Холиварофорум

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Пра такі сабе я лекар.

Даражэнькі дзённік, за сённяшні прыём мае прызначэнні былі:
- адмяніць лекі, якія пацыентка прымала апошнія дзесяць год
- купіць падлетку бутэльку для вады (падлетак зараз жа пачаў ныць маці пра ну пойдзем ну купім ну мы паспяваем)
- купіць маці падлетка бутэльку для вады і ляльку-антыстрэс у фікспрайсе

Я не ўпэўненая, але мне здаецца ж абяцалі нешта іншае, як вучылі на маю сённяшнюю спецыялізацыю. Нешта там было пра інсулін і ўратаванне жыцця - здаецца, я не толькі не ўратавала, але ж і скараціла жыццё падлетку, як ён не супакоіцца, а маці не паспее ў фікспрайс перад самалётам.

Отредактировано (2024-01-05 14:19:25)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Дабрадзнь, паненкі, дабрадзень, панове.

1) Надоечы бачыла гіляў - упершыню ў жыцці я бачыла іх не на малюнках, і бачыла я іх з балкону кватэры прыгожай жанчыны, з якой мы паспелі з’ехацца тэхнічна два разы: спачатку ў мяне, зараз вось у яе.

Гілі калі што давалі калектыўных піздоў каўкам, замест таго каб прыгожанька сядзець на галінках і ласавацца чым яны там могуць ласавацца ў лютым у горадзе на ясені.

То вось, мы з’ехаліся. Было так: спачатку да мяне разам са сваім катом прыехала прыгожая жанчына, бо як раз па такіх прыгожых жанчын-дурнічак пачалі зноў хадзіць разумныя добрыя людзі і вытлумачваць ім іхнюю дурасць. Планавалася, што ў мэтах размінуцца з разумнвмі людзьмі мы прабудзем у мяне як мага далей, але, дзякуй богу, уладкаванне дабрабыту горада ўнесла свае карэктывы.
Халоў, сказаў нам першы анел, тут вось у нас капрэмонт, вось ранкам заўтра і пачнем (і пачалі, што характэрна).
Другі анел з брыгадай пачаў штробіць сцены і адхуярваць балконы, трэцяга, які хуярыць у аоду зорку палынь і пакідае дом без магчымасці нармалева пасраць і памыцца, мы не дачакаліся. Мы, уласна, і другога дачакаліся не цалкам, бо ен згадзіўся пачакаць тыдзень, як мы звалім. Адзінокі наш не разбураны балкон застаўся тырчэць апошнім зубам у роце дэментнай бабкі, абакружаны руінамі і вокнамі, забітымі лістамі  профнасцілу - гэткі маленечкі засіаўшыся кавалак пасярод апакаліпсісу, але вось і мы з’ехалі, і ўсе скончылася - пачаўся час плачу, і смутку, і енчання ў цемры, пасля якога застануцца цішыня і чаканне суда.

Я калі што літаральна пра цемру і лісты прлфнасцілу, зусім яны там ебануліся.

2) Я стамілася а) працаваць у дзве змены, б) баяцца. Вы калісьці думаді пра тое, як стамляе баяцца? То вось дахуя стамляе.

Атупленне мае дасягнула ўзроўню, на якім я пачынаю чытаць манхву - то вось сення і яна не прынесла мне супакою. Галоўнаяігераіня манхвы памірала, як:
- пройдзе больш за хвіліну на вуліцы узімку
- пройдзе больш за хвіліну
- павыдзірае тры лісціны з градак
- гэтая нямоглая якмсці херам змудрылася параніцца, як лупцавала другую нямоглую прутком
- пры гэтым ей зразумела усе навокал распавядалі, якая яна моцная і з таго дзівіліся, і толькі я ахуевала.

…так, добра, гэта ўзровень, на якім я зайздрошчу намалеваным людзям.

Ну, з іншага боку ў мяне вось сухотаў няма, я спадзяюся.

У такім рытме працаваць мне засталося нешта па травень, жыць - невядома, пажадайце трымацца.

3) жывельны мір адрэагаваў на змену месца жыхарства сваеасабліва: кот абасцаў крэсла  ды насраў у чарапах, адна з чарапах пачала паміраць.
Недзе нехта мне нагадаў, што гэтым годам будзе ўсе, што некалі мяне зламала: пакуль засталася памерлая хатняя жывела і моцна захварэўшыя родныя. Спадзяюся, што а) гадальшчык быў лайно б) абыйдземся жывеламі таксама захварэўшымі і не прадзяўбу гэтым разам. Кот да лекара ўжо скатаўся, чакаем аналізы, чарапаха запісана. Нешта будзе, усякім разам можна пашукаць асобную ад прыгожай жанчыны кватэру ды зменьшыць канцэнтрацыю катоў.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

1) Стома мая дасягнула той кропкі, дзе я пачынаю пракрасцінацыю ды сабатаж: вось гэтае ўсё з нельга спазніцца туды, куды не спяшаўся.

Надоеы, дарэчы, чарговым разам спазнілася на працу ды была аблаяна пацыенткай, якая сказала ў выніку, што яна адмаўляецца ад агляду і больш не прыйдзе.

Жарт у тым (апроч таго, што зразумела спазняцца на працу не варта, і канешне, незадаволенасць яе мела легальную падставу), што пацыентка мне неверагодна не падабаецца, рэкамендацыі не выконвае, затрымлівае прыем і наогул інфармацыю пра тое, што мне не прыйдзецца чуць пра яе погляд на свет ні сення ні ніколі я ўспрыняла з палёгкай.

Вось дарэчы і падстава для сабатажу - так, я шмат працую, але больш за ўсё мяне стамляе тое, што мне не падабаецца; а мне не падабаецца. Мне не да спадобы аніводная з маіх прац, мне не да спадобы перспектывы - прычым і лепшыя з іх на думку астатніх асабліва мне не да спадобы. Я зноў як тая жабка тузаюся і тузаюся, бо так слушна, і роспачна чакаю, як усе гэта скончыцца. Мне не да спадобы, мне не цікава, мне не хочацца нічога, што мне прапануюць - ні благога ні добрага.

Калі буддзе было так як мне - лайно вашая нірвана.

2) Калі б магчыма было вярнуцца ў нейкі момант, я б абрала той, дзе я ўжо разасралася з роднымі пасля камінаута, з’ехала на здым, а былая яшчэ да мяне не прыехала. Было б цудоўна застацца ў амаль пустой кватэры, адной, без нікога і нічога, і адказваць толькі за сябе - і шмат чаго ў такім выпадку я б рабіла інакш.
Напэўна мне проста цяжкавата з кімсьці зноў жыць, ці ў мяне пазбягаючы тып прыхільнасці ці яшчэ якая трасца, але вось як было б цудоўна.

3) Не здзейсніўся - чакана - адзіны праект, які быў мне цікавы, але на якм я згадзілася з рыпеннем, бо не лезе. Ну, не лезе ды не лезе, не будзе табе праекта, бо тк.

4) Ізноў жа надоечы ледзь не памерла пасля размовы з ашуканцамі. Зараз у іх, карацей, новая такая фішка: спачатку табе піша нібыта твой кіраўнік, маўляў, а ці звязвалася з табой К.Д. Бэшная? А то у нас новы куратар, прагледжваў калектыў і вось да табе пытанні; а ўжо потым тэлефануе чалавек, які пазначаецца як К.Д. і пачынае вымагаць грошы. Там яшчэ псеўдакіраўніцтва абавязова цікавіцца, ці не ведаеш, што магло зацікавіць - вядома, каб чалавек потым нікому не расказваў,  ну й ды зліваюць верагодна.
Не мею аніякай думкі на той конт, адказала я, упэўненая, што гэта сапраўды кіраўніцтва - і пацыентке распавяла, што нешта ў кабінеце холадна; сапраўды было холадна, але ж трэсла мяне не зза гэтага.
Ад інфаркту мяне ўратавалі дзве рэчы: па-першае, у махляроў сувязь была лайно і я паспела зразумець, што тэлефануюць праз тэлегу, а сапраўднвёыя так, калі што, не робяць, другое, у адным з чатаў пра нешта гэткае пісалі.

Калі што я вось зараз пішу і сэрца неяк нядобра адчуваецца. Хто б ведаў, якая я, як вызначылася, баязлівіца.

5) Заябала.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

1) Мару аб наркозе.
Ніклолі не спала так добра, як ў наркозе, калі ўжух і нібы на горцы скатваешся, і цемна і больш нічога.
Магчыма мае навязлівыя думкі пра памерці б хутчэй - стома і жаданне выспацца.

2) Што я ведала пра творчы затык дасення? Здаецца нічога я не ведала, з таго мы робім выснову, што мяне чакае яшчэ зашмат цікавага і нечаканага ў жыцці і шмат якія совы апынуцца не тым, чым падаваліся.

3) Дарэчы.
У мяне есць спіс разнастайнага джанк-рыдзінга, які я чытаю як мне кепска. Ен мяне супакойвае, бо ен тупы і з хэпіэндам, ці вельмі просты і прадказальны. То вось учора я наноў прачла адну з гэтых гішторый і раптоўна зразумела, што аніякага хэпіэнда не здарылася, галоўны герой на самой справе праябаўся і памер кепскай смерцю.

Пампампампам.

Як я хачу наркоз, хто б ведаў.