я падала бясконца і звалілся плазам на спіну. Ад болю я змоўкла.
- Вельмі добра, - сказалі справа над маёй галавой і заакашялліся. - Выдатна. Нармальна, канешне, было ніяк.
- Увогуле, - сказала я, сядаючы і таксама адкашліваючыся, - гэта вы мяне сюды прыцягнулі. Я вас аб гэтым не прасіла.
Вакол усё было жахліва пыльнае, застаўненае кардоннымі скрынкамі, заваленае раздзмютымі пакункамі. Валячыся, я звярнула адну скрынку, яна трэснула на шве, і з яе мне на нагі пасыпаліся кнігі і настольная ляпма са згорнутым шнуром.
- Я вас нікуды не цягнуў, - сказаў голас, перасунуўшыся. - А, вось яно што.
Я пагледзела туды, адкуль яго пачула, але ж нічога не ўбачыла: агляд засланяла піраміла са скруткаў, перавязаных вяроўкай і абкладзенных матаннямі скотчу. Быццам бы недзе па-за пірамідай было акно: ярка свяціла памяранцавым ліхтарным святлом.
- Што там? - спытала я. - Дзе мы.
- Не мае значэння, - сказаў голас. - Я ведаю, як адсюль абірацца, нам абодвум заўтра на змену, я стаміўся і ў труне – выбачайце – бачыў гэтыя няспанні. Святлана, вы куды гэта збіраецеся?
- Да вас, - сказала я.
- Заставайцеся на месцы, - сказаў голас. - Я сам вас забяру. Только вочы заплюшчыце.
- А чаму, уласна? - спытала я, угледжваючыся ў пыльную пустэчу. - Вы ж кажаце, вам заўтра на змену. Чаму мне сёння нельга на вас глядзець?
Памяранцавае ліхтарнае святло міргнула, нібы нешта засланіла яго, ад вакон пачуўся пляскаючы гук. Я пачала разумець, што знаходжусь у кватэры, гаспадары якой пераязджаюць, таму і развал. Мае вочы пачалі прызвычайвацца да змроку, і я ўжо магла пабачыць голую лямпачку пад столлю, пляму на беліве, расколіну проста ў мяне над галавой і жмуты павуціння. Сцены губляліся недзе ў цемры, памяшканне здавалася велізарным, але ж тое, што я здолела ўгледзець выглядала кепска. Нядзіва, што жыхары с'язджаюць, дзіўна, як тут раней жылі ў гэткіх умовах.
- Ужо паверце, - сказаў голас, - ніяк, - я пачула, як ён прабіраецца да мяне, раз пораз стукаючыся аб нешта і палайваючыся.
Скрынка, якая стаяла на вяршыні найблізкай да мяне вежы, апынулася адчыненая: скотч, якім яе заматалі, разышоўся. У скрынке былі скруткі, бразнуўшыя, як я яе кранулася – а наўзверх іх ляжала фатаграфія ў гіпсавай рамцы. Я механічна ўзяла фота: у змроку амаль нічога было нябачна – нібыта двое людзей, нібыта яны адбымаюцца. Парачка, якая тут жыла? Я насілу магла ўявіць маладую пару, якая б жыла ў такім кашмары. Больш падобна было на кватэру вельмі самотнага і не вельмі патрабавальнага чалавека. Можа, падумала я, гэта дзеці таго, хто тут жыў?
- Святлана? - спытаў голас устрывожана. - Вы чаму не агукаецеся? Што адбылося?
- Нічога, - адказала я. - Вы стойце, я зараз сама падыйду, я хачу да акна.
- Да якога яшчэ... - пачаў голас. Я зрабіла крок і тут жа стукнулася мезенцам аб нешта металічнае. Стукнуўшыся, я зваліла нейкую доўгую цяжкую дрэнь – драбінкі? - і дрэнь з грукатам і ляскам абрынулася, развальваючы складзеныя штабелямі скрынкі і падымаючы новыя клубы пылу.
Некалькі імгненняў мы кашлялі і чхалі, нічога не кажучы.
- Ды курва, - сказаў нарэшце голас стомлена. - Святлана, сцішціся. Колькі можна ўжо. Ні да якога акна вам не трэба. Вам трэба выспацца і заутра на службу, засякаць разнарадкі. А мне трэба вырашаць, што я каму вінны, і ці дакладна вінны столькі, колькі з мяне пытаюць. Там, верагодна, ужо навальніца скончылася.
- Пачакайце, - сказала я. - У сэнсе вінны. Вы што, па загаду за мною шпіёніце?
- Не, - сказаў голас, - па душэўным паккліканні. Вы зараз сур'ёзна?
Я зрабіла крок у бок, і зноў спатыкнулася аб драбінкі. Драбінкі загрукаталі пагрозліва, проста перада мною склалася найбольш манументальная скрынкавая вежа, што засланяла ад мяне акно, і раптам усе заліла гідкае памяранцавае святло. Прастора страціла бясконцасць і пераўтварылася у звычайны невялічі, абшморганы і загрувашчаны пакой. Сцены зрабіліся блізкія, і здаваліся яшчэ бліжэйшымі з-за адсталых шпалер, па кутах ціснуліся цені. Я паспела прыкмеціць, як туды ж кінулася ледзь бачная фігура.
- Вы куды? - спытала я.
- Заплюшчыце вочы і адыйдзіце ад акна, - адгукнуўся голас з кута, і я зразумела, што мне не падалося. Святло міргнула. Нібы вецер варухнуў фіранкі: дзіўна, ніякіх фіранак я не заўважыла, акно было выродліва голае. І адразуж гэты пляскач – нібы малатком па мясе.
- Святлана, - пагукалі мяне. - Казана вам, не лезьце, - святло зноў знікла на імгненне, і нехта шапнуз з-за акна:
- Мяр-твя-чач-ка, - і зарагатаў дробава, па пацучынаму, і зноў вільготна пляснула звонку. - Дур-рніца, - шапнула мне на вуха, па шыі шмаранула. Я тузанулася ад агіды, закруцілася, адмахваючыся, спатыкнулася аб скрынку, губляючы фатаграфію, якую, як высветлілася, так і трымала ў руцэ.
Прастора перада мною пашырылася, і я зразумела, што лячу проста у расчыненая акно; і навошта яго было адчыняць, той што, што горача. Я выкруцілася, хапаючыся за чортаву фіранку, гідкая, слізкая ануча, бесцань. Дурная я, дурная, мяркавала, ён убачыць, зразумее, што я гатовая мірыцца. Ну, убачыў, чаго ўжо; левая нага заслізгала, я амаль ужо аднавіла раўнавагу, але ж у апошні момант мяне штурханула пад калені, і...
Вось, падумала я, вочь чаму я адразу не зразумела – не той кут. Не пазнала. Скрынкі гэтыя, бруд – і кут зроку. Дый проста кут. Вось ён, мой родны. Перад вачыма у мяне былі расколіны, бягучыя па беліве, а адразу ж над імі – павуцінне чорнымі кудламі. Бачна было дрэнна, але ўжо я ведала, што яны там – паспела нагледзецца. І палоса пылу яшчэ, далей, за шафу, і крыльца ад здохлай, зжэртай мухі захрасла ў павуцінні, а павука ўжо даўно няма. Звычайна я была ў гэтым куце, пасля таго, як. У пакой рэдка абіралася, хіба што фіранкі павесіць. Тутака я яго сустракала, тутака, у пыхожай, пакой не бачны цалкам, і ўжо канешне не бачныя вокны, не хачу я на іх глядзець, я нават калі вешала, адварочвалася. Тутака я яго сустракала, выпраўляла – куды б ён не ішоў: як твой дзень, хаця б гарбаты мне справіў, чаму ты ізноў зняў...
- А я ж казаў, - сказалі з пакою. - Не, абавязкова ж патрэбна было. Ну вось што за людзі.
- Здайся, - сказала я, не пазнаваючы ўласны голас. - Ану, здайся.
Ён выйшаў з ценю. І зразумела, вось чаму ён раней мне не здаўся, баяўся, гніда, што я яго пазнаю. Адзін з яго мярзотных сябрукоў, тых, якія з'явіліся пасля, якія гэтак і шнарылі па кватэры, і не было ад іх спакою ні ўдзень ні ўначы. Сяджу я ў сваім куце, ці адважуся і зайду ў спальню – вокны голыя, навошта мне туды ісці – гладжу яго па галаве, а гэтым хаця б што, шморгаюцца, тапацяць, балбочуць. Гэты хаця б вітацца потым пачаў. Спачатку, зразумела, рабіў погляд, як усе яны рабілі, што мяне тут быццам бы няма, але ж трапіў пад гарачую руку, хутка зразумеў, хто ў хаце гаспадарыць, а хто так, міма ішоў.
- Ну, - сказаў ён, - вы ўжо зразумелі, здаецца: тут амаль як у вашай шафе. Маршрут зручна будуецца. Хаця, не крыўдуйцеся, Свтялана, але ж мне гэты маршрут ужо вось дзе, - і ён паказаў, дзе, чыркнуўшы далонню па горле. - Як не змена, то сюды, у Святланы новыя жыхары, а абыходны сам сябе не запоўніць.
- Якія яшчэ жыхары, - спытала я, і зноў сябе не пазнала. Пальцамі, кіпцюрамі, я ўчапілася сябе ў галаву і разгойдвалася, седзячы на падлозе. Галава мая задралася так, што адзіным вокам я бачыла адразу і пыл за шафай, і павуцінне пад столлю, і развал у пакоі, і яго насупраць, у гідкім святле з голага акна.
- Звычайныя, - сказаў ён. - Чалавек пятнадцать жыхароў на маёй памяці. Вы, канешне, нічога не памятаеце, і я ад вас гэтага не чакаю, і гэта ўвогуле не важна. Вылазьце, Святлана, пойдзем. Хутка развіднее, ізноў захраснеце ж.
Як я толькі не выварочвалася, але ж галаву мне задрала, а костачка ў шыі хруснула і ніяк не хацела трапіць на месца: як я не намагалася, я не здолела яго добра разгледзець. Адзінае, што я прыкмячала, варочаючыся – ветлівая усмешка чалавека, які ні на водны грам не пачуваецца вінаватым. Я прымерылася да ценяў і павуціння, здагадаўшыся, нарэшце, як, і пацягнулася да яго горла.
- Пачынаецца, - сказаў ён, строс з пляча тубус – заўсёды ён з ім цёгаўся – а з тубусу чэрпануў прыгаршчу буйнага пяску і шпурнуў мне ў вочы.
І ўсё скончылася.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра нарэшце ўсё зразумела

Час ад часу я намагаюся зачыніць гештальты, незачыненыя ў юнацтве - час ад часу гэта датычыцца нейкіх кніг, фільмаў і мангі, пра якія я ўпэўнена хлусіла, што так, зразумела чытала/глядзела - але ж анічога падобнага, бо, курва, на які чорт мне гэта было рабіць, яны ўсе аднолькавыя, а сюжэтаў нарэшце дзве штукі ў свеце.
Як магчыма здагадацца, у юнацтве я была не вельмі прыемны суразмоўнік.
Дык вось, час ішоў, гештальты ябалі мне галаву, як яны, уласна, звычайна і робяць, таму вось, напрыклад, я ўжо два месяцы як ведаю, што меўна ўвазе мой апошні хлопец, калі казаў пра лямпачкі з бабамі ў трыгане.
Выдатныя лямпачкі, і малёўка таксама выдатная, між іншым.

Гэта ўсё быў пралог, уласна гішторыя: я адначасова чытаю бастарда пра Дарка Шнайдэра ды Няёмкае мінулае пра як мы трапілі ў гэткую сраку, і ўсё мацнее асэнсоўваю, што апынулася ў сраным гераічным фэнтэзі.

Курва маці.

Са смешнага: даволі смешна чытаць, як Эпле піша пра неабходнасць асэнсоўвання і прыняцця савецкай эпохі, і што вось, маўляў, час прыйшоў - што мне застаецца сказаць, час сапраўды прыйшоў, як здолелі - гэтак асэнсавалі. Не меней смешна - трэба было б страшна, але ж гэта занадта недарэчна, няма моцу палохацца - як жывучыя у Расеі ў тым ліку анончыкі распавядаюць, як дзяржаўная прапаганда лайно і не працуе. Гы.
Пачвара з лайна і палак, стапашчная і лаяй падымаецца ўсё вышэй. Яна ўсратая, яна ганебная, ад яе проста на вачах адвалтваюцца шматы і ябошаць па галовах тых дурней, якія яе заклікалі, але ж як яна нават здохне - пізда як ляснецца. Старая магія працуе дрэнна - яна заўсёды працуе дрэнна.

Каб некалькі разбавіць пафас: старэйшая котка спала сёння у начы на сваім месцы - то бок на мне - і нават праспявала мне песеньку. Кот-альфа-кошык паводзіў сябе як добры кошык і таксама спаў побач, а я ляжала і сна не было ў маіх вачах, бо я чакала, як яны паб'юцца у мяне на галаве.
Пранесла.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

17.

▼Скрытый текст⬍

17.
Мне б варта адразу зразумець, што ўсё ў маім жыцці няслушна,  не так, як мае быць.
Я, аднак, николі не была кемлівая. Напрыклад, мне невяома колькі часу спатрабавалася, каб зразумець, што плашчы з каптурамі носяць толькі ў статыстыцы, і яшчэ тры тыдні – каб адважыцца спытаць аб гэтым на палільні.
- І сапраўды, - сказаў пульхны і лагодны Вальдэмар. - Ніколі пра гэта не думаў. Верагодна, ваш кираўнік – традыцыяналіст.
- Мудак іхні кіраўнік, - сказаў сіпаты хлопец з кашмараў, як часта з'яўляўся ў палільні наўмыснай, але ж дагэтуль не назваўся.
Калі падумаць, я яму верагодна падавалася незразумелай цёткай са статастыкі, і не спамяну, каб казала яму сваё імя. Колькасць незразумелых асоб, якія круціліся ля наўмыснай, уражала, я тады адносіла гэта на рахунак адменнай душэўнай шырыні аддзелу. Я, напрыклад, нават не паліла, але ж намагалася хоць як уліцца ў калектыў – дый мяне і не гналі.
- Быццам наш лепей, - сказала брыватая дзяўчынка, якую, як я зведала, клікалі Ангус, і якая шэсцьсот гадоў таму атруціла ўласнага мужа – і ўсю яго радню – на ўласным вяселлі. Ангус заўсёды енчыла, што ёй ізноў паставілі двое сутак запар, і што так не робіцца, і што забярыце хтосьці, вось у Лінды, напрыклад, лезе ў расклад, чаго яна не хоча. Таму што, звыкла адказвала Лінда Аверман, расціраючы далонямі сінякі пад вачыма, і ўсе смяяліся. Я таксама пасмейвалася, не разумеючы і адчуваючы няёмкасць. Пра Лінду я нічога дасканала не ведала, апроч імя і прыхільнасці да штановых строяў, падобных да вайсковай формы.
Жаданне знайсці спачуванне хоць у кагосьці захапіла мяне. Дзеля гэтага я гатовая была трываць кпіны, грубіянства, нават шчырыя здзекаванні: адзін з першых маіх успамінаў пра гэтае месца – Ангус, якая за руку цягне мяне праз туман. Не хачу, не буду, па якім праве, лямантую я, а Ангус гаворыць пра хочаш, не хочаш, а служба службай.
Потым, як выявілася, што яна мае раду, я спытала, з якой нагоды гэткая заклапочаннасць. У рэшце рэшт мы адно аднаго зусім не ведалі. Ну як, адказаў мене заўжды дабратворны Вальдэмар, калі не мы, то хто. Крумкач крумкачу. Ну, вы ведаеце. Я не ведала, але ж заківала паспешліва, тым больш што жахлівы як чорт Эрык Транаўскас завідннеў у Вальдэмара за плячыма – і наколькі Вальдэмар нязменна быў са мною ласкавы і дабразычлівы, настолькі ж нашы адносіны з выродлівым яго сябрам не заладзіліся адпачатку.
Зрэшты, не маю паняцця, ці адпачатку. Я ж кажу – першы ўспамін, але ж штосьці было да таго. Мне растлумачылі, што гэта ва ўсіх так. Нешта памятаеш, нешта не – а тыя вось, што ў катлах, яны зусім нічога не памятаюць, па правілах.
Я згаджалася, што правілы – гэта важна, і што без парадку нікуды, і што падлік вінны быць, і з астатнім згаджалася таксама, толькі б мяне не чапалі. Мне ўсё здавалася, што гэтак нават лепей, што я не памятаю. Нешта гэткае са мною адбылося – канешне, адбылося, чаму б не адбыцца. Калі б яно не адбылося – што б я тут рабіла. Ва ўсіх тут нешта гэткае было, чаго ўжо цяпер.
Было дый было.
То вось пра каптуры: колькі ў нашым аддзеле насілі плашчы з каптурамі. Плашчы былі цяжкія, блыталіся ў нагах, каптуры раз пораз з'язджалі на вочы. З-за гэтага супрацоўнікі сутыкаліся сослепу, гублялі дакументы, сварыліся з абы якой нагоды. Аднойчы камусьці разбілі нос, іншы раз нечый плашч зажавала станком, які друкаваў разнарадкі. Па-першае, пакуль не даслалі замену, у астатніх дадалося працы, таму што, як высветлілася, ён адзін умеў запраўляць у станку чарнілы, па-другое, усе надрукаваныя разнарадкі атрымаліся непрыдатныя з-за плямаў. Да нас прыйшлі сварыцца ўсе, нават апатычная звычайна ненаўмысная. Шчыра кажучы, апошнім часам апатычнасць яны крыху страцілі, таму што завал адбываўся ва ўсіх запар. Вы не ўяўляеце, маўлялі на палільні, якімі мудрагелістымі спосабамі толькі не – і, галоўнае: а хто іх павінны забіраць? Ненаўмысную ліхаманіла. Што да наўмыснай, тыя наогул хадзілі чорныя ад стомы.
Пасля скандалу з'явіліся з унутраняга падпарадкавання, потым ненаўмысная і наўмысная пабіліся – і ўсё гэта проста пасярод офісу, дакументы нам сапсавалі. Потым вонкавае падпарадкаванне на час няспраўнасці супрацоўніка з чарніламі выдалі нам заместа станка ручкі, а каб іх запраўляць давялі да нас план па дабраахвотнай бязвыплатнай здачы крыві – у каго яна была. Была не ва ўсіх, і тыя, у каго была, пачалі абурацца. Потым высветлілася, што за дабраахвотную бязвыплатную здачу належыць прэмія. Тут заенчылі тыя,  у каго крыві не было, што гэта дыскрымінацыя і карупцыя, перавышаючыя аб'ёмы, згаданыя ў нарматыўных дакументах.
Ад карптуроў былі адны непремнасці. Навошта нас прымушалі іх насіць – ладу не дабяру, адны пакуты. Казалі, што ў гэтым і сэнс, у пакутах: усё ж такі не на курорце. У нас, маўляў, у статыстыцы рабіць няма чаго – пагледзела б я на гэтых баўбатуноў у час здачы штотыднёвых справаздач, як бы яны далі рады гэтаму няма чаму. У мяне, напрыклад, не атрымоўвалася.
Аднойчы нехта напісаў скаргу на каптуры, але ж сакратар не стаў нічога адсылаць. Сказаў, што першае, у яго вачэй увогуле няма, і нічога, другое, факс зламаўся, а трэцяе, адказу чакаць на працягу дзесяці працоўных дзён, і калі нехта будзе абурацца, то не факт, што ён тут гэтак доўга затрымаецца. Паперу ён дарма марнаваць не будзе.
У мяне да каптура быў асабісты рахунак. Апроч усяго, аб чым я казала, ён кожны раз падаў мне на вочы, як я выходзіла на заходнія ўсходы ці хаця б глядзела ў бок архіву. Супрацоўнікі хутка гэта прыкмецілі і зразумела пачалі мяне адпраўляць у архіў як мага часцей. Прымалі стаўкі, урэжуся я ў сцяну ці павалюся з лесвіцы гэтым разам.
Я выгляду не падавала, як злавалася, толькі аднойчы паклікала найбольш надакучлівага і вытлумачыла яму, што мне непрыемна. Спачатку ён раскрычаўся і не стаў слухаць. Я не памятаю, што яму казала, але ж здаецца нечым праняла, бо пасля нашай гутаркі здзеквацца з мяне сталі не больш, чым з астатніх. Супрацоўніка гэтага я між іншам больш не бачыла, неяк ён мяне пазбягаў, магчыма сапраўды нешта зразумеў.
Дні мае праходзілі сумятліва і адначасова каламутна – быццам праз бруднае шкло. Нібы маячыла нешта побач, чаго я ніяк не магла ўгледзець. Уначы спала я дрэнна, неспакойна, снілася мне гідкая мітульга, і было цягнучае пачуццё, нібы я нечага чакаю, што не адбываецца. Часам мне здаваўся зялёны калідор, і ў канцы яго паміргвала пакутліва цьмяная лямпа ў авальным плафоне, на якім быццам было нешта напісанае: выйсце, ці, магчыма, наадварот, уваход – але ж угледзецца не атрымоўвалася. Пасля гэткіх сноў я прачыналася наскрозь хворая.
У адну з гэткіх начэй зайшла навальніца.
Навальніц страшыліся ўсе. Сярод паперак, якія давалі на подпіс навічкам, была інструкцыя на выпадак навальніцы, але ж яна ў мяне некуда падзелася.
Прагнозы даваліся загадзя, але хібныя. Незразумела было, ці то ў надворнікаў праца такая – хлусіць напрапалую, ці то таксама некага станок зацягнуў. Усе карысталіся уласнымі прыкметамі – сакратар, напрыклад, казаў, што ў яго да навальніцы косткі ломіць, але гэта таксама было недакладна. Тут ўжо паспеў схавацца, ці не.
Я паспела, і нават замацавала матрац на акне, таму спала добра – нават дзіўна, як добра мне спалося пад гром і крыкі. Сон мой быў непрыемны, але моцны. Ва сне я ізноў трапіла ў зялёны калідор, спярэшчаны белымі, рассохлымі і рыплівымі дзвярыма. У чарзе шапталіся, узляталі і ападалі галасы, звыкла нехта пачаў пра колькі можна, але на яго той жа час шыкнулі, маўляў, цішэй, не замінай, ад шуму хутчэў не будзе. Моцна пахла адсырэлым клееным пілаваннем і слаба – гніючым лінолеумам і цвіллю.
З-пад дзвярэй цягнула скразняком па басых нагах -  туфлі з папяровый падэшвай даўно спарахнелі, і прадзіравіўся шчыльны, зімовы ўбор, у які мяне прыбралі. Ад холаду нылі швы пад ключыцамі, і той, доўгі, што цягнуўся ўніз, ад ярэмнай ямкі – навошта толькі было рэзаць і глядзець, калі самага галоўнага не знайшлі. Залішнняя турбота. Усе навокал былі ў прыкладна такім жа становішчы. Час ад часу нехта пачынаў кашляць. Шамацелі пакункі, якія чакаючыя сціскалі ў руках – тыя, што разумнейшыя. У мяне таксама быў пакунак, і я турбавалася, каб ён не парваўся і не спэцкаў падлогу. Употай усе касіліся па баках, пазіраючы, якія ў каго тэчкі. Мая тэчачка была зусім рэдзенькая, але я спадзявалася, што яе хопіць. На апошні выпадак заставаўся пакунак, у рэшце рэшт, як сабе збірала. Нават дзіўна, што яго не хапіліся. З іншага боку, не трэба яму было мяне чапаць, я ж адразу папярэдзіла, яшчэ пасля першага разу. Дажартаваўся, чаго ўжо.
Чарга амаль не рухалася, я прыснула ў сне, мне нават пачало нешта бачыцца. Нібы нехта клікаў мяне, нехта мяне шукаў, але ж я не паспела высветліць, хто, бо дзверы перада мною адчыніліся, і мяне, нарэшце, запрасілі.
Слухаю вас уважліва, сказалі мне, і я, збаяўшыся, працягнула тэчку. Мэта звароту, спыталі мяне, гартаючы маю гаротную тэчачку: пратакол, пара фота, шматок тканіны. Каб ён фіранкі павесіў, спяшаючыся і запінаючыся сказала я, а я каб больш не вешала. І я не самагубка. Выдатна, сказалі мне, а натальная карта дзе? А што, ці там няма, спытала я, жаласліва ўсміхаючыся. Зразумела, яе там не было, скуль бы ей узяцца. Не, сказалі мне, нічога нямае, мяр-твя-чач-ка, ну а як ты хацела, так справы не робяцца. Табе казалі, што сама прасіць будзеш. Вось, ачуняла я, гэта вам, за клопат. Той, у пакунку, завыў праз кляп і заторгаўся паламаным целам, але я піхнула пакет, намагаючыся зрабіць гэта непрыкметна; вось, бярыце. Ну што вы, што вы, сказалі мне, не варта было. Вы ж разумееце, што такія справы разглядаюцца толькі ў вочным парадку. Самі разумееце, фіранкі. Давайце вось што зробім: нешта ж яшчэ ёсць? Вось мы пакуль, у якасці папярэдняй працэдуры, каб разлічыцца, а потым ужо як мае быць і кошт па таксе. Згодныя?
Згодныя? Святлана?
- Святлана, - раўнуў мне Вальдэмар у самае вуха, трасучы за плечы.
- На што? - спытала я і тут жа зажмурылася – слабае дзённае святло асляпіла мяне. - Я што, праспала?
- Усе праспалі, - сказаў Вальдэмар. - Вы хоць на месцы, а тое, - і махнуў рукою, паказваючы, што спазненне на працу – гэта не тое, аб чым варта турбавацца.
Я не стала пытацца, што ён робіць у маім пакоі, таму што разумела – мне не адкажуць. Удакладніла толькі, ці магу я папіць гарбаты – і гарбату мне дазволілі. Пасля сна мяне падкалочвала, быццам я сапраўды адседзела чаргу ў халодным склепе. Дзіўна, навошта было гарлапаніць і мяне тузаць, калі надалей Вальдэмар не планаваў мяне падганяць. У мяне склалося адчуванне, што ён і сам здзівіўся, нібы разлічваў абудзіць не мяне, а некага яшчэ. Сыходзіць ён відавочна не збіраўся, так што я ўціхамірылася, заглынула салодкую гарбату, усунула ногі ў добра аплаўленыя пластыкавыя тэпці, а рукі – у рукавы курткі, і фактычна пад канвоем адправілася на працу. Я б можа і хацела нешта сказаць, але ж нават такой дурніцы зрабілася ўжо ўсё зразумела пра мясцовую іерархію і няроўнасць паміж аддзеламі. Калі па тваю душачку прыйшлі з наўмыснай – да гэтага належала ставіцца па-філасофску. Затое, мы маглі адрываца на дастаўцы.
У ліфце толькі размоў было, што пра мінулую ноч. Навальніцай панесла больш, чым звычайна, казалі, што знікалі нават з зачыненых пакояў, раз-пораз успылвалі знаёмыя мне імёны. З ветлівасці я запыталась аб знаёмых: з маего аддзелу зніклі толькі двое, а вось у кашмарах, казалі, знесла палову офісу, і зараз ім прыходзілася пераязжаць. Успомнілі Ангус. Я перапытала Вальдэмара – яна апынулася амаль цэлая, адкараскалася лёгкім спалохам і парай пераломаў. Эрыку Транаўскасу і Ліндзе Аверман давялося горш, таму што яны былі як раз побач з кашмарамі, калі ляснула. Назвалі яшчэ імёны, але гэтых я амаль не ведала. У самога Вальдэмара была счэсана скула: заўважыўшы, что я гляджу, ён растлумачыў:
- Аб сцяну, - але ж падрабязнасцей дадаваць не стаў, а я не стала пытацца.
Замест прыстойнай спагады я адчувала помстлівую радасць, імкнулася яе прыхаваць і таму маўчала. Разумееце, паміж паверхамі, пакуль мяне штурхалі і ўціскалі ў сцены ліфту, памяць мая гаротная, бітая – вярнулася.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра ну ёбана

Я правяла некаторы рытуал і, здаецца, прыцягнула дадому мярцвяка.
Не тое, каб я яго заклікала, і не тое, каб ён быў мне на штосьці патрэбны - не кажучы ўжо пра недаспадобы. Лежачы ўчора ўначы і разважаючы, як ад яго пазбавіцца, я ўспамінала ўсе гэтыя цудоўныя гішторыі, маўляў, да цябе прыходзіць мярцвяк і папярэджвае цябе аб нечым непрыемным. Ніколі гэта не падавался мне добрай ідэяй: першае, складана ўявіць сябе нешта непрыемней, другое - не тое каб яно выглядала надзейная крыніцай інфармацыі.
Я да таго што магчыма ён з лепшых пачуццёў прыцягнуўся і сёння ўжо - дай божухна - зваліў, але ж, чувак, нічога мне ад цябе не патрэбна, да сябе я нікога не заклікала, хадзі, куды ішоў.
Смешная частка, што мярцвяк відавочна прыцягнуўся ад пахавання, якое было зусім не часткай уласна рытуялу, а проста трапілася па дарозе, і што мне, жаль ушанаваць.

Дрэнная частка гішторыі, што звычайнае мае месца моцу больш такім ніхуішча не з'яўляецца, і лепей мне туды больш не цягацца, можа толькі пашкандыбаць, але ніяк не па справах - а ўважаючы на мярцвяка нахуй тыя шкандыбоўкі.

Отредактировано (2023-02-21 02:25:00)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Ого.
А как это выражается? А коты как реагируют?

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Ну як, як нябожчык: пахне, шапаціць, адчуваецца ў памяшканні)
Каты ніяк, гэта быў дабразылчівы мярцвяк, але ж трэба адзначыць, што дзень Сеня быў гэткі піздзень, што я адчулася крыху жонкай гг могілкаў дамашніх жывёл - і з тым жа прыкладна поспехам і гэтак прыкладна асэнсована мяне здаецца папярэджвалі.
Адно, нікога закопваць не стала, а мо і варта было.

Отредактировано (2023-02-21 21:58:15)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

18.

▼Скрытый текст⬍

18.
У аддзеле толькі і гутаркі былі, што пра навальніцу. Маўляў, гэткіх навальніц не было ўжо сто год – старажылы запярэчылі, што нічога падобнага, і што нам, навікам, хопіць херню несці.
Змена наогул не задалася. Зніклі, напрыклад, абодва друкары, і станкі раз-пораз завісалі і плявалі чарніламі, а са звычайнага, невывучанага персаналу, выйшлі ўсе, нават тыя, якія мелі магчымасць адседзецца, таму ў офісе зрабілася шматлюдна і няслушна. Мы праваждаліся ўвесь дзень, хапаючыся то за адно, то за другое, і ніхто не скончыў ніводнай справы; і ўсё гэта пад плёткі.
Чулі, пачынаў адзін, што цяпер? Што, што, пыталіся. Цяпер, кажуць, у падпярдоляў усе з тэнтаклямі, бо ў іхняга галоўнага пасля навальніцы адраслі тэнтаклі, і нават ёсць рынак падпольных. А ведаеце, казаў іншы, што зннайшлі – і клікаў імя таго супрацоўніка, з якім мы надоечы пасварыліся. Ну, ну, пад'южвалі – і тутака ж нам вывальвалі найжахлівейшую байку. Маўляў, пасля навальніцы нехта з суседзяў занепакоіўся, і дзверы ў яго кватэру ўзламалі, а там – уууу, таўстамордзіна, сказала на гэта з прыкрасцю супрацоўніца, якая працавала побач са мною, кватэээру яму, цібач, выкрылі. Паматаўся бы з маё па кутах.
Згадванне кутоў было мне непрыемнае. Я адышла ў бок і адразу ж трапіла на трэцяга баўбатуна, які, захлынаючыся, распавядаў, як учора апынуўся ў самых кашмараў, і як там ляснула, і што наўмысную туды не проста занесла, а што яны махаліся з кімсьці. З чаго гэта ты ўзяў, з сумненнем спыталі яго, наўмысная, яны, канешне, тыя яшчэ, іх хлебам не кармі, а ўсё ж такі. Ды холадна было, абураўся апавядальнік, што я дурны, не разбяру, калі наўмысная працуе. Заўсёды, вырадкі, усё вымаразяць; холадна, сказала столь голасам сакратара, учора было таму, што навальніца з градам, а вы б працавалі, сукіны дзеці, інакш на ўсіх дакладныя на стале ў галоўнага ляжаць будуць. Усе адразу ж кінуліся ўроссып, але размовы не сціхлі.
То тут то там я чула знаёмыя словы – стары архіў. Стары архіў тое, стары архіў сёе. Нехта нават сказаў, маўляў, вось таму наўмысная і – а яму адразу ж запярэчылі, маўляў, ды не можа быць, наўмысная і самі таксама.
- А што гэта ўвогуле? - спытала я, падсунуўшыся бліжэй і затуляючыся пачкам дакументаў для маскавання. Дакументы апынуліся недатаванымі аплатнымі даручэннямі: у іх адмячаліся гэткія, напрыклад, рэчы, як гірлянда з шароў кукуруза, прымяркаваная да святкавання. Асобным пунктам паказана было, што тронкі ад рыдлевак для кукуразаў у пакупніка свае.
Ад майго пытання асалапелі, і, асалапеўшы, прынялі кукурузныя аплаткі і прымацавалі іх механічна на верх вежы з непатрэбных папер.
- Што гэта што? - спыталі мяне, нарэшце, і сыкнулі з-за пляча: - Ды хто наогуле аб гэткім пытаецца!
Я хацела сказаць, што бывала ў гэтым самым старым архіве, і хоць забі не разумею, скуль гэткая таямнічасць, проста пусты калідор, але ж прагуў звон на абед, і ўсе пачалі разбрыдацца, распаўзацца, з сыканнем уцягвацца ў сцены і праціскаца ў шчыліны ў падлозе. Мне таксама варта было паспяшацца. Шалёная злосць і крыўда, пасунутыя дурной працай, павярталіся і патрабавалі дзеянняў.

Офіс унутраных падпарадкаванняў знайшоўся за тры кварталы ад статыстыкі. Мне кроў з носу патрэбна было паспець за перапынак, таму я задыхалася і збіла ногі.
Ліфт не працаваў. Давялося падымацца па ўсходах: усходы былі раскошныя, мармуровыя. Яны ўзносіліся з цэнтру хола і драбніліся напалам; ураджанне сапсавала забраная плексігласам будка ў іх падножжа.Праз мутны пластык бычны былі панэлі з лямпачкамі і датчыкамі, шчыт з ключамі, сэйф, на якім стаяла пабачыўшая жыцце мікрахвалёўка, і стул для дзяжурнага, які ўсю гэтую раскошнасць павінны быў ахоўваць. Самога дзяжурнага на месцы не апынулася. Я падумала пра нідзе няма парадку і пацягнулася наверх: калі верыць паказальнікам, мне было на дзевяты.
Канешне, паказальнік схлусіў: натуральна ўсе намяры ў будынку пачыналіся з дзевяткі, і мне давялося зашмат пабегаць, каб гэта высветліць. Час мой сыходзіў. Я амаль вырашыла вяртацца ні з чым, калі выпадкова натыкнулася на патрэбныя дэверы.
На таблічцы з назвай аддзела нехта напісаў усё той жа жарт пра падпардоляў і намаляваў схематычна мужчынскі полавы орган, які тырчэў з чалавечай галавы. Паскудства было бляклае, зацертае, здаецца, ад яго намагаліся пазбавіцца, але не мелі поспеху. Проста пад малюнкам апынулася кнопка званка, прапаленая цыгарэтай, але я пагрэбавала яе кранацца і пастукала.
- Уваходзьце, - сказалі мне.
Дзверы не паддаваліся. Я абадрала рукі, пакуль піхала іх, але ўсё роўна ледзь прыадчыніла. Мне давялося ўцягваць жывот, каб пралезці. Плашч, вядома, збіўся, пакуль я працісквалася, і пакуль я яго выцягвала, каптур зваліўся і схаваў мне твар па самы падбародак. Я крочыла да стала, арыентуючыся на пах разагрэтай тушанай капусты.
- Зачыняць хто будзе? - спыталі мяне. Мне зрабілася горача ад сораму, я вярнулася ды засунула дзверы на месца. Назад яны ішлі лепш, і я зразумела, чаму: уся падлога перада мною была пазасцілана млявымі ружовымі тэнтаклямі. Час ад часу па іх ішла рабізна, яны паторгваліся, нібы ад свербу, прыўздымаліся і ападалі, чмякаючы прысоскамі. Лінолеум у разрывах паміж тэнтаклямі быў з'едзены цьмянымі плямамі. На швах ён разышоўся, з-пад яго быў бачны шэры, крышашчыся бетон.
Я ўзгадала плёткі, якія чула сёння ў аддзеле.
- Слухаю вас, - сказалі мне раздражнёна. - Што адбылося, аб чым вы б хацелі распавесці?
- Я, - сказала я, - хацела б паведаміць аб парушэнні.
- А інакш навошта вы б сюды прыйшлі, - сказаў голас пагардліва, - Давайце ўжо, паведамляйце. Маглі б як нармальныя людзі, напісаць ананімна ў прыёмным, ці печцы расказаць, дык не, трэба ў абед цёгацца, - тэнтаклі заторгаліся, як хвасты абазлёных котак. Я прасачыла іх позіркам і ўбачыла, што яны збіраюцца пад сталом. Два атожылкі сканчаліся пажаванымі чаравікамі: чорна-белы лак, вузкія насы.
- У дачыненні да мяне, - сказала я, робячы крок ад тэнтакляў, - не было здзейснена аніякіх грубых правапарушальных дзеянняў.
Я смоўкла, хапаючы ротам паветра. Пачакайце, хацела я сказць пачакайце. Што за бягзлуздзіца?
- Мяне, - паспрабавала я яшчэ раз, - паводле формы сто пяць пэ з удакладненнем у восьмым пункце ад пятага лютага цякучага году...
Адна тэнтакля з чмяканнем адарвалася ад падлогі ў кроке ад мяне, узнялася і пляснула мяне па назе. Я здрыганулася і асяклася.
- Імя, - спытаў голас з тэнтаклі. Ад стала прастукала клавіятура.
- Святлана, - сказала я. - Ведаеце, у мяне таксама абед, і калі магчыма, - калі магчыма, хацела сказаць я, дазвольце мне растлумачыць, у мяне не артымоўваецца, што за нісянеціцу я нясу.
- Магчыма, - сказала тэнтакля, разгойдваючыся як кобра. - Датысмерцінараджэння поўнасцю?
- У сэнсе, - спытала я.
- Якіх дзеянняў? - на канцы тэнтаклі ўспушыўся нарыў, лопнуў і апынуўся вокам. Раёк быў пранізліва жоўты, а зрэнка – простакутная, як у казла. - Якіх гэта дзеянняў? - паўтарыла вока, міргаючы ў такт словам і спрабуючы зазірнуць мне пад каптур. - Адкажыце мне лепей, ці мы раней сутракаліся? - вядома, да таго часу я пазнала і голас, і чаравікі, хоць і бачыла іх апошнім разам на нагах, а не вось так вось. Незразумела было, як ён ацалеў пасля навальніцы, але для такіх, магчыма, навальніцы было недастаткова.
- Ніякіх, - сказала я, пачынаючы звярэць ад хамстава, але ж і ўзрадаваўшыся, што хоць штосьці магу сказаць зразумела. - Я сюды, між іншым, не прасілася. І, між іншым, на тых працоўных месяцах, дзе праца не можа быць спыненая паводле спецыфікі, заміж абедняга перапынку пакладзены перапынак на адпачынак і прыём ёжы, не рэгламентаваны па часу, то бок, вы абавязаны мяне прыняць, - я зміргнула слёзы і сцяла зубы, каб не агучыць статут цалкам. Перад вачыма разгортваліся табліцы і спіскі, я махнула рукой, спрабуючы іх адагнаць і засяродзіцца на тым, за чым прыйшла
- Вось яно што, - сказала вока, - вось яно як. Ды тут у нас, я пабачу, безадказнасць у поўны рост. Мо нават сабатаж. Мо нават незадаволенасць. Швэндаюцца тут, на пытанні не адказваюць, а некаторыя пры выкананні, а яны не адказваюць, а зараз вось, адцягваюць.
Яшчэ адна тэнтакля абвілася вакол маіх шчыкалатак і пацягнула мяне да стала. Мне не падабалася, куды ідзе размова, апроч гэтага я зразумела, што нічога акрамя параграфаў ды раздзелаў агучыць не магу.
- Слухайце, - сказала я, - мне вельмі шкада, што з вамі так атрымалася, калі гэта з вамі атрымалася, але я нічога такога не мела на ўвазе. Я зараз на агульных падставах прыйшла данесці, - я ізноў ледзь не пачала пералічаць пункты і падзелы, але здолела спыніцца. Да мяне ўжо дайшло, што ідэя апынулася правальная, і я нават сцяміла, чаму і хто вінаваты. Ад бездапаможнай злосці ў мяне задрыжэлі рукі.
- На агульных падставах? - сказала вока, успушваючыся і наліваючыся крывёю. - На агульных? Ну, калі на агульных.
Я загарлапаніла і закруцілася, імкнучыся хоць рукі падставіць, каб не пабіць галаву аб падлогу, але кідаць мяне ніхто не збіраўся, наадварот – мяне ўскінулі пад самую столь. Я павісла дагары нагамі. Перад вачыма ў мяне апынулася аконная выйма, закладзеная бетоннымі блокамі. Здзівіцца я не паспела – тэнтакля з вокам паднялася да майго твару.
- Так, так, так, - сказала яна, - я ведаў. Канешне, гэта вы. Як чакалася, адны непрыемнасці. Ну нічога, зараз ухілім. Так аб чым вы хацелі распавесці?
Ад падлогі адарваўся яшчэ адзін атожылак і таксама падняўся да майго твару. Амаль далікатна паглядзіўшы мяне па шчацэ, ён раздрабіўся на мноства танюткіх вусікаў. Я узгадала малюнак пры ўваходзе і заматала галавой.
- Ану, - крыкнула мне вока, - вы самі звярнуліся ў наш аддзел, мы абавязаны гарантаваць празрыстасць у адносінах, - вусікі, якія тыркаліся мне у твар, слізганулі ў ноздры. Я ледзь паспела зажмурыцца. - Дык што вы там хацелі?
- Разумееце, - сказала я, намагаючыся адначасова размаўляць і дыхаць ротам, - я проста хацела, каб больш не вешаць фіранкі. Аднойчы іх павесіць – і ўсё, - вусік усвідраваўся мне ў правае вуха. Я крыкнула, чакаючы болю, але нічога не адчула. Было непрыемна, як калі ў вуха трапляе вада.
- Мяр-твя-чач-ка, фіраначкі ёй, - пачула я праз ілюзорную ваду. - А дзе? Канавалы цябе шылі, мяртвячка, вой, канавалы, бруду, рыззя напхалі, хто так наогул...а, вось яно, - я зразумела, што атожылкі не проста так ува мне кешкаюцца, а рыюцца ў маёй памяці, у маёй, магчыма казаць, душы, зусім без попыту лезуць у тое, што нікога не датычыцца. І галоўнае навошта, я ж сама ўсё растлумачыла – паспрабавала – перапынак свой змарнавала. Па якім, паўстае пытанне, праве?
- Досыць, - сказала я, не чуючы сябе,- па якім праве, - вусікі палезлі глыбей. Я адчула, як яны выгінаюцца ў маёй галаве і скрабуць па сценках чэрэпу знутры. Я ўчапілася ў раздробленую тэнтаклю і з усяго моцу тузанула за яе, імкнучыся атадраць ад сябе. Ад стала пачуўся віск, тэнтакля, якая мяне ўтрымлівала, расціснулуся, і я цалкам аглухла. Гэта было як роў прыбою – нібы мяне накрыла хваляй. Я павалілася на падлогу, проста у дрэннапахкую лужыну.
- Няможна, няможна, няможна, - віскаталі ад стала, атожылкі мітусіліся і калацілі па сценах. Слых мой то вяртаўся, то знікаў ізноў. У галаве гуло і шамацела, нібы там апынуўся рой вос. Нешта паварушылася ў маёй руцэ, я пагледзела і ўбачыла, што ўсё яшчэ трымаю тэнтаклю. Яна тузалася, спрабуючы выдрацца, сцякала гэтай самай смярдзючай вадкасцю і выглядала як вельмі пераспелая садавіна, якую няўдала сціснулі. Яна выслізгнула ў мяне з рук, абдзіраючы вусікі і атожылкі, і ўцягнулася пад стол.
- Зварот! - гарлапанілі ад стала. - Напад пры выкананні! Так не пакіну!
- Пачакайце, - паспрабавала я запярэчыць, - але ж я, - казаць замінала шабуценне ў галаве і тое, што з носу ў мяне ўсё яшчэ тырчэлі ўрыўкі вусікаў. Я сцяміла гэта і пачала іх азвярэла выцягваць. Ад стала загарлапанілі мацней за ранейшае. У офісе зрабілася цямней: тое, што ўзнялося з-за стала, засланіла лямпы. Я асклізнулася у тэнтаклявай жыжы, спрабуючы падняцца, вырашыла больш  не марнаваць час і папаўзла  да дзвярэй, не падымаючыся – і толькі сцяміла, што дзверы адчыняюцца ўнутр, і што выбрацца не атрымаецца, як загуў дабраславёны сігнал з абеду. Звычайна я яго ненавідзела, а тутака проста вельмі ўдала атрымалася.
Выгінасты цень, які навіс нада мной, таксама пачуў і застыг.
- Дазвольце, - сказала я, - вярнуцца да працы. У нас сёння змена, - я ўзгадала слова, якое часта чула ад наўмыснай – ляснулася. Пасля навальніцы.
Падпярдоль с шамаценнем усмактаўся назад, на працоўнае месца.
- Хадзіце, - сказаў ён, - Святлана.  Але потым абавязкова вяртайцеся, абавязкова. Мы не скончылі.
Вось ужо не, падумала я, ты як ведаеш, а я скончыла. Лепей вы да нас.
- Упэўнены? - спытаў голас. - Вы заходзьце, заходзьце. Не саромейцеся.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра даражэнькая светабудова - і трэба адзначыць, на беларускай гэта гучыць яшчэ больш усрата.

Першае, я іду ў зімовы паход. Не тое, каб гэта здавалася мне добрай ідэяй, але ж якога хуя. Я надбала трэкінгавыя чаравікі ў сэкандзе за сорак пять рублёў, я надбала куртку і порткі па рубелю, бо дзякуй жданам за рэшткі магіі, я навата надбала тэрму - і гэта была самая каштоўная мая купля, калі на тое пайшло. То бок, у бюджэт я так сабе ўлезла.
...ну як улезла, хярова.
У чым справа: я ў душы не ябу, ці будзе ў мяне хоць калі яшчэ магчымасць на зімовы паход, ці наогул на якуюсьці цікавую актыўнасць - нешта большае за дзесяць гадоў, пакуль я будавала, выбачай божухна, адносіны, я паступова губляла сацыяльныя сувязі, і скончылася ўсё надта дрэнна. Зараз усё ў момант можа сконцычча яшчэ горш, таму што бульбалэнд'23, вось чаму.
Пры думках аб тым, што ну што ты, ну пабудзь ціха, пакуль уладкуецца, А ВОСЬ ПОТЫМ - мяне натуральна пачынае ванітаваць.
То вось другое - рамантызм, які мяне ахапіў, рэч добрая, як ты англіцкі лорд. У іншых выпадках сканчаецца ён крыўднай рэчаіснасцю і нешта неяк трэба меньш жэрці. І вось іду я ўчора на працу з тымі самымі думкамі пра меньш і пра жэрці і пра як сукенку хочацца, а трэба нейкія прыстойныя чаравікі, бо трэкінгавыя - гэта зразўмела цудоўна, але ж вось на здымкі ў іх не пойдзеш, а боты ў мяне адны, і ім паціху надыходзіць пізда, і як я ненавіджу вось гэтую ўсю паяботу, і як я ніколі, здаецца, не зараблю на сваёй працы - і тут мне пішуць пра гэй, анончык, а ці не хочаш папрацаваць за грошы цікавы праект, які з аднаго боку мае адносіны да тваёй працы, а з іншага - дазваляе цябе паспрабаваць новае? І мы казалі пра грошы?
Грошы, дарэчы, не тое каб вялікія, але ж наколькі своечасова! Вось так, мабыць, і пачынаюць верыць у трансферынг. Больш за тое, кіраўніца сама прапанавала перадаплату, не чакаючы, пакуль я буду сумна аб ёй пытацца.
Тут вось што трэба адзначыць: а) мне сапраўды былі патрэбныя гэтыя грошы, б) гэта сапраўды незашкварны праект - бо надоечы я адмовілася ад зашкварнага, в) да мяне звярнуліся з падкатам маўляў "тут казалі, што вы добры спецыяліст". Гэты анон, калі што, сапраўды добры спецыяліст - не лепшы  сярод усіх, алеж добры. Мяне вельмі бесіць неабходнасць удзельнічаць у гандлю яблом у тым ліку таму, што гэта - асобны навык, які ніяк не указвае на маю годнасць, як спецыяліста, і відавочна, што ў гандлі яблом я не лепшая. У тым сэнсе, што я ўсё адно гэта раблю, бо а як яшчэ, але ж атрымоўваецца ў мяне горш, чым я б хацела, і горш, чым у тых, з кім я сябе параўноўваю. А спецыяліст менавіта ў спецыяльнасці я па ранейшаму лепшы за іх - і зразумела, што гэта дадае мне атруты.
Я да таго, што як лёгка купіць мяне добрым словам  ...ну і грашыма. І цікавай працай.
Вой і заябусь я ў сакавіку.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Караценькая інтэрмедыя пра сымбалізм.

Пакуль расстойваецца хлеб пачала глядзець фільм, які абяцаўся жахлівым: нешта там пра галоўную гераіню, бацькі якой былі кульцісты, і якая шукае таямніцу свайго народжання. На трэцяй хвіліне нас паказалі немаўля, якое захіснута ў фланэлевую коўдрачку з чэрапамі з алі, і на шыі ў якога крыж святога Олафа, ён жа воўчы крыж - дзеля тых, хто не ў тэме, патлумачу, што ніякіх адносін да сатанізму ён на самой справе не мае.
Гаўнары былі бацькі галоўнай гераіні, таямніца высветлена, разыходзімся.

UPD Першае, там сапраўды гаўнары. Другое, яны ведаюць, што гэта воўчы крыж. Вось так даражэнькая светабудова ізноў напамятавала мне не спяшацца з вывадамі)

Отредактировано (2023-03-02 19:34:32)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Ітэрмедыя пра вабныя прапановы.

На сённяшні дзень у мяне дзве афіцыйныя працы, адна не зусім афіцыйная падпрацоўка - то бок, я пра яе лічыла, што яна афіцыйная, а потым вызначылася, што працадаўца вырашыў зэканоміцць, - адна афіцыйная падпрацоўка у статусе афармлення, і вось новы праект, які зусім не афіцыйны, але дужа цікавы.
То вось учора мне напісалі з прапановай яшчэ адной працы.
Каб узяць гэтую працу мне трэба адмовіцца ад адной з падпрацовак. І верагодна ад той, кая не зусім афіцыйная - але ж яна прыносіць невялічкія, але грошы, а тут невядома, колькі і калі, пакуль яно аформіцца, таму звваніць і удакладняць я не дужа хацела. Сёння сабралася - і анончыккі, родныя, якія вабныя прапановы яны мне зычаць. Не па грошах, пра гроша будзем размаўляць у аўторак, але ж у іх ёсць абсталяванне, і ў іх ёсць цікавыя мне кейсы, і працаваць зычаць менавіта па спецыяльнасці, а не вось гэта вось лайно, якім я займаюся большую частку часу на афіцыйнай працы і не зусім афіцыйгай падпрацоўцы, і наогул гучыць яно як мара.
АЛе ж гэта гемар і ад грошаў адмаўляцца.
Але ж абсталяванне і не згублю навык.
ААА.

Мая мінулая казала, што я працаголік, і гэта не было кампліментам. Наогул, мне часта гэта кажуць - вось мая жанчына зараз мне гэтага не кажа, і гэта адеа з прычын, па якіх яна мне падабаецца. А я не, мне проста падабаецца мая праца, і пры гэтым я разумею, што за яе не плоцяць: каб займацца менавіта працай працай трэба ісці ў дзржаўныя ўстановы - і бачыць божухна, я даволі там пратрымалася - а як ісці да частнікаў за больш прымальнымі ўмовамі, то працаваць прыйдзецца таксама з умовамі. Як ёсць, так ёсць. Таму, каб адначасова не з'ехаць з глузду, не згубіць навыкі і хаця б штосьці зарабіць. тыя з нас, хто не мае партнёра айцішніка, заўсёды сумяшчалі, то вось і я - сумяшчаю, але ж зараз у мяне моцнае пачуцце, што я блазан на канаце, які жанглюе запаленымі булавамі. І канат таксама ў агне. І ўсё гарыць, і я ў пекле.
Але ж якая вабная прапанова! І якраз тое, што я хацела! І абсталяванне!

Трэба, адным словам, схадзіць на сумоўе, а там паглядзім.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

немаўля, якое захіснута ў фланэлевую коўдрачку з чэрапамі з алі,

  отличный зачин для шикарного хоррора бытовуха!ау) мы родили дитя дьявола, лежит в пледике с али

Анон, а ты правда купил куртку и штаны за рубль?! Зимнюю куртку и штаны?!

я надбала куртку і порткі па рубелю

/нищеёб взволнованно ждёт подробностей/

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

АЛе ж гэта гемар і ад грошаў адмаўляцца.

Не понял, чего отказываться? Ты имеешь ввиду, отказ от подработочки, которая неофициальная и мелкая?

Я полагаю так: если новый проект по деньгам выходит больше и еще плюс условия и оборудования, то надо брать.  . Если уже на 200 руб больше, уже хлеб! И пицца

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

/нищеёб взволнованно ждёт подробностей/

Так! Прычым наш арганізоўца сказаў, што гэта добрая куртка, нават з мембранаю.
На развалах на жданах прадаюць гарналыжную вопратку, адзінка за рубль. Адно, калі ты таксама менскі, развалы з'ехалі туды, дзе раней гандлявалі курамі.
Трэба разумець, што гэта менавіта развалы - трэба будзе пакапацца, і ніякіх прымерак нават на кардонцы, і гэта будзе менавіта гарналыжнае, але ж куртку я надбаў настолькі выдатную, што планую насіць яе проста так.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

АЛе ж гэта гемар і ад грошаў адмаўляцца.

Не понял, чего отказываться? Ты имеешь ввиду, отказ от подработочки, которая неофициальная и мелкая?

Я полагаю так: если новый проект по деньгам выходит больше и еще плюс условия и оборудования, то надо брать.  . Если уже на 200 руб больше, уже хлеб! И пицца

Так, ад той падпрацоўкі, але ж яна не зусім неафіцыяльная, там складана. Ад чагосьці адмаўляцца прыйдзецца, мне не лезе ў дазволеныя часы працы.
Па грошам а) не факт, што будзе больш, бо такая ж падпрацоўка, адно што больш па спецыяльнасці, б) будзе не меньш за месяц, калі ад старой падпрацоўкі прыйдзецца адмоіцца - і ад невялічкіх, але грашэй - а з новай яшчэ нічога не будзе.
Але ж прапанова настолькі больш цікавая і перспектыўная - у тэорыі і ў будучыні - чым тое, чым я займаюся зараз, што варта хаця б глянуць, згодная.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

(і ты, анончык, аптыміст, ахаха, на 200 рублеў больш ХАЦЯ Б, у медыцыне, у сінявокай, гы.)

Отредактировано (2023-03-03 16:21:34)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Анон, калі гэта не сакрэт, а якая ў цябе спецыяльнасць?

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Анон, калі гэта не сакрэт, а якая ў цябе спецыяльнасць?

Тры гады таму я б пажартавала пра ўжо інфекцыяніст, але ж зараз, нажаль, жарт страціў актуальнасць. Не ў сэнсе нажаль, што ковід страціў актуальнасць, а што жарт быў добры.
Не, анон, гэта дэананімізацыя, дый увогуле - гішторыі мае прыдуманыя, і я, магчыма, барадаты мужык з каліфорніі.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Разумею, спадзяюся, я цябе гэтым пытаннем не злякнуў (звычайная цікавасць, нічога такога)!

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

19.

▼Скрытый текст⬍

19.
Ля выйсця на лесвіцу мяне чакала Ангус.
Я была гэткая млявая і знямочаная, што не здолела нават раззлавацца.
- Твар вось так падымі, - сказала яна і спрытна выцягнула нешта ў мяне з наздры. - Нармальна?
- У галаве шуміць, - сказала я.
- Ага, - сказала Ангус, - гэта іх дымам труціць трэба. Ты не ўражайся, метад надзейны, яно заўсёды гэтак. Давай, Святуль, ісці можаш? Адна ножка, іншая, ану?
- Досыць, - сказала я, - хопіць гэтага балагана. Я ўсё памятаю.
- Ну? - уразілася Ангус. - Проста ўсё?
Падлога пад нагамі закруцілася. Я спынілася, чакаючы, покуль пройдзе млоснасць.
- Я не магу па лесвіцы, - папярэдзіла я. - Хочаце – цягніце, а я не пайду.
- Света, Света, - сказала Ангус, - як так. Няўжо нагеройнічалася? - і, злітаваўшыся, дадала: - Пайшлі праз заднія дзверы.
За заднімі дзвярыма апынулася знаёмая мне палільня. У мяне было зашмат пытанняў да геаграфіі і геаметрыі гэтага месца, але ж я разумела, што гэта зараз не самае важлівае.
- Цэлыя? - запытаўся Вальдэмар спагадліва.
Я села на бліжэйшую скрыню і прывалілася да сцяны. Мяне нудзіла і трэсла. У галаве зашамацела асабліва гучна, рот мой зрабіўся паўнюткі кісла-горкай масай. Я плюнула, імкнучыся не запэцкаць плашча.
- Ангус, - сказаў Вальдэмар трывожна.
Ангус пашастала ў кішэні і сунула мне ў руку мяты бутэрброд. Я хацела было кінуць бутэрбодам ёй у твар, але механічна пачала есці. Вальдэмар глядзеў на мяне, як устрывожаная курыца-квактуха. Я жавала, стрымваючыся, каб не ўчапіцца яму ў вочы – і чым больш я жавала, тым мацней разумела, якая галодная. У галаве шумела, і праз гэты шум я чула, як яны перамаўляюцца: супраць жадання я даведался, што некага ізноў аштрафавалі, бо гэты нехта не стаў чакаць часу, пазначанага ў разнарадцы.
- І проста гэтак і пхнуў, - усхаплялася Ангус.
- Усё роўна уз'ябалі б, - адказвалі ёй абыякава. - Там статысты збаёндалі, час не біўся, што яго, кідаць? - дзе кідаць, ледзь не спытала я, якая яшчэ разнарадка.
- Ну? - спытаў Вальдэмар. - Лепей?
- Што тутака? - спыталі ў яго з-за пляча, і я з нездавальненнем пазнала Эрыка Транаўскаса. - А, гэта.
Выглядаў Эрык горш за звычайнае: нос яму яшчэ раз згарнулі на бок, злева ад згарнутага носу на апухлым твары квітнеў сіняк, які расцякаўся на палову твару. Наогул, было ўяўленне, што яму ўляпілі па твары цэглай, абкручанай наждачкай. Рухаўся ён тузана, моршчачыся, то бок, трэба меркаваць, тварам справа не абышлася. Мне зрабілася прыемна.
- Гэта, між іншым, падпярдолям наваляла, - сказала Ангус.
- Нічога сабе, - сказаў Эрык без выразу, тарашчачы на мяне белыя свае лупачы. Левы лупач заплыў і амаль не адчыняўся, таму эфект змазваўся. - Ух ты.
- А тое ж,  - сказала Ангус, - проста ух! Ды эгей! І яшчэ ага-га. Ага-га ж, ну?
- Ну вы й вырадкі, - сказала я, - вось уж ага дык ага.
Эрык папяраджальна ўзняў руку, і я змоўкла. У галаве скрэбліся рэшткі мацакаў. Я злавіла сябе на тым, што раз пораз праводжу рукою па правым вухе, спрабуючы іх стрэсці.
- На, - сказаў Эрык, працягваючы мне падпаленую цыгарэту. Я ўзяла. Ён адразу ж страціў да мяне цікаунасць, усеўся на скрыні, прыціснуўшыся спіною да сцяны, і заплюшчыў вочы. Здаецца, было яму кепска.
- Палі, - сказала Ангус, - ну? Дымам іх, суччыных дзяцей.
Я зацягнулася і адразу пачала кашляць. Я прывучылася купляць цыгарэты - тут яны былі за валюту – але сама паліла апошнім часам на трамвайным прыпынку. У галаве замалаціла, нібы мне ў чэрап насыпалі прыгаршчу металічных шарыкаў і добра страсянулі. У мяне пацяклі слёзы, з носу таксама пацякло. Я выцерла твар і убачыла на далоні ружовае і звадзянелае. Яно яшчэ паторгвалася, я атрэсла руку і выцерла яе аб плашч.
- ...навошта палез, навошта палез, - скончыў Эрык. Пачатак сказу я недачула, але здагадалася, што ён ізноў ные. Вальдэмар спачувальна ківаў.
- Ну, - сказала Ангус – а ты што?
- А я, - сказаў Эрык, - нічога. Палез, курва маці, - у яго ў руках таксма апынуўся надкусаны бутэрброд, на бутэброд Эрык глядзеў з агідай. Твар яго выглядаў лепей, чым раней. Зрок мой ізноў засціўся, з куткоў вачэй пацякла густая вадкасць, я запанікавала і праслухала, чым справа скончылася. Як у вачах праяснела, Эрык выглядаў амаль як звычайна – адно нос не канчаткова ўправіўся. Я памацала своў твар, але ж тая прыкрая, ніяк не загойвальная дрэнь, якая засталася ў мяне на правай скроні, нікуды не знікла.
- Ад гэтага не дапаможа, - сказала Ангус, - тут не ў глюкозе справа.
- А ў чым? - спытала я, - у чым справа?
Ведаеце, падумала я, мне тут, памятаю, збіраліся аб усім распавесці, ну той самы час. Мне зрабілася млосна ад бездапаможнага свайго становішча: колькі часу я згубіла, блукаю, нібы ў тумане; услых у мяне атрымалася пра колькі можна.
- Разумееце, Святлана, - сказаў Вальдэмар, - вы памерлі.
- Дапусцім, - сказала я, - гэта я ўжо чула, і гэтаму я, напрыклад, нават гатовая паверыць. Далей што? Вось гэта вось усё навошта? Не кажыце мне, што гэта ва усіх так.
Я збіралася дадаць, што яны таксама памерлі, але ўзгадала, што тады чула пра Эрыка і сцяла зубы. Думка аб тым, што ён жывы, што яму пашанцавала больш, страшэнна мяне раздражняла, але я стрымалася.
- Не ва ўсіх, - згадзілася Ангус, - ты, Святунь, неяк праз дупу памерла.
Жыў грэшна і памёр смешна, падумала я.
- Неяк так, - згадзіўся Вальдэмар. - Я спрабаваў растлумачыць, але вы не слухалі. Разумееце, Святлана, прайсці вы павінны былі па нашым аддзеле – а ў разнарадцы вас не было.
- І што? - спытала я, ведаючы, як тыя разнарадкі друкуюцца. - Вялікая справа. Ці я адзіная, ці што?
- Не адзіная, - згадзіўся Вальдэмар - і раней здаралася – вось быў чалавек, і няма яго, і слядоў ніякіх, але ж тут на пастарунку.
- На маім, - сказала Ангус.
- Так, - згадзіўся Вальдэмар, - мы нават грэшнай справай мяркавалі, што гэта Ангус памылілася, - Ангус паварушыла бязгучна вуснамі, здзекваючыся. - Вы нават не зніклі дакладна – мы ж з Эрыкам вас знайшлі.
- Жах які, - сказала я, - якая ж недарэчначць.
Эрык неразборліва вылаяўся. Я зноў падумала, што наша непрыязь узаемная, і што калі з майго боку яна цалкам зразумелая, то чаму ён на мяне уз'еўся заставалася таямніцай.
- Вы яму руку амаль адкусілі, - сказаў Вальдэмар.
- Рука, - сказаў Эрык, - гэта справа дзесятая, - сказаў гэткім тонам, што зразумела было – сваю руку ён справай дзесятай не лічыць, але справа ў тым, што я яму проста не падабаюся, і апроч выродлівага паклёпу пра ўкусы яму яшчэ ёсць што мне падаць.
- Гэта ў любым выпадку справа мінулая, - сказаў Вальдэмар, - таму не будзем.
- Пачакайце, - сказала я, не стрымаўшыся, - каму я што адкусіла? Што вы нясеце?
- Не мае важнасці, - сказаў Вальдэмар, - усялякае здараецца, а вось каб нябожчыкі заставаліся бадзяцца непрыкаяныя – гэта радзей здараецца. Я ўжо казаў: і людзі знікаюць, і з катлоў нават, і самагубцы, здараецца, адразу не супакойваюцца, але каб усё разам – гэта зусім няслушна.
- Чаму зноў самагубцы? - спрыталася я. - Што вы заладзілі? Так, дапусцім, я...дапусцім. Але ж няўжо ўсё, хто валяцца, абавязкова самагубцы? Што, паслізнуцца ўжо немагчыма? - мне пакутліва захацелася распавесці пра фіранкі, пра тое, якія слізкія і гідкія яны былі, і якая я была разладжаная, як іх вешала – але я зноў стрымалася. Трымацца рабілася ўсё цяжэй, злосць падымалася ва мне, як глей з дна віра, туманіла зрок і глушыла гукі.
- ...вось туды, - сказаў Эрык. - Бачыш здыхліка? - я пагледзела, куды ён паказваў, і убачыла бляклага чалавечка ў мятай шэрай форме. Чалавечак сядзеў, згорбіўшыся, паліў, а больш глядзеў на цыгарэту і нешта мармытаў. - Гэта Якаб, ён з ненаўмыснай. Як ты б паслізнулася, за табой бы прыйшоў ён, ці яшчэ нехта з іх. Ці не прыйшоў, але разбіраліся б таксама яны.
- Бязглуздзіца нейкая, - сказала я, - скуль вы ведаеце, ў чыёй менавіта разнарадцы мяне не было.
- Праверылі, - сказаў Эрык. - У разнарадках цябе анідзе не было. Тут справа простая, нікуды ты не аслізгвалася.
Мяне ўразіла тое, як лёгка ён распараджааецца маім лёсам, але я зразумела, што як пачну аб гэтым казаць, зноў не стрымаюся, а тады невядома што атрымаецца, і я зноў застануся без аніякага панятку, чаго ім ад мяне патрэбна.
- Добра, - сказала я, - дапусцім. То што зараз?
Яны зірнулі адзін на аднаго.
- Пасядзіце ціха, - папрасіў Вальдэмар. - Вы гэтага не разумееце, але з-за таго, што вы гэтак захраслі, ва ўсіх вялікія непрыемнасці. Тут гэтак нельга. Мы спрабуем разабрацца. Я спадзяваўся, што вы нам дапаможаце, - Ангус гмыкнула, і Вальдэмар зірнуў на яе асуджальна, - але вы, здаецца, не можаце. То бок проста сядзіце ціхенька. Мы пакуль высветлім, што ды як. На працу вас уладкавалі, дакументы зрабілі, крануць вас ніхто не кране. З іншага боку – вы навідавоку. Святлана, тое, што з вамі сталася – гэта няслуша. І добра, як проста няслушна, у дакументах нейкі ваш калега наблытаў.
- Як жа наблытаў, - сказаў Эрык. - Падпаліў яе хто?
Вальдэмар развёў рукамі.
- А як гэта, дапусцім, сваволіць нехта? Які, напрыклад, вядзьмар? Вы ўяўляеце, што будзе, калі мы яго не знойдзем? То вось, калі вас, напрыклад, па чыейсці віне не супакоіла, то нехта, трэбы меркаваць, вас хопіцца – і вось тут мы яго...
- Які вядзьмар? - спытала я. Ён нес гэткую бязглуздзіцу, што мяне адпусціла. Мне зрабілася смешна. - У вас тутака ведзьмары яшчэ? Цудоўна. Як вы сабе гэта ўяўляеце? Ды я сама, - я хацела было распавесці пра студэнцкі свой досвед, калі ўсе мы займаліся розным глупствам – і разам засмучаліся, як нічога не атрымоўвалася, але твар у Вальдэмара зрабіўся нядобры. Я палічыла за лепшае сціхнуць.
- Вы самі што? - спытаў ён.
- Нічога, - адказала я. Распавядаць больш не хацелася. Здаецца, тут жарт бы нікому не спадабаўся.
- Вы хадзілі да некага? - спытаў Вальдэмар. — Звярталіся, скажам, за дапамогай? Па самым нават пажыццевым пытанням: каханне, суперніцу нешта?
- Нешта? - спытала я. - Нешта? Нешта што? Замарыць? Вядзьмарствам? - я не вытрымала і засмяялася. З вачэй у мяне ад смеху паліліся слёзы наперамешку з рэшткамі слізі. Я смяялася і не магла спыніцца. Жыў  смешна і памёр грэшна, вось ужо дакладна. Вядзьмар, ну як жа.  Вядзьмар-некрамант, якому спратрэбіўся мой несупакоены труп. Каб, трэба меркаваць,  кусаць тых, хто яму недаспадобы, за рукі. Я ўявіла сабе гэта і схапілася за жывот – ад смеху  мне зрабілася балюча. Я разумела, што гэта істэрыка, але супакоіцца не атрымоўвалася.  Вальдэмар таксама нешта гэткае разумеў, таму што стаяў спакойно і чакаў. Праз слёзы я  ўгледзела, што чалавечак з ненаўмыснай ад майго рогату спыніў размову сам з сабою,  заазіраўся непакойна і убраўся проста праз сцену.
- Ангус, - сказаў Вальдэмар, і Ангус дастала аднекуль кубак. - Піце, - сказаў Вальдэмар, уседжваючыся побач са мною і ўпіхваючы гэты кубак мне ў рукі. Я глынула, зразумела, што пью гарбату з накрыўкі ад тэрмасу, зноў засмеялася. Гарбата пайшла носам, я забулькала і супакоілася.
- Тут вось якая справа, - сказаў Вальдэмар, гледзячы на мяне гідкім, спачувальным, усеразумеючым позіркам. - Я вам, Святлана, веру, канешне, што вы нікуды не хадзілі – а вось до вас, здаецца, нехта прыйшоў.
Гарбата была жахліва салодкая, мяне каламуціла. Псаваная мяртвячачка, падумала я.
- Я б інашк сфармуляваў, але так, - сказаў Вальдэмар. - Магчыма, справа не ў гэтым, але нешта з вамі было.
- Нешта, - сказала я, зноў успамятаўшы яго здагадку, і яна падалася мне зараз не смешнай, а абразлівай. - То і што цяпер?
- Цяпер, - сказала Ангус, зірнуўшы на Вальдэмара – о, я ўжо цудоўна зразумела, хто галоўны ў іх шайцы! - я цябе адвяду ў аддзел, я то яны цябе, мабыць, з сабакамі шукаюць. Як спытаюцца, кажы, што атрымала ад мяне дыхт. І гэта, - яна зноў зірнула на Вальдэмара, - да падпярдоляў больш не хадзі.
- Дый яны самі прыйдуць, - сказаў Эрык.
- Прыйдуць, - згадзіўся Вальдэмар сумна. - Вы тады хадзіце, Ангус, Света, ціхенька, а я яшчэ пасяджу, у мяне змена ўсё.
Эрык мармытнуў нешта згоднае, але ж я не дачула, бо Ангус схапіла мяне за руку і пацягнула за сабою.
У аддзеле на мяне глядзелі дзіўна, але пытаць ні аб чым не пыталі. Нехта нават шапнуў нешта спачувальнае. Я ўзгадала словы Эрыка аб тым, што да нас збіраюцца ўнутраныя падпарадкаванні, уявіла, што будзе, калі ў аддзеле высветляць, па чыёй віне, і вырашыла адмаўчацца.
Да канчатку дня я сартыравала раздрукаваныя абхадныя лісты: трэба было раскласці іх па падпісаных шафках, якія гэтак і клікаліся - раскладка. Я уже навучылася нешта разумець у клінапісі. Спачатку мне было нават цікава, але хутка спісы імёнаў  пачалі злівацца ў адну шэра-белую стужку. Дый чым не маглі дапамагчы веды аб тым, што нехта Эм, трыццаці двух гадоў ад народжання, спатыкнецца у ваннай на плітцы і разаб'е галаву аб ракавіну? Я ўзгадала плёткі: маўлялі, што наўмысная, калі ў абхадных нешта блыталася, магла, так кажам, дапамагчы  - падштурхнуць, скіраваць. Вось цікава, падумала я, а ці сваволіць гэтак ненаўмысная? Мне ўзгадаўся чалавечак з палільні. Што ён мог зрабіць, калі час, пазначаны ў разнарадцы, ўжо надышоў, а нічога не адбылося? Разліць ваду на плітку? Адпаліраваць яе, пакуль Эм пляскаецца ў ванне?
Я амаль скончыла, калі адбылася непрыемнасць. Адна шафка ў расклыдцы ніяе не хацела зачыняцца, забітая даверху. Дзіўна, раней, нават калі нехта спыняў працу, нам адразу ж спускалі загад, на каго распісваць дакументы. Адбываліся, зразумела, і тут непрыемнасці, пераважна звязаныя з тым, што працу кідалі на зусім не чакаючых гэтага людзей, і людзі гэтыя крычаць пачыналі менавіта на нас. Але каб нехта столько дзён не забіраў разнарадкі – гэткае я бачыла ўпершыню. Мяне ўразіла супадзенне: шафка была нейкага Якаба з ненаўмыснай – я вырашыла, што гэта ніяк не мог быць той самы. Не падобны ён быў на злоснага парушальніка працоўнай і выканальніцкай дысцыпліны, а тут колькі не забіраць патрэбна было. Я паднаціснула. Дзверцы шафкі наперакос увайшлі ўнутр, з атрымаўшыхся снізу і зверху шчылін брызганулі папяровыя лахманы.
- Ды што ж такое, - сказала я і азірнулася на будку саркатара: і дакладна, бязвокі суччын сын гэтак і віўся за шклом, выглядаючы, каго б і за што аштрафаваць.
Шафка хлюпнула нутром, паперы пераутварыліся ў нешта накшталт вадкага бітуму і закрапалі на падлогу, дзверцы амаль па-людску хліпнулі і адпалі, павіснуўша на адной пятле. З-за іх паваліла чорнае. Мне з пераляку падаўся дым, але чорнае загуло, зашамацела крыламі і апынулася роем мух. Я замахала рукамі, губляючы дакументы і збіваючы вежу гліняных таблічак. Таблічкі грукнуліся аб падлогу, нехта завыў, шалёная муха трапіла мне ў каптур і адтуль тонка загула пра а ён, а яна — я запляскала сябе па патыліцы, але яна, праклятая, ніяк не траплялася. Фіраначкі табе павесіць, мертвячачка, юрліва спыталіся ў мяне над самым вухам. Я закруцілася, учапілася ў валасы – але тут дасведчаны супрацоўнік смальнуў мяне па галаве кіпай леташніх справаздач. У скроні ў мяне хруснула і голас змоўк.