Холиварофорум

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра бюракратыю ў пекле.

Калі некалі я мяркую, што ў мяне можа быць нешта з РАС: найчасцей гэтае меркаванне ўзнікае, як мне адначасова прыходзіць патрэба зрабіць некалькі бессэнсоўных, непадабаючыхся мне і кепска арганізаваных спраў - наздымаць рылзаў, зрабіць пашпарт, прайсці медагляд, растлумачыць працадаўцы, чаму я не буду заставацца ў яго працаваць, не адказаць гэтаму мудзеню, лаянкай, гэткае. Я ў такіх выпадках губляюся, пракрастынірую і енчу.
Сёння зоркі сашліся і гэтыя - апошнія дзве незапланавана.

Мне патрэбна зрабіць пашпарт. Каб зрабіць пашпарт мне трэба каціцца на іншы бок гораду, плаціць зашмат грошаў і рабіць фоты. Плюсам да таго - я не вельмі  хачу мяняць пашпарт, бо гэта магчымая інтэракцыя з ваенкаматам, а я, уважаючы абставіны, не хачу прыцягваць увагу ваенкамату.
Але ж час надышоў, я сабрала яйкі ў кулак і вырашыла адным часам зрабіць пашпарт і медагляд перад працай. Часу ў мяне па маіх меркаваннях было зашмат ; і тут патрэбная гіфка з я яшчэ ніколі так не памылялася.

Тут трэба адзначыць, што я паспела прыняць прапанову аб працы з перпектыўнага - магчыма - месца, і ўжо мела сярэдняй непрыемнасці гаворку с непасрэдным кіраўніцтвам той не вельмі афіцыйнай падпрацоўкі, ад якой вырашыла адмовіцца.
Тут ізноў жа патрэбна ўдакладненне: якім чынам у маім жыцці адбылася не вельмі афіцыйная падпрацоўка. Пра тое, што гэтыя підапасы мяне на працу афіцыйна не аформілі я даведалася выключна выпадкова, як уладкоўвалася на іншую падпрацоўку. То бок, яны павінны былі ўсё ж такі ўладкаваць, а я тым часам працягвала шукаць нешта яшчэ, бо неяк непрыемна, улічваючы, вы ведаеце, беларусь'23.
То бок, шмат хто ў гэтай сферы працуе менавіта ў шэрую, але ж мне такое не да спадобы.

Вяртаючыся ў сёння: я прачнулася ў час, высветліла, што ў мяне пачаліся месячныя і зразумела, што дзень, магчыма, пойдзе не па плану.
Ну, што зробіш. Намаляваўшы твар і як магчыма замаляваўшы вугор на падбародку, я паехала ў пашпартны стол. Там мяне, вядома, не вельмі чакалі, і гэта цалкам зразумела, таму я наладзілася на доўгае чаканне, медытацыю і бюракратыю ў пекле, якую ведаю і люблю...і вось тут мне патэлефанавалі з той самай ужо амаль былой падпрацоўкі.

Ведаеце, я чакала, што патэлефануюць учора. Прапануюць грошаў, ці яшчэ што, што робіцца ў такіх абставінах. Не патэлефанавалі - той добра, дала згоду ў новым месцы з чыстым сэрцам.

...грошаў не прапанавалі.
Палову гадзіны мне тлумачылі, што:
- у мяне столькі ўклалі
- на новым месцы я буду хварэць і дрэнна сябе адчуваць, бо там атмасфера іншая
- кираўнік новага месца - дрэнны чалавек (и кіраўнік), бо хоча, каб патрэбныя спецыялісты працавалі менавіта ў яго на месцы, а не накіроўвае кліентаў у іншыя ўстановы
- калі я вось так сыхожу, я гэтак і буду скакаць па месцах працы
- да мяне па-людску, а я - не
- планета круглая
- калі мяне нешта не задавальняла, я павінна была падысці і папрасіць, напрыклад, пра больш грошаў, але ж яны так не робяць і больш грошаў мне б не далі, але ж павінна была
- і я ўжо казала пра зямля круглая?
- ТО ВЫ ПАДУМАЙЦЕ ЯШЧЭ, НЕ ВЫРАШАЙЦЕ ВОСЬ ТАК АДНЫМ ДНЁМ

...
...

Як нармальны чалавек, я не зволілася адным днём, а дапрацоўваю да канчатка месяца. Прыняўшы блізка да сэрца пажаданне падумаць, я думаю, што можа проста не выйсці на працу і пайшлі яны ў сраку.
Я, калі што, не была да такога гатовая. Зусім. Ну, добра, грошаў прапанавалі б. Ну, як заўсёды, пасіўная агрэсія. Ну паенчылі б.
Но вось гэта што такое было? Мяне трэсла так, што я збаёндала сваю чаргу - а калі чарга дайшла да мяне другім разам, я забылася, як распісваюся, і на фота я падобная на здзіўлённую жабку. Тут трэба адзначыць, што слаць ў хуй і гарлапаніць у адказ у такіх выпадках нельга - мой досвед працы з усратымі працадаўцамі не змарнован дарма, але ж гэта досвед у дзяржаўных установах! А гэта што яшчэ было? Навошта? Чаго яно наогул ад мяне чакала?

Столькі пытанняў, ніводнага адказу апроч усё ебануліся.
З іншага боку, добра, што звальняюся.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Ну і маленькая скарга.
Гэты анон не надта прыгожы - ніколі не быў, і час справу не выправіў. Да таго, калі анон злуецца, ці стрэсуе, ці спуджаны - твар ацякае проста на вачах, і
мяхі пад вачыма ў момант наракаюць і робяцца цудоўнага шэрага колеру. То вось менавіта гэты фінт я сёння і зрабіла, як можна здагадацца. З іншага боку, фота на пашпарт, яно павінна быць жахлівае, вось яны і лямпу паставілі зверху, каб мехі падкрэсліць.
Але ж атрымалася я трошкі больш непрыгожая, чым працавала, непрыемна.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

І не, мяне не адпускае. Як вішанька на торце з лайна  - мне прапанавалі патэлефанаваць на асноўнае месца працы і там дамовіцца, каб з мяне знялі чвэрць стаўкі і мне хапала часу на вось гэта ўсё, распавядалі, што ведаюць, што кліентаў у мяне на асноўным месцы няма, пагражалі, здаецца, абэпам - што надта смешна, улічваючы гішторыі нашых адносін, і усё гэта амаль крыкам.
Бачыць божухна, неяк я адвыкла ад гэткага.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

20.

▼Скрытый текст⬍

20.
Я ледзь дашкандыбала да свайго пакою.
Ды яким гідкім ён мне здаўся! Нават дзіўна, як дапамагала мне мая скончыўшаяся няпамяць, як яна не дазваляла мне заўважаць гэтага жаху.
Сцямнела; у электрычным святле зрабілася бачна, як навокал брудна, якія клубы пылу і застарэлай брыдоты пакрываюць падлогу. Асабліва дрэнна ўсё было там, дзе раней стаяў ложак, які я падцягнула да акна. Пад тым, на якім я спала, напэўна был так сама – я вырашыла не правяраць. Я падумала, што з нейкага заробку трэба было б купіць хоць які венік і тазік з анучкай. Я не памятала, ці ёсць у краме такі аддзел, але ж у рэшце рэшт гэта ж не адзіная крама? Неяк тут жывуць? Я падумала аб тых, хто тут жыве, і засумавала.
Матрац з акна зноў зваліўся і ляжаў у брудзе, на падваконні сабралася лужына. Я добра бачыла яе праз драцяное дно ложка, якое засталося стаяць, як я яго ссунула. Па краях лужына ўжо падсохла, і тамака на рассыпаючайся фарбе засталіся сляды – шэрыя, як вапнавы нанёсак. Дубцы ложка таксама былі пакрытыя гэтым нанёскам, але на іх з-пад яго бачна была іржа.
Я падумала было ўзнавіць ілюзорную сваю абарону, але толькі ўявіла, як я зноў цягаю ўсё гэта – трухлявае, бруднае, рассыпаючаеся, цяжкое. Я шчэ не пачала нічога рабіць, а ў мяне ўжа заныла спіна.
- Дарэчы, - сказалі з шафы, - даўно хацеў дазнацца, а чаму вы шчытоў не апусціце?
Я турганулася было, але сіл не засталося. Да болю ў спіну – ілюзорнага – дадаўся боль у правай скроні – самы сапраўдны.
- Вы ахуелі? - спытала я. - Вы чаму яшчэ тут? Вам вашы сыбры не давялі яшчэ? Я ўсё ўзгадала, хадзіце прэч.
З шафы памаўчалі.
- Ну? - спытала я. Здаецца, я памылілася наконт сіл – здаецца, я жадала канфлікту.
- У вас, - сказалі з шафы, - Святлана, узрушальны талант ваяваць дзе не патрэбна і з кім не патрэбна. Неверагодная упартасць, накіраваная незразумела на што.
- Так, - сказала я, - нахуй. Нахуй хадзіце з маёй шафы неадкладна, ці я клікаю каменданта.
Мне не адказалі. Я пачакала яшчэ. Злосць мая была ціхая, але ўпартая, і супакойвацца не збіралася. Чым лепей я разумела, што размаўляць са мной не плануюць, тым мацней яна рабілася. Я пабадзялася па пакоі. Піхнула свой ложак. Як атрымалася прымайстравала на месца матрац. Час ад часу я абражала таго, з шафы, намагаючыся яго справакаваць. Ніхто не адказваў.
Не ўтрымаўшыся, я расхінула форткі шафы – я ўсё яшчэ засцерагалася, цімала, можа ён на змене, і цімала, што гэта магло значыць, але ж боязі мае талі з той жа хуткасцю, як узрастала мая зласлівасць. У шафе не знайшлося нічога, апроч усё таго ж бруду і дзвух знаёмых мне вешалак. Я аблаяла пустэчу ў шафе, спадзяючыся – хаця і не верачы – што ад мяне проста хаваюцца, з'ела порцыю локшыны, запіла занадта салодкай гарбатай, лягла і паспрабавала заснуць.
У мяне нічога не атрымалася.
Свярбелі правая скронь пад валасамі і мушыная пакусы, упіваліся ў спіну дрыбкі, ныла спіна, балела калена. Здаецца, я пашкодзіла яго сёння, як важдалася з ашалелай шафкай. Варта мне было зачыніць вока, ды я ізноў чула, як гарлапаніць на мяне сакратар; калі я вока адчыняла – мне рабілася бачная расколіна ў столі. Як павярнуцца на бок, то шчакі маёй краналася нячыстая, смярдзючая падушка: адсырэлая бялізна і брудныя валасы. Я не ведаю, што з гэтага было горш.
Я прамучылася так пэўна з гадзіну. Да таго, як трапіла сюды, я не задумвалася, які гэта страх, калі ты не можаш заснуць, а адцягнуць увагу няма на што. Я не кажу пра тэлефон і выйсце ў інтэрнэт – тут не было нават кніг. Ляжы сабе, глядзі кашмары ці цешся запусценнем, слухай раздражняльныя начныя гукі: нешта пакацілася па падлозе ў суседзяў паверхам вышэй; нехта прайшоў пад вокнам; нешта рыпнула; нешта зашамацела; з-за сцяны пачулася гаворка, і адразу зразумела, што ні аб чым добрым там не размаўляюць.
Пачакайце.
Я села на ложку, палічыўшы, што няма чаго далей цярпець.
Калі падумаць, змены ва ўсіх стаяць па рознаму, некаторым наогул заўтра на працу не трэба. Вось тыя, што за сцяной, якія толькі што сварыліся, дакладна не спяць. Калі я не магу заснуць, дык чаму б мне да іх не схадзіць і не даведацца: магчыма, яны пазычаць мне веніка, а калі не – падкажуць, дзе яго набыць. Каб я была дзе яшчэ, мне б у галаву не прыйшло ламіцц да кагосьці ўначы, але тутака што?
Нікога не прасіць, нічога не браць, але, на самой справе, чым гэткім мне б давялося расплочвацца за венік ці швабру? Што, у рэшце рэшт, з мяне браць? Я памятавал свой першы  - няўдалы – досвед бадзянняў уначы, але ж гэта калі было? Калькі часу мінула, я ўжо не тая, што раней, і потым, я ж не збіраюся далёка хадзіць. Пагрукаю ў пару суседніх дзвярэй, нічога страшнага.
Я прыхапіла з сабою некалькі пакуначкаў з гарбатай, скутак с цукрам і пачак цыгарэт і накіавался ў цемру.

Цема мела пах балота і брудных шкарпэтак. Доўгія лямпы пад столлю гарэлі цьмяным блакітнаватым святлом. З-за першых ад мяне дзвяэй я пачула галасы – нехта некага ў нечым вінаваціў. Крычаць яны не крычалі, але я ведала гэты тон – памятавала яго па нашым размовам.  Вось гэтыя інтанацыі – іх я добра ведала. Я трохі паслухала, але ж не здолела анічога разабраць, што бы там не адбываался. Быццам бы нічога асаблівага – звычайная занадта доўгая, нудная сварка. Магчыма, яны мне ячшэ ўдзячныя будуць, што я ўмяшалася. Я ўжо занесла руку, каб пагрукаць, але тут з-за дзвярэй закрычалі, нешта вялікае павалілася, потым дробава рассыпалася, прастукала па падлозе, голас, які чуўся раней, зышоў на воючы лямант.
Я апусціла руку і прыслухалася. У суседзей усё лямантавалі, захлынаючыся. Хлюпала, нібы нехта хадзіў па вадкім брудзе. Я адступіла і прыгледзелася да клімка, шчыльна падсунутага да дзвярэй. Лямпы пад столлю ледзь свяцілі, я не магла сказаць дакладна, але ён нібы зрабіўся цямнейшы, як калі бы насачыўся вадкасцю. Балотны пах узмацніўся. Я падумала, што калі ў суседзей гэткі бардак, што нават з-пад дзвярэй падцякае, то наўрад ці яны могуць пазычыць мне сродкаў для прыбірання, і адвярнулася. За спіной маёй зноў занудзілі на два галасы, быцццам зноў паставілі запіс.
Наступныя дзверы ўсе зараслі шызай дрэнню, я вырашыла туды не сувацца. Ячшэ за дзвумя ніхто не адказаў на грукат, хаця я і чула галасы – і тамака, што цікава, таксама лаяліся. Я зусім страціла надзею. Магчыма, ідэя начнога прыбірання была сапраўды кепская, магчыма, мне варта было сцішыцца, вернуцца ў брудны свой пакой і парадавацца, што я не маю суседа.  Магчыма, мне варта было падзякваць Вальдэмару, але я у прынцыпе не жадала думаць пра яго добра. З чыстай упартасці я пагрукала ў пятыя дзверы. Як не дзіўна, за імі нехта заварушыўся і заваждаўся з двярной ручкай.
- Добрага вечара, - сказала я, не чакаючы пытання. - Я ваша суседка з паверха. Выбачайце, калі не ў час, вы мне веніка не пазычыце?
Дзверы прыадчыніліся. За імі было цёмна. У калідорным святле я магла пабачыць толькі руку таго, хто адчыніў – звычайная рука, ні кіпцюроў, ні лускі.
- Выбачайце, - паўтарыла я, - вы можа спалі?
Дзверы адчыніліся шырэй, рука павабіла мяне  ўнутр, з пакою ўздыхнулі раздражнённа: як раз гэткім чынам, як павінны ўздыхаць стомлены чалавек, як яго абудзяць уначы па дробязі.
- Выбачайце, - сказала я, - я, напэўна, пайду.
Мне зусім не хацелася заходзіць у цёмны пакой, тым больш, што з яго смярдзела: іржавы, кіслы пах, і яшчэ гар, і сапсутая ежа, і ціна. Той, які стаяў за дзвярыма, ізноў уздыхнуў, а потым мяне схапілі за руку і ўцягнулі ў цемру і смурод.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

21.

▼Скрытый текст⬍

21.
Цемрадзь стаяла толькі ў тамбуры. Гэты пакой меў нешта накшталт пярэдняй, адгароджваўся ад калтідору дзвумя дзвярыма, і вось за другімі было амаль светла. Амаль – з-за дыму, і адразу зрабілася зразумела, адкуль пах гару: тут палілі, і палілі гэтак, што за дымам не было бачна сцен. Што ўжо, я падлогу добра не бачыла, і можа і нядрэнна, што не бачыла, не жадала я ведаць, што гэта храбусцела і расцякалася у мяне пад нагамі. Пасярод пакою стаяў стол, засланы прапаленай кляёнкай і застаўлены бутэлькамі і стаканамі з вадкасцю і бычкамі – раз пораз адначасова – і талеркамі з неахайнай закуссю. У куце стаяла ў лужынцы смярдзючага масла абавязковая пластыкавая лодачца з селядцом.
Тыя, хто сядзеў за сталом, размаўлялі аб тым, аб чым заўсёды размаўляюць у такіх кампаніях. Раней было лепей і няма таго, что раньш было, а вось зараз –  і нехта перебіваў і крычаў пра нечага разгойдваць лодку, па-першае, а па-другое, а цімала пачуюць. Першыя, не слухаючы, бэсцілі галоўнага, які прыйшоў і ўсё збаёндаў, а яно без яго цудоўна працавала, а пры ім найпоўны непарадак – як раз, пярэчылі іншыя, парадак. Хрыпатым голасам гарлапаніў нехта пра ўсё пакойна, і залівіста пры гэтым рагатаў. Варта мне было ўвайсці, усе змоўклі і ўтаропіліся на мяне. Быццам бы – з-за дыму было не разлічыць – у куце была адна з тых, з якімі я счапілася на ўсходах. І сапраўды, яна зразумела, што я яё бачу, заварушылася, засмярдзела вільготным пер'ем і крумканула:
- Ты навошта яе прыцягнуў?
Той, які мяне прывёў, паціснуў плячыма і сеў за стол. Кіўнуў мне, маўляў, мясцуйся. Нехта выдвінуў з дыму крэсла, і я села на яго, моршчачыся ад гідлівасці.
- Прыйшла прасіць, - неразборліва сказаў той, які прывёў мяне, і я ўбачыла, што вусны яго з кутоў сцягнуты суровымі ніткамі так што ледзь-ледзь прыадчыняюцца, нібы рот ў лялькі. - Маё кола, мае правілы.
— Ха, - сказала тая, што з пер'ем. Я узгадала, што яна называла імя – Эла? Элеанора? Нешта такое. - То й навошта яна? Што з яе браць, псаваная.
- Справядліва, - сказаў гаспадар, - што ты прынесла?
Мне бы венік, падумала я.
Ну я і дурніца, падумала я, вось трэба ж было гэтак уляпацца.
- Усе, што пажадаешь, - шапнулі з-пад майго локця, - але трэба плаціць. Што ты прынесла? Ты прынесла манеты, каб ён цябе пераправіў?
- Не, - сказала я, - з манетамі ніяк. Я прынесла цыгарэты, вось яшчэ гарбата ёсць і цукар. Мне б венік, па-суседску, ды я б пайшла, - локцем я ўліпла у пляміну на кляёнцы. Я разумела, што павінна б спужацца, але макарбічныя гэтыя люмпены мяне хутчэй раздражнялі. Не тое каб гэта было першай п'янкай у інтэрнаце ў маім жыцці, і не тое каб звычайна яны надта адрозніваліся.
- Штрафную! - крумканула Эла-Элеанора, - і давай вохнасці! Яны прынесла вохнасці! Разумная мярцвячачка.
- Ты прынесла ялей? - спыталі ад правага калена, заромеючыся.
- Не, - сказала я, намагаючыся, каб голас гучаў у меру сумна. - Я, уласна...
- Пей, - сказаў гасппадар і сам паспрабаваў глынуць са стакану, але ўсё, зразумела, пралілося, і тыя, хто сядзеў за сталом, зласліва загагаталі. Не пасмела я спомніцца, як мне ў руку пхнулі кубак, пакрыты знутры цьмяным нанёскам ад гарбаты, нехта падпіхнуў мяне пад локаць, нехта прытрымаў галаву. Я зажмурылся і зглынула, моршчачыся ад сівушнага густу і паху. Гаспадар, безпаспяхова спрабуючы запхнуць у зашыты рот камякі селядцоў, адзін адразу ж сунуў мне, я замукала і адвярнулася. Адчуванне было такое, нібы па патыліцы мне стуканулі нечым вялікім і цяжкім накшталт сцяны: мяне нават кінула ўперад, але я ўтрымалася.
Нехта ужо шнарыў па маіх кішэнях, выварочваючы з іх дарункі. Цыгарэты ўрачыста падпалілі і ўтыркнулі ў селядцовы слоік, туды ж раскрышылі пакуначкі гарбаты і таксама падпалілі – і як не дзіўна яны заняліся, дадаючы дыму і смуроду. Што зрабілі з цукрам, я не пабачыла.
- А ты кажаш – сказаў гаспадар, - навошта. Даўно цябе вохнасці прыносілі, дура? Даўно ўсім нам прыносілі?
- Слухайце, - казала я, - дзякуй вялікі за запрашэнне і пачастунак...
- Калі ласка, - сказаў той, які быў з рагамі, гледзячы на мяне каламутнымі бычынымі вачамі. - Табе дзякуй. Хутка ўсе, усе прынясуць як мае быць, так я кажу? Так. Усе. А каму дзякуй? Табе дзякуй. Ты ж зробіш, як трэба?
- Я паспрабую, - сказала я абцякальна: вельмі мне не хацелася з ім спрачацца, ніколі на маёй памяці спрэчкі з такімі быкамі нічым добрым не сканчаліся.
- Заседзеліся мы, заседзеліся, - паскардзілася кабета па правую руку ад мяне. Яны там сядзелі ўтраіх, падобныя, як сёстры – а можа яны сапраўды былі сёстры. - Але  ж ты нам дапаможаш, ты ж усябруеш, так, мяр-твя-чач-ка?
- Я, ці ведаеце, не зусім разумею...
- Дапаможа, - зарагатала Эла-Элеанора, - Хуй сабачы, дапаможа яна. Паглядзіце на яе. Якаб не дапамог, а гэта што? Што гэта? Дапаможа яна вам, узгадаеце ячшэ мае словы, вычварыць яшчэ.
- Пры чым тут Якаб, светлая яму памяць? Якаб, прапашчая душа, толькі і ўмеў, што клянчыць ды трэсціся, а тут паглядзіце, які патэнцыял, якая энэргетыка, - гаворачы моцна вылучаўся: нават сярод адбываючагася бязладзя ён схітрыўся захаваць паважнась, і ўбор яго быў амаль чысты і амаль новы. - Колькі яна, душачка, блыкае? Усяго нічога – а колькі ўжо пароблена! Якаб, ізноў жа, быў тутэйшы, крывіначка, так бы мовіць, ад крыві прагніўшай сістэмы. А Светачка наша, да апошніх, гэтак кажучы, часоў, не жадала пакідаць юдоль смутку, каб, значыць, далучыцца да нашай не меньш засмучонай юдолі, так я кажу?
- Так, так, - заківаў быччавокі, неадрыўна на мяне тарашчычася. - Пей, - загарлапаніў ён, і я ад спалоху выпіла.
Я не ўяўляла, аб чым яны гавораць, але мне не падабалася, што ў гэтым нечым гучала маё імя.
- Ведаеце, - сказала я, - дзякуй вам яшчэ раз за ўсё, але мне сапраўды час ісці, заўтра на працу.
Яны мяне не слухалі. Амаль прыстойны спадар паспрачаўся з быччавокім, за быччавокага ўступіўся жоўцевага выгляду стары. Падобныя на сясцёр кабеты віскаталі і падтрымлівалі ўсіх па чарзе. Эла-Элеанора п'яна рагатала і лаяла сварачыхся. Як на мой погляд, яе аргументы былі самы ясныя. Іх я ва  ўсялялкім выпадку разумела, а вось аб чым баўбаталі астатнія – не. Быццам бы яна ізноў гутарылі пра раней было лепей, але ж разуменне лепшага ў кожнага было рознае, і быццам бы тады ў іх былі нейкія спрэчкі, і быццам бы яны чакалі вяртання тых часоў, але ж адразу ўзгадвалі старыя звады. Эла-Элеанора крычала аб тым – наколькі я магла зразумець у яе гутарке нешта апроч лаянкі – што ўсе вакол яе дурні, што яны дзеляць скуру незабіта мадзведзя, і што зараз будзе, як звычайна, і што пагарлапаньце-пагарлапаньце, пакуль за вамі не прыйшлі. Адным словам, чым далей тыб болей гэта пераўтваралася ў звычайную куханную размову аб палітыцы.
Я паспрабавала падняцца, каб выслізнуть неўпрыкмет, але ногі мяне не трымалі. Я запнулася і звалілася на гаспадара. Пакой плыў у мяне перад вачыма, невядома адкуль з'явіўшымся скразняком калыхала клубы дыму, я амаль бачыла сцены – ці мне магло падавацца, бо, зразумела, такіх сценаў не магло быць у брудным інтэрнаце.
- Выбачайце, - буркнула я, але мяне не заўважылі: усе лямантавалі і спрачаліся, ніхто нікога не слухаў і не чуў.
Трымаючыся за сяцну, я паднялася з кален гаспадра. Ён млява тургануўся, спрабуючы мяне ўтрымаць, але спудлаваў.
- А, Светачка, - сказаў прыстойны, хапаючы мяне за руку, - куды гэта ты, душачка, ты тут, так кажучы, галоўны госць, - Эла-Элеанора, якая ўжо счапілася з адной з сясцер, адцягнулася ад выдзірання ў той валос, выгукнула непрыстойнасць і паказала жэст, які я не зразумела. - А калі ў нас ёсць нязгодныя, - люта сказаў прыстойны, утаропіўшыся на яе, - тады варта правесці расследванне, вытлучамыць, гэтак кажучы, сутнасць пытання і ўсю паднаготную.
- Пусціце, - сказала я, выкручваючы руку, але ж надта ўчэпіста ён трымаў. - Што вы сабе дазваляеце:
- Усе, што магу, душачка, - сказаў ён. - Вельмі спадзяюся, што змагу больш, пры тваім паслугацтве.
- Сука! - крыкнула тая з сясцер – калі яны былі сёстры – якую Эла цягала за кудлы, - ану пусці, сука, каму кажу, - астатнія таўкліся навокал, гарлапанячы адзін на аднаго і на Эліных таварышак, якія з'яўляліся і знікалі ў дыме.
- Расследванне? - спытаў гаспадар, паводзячы каламутным позіркам, - а чаму не, вызваліце стол, і гэту таксама цягніце, зараз, па даўніне. Заябала гарлапаніць, - толькі як ён сказаў апошняе, я, здранцвелая ад жаху, зразумела, што ён не пра мяне, а пра Элу. І сапраўды яе, лямантуючую і брыклівую, пацягнулі на стол, з якога на падлогу змахнулі ўсё апроч селядцовага слоіка. Нехта павіс у яе на нагах, нехта расцягнуў рукі ў бакі, пакрыўджаная быццам-бы-адна-з-сясцёр, злосна смяючыся, накруціла яе валасы на руку і адцягнула галаву. Эла загарлапаніла на адной ноце пра ратуйце, забіваюць, штожвыробіце, заклекатала. Вочы яе выпнуліся, макіяж размазаўся ад слёз і поту.
- Вы што? - спытала я. - Вы што гэта?
- Гэта яны варажыць будуць, - шапнулі ў мяне з-пад локця, - не перажывайце, гэта чык і ўсё. Не вельмі надзейна, - у голасе з'явілася асуджэнне, - па пцічым...
- Нож, - сказаў гаспадар, і ў працягнутую руку яму ўклалі нож з жоўтага металу. Эла-Элеанора завыла і затузалася, амаль збіваючы селядцовую вохніцу, якую адразу ж злавілі і усталявалі  на месца. Я таксама тузанулася, але прыстойны трымаў моцна. Нічога амаль не цямячы ад  роспачы, я схапіла бліжэйшую да мяне бутэльку і шпульнула яе ў люстру, якая гублялася  недзе пад столлю – я бачыла цьмянае святло, але не яе саму.
Эфект атрымаўся ўражлівы.
Над нашымі галовамі шуганула так, што прыстойны ад нечаканасці выпусціў маю руку і паваліўся на калені, хаваючыся ад ляцячых асклёпкаў. Я гэткай рэакцыяй пахвалііцца не магла і толькі і паспела, што захіліць твар, каб не пазбавіцца апошняга вока. Натоўп раскідала. Эла, хрыпячы, скацілася са стала і адразу знікла; гаспадар пакоя тузануўся было за ёю, але не паспеў і загарлапаніў гнеўна – ніткі, сцягваючыя яго рот, нацягнуліся, разрываючы кожу. Выбухам размятала дым у самой падлогі, я нарэшце ўбачыла, што храбусцела пад нагамі – але тут на шчасце зрабілася ціха і цёмна.
У цішыні і цемры нехта слаба крыкнуў, хруснула, крык сціх, застаўся толькі гук, нібы нехта паспешліва пражоўвае кавалак мяса.
Я здагадалася прысесці, і, абмацоўваючы падлогу перад сабою, папаўзла, як мне здавалася, у бок выйсця.
- Не туды, дура, - шапнулі ў мяне за спіною. Ад той, якая шаптала, несла куратнікам і перагарам. - Давай хутчэй.
- Сябры, - гучна сказаў прыстойны, - захоўвайце спакой. Гэта непрыемнае здарэнне не павінна азмрочыць наш за іншымі роўнымі выдатны вечар. Зараз мы працягнем. Ніхто не сыходзіць, - у цемры зноў захрупалі і зачвякалі, мне здалося, што падлога дрыжыць, а потым я зразумела, што гэта мяне калоціць. - Ніхто, я кажу, не...
- Канешне, - шапнулі справа ад мяне, - канешне, ніхто не сыходзіць, як тут сыдзеш, як ён есць. Ніхто не сыдзе, слушна.
- Ага, - сказаў знаёмы мне сіпаты голас, і вось сапраўды, ніколі б не паверыла, што яму ўзрадуюся, - слушна, не разыходзімся. Зараз камендант як раз падыйдзе, вось яму разам усе тлумачыць і будзеце. Ноч на двары, колькі можна, - ён дадаў пра алкашоў, але гэтага я ўжо не дачула з-за шуму ў вушах. Я ўхапілася за працягнутую руку і звыкла зажмурылася, а як расплюшчыла вочы, то ўбачыла зламаную вешалку.
Побач у залішне цеснай для нас шафе варочалася і чхала Эла-Элеанора, таму аглядвацца было няма калі.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.

У маёй дзяўчыны адбываецца нейкая халера са здароў'ем. Адбываецца яна ўжа трэцці месяц, і калі першая паўтары я была амаль упэўненная ў тым, што гэта менавіта за халера, то зараз - не.
Хвароба яе як бы кажучы па маім профілі, таму я яе менавіта і лячу - што рабіць, зразумела, дрэнная ідэя, але ж хто ведаў. Зараз яна запісаная на кансультацыю да кафедралаў, але ж да гэтага патрэбна дажыць (і так, я паказала яе калегам, як справы пайшлі няслушна).
Сітуацыя ўскладняецца тым, што:
- сама па сабе хвароба ўплывае на паводзіны і мысленне
- лекі, якія яна прымае, усплываюць на паводзіны і мысленне
- ябучы ковід, пасля якога яна і захварэла, усплывае на паводзіны і мысленне
- факт таго, што чалавеку ўжо трэці месяцц баліць, усплывае на паводзіны і мысленне.
Зараз я, напрыклад, спрабавала растлумачыць, да якога доктара і як трэба заўтра запісацца, і мяне не разумелі і псіхавалі. Чаму, спытаеце вы, яна наогул самастойна не запішацца, пры чым ты тут? Па-першае, глядзі пункт пра паводзіны і мысленне. Па-другое, глядзі яго ж.
Я стамілася, яна стамілася, што рабіць хуй ведае, чакаем кафедру і сённяшнія аналізы.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

...і аналізы часткова не прыйшлі, а часткова лайно.
Пры гэтым яшчэ адна лекарка, якая пабачыла яе сёння, ізноў жа кажа што гэта тая сама лайніна, якая і была, але ж вось чамусьці ні лекі не працуюць, ні аналізы не змяняюцца. Вось гэткая вось дрэнная магія.
Пачытаўшы між тым пра абставіны ў сферы фармакалагічная вытворчасці і лабараторнай дыягностыкі і добра так задумалася, а цімала лекі не працуюць і аналізы нейкія дзіўныя таму што, ну, лекі не працуюць і рэактывы нейкія якія ёсць. Тым больш што дайшлі аналізы з нехуйскім гэткім спазненнем.
Па ранешаму чакаем кафедру, спрабуем яшчэ якія метады, пакуль чакаем. Як акрыяе - стаццю напішу.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра.

Як я ўжо і казала, сакавік у мяне атрымаўся ого. Ага нават.
Заслугамі пэўных устаноў, каб яны здаровенькія былі, два месяцы я сядзела без асноўнай працы - то бок, амаль без грошай, і так, дзякуй бацькам за дапамогу, але не тое каб гэтыя абставіны добра паўплывалі на мой псіхічны стан і на мае адносіны да грошай і працы. Справа ў тым, што я наогул звыкла лічыць, што мала і дрэнна працую, і што не заябаўся - не жыў. Цікава - не, на самой справе цалкам чакана - што менавіта дзякуючы такім адносінам зарабляць надта цяжка: праца патрэбная, каб заябацца і прадэманстраваць усім навакольнм, як ты заябаўся і таму ўжо няма моцы на тое, каб уладкаваць жыццё, а не таму, што ты лайно і слабак.
Гэта быў не тоё каб знянацны інсайд, калі што, і я, бачыць Божухна, спрабую нешта з гэтым рабіць апошнім часам, але хто б ведаў, як яно цяжка ідзе.

То вось, у сакавіку я:
- зволілася - з нечаканымі прыгодамі - з адной падпрацоўкі
- завезла дакументы на другую, якая спадзяюсь, што выгарыць, але ж не факт (і хто б ведаў, як цяжка было адмовіцца ад маленькіх, але грошаў, каб паспрабаваць нешта цікавае, але ж ніхуя не гарантаванае, і якая я, нечакана, удзячная дырэктару з ужо былой падпрацоўкі за анал-карнавал)
- зрабіла пашпарт, медагляд, чорта лысага
- улезла у ВЕЛЬМІ цікавы праект пасля асноўнай працы, які патрабуе ад мяне халеру часу і сілаў, але ж за яго плоцяць - ну, пакуль палову сплацілі, і мая трывожнасць ужо блазніць пра хуй табе сплоцяць астатнюю палову, ахаха
- працавала асноўную працу
- і вось толькі я збіралася выдыхнуць, як напісала адна жанчына, з якой мы працавалі раней, маўляў, не хочаш тое-сеё зрабіць? Тое-сёе зрабіць мяркуецца вось не зыходзячы з карабелю - скончла адзін праект, пачала іншы, пры гэтым мне патрэбна адначасоа са старым праектам зрабіць пэўную падрыхтоўку да новага.
Але ж грошы.
Але ж аўдыторыя.
Але ж я, маці вашу, працавала сакавік без выхадных і у дзве змены, зараз, лічы, трэцяя.
Але ж грошы.
То бок, вось зараз скінула дапрацаванае, засталося яшчэ крыху сення, наступны тыдзень адмудохацца і я прыгажуня (ці не, калі хтосці з іх не заплоціць і мая трывожнаць мае рацыю)

...то да чаго я ўсё гэта? А! Пра інсайты. У мяне ёсць кліентка, якую я час ад часу кансультую анлайн. Пачыналі мы працаваць, як яна была зусім у дупе, што нанесла нейкія адмеціны на характар, зараз усё значна лепш, але ж не тое, каб гэта была мая ўлюбленая кліентка. І вось піша яна мне, маўляў, трэба кансультацыя, і мы дамаўляемся на вольны ранак на тыдні. Але ж сёння яна зноў піша: высветлілася, што ў яе іншы лекар афлайн на той жа час, трэба пераносіць. І вось пра неўрозы: я на самой справе пачала на пальцах вылічаць, як упярдоліць яе паміж працамі, бо як гэта, пераносіць на тыдзень, а калі яна...калі яна што? Памрэ без мяне? Сыдзе і больш не будзе са мною працаваць? Будзе незадаволеная?
Ганаруся сабою, бо ўзяла нарцысічную жабу за горла і перанесла кансультацыю як мне было зручна, і ШТО СУКА ХАРАКТЭРНА кліентка згадзілася без усякага.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

22.

▼Скрытый текст⬍

22.
За вокнамі займаўся умоўны мясцовы світанак, мы няёмка маўчалі. Эла мяла падпаленую цыгарэту ў крывых пальцах. Попел валіўся на падлогу, але заўваг я не рабіла: першае, асабліва бруднейшая ад попелу падлога не рабілася, другое, пасля адбыўшагася неяк дзіўна было б чапляцца да дробязаў.
Той, які жыў у маёй шафе, прыбраўся адразу, як выбавіў нас – я не ведала, ці то ён дагэтуль пакрыўджаны, а ці то ў яго скончылася змена, і яму больш не было патрэбы прагульваць.
У цьмяным заваконным святле, якое прабівалася з-за матраца, Эла здавалася жахліва паношанай – і проста жахлівай: твар яе зрабіўся шэры і сітаваты, павекі – набрынялыя і маршчыністыя, шчокі ўваліліся, памада вышмаргавалася, а пад ёю быў рот, падобны да завязак кіпшука. Цікава, падумала я, гэта ж наколькі яна старая, і гэта колькі ўжо яна тут?
- Дастаткова, - крумканула яна і зацягнулася. – Хапіла. І вось ім, - яна матнула галавой на дзверы, - хапіла, і табе, мяртвячачка, хопіць. Калі мяркуеш, што не – ты дурней, чым здаешся.
Я зірнула на акно і падумала, што яшчэ крыху – і спазнюся на працу. Напэўна, ізноў вымову ўлепяць. Я паспрабавала раззлавацца, але занадта стамілася.
- Так, - сказала Эла, патушыла недакурак ў далоні і пацягнулася. Птушыны смурод калыхнуўся, быццам нешта адчувальнае, накшталт тэатральнай заслоны. У спіне ў Элы пстрыкнула. – Ты, мяртвячачка, бачу, нечага сабе надумала,то вось хер табе. Сама сунулася, ніхто цябе не клікаў, я табе не вінна.
- Менавіта вінна, - сказала я.
Эла тузанулася, уся скурчылася, і я зразумела, што сказала слушна, хоць і ляснула больш па натхненню, чым з якіхсьці меркаванняў.
- То што ты хочаш? – спыталася яна. – Што ты гэткае прыдумала, ад чаго хочаш, каб я абараняла тваю дупу? Каго адмудохаць? Адразу кажу, да ўпіра не палезу. Транаускаса яшчэ туды-сюды, дзевак паклічу, прасталытку гэтую іхнюю – як два пальцы, а з упірам – гэта да каго хочаш, не мае справы.
- Ды ну, - сказалі ад дзвярэй. – Вось проста як два пальцы?
- Ранічак, - сказала Эла, начапурылася і працягнула руку. Ангус праскочыла пакой у два вялікія крокі і руку паціснула.
- Добранькі, - сказала яна. – Добранькі, а, Святунь?
- А вы тутака што, - сказала я і асеклася, як Ангус зыркнула на мяне з-пад брывей.
- Я напэўна пайшла, - сказала Эла, - ты, мяртвячачка, зараз ні аб чым не хочаш мяне папрасіць?
- І сапраўды, - сказала Ангус. Яе ранішняе святло таксама не ўпрыгожвала. Яна больш не выглядала юнай – мне падалося, што перада мною старая баба, што заўсёдашняя куртка хавае горб, і што рукі ў кішэнях спярэшчаныя старэчымі плямамі. Наогул, калі задумацца, я не ўяўляла асвятлення, якое б хоць трохі ўпрыгожыла некага з маіх тутэйшых знаёмых. – Не?
Я адчыніла рот і пачула свой голас.
- Не, - вымавіў ён. – Не хачу.
Вусны мае стульваліся і растуляліся з ледзь гучным плясканнем, але язык не варушыўся, і я баялася ім здушыцца.
- Як няма, то й дарма, - сказала Эла і вымелася. Я тузанулася ёй услед, але Ангус быццам няўзнак прытрымала мяне за запясце, і пальцы яе былі як ільдзяныя прэнты. Ногі мае прымерзлі да бруднай падлогі, пакой зрабіўся цямнейшы і халаднейшы – я ўбачыла, ш іто акно заплятае шаццю.
- Ты спакайней давай, - сказала Ангус. – Чаго ты, ну.
Я ўтаропілася на яе. Яна як раз прыпальвала цыгарэту з Элінага пакінутага пачака.
- Ведаеш, - сказала яна, з асалодай зацягваючыся, - чаго я не разумею? Вось, здаецца б, добранька ўчора пагула з сябрамі. А зірнеш на цябе – і не падобна. Вось што з табой няслушна?
Што з вамі ўсімі няслушна, падумала я.
- Не пачынай, - сказала Ангус і, быццам апрытомнеўшы, працягнула мне пачак. – Будзеш?
Я хацела адпіхнуць яе руку, але не стала.
- Добра, - сказала яна, - як хочаш. Скажы мне, Святунь, вось што, а хто цябе наогул прыпаліў, га? Транаускас слушна кажа.
- Што? – спытала я і схапілася за горла. Ангус зарагатала і паказала мне цыгарэту: - Глядзі.
Фільтр у цыгарэты быў сіні, і смярдзела яна паленай саломай. Я не зразумела.
- Іх толькі тутака можна купіць. То хто з табой падзяліўся? Ну, там, - яна кіўнула за акно.
- Ніхто, - сказала я, - і чаму я наогул павінна вам нешта казаць? Што, - спытала я, шалеючы ад свайго нахабства, - што мне за гэта будзе? Лічыце, як я сюды трапіла, то й можна са мной вось так?
- Огого, - радасна сказана Ангус, - ну нічога сабе! Наогул, малайчына, слушна. Давай вось што, - сказала яна, ажывіўшыся, - давай я табе нештачкі аддам, а ты мне раскажаш, што сама ведаеш. Можна было б, зразумела, інакш, але вось Вальдэмар знервуецца, а ён і так нервуецца.
- Нештачкі? – спытала я.
- Так, - сказала Ангус, спрытна патушыла цыгарэту ў далоні, схавала недакурак у кішэнь курткі і з той жа кішэні вынула змяты цэлафанавы пакуначак. – Пазнаеш? А то я вось падумала – сапраўды нядобра мы з табою абышліся. Ну? Дапаможаш? Ты мне, я табе?
- Вы мне маё вернеце, а я шчэ вінна застануся? – удакладніла я.
- Ну, неяк так, - сказала Ангус. – Толькі Транаускасу не кажы, што я сцягнула, дзеля цябе, між іншым, важдалася. Ну то што, змова?
- Змова, - сказала я.
- Вось і добра. – сказала яна і заспяшался. – Ну, тады потым збачымся, а то мне на змену, дый ты спазняешся. Што ў вас там, дарэчы? Як таго здыхліка, з-за якога шум устаў? Вільгельм?
- Якаб, - аутаматычна паправіла я.
- А, - сказала яна, - гэты, ну, дакладна. Ну, добра. Бывай.
- Усяго добрага, - сказала я. З-пад пальцаў, якімі я ўчапілася ў падваконне, пабегла расколіна. Я падумала, што варта будзе чымсьці замазаць, пакуль камендант не заўважыў.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

23.

▼Скрытый текст⬍

23.
Змена атрымалася такая, што я амаль забылася на нашу змову.
Спачатку зноў паляцеў паўночны друкарны станок. Нікога не зажавала, і нават катрыдж мы зусім нядаўна выкленчылі новы, а не тры тысячы разоў перазапраўлены, але друкаваць станок адмаўляўся. Дасведчаныя супрацоўнікі тут жа выцягнулі з заначак рукапісныя формы. Праблема была ў тым, што папяровыя формы даводзілася запаўняць двойчы: адну – на раскладку,а адну – сабе, каб потым убіць у станок і адзіную базу дадзеных. Клінапіс мой не палепшыўся з часам, то бок я і адзіную форму ледзь паспявала запаўняць. Трошачкі суцяшала, што мае крамзолі хаця б магчыма было разабраць.
Вельмі хутка і гэтака – сумненнага – суцяшэння мяне пазбавілі: нехта са старажылаў накрычаў на мяне за тое, што я драбню, і што ніхто чытаць не будзе, і што наогул пішам не для сябе, а для падпярдоляй, і напісана павінна быць нечытэльна, і толькі я вырабляюся. Я праглынула крыўду і пачала пісаць, як было сказана: намаганняў гэта ад мяне амаль не патрабавала.
Высветлілася, што нас павінна быць утрая больш, але вышэйшае кіраўніцтва ужо справаздалася пра праведзеную працу і даўкамплектацыю штатаў, таму належыла прыкідвацца. На друкаваных формах гэта зрабіць было прасцей, але вось зараз, калі магчыма зрабілася параўнаць почыркі, сітуацыя адбылася непрыемная. На мяне зноў накрычалі, і я пачала пісаць неразборліва і з рознымі нахіламі. Клінапіс мой канчаткова перастаў быць падобны на клінапіс, а зрабіўся – на лініі, якія малюе зняволены на сценах камеры.
- Даўно б так, - сказаў старэйшы па змене, - можаш, як захочаш.
Я прыкусіла язык і не агучыла, што хацела сказаць: я ўявіла, як нехта з наўмыснай спрабуе разабраць, што мы такое напісалі ў разнарадках. Я ўявіла таксама, што яны напрацуюць, і якія неверагодныя трагедыі гэта выкліча. На мяне зноў накрычалі і, здаецца, стукнулі па галаве глінянымі таблічкамі – каптур плашча выдатна глушыў удары. Нават дзіўна, наколькі мала мяне пасля гэтага сталі турбаваць чужыя беды.
Толькі мы паспелі дапісаць разнарадкі і распхаць іх па шафках, як адбылася наступная непрыемнасць: зверху запыталі дакументы на ўсіх супрацоўнікаў ненаўмыснай. Увогуле, падаць імёны спісам было б проста – але па-першае, паўночны друкарны станок яшчэ не ажыў, па-другое, на паўднёвым як раз друкавалі нечае жыццё, і таксама неадкладна, а па-трэцяе наяўная форма ўліку кіраўніцтва не задавальняла, хоць і была зацверджаная з самага верху. Ніхто не ведаў, якая задавальняла, і ідэі па аддзелу блукалі самыя неверагодныя. Напрыклад, нехта сцвярджаў, што патрэбная табліца, у якой унесены гады жыцця с неадменным азначэннем даты смерці у трынаццаці розных летазлічэннях, таксама там, нібыта, павінна быць калонка з азначэннем меркаванай даты ўваскрашэння адпаведна яшчэ тром забытым рэлігіям. Насамрэч, з апошнім усё было зразумела, праблема была ў тым, што і ў ненаўмыснай не ўсе супрацоўнікі апынуліся памерлыя. Незразумела было, як напісаць трынаццаць варыянтаў даты смерці яшчэ жывым. Пішыце меркаваную дату, сказаў сакратар. Прыблізна, усе ўсё разумеюць.
Толькі мы пачалі прыблізна меркаваць, як з’явіліся новыя звесткі: тыя тры апошнія калонкі ў табліцы, якія нам здаліся простымі,простымі не былі. На іх аснове, як вызначылася, трэба было скласці план-графік уваскрашэння па месяцах, кварталах і фазах Юпітэру адносна сузор’я Змеяносца; і ўсё б нядрэнна, але ж высветлілася, што ніякага Юпітэру, а тым больш ніякага Змеяносцу памерлыя рэлігія не ведалі. Памяркуйце, сказаў сакратар. Што мне вас вучыць. Нехта прынес з архіву зорную мапу, усе гарачачыся і сварачыся, пачалі вырашаць, дзе на ёй што, але тут прагучаў сігнал на абед.
Пасля абеду зрабіліся адразу дзве непрыемнасці: ізноў змянілі форму справаздачы, і да нас зазірнулі падпярдолі.
Здаецца, другое засмуціла больш толькі мяне, а можа астатнія былі больш звычныя хаваць страх. Ва ўсялякім выпадку, каптуры ўсё нацягнулі найглыбей – і я разам з усімі, а сакратар завіваўся ў сваім акварыуме трохі актыўнее за звычайнае, а больш нічога асаблівага не адбылося. Падпярдолі ўладкаваліся ля непрацуючага паўночнага станка і только зрэдку пыталіся на тэчкі, каву ці свежыя чарнілы. Раз-пораз мне здавалася, што на мяне глядзяць, і я таксама глядзела ўпотай з-пад каптура, але нічога падазроннага не заўважала.
Падпярдолі раз-пораз ветліва цікавіліся, што ды як, але рабілі гэта вельмі неназойліва, таму на прыканцы дня пра іх усе быццам забыліся. Таблічка с рыпаннем прасоўвалася – літаральна з рыпаннем, таму што сцілусы сцерлі яе да самой базальтавай падставы; як высветлілася, у базах дадзеных заўсёды падставы рабілі з базальту, каб інфармацыя найдольш захоўвалася. Усе ўзбадзёрыліся і пачалі адзін аднаго віншаваць. Віншаванні гучалі роўна до моманту, як высветлілася, што лічыць трэбы было не сонечнымі месяцамі. Падпярдолі, якія правяралі здадзеную працу, павялі сябе пачварна,расшпурлялі дакументы, парачку наогул грукнулі аб падлогу. Усе замітусіліся і кінуліся падымаць аскепкі і ўрыўкі. Сакратар, прыпаўшы бязвокім тварам да сцяны акварыума, па-рыбінаму нема разяўляў рот; яму, здаецца, было што сказаць – той мне было, але ж я ўжо ўцяміла, што тут лепей маўчаць.
- Дарма, - сказалі ў мяне над галавой.
Я не стала адказваць і нахілілася бліжэй да падлогі, прыкідаючыся, што шукаю аскепкі, якія забіліся ў шчыліны паміж дошак. Мяне забіла ад страху: вось жа і каптур на мне, а ўсё роўна пазнаў, курва пранырлівая. Ну не, я проста не дамся. Ніякіх больш. А калі што, то я – мне прыйшло ў галаву, што як я пачну вылізваць гідкія гэтыя чорна-белыя штыблеты, то ніхто моцна не здзівіцца, больш за тое, гэта будзе самы разумены мой учынак за ўвесь дзень.
- Дарма, кажу, - сказалі зверху і рагатнулі. Я застыгла, ужо не прыкідаючыся, што занята справай. Страх паралізаваў.
- Гаротная ты, - сказалі зверху спагадліва.- Бедная, няшчасная, адна адненька.
- Ведаеце, - сказала я, сабраўшы ўсю застаўшуюся адвагу.
- Ведаю, - сказалі зверху, пераступіўшы лакавымі чаравікамі. Я падумала пра капыты. – Печцы раскажы.
Я адкрыла рот, але ён ужо прыбраўся – і не паспела я апрытомець, як форма справаздачнасці змянілася яшчэ тройчы, у падлозе расчынілася расколіна, якая вывяргала полымя, а ў туалеце паверхам вышэй адбылася катастрофа і патопам знесла ўсе графікі за першы квартал.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

24

▼Скрытый текст⬍

24.
У нас ніколі не было нармальнага пакою адпачынку, абедала я пад станком – калі паспявала абедаць – і, зразумела, ніякіх печак. Таму я вярнулася да каморкі ля падзеленых усходаў. Як і мінулым разам, там нікога не было. Я амаль не здзівілася расчыненым дзвярам. Мікрахвалёка, якая стаяла на сэйфе, знутры пакрытая была тлустым куродымам, а калі я расчыніла дзверцы, атдуль выляцелі некалькі мух і яшчэ парачка засталася ўліплай у бруд на сценках. Я пабаялася соваць туды галаву – дый час падціскаў – і проста вытрасла пакуначак і зачыніла дзверцы. Для прыстойнасці я пачакала пару секундаў – але нічога не адбылося, а мне час было вяртацца.

Пасля змены у самой прахадной мяне злавіла Ангус.
- Хадзем? – спытала яна, і, не чакаючы адказу, схапіла за плечы, амаль абдымаючы – разгубіўшыся, я не стала выкручвацца, і добра, што не стала, таму што яна рванула з месца. Я зразумела, што раней яна мяне яшчэ шкадавала.
- Ніколі, - сказала я, адсопшыся, - ніколі больш не смейце так рабіць.
- Шыю не згарнула? – запытала Ангус. – Табе без розніцы, калі што, але ж усё роўна непрыемна.
Я паварушыла аледзянелымі вуснамі і не знайшла, што адказаць.
- Куды? – спытала я, меючы на ўвазе: куды ты мяне прывалакла. Голас мой яшчэ дрэнна слухаўся, я нібыта яшчэ гарлапаніла, і крык мой нібы ўсё яшчэ задзімала мне ў глотку ільдзяным ветрам.
- Дык дамый, - сказала Ангус. – Ты ж, здаецца, сюды рвалася? Наогул, -сказала яна незразумела, - мне таксама цікава, ізноў жа, гэтак яно навочнее будзе.
- Якое дамый? – спытала я, ігнаруючы астатняе. Яна махнула рукой, указваючы, маўляў, вось яно.
За вокнамі было памяранцава-чырвона ад захаду. Драпіны на сценах і рваныя шпалеры рабілі кватэру падобнай на параненую, сцякаючую крывёй жывёлу. Скрынкі з рэчамі адсунулі да сцен. У пыле на падлозе ад іх засталіся сляды, нібы па бруду цягнулі трупы. Я падняла галаву і прасачыла знаёмую расколіну ў беліве. Павуцінне з яе паспрабавалі счысціць, і зараз яно чорнымі лахманамі збілася ў куце.
За вокнамі пляснула, як малатком па мясе. Я здрыганулася.
- Хочаш паглядзець? – спытала Ангус.
- Не, - сказала я, ведаючы, што насамрэч гэта не пытанне, і што мне прыйдзецца. Я азірнулася, шукаючы, за што ўхапіцца, як яна пацягне мяне глядзець. За акном ізноў пляснула.
- Ды добра табе, - сказала яна. – Што я па-твойму, зусім. Ты ўніз не глядзі, проста зірні.
Няма мне на што там узіраць, падумала я.
- А ты ўсё ж такі, - сказала яна.
Я зразумела, што далей яна скончыць прыкідацца і сапраўды мяне пацягне. Кожны крок да акна быў як босымі нагамі па нажах.
- Напракудзіла ты, Света, - сказала Ангус з незразумелай інтанацыяй. Смутны сорам за тое, што адбылося з печкай, выпарыўся, як не было.
Звонку быў усё той жа захад, які я бачыла з вакенца свайго цеснага, бруднага, неабжылога пакоіка, калі валіўся матрац. Калі прыгледзецца, магчыма было пабачыць вежы, тырчэўшыя на краі квартала з катламі.
Пад акном перамаўляліся на той сумесі канцэлярыта і галашэння, якая заўсёды гучыць, як прыходзіць бяда. Я магла дачуць як так-та, і не глядзі, і грамадзяначка праходзім – я спрабавала нават услухоўвацца, пакуль не зразумела, што гукі ўнізе паўтараюцца, нібы пластынку заела. Нават, мабыць, некалькі пластынак, і на адной з іх запісаны вось гэты мярзотны пляскаючы гук.
- Можа ўсё ж такі? – спытала Ангус з-за маёй спіны. – Зусім нецікава?
Не, падумала я, зусім не цікава. Мяне каламуціла, і круцілася галава. Я ведала, што не вытрымаю, і пагляджу ўніз, і тады адбудзецца жахлівае.
За акном галасілі, ізноў нешта валілася – бух-чмяк, як малатком па мясе ці мясам па калодзе – лямант узлятаў на працяглае ооооаааа, і зноў ападаў. У правай скроне ў мяне закалола. Я недарэчы прыгадала, што камендант ранкам перадаў мне венік з шуфлікам і пабіты жыццём пластыкавы таз, маўляў, ведаю ад каго. Я ведала, спраў у мяне было па горла, і калі б не гэтая дурная затрымка, я б іх ужо рабіла. Чаго яны ад мяне хочуць, падумала я, хочуць чаго? Колькі можна? Гэта што, здзекванне такое? Паказаць мне гэтую разруху, прыкінуцца, быццам я павінна разумець, што да чаго? Чаго яны наогул дамагаюцца?
Я амаль спытала, як у паветры пляснула і запахла серай.
- Ану стаяць, - сказалі ад дзвярэй. – Адышлі ад акна, зараз жа, пакуль вас не заўважылі. Што гэта вы тут нарабілі.
Морак адпусціў мяне. Я шарахнулася ад акна. Ангус таксама адкрочыла, выказваючы каянне брывастым тварам.
- Вы што робіце, - сказалі ёй змрочна, - адказваць будзеце. Вы ахуелі, мерцвяков вонкі цягаць.
- Ай, - сказала Ангус, на здзіўленне бестурботна. Я нават і глядзець не магла ў бок дзвярэй, хоць здаецца варта было звыкнуць, а ў яе хіба голас трохі даў пеўня. – Што зрабіць, злачынная мая натура. Усё са мной зразумела. І як гэта толькі вы мяне злавілі, а, Света, хто бы гэта мог выявіць падступную задуму. Я запалю, спадар начальнік?
- Дура ты, - адказалі ёй, - палі. А вам, Святлана, будзе выказаная падзяка ад імя нашага аддзелу. Працягваць мерцвякоў у свет жывых з незразумелымі мэтамі – недапушчальна, мы гэта не пакінем, датычным будзе абвешчана спагнанне.
Ангус ціхенька гмыкнула над далонню, якой захіляла агеньчык. Рукі ў яе дрыжэлі. Заўважыўшы мой позірк, яна мне падміргнула.
- Ты хаця б разумееш, - сказалі ёй,- што нарабіла? Ты як схітрылася? Навошта?
- Нячысцік зблытаў, - сказала Ангус. – Ну, самі ведаеце. Трэба, думаю, нарабіць, даўно нічога не нароблівала.
- Пачакайце, - сказала я, - яна ж… - горла маё нібы сціснула злая халодная рука, я схапілася за каўнер, задыхнуўшыся. – Гэта як жа? – Ангус ізноў мне падміргнула.
- Што, - спыталі ад дзвярэй. Той, які там стаяў, не хацеў падыходхіць да акна, і нават пратакол запаўняў на вазе, неміласэрна рыпаючы стылам аб скрыжаль. – Вы хацелі нешта дадаць, Святлана? Былі яшчэ датычныя?
- Не, - сказала Ангус, - якія яшчэ датычная, а, Святунь? Усё паміж намі дзяўчынкамі, так я кажу?
Я паспрабавала адказаць, але атрымалася толькі адчыніць і зачыніць рот. Горла сціснула мацней, ледзьве - але прыкметна. Здаецца, нехта стрымліваўся, але з апошніх сіл.
Суччыны дзеці, падумала я. Не кажы, як жа. І магла ж праверыць, ці ўсё яны аддалі – гэта, атрымоўваецца, яны ведалі, што не стану правяраць, ці ў мяне не атрымалася б? Разгубленасць мая была большая нават за злосць: я чакала чаго хочаш ад гэтага вечару, але не дурнога фарсу. Навошта ўсё гэта?
- Так, - сказала Ангус, - часам нас чакае здрада ад самых, якія ні ёсць, надзейных людзей, а з іншага боку – вось так і разумееш, хто твае адданыя сябры. Вы, - сказала Ангус, згубіўшы да мяне цікавасць і звяртаючыся да таго, што стаяў у куце, - у акно б зірнулі. Яна, дарэчы, змову парушыла, даверу здрадзіла, вы ўжо пахадайнічайце, правядзіце, куды пакладзена.
Я зачапілася за гэтыя словы, але не ўбачыла ў іх аніякага сэнсу.
- Мы ўсюды зазірнем, - паабяцалі ёй злавесна, - і усюды пахадайнічаем, без гэтых вашых, - ізноў ляснула, пасярод пакою матэрыялізаваўся Вальдэмар, які цягнуў за сабой нейкага неахайнага вусача. Вальдэмар з месца пачаў лямантаваць пра па якім праве і не смець затрымліваць супрацоўнікаў да высвятлення, вусаты трэс шыяй і падтакваў пра ў яго працаваць няма каму. Падпярдолі, ашалелыя ад напору, галасілі ў адказ пра сферу адказнасці і юрысдыкцыю, Ангус падтаквала пра на змену за яе нехта яшчэ выйдзе.
Я аглухла ад крыкаў, аслепла ад мільгацення фігур і твараў, канчаткова згубілася – то бок і не зразумела, як апынулася ва ўласным пакойчыку. На развітанне мне падшпурнулі на подпіс паперу, на якой я нешта смутна разгледзела пра падвышэнне і перавод, і нешта пра лічбу дзевяць, і ці то кола, ці то наваколле – а потым усё скончылася.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

25.

▼Скрытый текст⬍

25.
Не тое каб я сумавала па сваім пакойчыку, але тутака было нядобра з апалам. Прамерзлыя вокны нагадвалі мне аб канфлікце з наўмысный: я не саромелася таго, што зрабіла, адно жаль, што ўсім ім, вырадкам, не дасталося – проста было непрыемна.
У астатнім умовы для кіраўніцтва нельга было параўнаць з умовамі для простага люду: ніякай табе адвечнай чаргі ля ліфта, ніякіх табе п’яных боек і звадак у суседзяў. Суседзяў я сваіх і не бачыла. У пакоі я зноў апынулася адна-адненькая. Гэта выклікала ў мяне гонар: маўляў, глядзіце, я сама магу.
Вокны мае выходзілі на вежа ля катлоў. Я змірылася з гэтым пейзажам, бо ў вокнах стаяла хаця і каламутнае, але шкло, і ніякіх табе больш фанерак. З-за наледзі расчыніць вокны было немагчыма – з іншага боку, калі не магу адчыніць я, не можа і нехта іншы.
Не, без сумненняў, на дзевятым паверсе жыць было лепей, а ва ўнутраных падпарадкаваннях – працаваць прыемней, чым адпаведна на пятым і ў статыстыцы. Новыя абавязкі праглынулі мяне. Я ледзь узгадвала пра першыя часы тут, кашмары, што мучылі мяне раней, зрабіліся рэдкія і невыразныя: толькі аднойчы я пабачыла зялёны калідор, дый то мімаходам, і адразу ж сон пераключыўся на іншую бязглуздзіцу. Быццам бы я нешта шукала у той, старой кватэры, а ля акна стаялі Эрык Транаускас і цяперашні мой кіраўнік і размаўлялі, не заўважаючы на мяне.
Такога быць не магло: кіраўнік мой бачыў усіх і заўсёды. Тым больш абражала, што Ангус нават добра не пакаралі. Здаецца крыху накінулі тэрмін, але калі верыць мухам – а чаго б ім не верыць – гэта ёй было абыякава. Мяне трывожыла тое, што яна сказала пра давер, маўляў, некаму я здрадзіла – я нават вырашылася ўдакладніць у кіраўніцтва, але ад мяне адмахнуліся і сказалі не дурыць галавы.
- Света, - сказалі мне, - цямце хоць трохі. Ну здрадзілі, той што цяпер. Вы зараз там, дзе вам і належыць. Вам жа лепей. Цешцеся, - я паабяцала цешыцца, але да канчатку змены мяне не пакідала дурное, недарэчнае жаданне паразумецца. Ізноў жа, пра печку мне сам кіраўнік падказал, не яму б зараз кпіць.
Я не вельмі зразумела, што мне сказалі пра належыць. Я спрабавала распытаць, але зараз да мяне ставіліся зусім па-іншаму, неяк нават з асцярогай. Гэта і было лісліва, і раздражняла. Аднойчы я злавіла Элу-Элеанору на ўсходах і прыперла да сценкі.
- Няўдзячная мяртвячачка, - крумканула яна і паляцела, пакідаючы пасля сябе круцячаеся ў паветры бруднае пер’е. Гэта магло б мяне зняважыць – у рэшце рэшт гэта яна мне была вінная, а не наадварот , пры чым тут наогул няўдзячнассць, але я вырашыла прытрымаць сваё ўяўленне да наступнай інспекцыі. Калі я распавяла аб гэтым кіраўніку, ён ухваліў:
- Далёка пойдзеце, Святлана, - сказаў ён. – Так, глядзіце, з Самім працаваць будзеце, - ды скасіў пару вачэй на сцяну, дзе накрэслены быў знак галоўнага, засіджаны крыху мухамі, але ўсё яшчэ выклікаючы трапятанне.
Печка трапіла пад поўную маю ўладу – разам з каморкай. Я добра не зразумела, у чым складалася мая праца: здаецца, я павінна была вітаць наведнікаў, але якія наведнікі ў падпарадкаваннях? Не-не, дый заглядалі – але гэтых я хутка аднаджвала. Уласную эскападу я ўзгадвала са смехам: гэта ж трэба было! З іншага боку, новая праца – чым бы яна ні была – мне падабалася: ніякай табе больш мітусні, ніякіх плашчоў, сядзіш на месцы да кажаш пра не пакладзена – выдатна! Плашч я здала адразу, як мяне перавялі, ледзь стрымваючыся, каб не не плюнуць праз плячо. Я б не стрымалася, але цяперашні мой кіраўнік сказаў важка:
- Не варта.
Наогул, шмат з таго, што я стварала раней па дурасці і няведанню, рабіць было не варта. Напрыклад, няветліва лічылася пытацца, дзе ты, і нават казаць тое ўслых – за гэта магчыма было выклапатаць штраф.
- Уся справа ў стэрэатыпах, - растлумачыла мне кіраўніцтва. – Самі разумееце, час зараз які.
Я не разумела, але паверыла.
Адным словам, усё было добра – апроч холаду. Я нават са сваёй каморцы пад лесвіцай дамоў не рвалася, вельмі мне не хацелася ў гэтую маразільню. На працы таксама было не горача, але ў хаце – зусім невыносна.
Холад меў асаблівы кшталт. Як мы толькі з ім з’ехаліся, здымалі кватэрку на пятым паверсе, старую і гнілую, дзе вада стаяла проста ў перакрыццях, і па начах чутна было, як кроплі стукаюць па прагнілых трубах у сценах. Вось там гэтак сама холадна было ўзімку. Памятаю, як падумала: гэтая халупа не прынясе нам шчасця – цікава, ён упершыню змяніў мне тады, ці гэта было раней?

Я не часта такое думала, але гэтая ноч была зусім халодная, зусім золкая.
А у Светы новыя жыхары, узгадала я. Я не хацела аб такім думаць: жыццё маё – ці што там – толькі пачало ўладкоўвацца, а што холадна – то здараецца горш.
Я прыснула, слухаючы цішыню, чакаючы гуку падаючых кропель, уздрыгваючы. Коўдру я нацягнула на галаву каб хоць крыху сугрэцца -  чаго ўжо, я і фіялетавую сваю куртку не здымала. Магчыма ад задухі, сон мне прыбачыўся кепскі. Быццам бы блукаю я па той самай здымнай кватэрцы, а холад такі, што подых вісне ў паветры парам – віс бы, але ж мой чамусьці гэтага не робіць. Святла няма, толькі з-за акна нейкія пошугі. Я нешта шукаю. А рэчаў, разумееце, зашмат. Усе гэтыя кубкі, статуэткі, гірлянда, усё, чым я намагалася пазначыць сваю наяўнасць, і не проста сваю – а вось, маўляў, тутака я жыву шчаслівая. І усё гэткае пыльнае, і ліпкае, нібы куханная пліта, якой гадамі ніхто не мыў. Мы як заехалі ў гэтую кватэрку, там такая пліта была – ліпкая і пыльная, я, памятаю, яе яшчэ адмывала. І пах, такі, ведаеце, пах, з’едлівы, нібыта нешта памерла проста за шпалерамі. Ад гэтага паху мяне ахінула: вядома, за шпалерамі яно і ёсць, тое, што я шукаю – і я пачала аддзіраць іх шматамі ад сцен, як аддзіраюць задзірыну, альбо сухую скурку з вуснаў, дый толькі за шпалерамі таксама нічога не было, апроч вадзяных зацёкаў. Я б і тынк абадрала, ён, вільготны, лёгка адыходзіў – але зразумела раптам, што з нашай старой здымнай халупы трапіла нейкім чынам у яго кватэру, тую самую, з захадам за вокнамі. Заход, на шчасце, згас, і гуку за акном не было, але мне ўсё роўна зрабілася боязна і я вырашала абірацца. У руках у мяне засталася статуэтка, якую я ўхапіла, калі варочала полкі яшчэ ў здымнай кватэры: анёлак з сэрцайкам, увасобленая брыдота – я азірнулася, але тут анёлка падзець было няма куды, то я сунула яго у кішэнь курткі.
Дзверы, набраклыя ад волкасці, не слухаліся, але я паднаціснула – і вывалілася ў тамбур.  За дзвярмі тамбура шастала і перакочвалася, нібы у полі на вятру. Цёмна было, хоць вочы выкалі, і холадна, і сыра; ляскаючы зубамі ад холаду, я адпхнула дзверы тамбура, зрабіла крок вонкі, аслізнулася і пляснулася на азадак. Ногі мае апынуліся ў вадзе. Вочы звыклі да цемры, і я ўбачыла, што ўсе ўсходы ўніз пайшлі пад ваду, і вада чорная і цяжкая, і па ёй бягуць маленькія хвалі, і з-за гэтых хваль толькі яна не замерзла цалкам, але верхняя прыступка зледзянела. Шшух, шшух, накочвала вада, і я сцяміла, што за гук я чула з тамбура. Я ўслухалася: нейкі яшчэ рытмічны шум трывожыў мяне, нейкія чаргаванні пляскання ды бултыхання. Мне ўявілася вялізарнае стварэнне з перапоністымі лапамі, накшталт гіганцкай жабы.
Вельмі цікава, падумала я. І што рабіць? Я разумела, што сплю, і што сон мой дрэнны, але трэба проста пачакаць, пакуль ён скончыцца: але колькі чакаць? Шум вады ў цемры зводзіў мяне з розуму, і нават гаворцы не ішло аб тым, каб сустрэць світанак у кватэры. Спускацца ніяк бы не атрымалася, таму я вырашала пайсці наверх. Пацешна, але я зусім не памятала, на якім паверсе была ягоная кватэра – ці не сёмы. Лесвіца, якая вяла наверх, была ледзь бачная. Я пабаялася, што вада будзе падымацца са мной разам, і што як я не знайду выйсця на дах, мяне затопіць з галавой, але іншага выбару не заставалася, вось я і пайшла.
Змоклыя ногі адубелі, мне здавалася, што з кожным крокам яны прымярзаюць да прыступак, і каб ададраць прымерзлую падэшву кожным разам прыходзілася напружвацца. Я ўзрадавалася, што лягла спаць у куртцы, і пашкадавала, што басанож. З іншага богу, спаць у тэпціках было б нязручна – я пашкадавала і аб страчаных туфлях с папяровымі падэшвамі. Зрэшты, яны былі зусім бессэнсоўныя, што тады, што зараз.
Нават слабае святло знікла канчаткова, прасоўвалася я навобмацак. Каб не ўрэзацца ні ва што – ды ні ў каго – я выставіла перад сабой рукі, асцерагаючыся аднак, што занадта змерзла, каб сваечасова адрэагаваць на дотык: і дакладна. Спачатку мяне страсянула, а ўжо потым я зразумела, што на нешта натыкнулася. Кончыкі пальцаў занылі ад удару. Шнарачы рукамі ў цемры, я абследвала гэтае нешта: сцяна? Дзверы? Пальцы мае былі, як выгінастыя чарвякі. Я намацала дзвярную ручку і націснула яе, не верачы свайму шчасцю. Канешне, падумала я, з маім шанцаваннем павінна быць зачынена.
Ручка падалася, дзверы з натужлівым уздыхам адчыніліся.

Усё было як звычайна: зялёныя сцены, прашорканая сцяжынка на падлозе, цьмянае святло ў прыканцы калідору. Адно, холад і тут не адпускаў, па сценах ішла шаць, але чым далей, тым менш яе рабілася. Апроч мяне нікога не было. Яно зразумела, ноч, можа і не працуе ніхто. Я вырашыла зазірнуць, а раптам – і мне пашчасціла, бо патрэбны мне кабінет апынуўся адчынены.
- Добры дзень, - сказала я, - мне толькі спытаць.
- А нічога, - сказалі мне, - што я тут працую? А, гэта вы. Заходзьце, няма чаго ў дзвярах стаяць.
Я ўзгадала, што нічога не прынесла, і сцепанулася ад няёмкасці.
- Я, - сказала я, - ведаеце, міма ішла, выпадкова.
- Вы ўсе тэрміны прапусцілі ўжо, - паўшчучвалі мяне. – Мы вам паведамленне слалі, не дайшло. Вы што, месца змянілі? Трэба ж неяк папярэджваць, у нас базы, ці ведаеце, самі сябе не запаўняюць.
Я ветліва ўсміхнулася. Мне ўсміхнуліся ў адказ, паказваючы, што так, гэта быў жарт, і што базы паводзяць сябе, як належыць.
- То і дзе вы зараз? – спыталі мяне безуважліва, - дзе?
- Ну то як, - сказала я, - дзе належыць, - і, не стрымаўшыся, пачала апраўдвацца: - Яна, вядома, кажа, што нешта я там здрадзіла, але гэта ўсё роўна. Яна сама сабе нешта напрыдумляла, і не так выйшла, як яна напрыдумляла, гэта ж не зусім здрада, неяк нават дзіўна, што мяне перавялі, нібыта ўсіх, хто хоць раз слова не стрымаў – адразу на дзявяты. А тут, між іншым, холадна, так холадна, я не магу, калі так холадна, і вада гэтая паўсюль…
- Дзявяты, - сказалі мне. – Ах, дзявяты. И хто ж гэта, скажыце, вам усябраваў?
- Ды так, - туманна адказала я. Не тое каб мне хацелася абараняць Ангус – дый ад чаго; хутчэй мне было няёмка, што я так на дурніцу трапілася.
- Ну, - сказалі мне, - як сабе ведаеце. Вы вось што, Святлана, вы лепей адкажыце: вырашылі? Што рабіць будзем? Заяву падаём?
- Заяву? – спытала я. – Я, уласна, толькі спытаць.
- Гэта зразумела, што толькі спытаць, - перабілі мяне. – З заявай што? Вызначыліся? Фіранкі – гэта добра, ну а апроч гэтага, га? Чаго б вы хацелі? Памяркуйце, Святлана, вы вунь мерзнеце, пакутуеце, і колькі яшчэ прыйдзецца трываць – невядома, хоць некаторыя жывыя-жывенькія. Ім, можа, усяго нічога – і яны ўратуюцца, а вы? А вы што? Горш за іншых? Вы застанецеся тут, і ніякія фіранкі вам не дапамогуць. Ну, то што?
- Ну а што, - спытала я, - а што магчыма зрабіць? Хіба можна – нешта?
- А як жа, - сказалі мне. – Вы нам, мы вам, рука руку. Вы, толькі, Святлана, паспяшайцеся з рашэннем. Справа ж выключна добраахвотная, вы толькі пазначце, чаго хочаце, і дамовімся. Толькі не цягніце, а то гэтыя, бессаромныя, куды вас запхнулі, што ж надалей будзе.
- Надалей? – здзівілася я. – То надалей жа толькі…
- Менавіта, - сказалі мне. – Надалей толькі. Давайце, вызначайцеся, трэба нешта вырашаць.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Не тое каб гэта турбавала каго апроч мяне, але ж прыгодаў Светы ў пекле засталося значна меньш за палову, і мяне гэта неяк нават занадта цешыць, бо бюракратыя ў пекле на мове гучыць нават лепей, чым мне ўяўлялася.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Интэрмедыя пра потым мне будзе сорамна за енчанне

Учора мяне зноў накрыла: нічога добрага не будзе, таму што не будзе ніколі. Я ніколі не зараблю на кватэру. Я ніколі не зараблю на сраны трактар. У мяне няма нікога, хто мне дапаможа. Мне няма адкуль чакаць дапамогі. Я ніколі не.
Мая краіна серыць на мяне з вялікай калакольні, і чым далей, тым больш я ўдакладняюся ў думцы, якая з'явілася ў мяне яшчэ ў маладосці: у краіне для жыцця самотная жанчына, бацькі якой не маюць магчымасці ці жадання моцна ў яе ўлажыцца - у дупе. Самотная, то бок не замужам, наяўнасць дзяўчыны мне хутчэй замінае, чым дапамагае. Вядома, дзесьці ёсць нейкія магутныя жанчыны, якія могуць (с) але ў маім асяроддзі іх няма, і я журботна думаю пра варонку беднасці...і вось паенчыла і палепшала.
Хуй ім усім, усё ў мяне будзе так добра, як я толькі здолею, а я здолею.

Кали параўнаць з два гады таму я маю больш магчымасцяў, у мяне значна палепшылася сацыялізацыя, я хай сабе і у межах Беларусі але ж паездзіла больш, чым за дзесяць гадоў таму, я так сяк цягну злым і жывёл у адзін твар - а ўпэўненая была, што не здолею - я не зарабляю больш, але ж прымаю сто чалавек у тыдзень, а не ў дзень, і мае падпрацоўкі - гэта правесці лекцыю ці прыняць яшчэ пару чалавек, а не візіты пешшу, на якіх мяне раз-пораз спрабуюць забіць ды/ці згвалтаваць, мае кліенты -з большага не ўяўляюць для мяне небяспекі, і як я надоечы сутыкнулася з неадекватам - я нават здзівілася, як мяне гэта ўразіла, мае суіцыдальныя думкі займаюць значна менш майго часу, чым раней, і выглядаю і адчуваю я сябе значна лепей. То бок прагрэс ёсць, няма чаго яго зневажаць.

Між іншым пра здолею.
Як я ўжо пісала, я не надта прыгожая. Не тое каб мне гэта замінала - але ж  канвенцыянальная прыгажосць значна палегчае жыццё. Нават не прыгажосць, а менавіта канвенцыянальнасць, асабліва як працуеш з людзьмі. З іншага боку - мяне бесіць амаль усё, што датычыцца так званага догляду за сабой: манікюр, стрыжка, неабходнасць купляць новую вопратку...у важдзіным трэдзе гнобяць нк за старую куртку, а я сяджу і думаю, як цудоўна было б, як мне б не было неабходнасці "адпавядаць" і я магла насіць адну куртку, пакуль яна на мне не пазложыцуа на цвіль і ліпавы мёд.  То бок, я магу, але гэта знізіць мае магчымасці і заробак. Усе гэтыя "расслабляючыя практыкі" кшталту масажу - гэта наогул ціхі жах, я ненавіджу, як мяне кранаюцца чужыя людзі.  То бок час ад часу я раблю нешта, што а) не вельмі мяне бесіць, б) выказвае маю павагу да сацыяльнай змовы.
Апошнім разам гэта спроба зрабіць нешта ў сіньцамі пад вачыма. Мяхі ў мяне каралеўскія, і заўсёды такія былі, але ж адна справа, як гэта ўсё багацце на адносна маладым твары, і зусім іншая - як да мяхоў прыкладаецца твар жанчыны, якая бачыла некаторае лайно. Ставіць філеры ці ботакс пакуль патрабуе ад мяне празмерных намаганняў, таму фотатэрапія і мезатэрапія наш адказ чэмберлену...чэмберлен быў бы задаволены, бо пасля сённяшняга сеансу мы з ім падобныя, як браты-шарпеі. Ну гэта ж ужо не першы раз, сказала мне цудоўнецшая мая касметык. Можна памацней. Стрываеце. Ээээ каву хочаце? Вось за што яна мне падабаецца, так гэта за добрую здольнасць да ацэнкі асяроддзя - каб не кава я была значна больш незадаволены чэмберлен.
Працаваць мне як, пытанне, у мяне весь твар баліць.

І гэта здолею.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра несапраўдныя гішторыі з сапраўдным хэпі эндам (пакуль не зусім)

Некаторы час таму глядзела пацыента: да халеры з ныркамі, лёгкімі і сэрцам ён недзе набыў халеру па маёй спецыяльнасці, якую паліклініка як мае быць праябала. Скончыўся праёб для пацыента кепска: ён страціў прытомнасць і трапіў у рэанімацыю. Там ён пабыў каля двух тыдняў, пачаў галюцынаваць і адметліва збірацца ў вырай, таму быў выпісаны па настаянню (с)
На першым аглядзе пацыент быў падобны на сумную бульбу: колерам, формай і здольнасцю да прадуцыйнага кантакту - калі, канешне, уявіць бульбу з вадою у лёгкіх. Але вунш-пунш! Асаблівая магія - і я ведала, што будзе лепей, але разлічвала на трохі менш вады і трохі больш вачэй на твары, а пацыент самастойна сядзіць, соваецца па хаце, дыхае і размаўляе.
Вельмі мне за такое падабаецца мая прафесія.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

26

▼Скрытый текст⬍

26.
- А чаго тут вырашаць, - сказаў акаючы голас у мяне над вухам. – Мазгаўню ёй скручу, у кацёл, усіх спраў.
- Рукі мае пакіньце, - звонка адказалі яму, - і я сама каму хочаш што хочаш скручу.
Я страпянулася, стукнулася галавой у сцену, замітусілася, забілася ў сваім коўдравым кокане і, нарэшце, уселася, прачынаючыся.
У пакоі было змрочна і холадна, як у склепе. Ці то знадворку развіднела, ці то ліхтары яшчэ не згаслі: праз пласт наледзі на вокнах прабівалася святло, цьмянае і невыразнае. З лямпачкі пад столлю свешваўся ледзяк. Пасярод пакою застыгла Ангус, нібы нехта сапраўды трымаў яе за рукі і цягнуў да дзвярэй. Ля майго ложку стаяў Эрык Транаускас і глядзеў на мяне нядобра. З роту ў яго, як ён дыхаў, выдзіраліся балачынкі пару; што больш цікавае, ён наскрозь змок. З валасаў яго і вопраткі нацякла лужынка на падлогу і ужо паспела схапіцца лёдам. Я прыглядзелася да Ангус: з яе таксама валіліся кроплі.
- Не, - сказаў Вальдэмар, які стаіўся ў цені, і якога я адразу не заўважыла. – Скручваць галовы, па-першае, трэба было раней, а па-другое, мы так рабіць не будзем.
Ад подыху Вальдэмара ніякага пару не было. Я сама выдыхнула на пробу і, зразумела, нічога не ўбачыла.
- Тапельцы, - сказаў Эрык. – Пяць паверхаў тапельцаў. Хто дакументы пісаць будзе? Ды не трымай ты яе, ўсё, нармальна.
- Упэўнены? – спытаў Вальдэмар з кута.
- Што наогул, - спытала я, ляскаючы зубамі ад холаду і жаху. – Вы чаму тут? Вы па якім праве.
- Упэўнены, - сказаў Эрык, - пускай.
Вальдэмар выцянгуў з ценю руку, і нешта с яго рукою было гэтак няслушна, што я здрыганулася і адвярнулася. Ангус змякла, кіўнулася, нібы тое, што яе трымала, раптоўна знікла, але ж выстаяла.
- Сука, - сказала яна, ці то звяртаючыся да мяне, ці то наогул пра сітуацыю, выцягнула з кішэні ўкіслы цыгарэтны пачак і змрочна на яго паглядзела. – Эрык?
- Тая ж херня, - адказаў ён, не адводзячы ад мяне позірку. Здаецца, на твары ў яго былі свежыя драпіны, зрэшты, пры такім асвятленні я не магла пэўна сказаць.
- У тумбачцы пашукай, - сказаў Вальдэмар. – У вас, Святлана, у тумбачцы цыгарэты? Побач з цукрам?
- Вы зусім ужо? – спытала я расціснутым горлам. – Зусім?
Эрык пакапаўся ў тумбачцы, знайшоў цыгарэты, адну выягнуў і сунуў у зубы, а пачак працягнуў Ангус. Мне няма каго было падкупляць на новым месцы, але звычка трымаць  паліва і цукар засталася.
- Вы, Света, як наогул адчуваецеся? – спытаў Вальдэмар. – Уладкаваліся? Ангус столькі клопату мела,- дадаў ён засмучона.
- Вы што тут робіце? – не вытрымала я. – Растлумачыць мне хтосьці?
- Тапельцы, - паўтарыў Эрык, зацягваючыся. Ангус зноў пачала лаяцца.
- Што?
- Эрык хоча сказаць, - сказаў Вальдэмар, - што яго і Ангус вельмі засмуцілі жыхары дому, якія патанулі ва ўласных ложках, і што Ангус вырашыла ўмяшацца раней, чым вы яшчэ чаго нарабілі. Ну а я, - ён выйшаў з ценю, і я тузанулася, немаведама чаго чакаючы, але не, усё было як звычайна: недарэчны шынель, з якога тырчэла маленькая стрыжаная галава, твар сумнага блазня і яркія тоўстыя вусны, - я вырашыў умяшацца, пакуль яна не перашчыравала, - ён развёў рукі у камічным, выбачальным жэсце.
- А я тутака проста, - сказаў Эрык, - дай, мяркую, пастаю у староначцы, засмучоны.
- Якія тапельцы, - спытала я, раздражняючыся. Мне падался, нібы я на нешта забылася. Нешта мне такое бачылася ў сне, але я адмахнулася ад успаміну. Ад недарэчнасці сітуацыі мой страх пацішэў, то я выблукалася з коўдры і спусціла ногі з ложку, намацоўваючы тэпцікі. – Колькі часу наогул, мне на працу яшчэ.
- Бачыш? – спытала Ангус надрыўна. – А я казала.
- Бачу, - згадзіўся Вальдэмар. Куточкі яго роту апусціліся так моцна, што твар зрабіўся падобны на трагічную маску.
- Хопіць, - блазнаваць, не скончыла я сказ. Калі Эрык забіраў мой голас, мяне нібыта нехта хапаў за горла – ну то вось зараз мяне нібыта ўсю цалкам сціснулі ў гіганцкім ледзяным кулаку. Я засіпела ад жаху. Мяне скінула з ложку і выцягнула стрункай, я ледзь краналася пальцамі ног падлогі. З упірам да каго хочаш, узгадала я. Не мае справы.
- Ведаеце, - сказаў Вальдэмар, ія парадаксальна ўзрадавался таму, што галава мая задралася і я не бачу яго твару, - я таксама засмуціўся. Я вас, Света, не тое каб вінавачу, у рэшце рэшт тут месца асаблівае, тут са ўсіх рознае лезе, але ж столькі людзей – і гэта не кажучы пра пісаніну. А колькі іх яшчэ будзе? Уявіць жахліва. Я, калі вы не заўважылі, да апошняга не жадаў прыбягаць да гвалту. Гаротная нябожчыца, думаў я. Нічога не памятае – ніхто з вас нічога не памятае, Святлана, вы не сумуйце – што з яе ўзяць. Прасачыць чалавека запытаў, паслугу яму дараваў. Слухаць вы нічога не хочаце, на супрацоўнічаства не ідзеце, хай так, думаю. Рана ці  позна, думаю, з’явіцца ж той, хто яе сюды прыцягнуў. На нейкую ж патрэбу нехта вас сюды прыцягнуў.
То гэта ж самі вы, хацела крыкнуць я, але голаса не засталося зусім. Гэта ж вы мяне сюды прыцягнулі, да вас і пытанні.
- Не, - сказаў Эрык, - гэта да таго, хто цябе падпаліў, пытанні. І хто цябе, памерлую, знадворку блукаць пусціў. І хто праз цябе, дурыцу, вось гэтае ўсё вонкі цягне. Вальдэмар, ты, як плануеш яшчэ размаўляць, пускай.
Кулак расціснуўся, я павалілася на падлогу. Па адчуванням у целе не засталося аніводнай цэлай косткі. Ногі не трымалі.
- Гатовыя слухаць? – ветліво запытаў Вальдэмар. Я ўперлася ў падлогу позіркам. Я не магла прымусіць сябе паглядзець на яго. Я зразумела, што ад мяне чакаюць адказу, і заківала.
- Добра, - сказаў Вальдэмар. – Разумееце, Света, вы памерлі.

- Разумееце, Света, вы памерлі, але ж і гэтае атрымалася ў вас кепска. Першае, з дакументамі бардак. Самагубцы нікому не да спадобы, з імі адвечна блытаніна: а цідакладна сам, а цідакладна па ахвоце, а ціне раздумаўся, а па якой установе праводзіць. Але самі вы забіліся, ці недарэчнасць атрымалася – прайсці па справаздачы вінны былі. Я ж і ў ненаўмысную наведаўся, Якаба, светлая памяць, тузануў – але не, і ў суседзяў ваш лёт нідзе не значыўся. Другое, вы чамусьці знадворку захраслі. Трэцяе, вы ж не проста захраслі, вы ж яшчэ сюды-туды хістацца схітрыліся, хай сабе недалеча,  але гэта зусім непарадак, такога быць не павінна. І галоўнае, каб не кашмары – ніхто б аб вас не даведаўся! Чаго ўжо, мы як даведадіся – ледзьве адшукалі. То быццам гэтага бракавала – вы ж першым разам ад нас уцяклі, яшчэ і Эрыка пакалечылі.
Я паглядзела на Эрыка. Я была сведкай яго цудоўнага вылячэння салодкай гарбатай, але ж адна справа разбіты нос, а другая – адкушаная рука, ці пра што яны мне спрабавалі зманіць. Эрык змрочна паглядзеў на мяне ў адказ.
- Спытай, колькі часу на тое пайшло, - сказаў ён, - і колькі я за ўласны рахунак пратырчэў.
- Ужо яна спытае, - зласліва сказала Ангус ад акна. Пакуль Вальдэмар распавядаў, яна выламала абляднедую фрамугу і зараз паліла ў фортачку. – Ужо ёй цікава. Ты мяне спытай, колькі з мяне па заўвазе знялі, - яна дакладна збіралася нешта дадаць, але зірнула на Вальдэмара і спынілася. Я адчула, што прымярзаю да падлогі, таму паднялася і села на ложак. Ногі па-ранейшаму не трымалі. Вальдэмар паглядзеў на мяне і ўключыў чайнік. Я здраганулася ад пстрычкі.
- Адным словам, - сказаў Вальдэмар, - непрыемна атрымалася. Прычым для ўсіх: у мяне бардак, супрацоўнікі пацярпелі, дый вам, Святлана, несалодка давялося. Але гэтаўсё палова бяды, самае непрыемнае, што вы не проста сюды-туды цягаецеся, вы, апынулася, ячшэ за сабою цягнеце.
- Што цягну, - спытала я.
- Чаго толькі не, - сказала Ангус, расцерла недакурак аб падваконне і зачыніла акно. Шкло мярзотно заляскатала ад удару, і завылі прамерзлыя петлі. Эрык цыгарэту не патушыў, пад столлю павіслі клубы дыму.
- Вы ж самі бачылі, - сказаў Вальдэмар. - Ангус жа вам паказала, што, таксама забыліся? Ну, у прынцыпе, не важна. Важна, што нехта за вамі стаіць, і калі вас, як прапануе Эрык, у кацёл вызначыць, усё роўна гэты нехта знойдзе вам замену. А пакуль мы таксама яе знойдзем, немаведама што зрабіцца можа. Таму мы вырашылі пакуль паназіраць, пачакаць. Ангус, вунь, выявіла ініцыятыву, мяркавала, як вас паглыбей прыхаваць, можа ваш гаспадар затузаецца і  сябе выявіць – толькі нічым добрым гэта не скончылася. Трымайце, - ён заліў пакуначак  гарбаты кіпенем, усыпал у кубак цукар і працягнуў мне.
- На мяне зрабі, - запытаў Эрык, хаваючы паўпусты пачак маіх цыгарэт у сваю кішэнь і расціраючы брыво. - Заябаўся страшна, там гамон быў.
Вальдэмар дастаў з тумбачцы застаўшыся кубак, белы з сашпіленым краем, і заварыў яшчэ гарбаты.
- Вясло? - спытаў ён. Транаускас буркнуў нешта невыразнае.
- Чаго вы ад мяне хочаце? - спытала я. - Вы што мне, пагражаеце?
- Пакуль не, - сказаў Эрык.
- Я прапаную вам, Света, перастаць упарціцца, - сказаў Вальдэмар. - Раскажыце, як ёсць. Як памятаеце. Хто да вас прыходзіў? Што абяцаў? Каб гэтак моцна нябожчыка прывязаць, трэба добра паклапаціцца.
- Можа, - сказала я, з агідаю адстаўлячы кубак, - можа я не магу. Можа гэты ваш міфічны злыдзень, ён гэтак жа сама са мною абышоўся, як вы.
- Печцы раскажы, - сказала Ангус, і тут я, нарэшце, прачнулася.

У пакоі было холадна, цягнула вільгасцю і цыгарэтным дымам – апошні пах, слабы, але  дакучлівы, пераследваў мяне з першага майго дня тут. Я не ўпэўненая была, што ён зрабіўся мацнейшы. Я выблыталася са збіўшайся коўдры – таксама павільгацеўшай, таксама прапахлай цыгарэтамі – і праверыла акно. Наледзь была цэлая: можа, падумала я, гэта свежая. Падлога зарасла шэранью, слядоў я не знайшла.
Гэта мяне не супакоіла. Я праверыла кожны куток свайго прамерзлага пакойчыку: зазірнула ў шафу, пад ложак, паміж рамамі, пад ракавіну. Я сама добра не ведала, што шукаю. Нават як я знайду нешта: недакурак, ці абляднелы след, ці што яшчэ – той чаго я буду рабіць? Што зменіцца з-за таго, што ў маім пакоі – у маім сне, падумала я – былі блазаны з наўмыснай? Хіба магчыма ім неяк перашкодзіць? Я магу напісаць дэфектную карту («напіша яна, дурыца», - сказаў у мяне ў галаве голас Ангус) – а далей што? Я сама разбірала гэтыя карты, што у статыстыцы, што зараз – я ведала, што ўся гэтая пісаніна цалкам марная, як няма да каго падысці асабіста, а хіба мне было да каго? Хто можа вымусіць адчапіцца ад мяне? Ніколі раней я не адчувалася такой пакінутай, такой злякаванай – такой самотнай.
Нават у горшы мой год там – знадворку, узгадала я, - калі мы з ім ужо пачалі тое, што пачалі, усунуліся ў бясконцы рамонт, у бясконцае высвятленне адносін, нават тады, здаецца, мне не было так дрэнна, таму што заставалася надзея. Можа, думала я ў найгоршыя дні, можа я перабольшваю. Драматызую. Мая маці часта казала мне, што я раблю з камара каня. Можа, думала я тады, мне трэба проста супакоіцца – і ўсё ўладкуецца. І ўсё ж уладкоўвалася! Ніхто не ведае, напрыклад, чаго мне каштавала не ўчапіцца ягонай мацеры ў твар, проста ў гэтую яе ўсмешачку. Мой сыначка тое, мой сыначка гэтае – але я ж стрымалася, нават пальцам не кранула старую пачвару. Кватэру сыначке яны купілі, і ўжо ж зразумела не каб ён вадзіў усялякіх. Я трывала і не адказвала на ўсялякіх. Не драматызавала, не рабіла, усміхалася і ківала. Праклятыя фіранкі – гэта ж быў флаг капітуляцыі. Мне афіыйна дазволілі жыць у той хаце, марнаваць свае грошы на рамонт, праць яе сыначке трусы, а там, пабачыш – гадзіннічак тык-так. Самі разумееце. Я разумела, але мне пляваць было на гадзіннічак, на капітуляцыі, на паддывановыя гэтыя гульбішчы: усё, чаго я хацела...
А чаго я хацела?
Не сумуйце, сказаў Вальдэмар у мяне ў галаве, усе вы нічога не памятаеце.
Пракляты холад прдзіраў да костак. Вымарожваў думкі. Я падзьмула на рукі, амаль чакаючы, нарэшце, убачць пар – але пара не было, і рукі маі ні кроплі не сугрэліся. Мяне непрыемна драпанула, якімі худымі зрабіліся мае пальцы, якой сухой і безкалаяровай – скура.
Што ж тут дзіўнага, падумала я, змагаючыся з адчуваннем, нібы зноў на нешта забываюся: жыць і працаваць у холадзе, капацца ў пыльных паперах і бог ведае ў чым яшчэ пыльным, сілкавацца адной толькі растваральнай локшынай. Добра, падумала я, што тут хаця б люстэрка няма, і я твару свайго не бачу, падобная ж невядома на каго. Але як жа холадна, падумала я, гэта ж немагчыма. Колькі наогул часу, падумала я, можа я тут разважаю, а мяне ўжо на працы хапіліся. Я была ўпэўненая, што не спазняюся, калі хочаце, у мяне развілося нешта накшталат унутранняга пачуця – але ж гэта я пакуль не спазнялася. Пастаю яшчэ вось так -  невядома, што далей зробіцца.
Я набрала ў чайнік вады з-пад крану. Давялося спачатку пусціць гарачую, тэхнічную, каб размыла ільдзяны корак. Гарачую ваду давалі з сёмага, і да дзявятага напор рабіўся ні да чорта, то бок давялося чакаць, прытанцоўваючы ад холаду. Даўно ўжо варта, падумала я, пазбавціцца жахлівых тэпцікаў і знайсці прыстойны абутак. Сёння ж спытаю ў кіраўніка, дзе бы надбаць.
Я закінула ў кубак адразу два пакуначкі – добра разумеючы, што паўплывае гэта хутчэй на колер гарбаты, чым на яе моц, але мяне не трэба было вучыць здавольвацца малым – і адразу чатыры ложкі цукру. Хай глюкоза не ўплывала на мяне, як на некаторых, але тут я звыкла піць страшэнна салодкую гарбату. Пакуль чайник сіпеў, вішчаў, міргаў святлодыёдам, але ніяк не закіпаў, я зноў залезла з нагамі ў ложак, скурчылася, забілася пад сваю тонкую і вільготную коўдру і сунула рукі ў кішэні курткі. Спачатку я нават не зразумела, что адчула: нібыта стукнулася адмарожанымі пальцамі аб нешта кшталту камня з вострымі гранямі – што, падумала я, робіць камень у маёй кішэні? - а потым падаспеў боль. Я стрымала ўскрык і вывярнула кішэнь на ложак.
Гіпсавы анёлак у ледзяным змроку выглядаў як усе трапныя мары разам. На груба вылепеных крылах – не крылы, а геаметрычная абцінкі – запяклася кроў. Я адчула дзіўную палёгку ад таго, што яшчэ здольная параніцца, і сунула пальцы у рот, але смаку крыви не было. Я паглядзела на іх і не ўбачыла аніводнай драпіны.
Чайнік завіраваў і пстрыкнуў, выключаючыся.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра дзе ты, джаксіан гэлаксі, калі так патрэбны.

У мяне працягваецца піздзец з коткамі.
Старэйшая котка, якая дужа стрэсанула ўзімку, застаецца стрэсаваная, малодшы кот, які вырашаў, што надышоў час атрымаць уладу, працягвае паводзіць сябе, як мудак.
У выніку ў мяне кожны дзень бойкі, крыкі, котка рычыць, кот яе не пускае да ежы і латка, і толькі я ўзрадавалася, што яна больш не сядзіць пад тумбачцай, а раз пораз выходзіць, як яна насрала пад ложак.
Калі што, мы былі ў ветэрынара і здалі аналізы і ветэрынаў запэзніў мяне, што гэта стрэс - і вось што рабіць ніхуя не зразумела.
Я паспрабавала раздымаць - нуль эфекту. Не разыымаць - ябаны піздзец. Заспакойваючы сродкі - похуй+паябаць. Гуляць з катом, каб ён стамляўся - похуй+паябаць*2. Пачытаўшы ў інтэрнэце паспрабавала ўладкаваць ізаляцыю: праз две гадзіны ізаляцыі старэйшая котка пачала асуджана лямантаваць, бо вырашыла, што гэта яе за нешта караюць.
Апошнія две мае ідэі:
- па словах дажксіана гэлаксі трэба прыбіць паліцы - то вось табе, вб, мае грошы, чакаю паліцы
- па словах маёй дзяўчыны, магчыма паспрабаваць адвесці ката ёй на час, каб атрымаць тую самую ізаляцыю, і каб котка хоць трохі часу мела на тое каб ад'ясіся і набрацца моцу. Ізноў жа магчыма і працоўная ідэя бо як вяртаць ката на радзіму - ён будзе вятрацца на коткіну тэрыторыю, і вымушаны будзе нешта неяк падстройвацца...ці рабіць рэвалюцыю.
Але ж тут вось у чым справа:
- першае, у яе свой кот, у якога спец.дыета і які ніколі не бачыў чужых катоў. Ці не атрымаем мы яшчэ больш стрэсаваных катоў і нічога больш?
- другое, мне не падабаецца думка кудысьці аддаваць свайго ката, нават часова, гэта адчуваецца як здрада
- трэцяе, не ябу, што рабіць, таму заўтра кот паезде ў госці да новых сяброў. А потым паліцы прыедуць.

Отредактировано (2023-04-18 23:23:04)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

27

▼Скрытый текст⬍

27.
Першым маім імкненнем было шпульнуць мярзотную цацку ў акно – я ўжо і схапіла яе, падзівіўшыся, як зручна анёлачак лёг у руку. Спыніла мяне, па-першае, тое, што акно прамерзла наскрозь, і патрэбны быў нехта значна мацнейшы за мяне, каб даць яму рады, а па-другое, тое, які неверагодна паўплывала на мяне дакрананне да вырадка. Перад вачамі маімі нібыта запалілі святло. Не яркае, якое апісваюць у такіх выпадках. Нешта накшталат цьмянага авальнага ліхтара, які вешаюць над дзвярыма ў службовых месцах, і на іх напісана: выйсце, альбо: выйсця няма.
Сон, што да таго заставаўся зыбкім, непрыемным нават не ўспамінам – прысмакам ад былагога ўспаміну, вернуўся у маю памяць. Можа і не цалкам – я не памятавала, напрыклад, як схапіла статуэтку, і якім чынам схопленная ва сне статуэтка апынулася у рэальнай кішэні – але асноўнымі дэталаямі. Я ўзгадала ваду, і шум, быццам ад перапоністых лап, узгадала, як шукала нешта, узгадала зялёны калідор. Я амаль узгадала, што там адбылося, але тут умпамін пра начных наведнікаў вярнуўся, і я жахнулася таму, што ўжо, як вызначылася, пачала на іх забывацца. Прасачыць чалавека запытаў, падумала я, паслугу яму дараваў.
Ах ты суччын сын, падумала я, адчуваючы, яе злосць сугравае мяне. Не пускаючы з рук анёлачка, я ускочыла і прабегла кола па пакоі, спыніўшыся толькі, каб ізноў уключыць чайнік. Ах ты хлуслівы кавалак лайна. Прасачыць, значыць. Сраты ты вуаерыст. На цябе, значыць, глядзець нельга, а табе па чужых снах шнарыць можна і гасцей вадзіць.
- Выходзь, - сказала я. – Ану выходзь, пакуль я цябе сама не знайшла.
Анёлачак хрупнуў у маім кулаку. Я расціснула руку і убачыла прыліплыя да далоні гіпсавыя дробкі ад расколатага крыла. Гэта мяне трохі ахалодзіла – што як я яго выпадкова паб’ю, і цудоўная яснасць у галаве скончыцца? Мой розум нібы зацягнула павуціннем – старым, на якое наліп чорны пыл махрамі, ці шаць, ці тое ды іншае – а зараз па ім нібыта венікам прайшлі. Куты засталіся схаваныя змрокам і брудам, але каб мая памяць была пакоем, у ім зараз магчыма было хаця б павярнуцца і аглездецца.
- Выходзь, - паўтарыла я, сочачы за тым, каб зноў не сціснуць руку.
- А то што? – спыталі сіпата ў мяне за спіной. У голасе гучала ветлівая зацікаўленасць. Я ўжо пачала разварочвацца, каб паказаць – што, але зірнула на анёлачка і ўзгадала, чым скончылася мінулася спроба.
- Я, - сказала я, - ведаю, дзе вы працуеце. Хочаце праверку пазапланавую?
- Нічога сабе, - сказалі ў мяне за спіной з ноткамі захаплення. – Света, вы расцяце ў маіх вачах. То чаго вы хацелі? – услед за голасам прагучала сербанне. Я зразумела, што ён спіздзіў маю гарбату. На краі зроку мільгануў цень, але я не паспела яго адсачыць.
- І чаго гэта вы хаваецеся? – спытала я, імкнучыся голасам перадаць пагарду. Я сачыла за сабой, далоні мае сціскаліся і расціскаліся, не збіраючыся добра ў кулак. Я зноў уключыла чайнік і ён спазматычна зарыпеў.
- Дык я са змены, - растлумачылі мне. – За гарбату, дарэчы, прабачце і дзякуй. Ледзь на нагах трымаюся, а давялося яшчэ гэтых вадзіць.
- Калі ласка, - сказала я. – Гэта вы мне, атрымлўваецца, вінны?
- Не, - з відавочнай асалодай адказалі мне, - калі б папрасіў, быў бы вінны. А так я сам узяў, - ён зноў гучна сербануў чай і паскардзіўся: - Горача. Слухайце, Света, я зараз гарбату дап’ю дый пайду, мне б адаспацца. Вы пытацца будзеце пра нешта, ці зноў пяском у твар атрымаць збіраліся?
- Калі я спытаю, - сказала я, стрымліваючыся з апошнім сіл, - гэта будзе лічыцца паслугай?
- Гледзячы пра што, - адказалі мне. – Я запалю? Як раз гарбата астыне. Як вы ўсё адно ведаеце, што я тут.
- Вы ўвесь час у маіх снах тырчыце? – спытала я.
- Вядома, - адказалі мне пасля пстрыкання запальніцы і падоўжанага выдаху, - а заробак атрымліваю за прыгожыя вочы. Не, Света, я не ўвесь час тырчу ў вашых снах, гэта звышурочныя.
- Вы у кожны сон можаце трапіць? – спытала я. – Ці, напрыклад, адвесці?
- …так, - сказаў голас ужо асцярожнее. – Вы пра што спытаць хочаце? Магу – у кожны, хачу – вось ужо не. Вас часам, Света, у такія месцы заносіць, што я не ведаю, як мне каму трэба завінаваціцца, каб туды сунуцца.
Я не чакала гэткага адказу і запнулася, страціўшы думку. Мне давялося зноў зірнуць на гіпсавага анёла, каб сабрацца. У якія месцы мяне заносіць? Мне здалося, што гэта мае дачыненнне да кутоў майго розуму, якія усё яшчэ хаваюцца павуціннем, нешта, што мне магчыма не варта ўзгадваць.
Я нешта страціла і шукала, падумала я. Не знайшла, але вось я прынесла сюды гэтую статуэтку – і паглядзіце на мяне! Свежая і бадзёрая, як травеньская ружа. Што, падумала я, адбылося б, каб я знайшла тое, што шукала.
- Хочаце, каб я вас кудысьці адвёў? – спытаў голас. – У прынцыпе, з вядомымі амежаваннямі, але так – я гэта магу. Толькі, Света, з вас узяць няма чаго. Адзін гонар ды фіранкі. Чым расплочвацца збіраецеся?
Я сціснула і расціснула далонь. Чайнік закрактаў як паміраючы астматык і высекся. Я ўзяла сваю міску з пеўням – больш нічога не знайшлося, нават кубкі мае расцягнулі, вырадкі – і зноў заварыла занадта салодкую гарбату з двух пакуначкаў.
- Добра, - сказаў голас, - да вечару памяркуйце, а я пайшоў. Вы, дарэчы, спазняецеся.
Пусты кубак с грукатам апусціўся на тумбачку перада мной. Рука, якая яго трымала, здавалася цалкам нармальнай: нічым не прыкметная рука, хіба што засівераная і са збітымі косткамі – але нешта такое было ў подыхе, які я адчула патыліцай, што я не стала абарочвацца.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Выдатны выверт псіхікі: значная колькасць маіх знаёмых у юнацтве была дастаткова разумная, каб разумець, што другая ўсесветная адбывалася значна інакш, чым распавядалі савецкія падручнікі.
Я падкрэсліваю, што мне доўгі час не хапала мазгоў нават на гэта, таму далей не асуджэнне, а смутак.
Гэтак жа сама яны на нейкім этапе пачыналі разумець - як я зараз здагадваюся - што немцы ў нацысткай Германіі былі такія ж самыя людзі, як яны самі: жахлівая здагадка, якая зараз апантала частку найбольш разумных расеян. І вось тут цікавы момант - бо наступнай высновай было тое, што імперыя - трэці рэйх, ці яшчэ якая - гэта добра і цудоўна, і што дэмакратыя лайно.
То бок:
- краіна паходжання таксама насвінаёбіла
- па тый бок былі такія ж самыя людзі
- свінаёбіць добра і адметна

Вось з гэтай нагоды я не здолела дычытаць нязграбнае мінулае Эпле, калі караценька. Я маю на ўвазе: не, ён пра гэта не піша, і больш за тое, здаецца добрыя рэчы агучвае...а ў мяне ўсё адно ўятнамскія флэшбэкі.

Гэта я чытаю мабілізаваную нацыю, і бачыць божухна, я ніколі не збіралася чытаць столькі кніг па тэме "як мы трапілі ў хуевы касплэй".

Упд:
"Когда в сентябре 1939 г. вспыхнула война, в Германии ее приняли крайне нерадостно. Однако никто особо не терзался в поисках ответа на вопрос, почему она началась. Если в Британии и Франции мало кто сомневался, что нападением без веских причин на Польшу Гитлер развязал конфликт ради завоеваний, немцы пребывали в уверенности, будто вынуждены воевать ради самообороны из-за махинаций союзников и агрессивных поползновений поляков. О подобных воззрениях в серьезных исторических исследованиях упорно не писали и не пишут – лишь где-то мельком что-то всплывает на сайтах авторов, потворствующих неонацистам. В нашу эпоху кажется довольно странным, что тогда в такие вещи искренне верили многие немцы, причем вовсе не являвшиеся махровыми нацистами. Как они могли перепутать намеренно разжигаемую их властями жесточайшую империалистическую войну с войной ради обороны отечества? Как могли они видеться себе патриотами в кольце врагов, а не борцами за дело Гитлера с его расой господ?" (с)
Аааа. ААААА. А.

Ну вось неяк так.

"кровожадность Британии особо подчеркивал безоговорочный отказ ее правительства от неоднократно озвучиваемых Гитлером мирных предложений" - курва маці.

Отредактировано (2023-04-24 12:47:10)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра не рабі ў гэтым годзе як заўсёды (с)

1)
У маёй дзяўчыны з'явілася нашчадная хата, з якой нагоды яна прапанавала з'язжацца.
Па-першае, апошнім разам,як я з кімсьці з'язжалася, гэта скончылася для мяне дзесяццю гадамі, у якія я спрабавала неяк выцягнуць, замест таго, каб будаваць, выбачай божухна, кар'еру, праябаным часам і здароўем і як вынік - цяжкой дэпрэсіяй, з якой я неяк выблукала вось толькі зараз.
Калі шчыра, зразумела што справа была не толькі ў мінулых адносінах, і наогул неабавязкова, што гэтым разам адбудзецца нешта падобнае, але, ведаеце, в'ятнамскія флэшбэкі.
Па-другое, нашчадная хата хутчэй хатка. Я маю на ўвазе, сапраўды маленькая. Не ўпэўнена, што мы нават у дваіх у ёй змесцімся, не кажучы пра жывёл, а жывёлы мае, пры ўсёй выдатнасці дзяўчыны, мне значна даражэйшыя.
Па-трэцяе, мы дамовіліся на жнівень-верасень, што наогул не хутка, і за гэты час шмат чаго можа змяніцца. То вось у мяне пытанне - ці то мне рамантаваць пральную машыну, ці то адкладваць грошы на пераезд і новы тэрарыум, бо стары пераезд не перажыве?

2)
Аформіла крэдыт на навучанне. То бок, не крэдыт, а разтэрміноўку, але не тое каб я бачыла розніцу. Медыцына ў Беларусі - дохлая лошадзь, мне падабаецца мая прафесія, але:
- няма рэактываў
- няма лекаў
- няма доступу да пацыентаў - гэта, здаецца, найбольш смешная частка: у носе маіх пацыентаў аддалі тэрапеўтам, якія з імі працавць не ўмеюць і не хочуць, у частнай іх весці не атрымаецца, бо няма магчымасцяў. То бок, памірайце, бабкі, што ўжо, пенсіонная рэформа сама сабе не правядзе
- няма перспектыў. Я не магу ў адміністрацыю, бо праходжу па спісах, я не магу ў навуку, бо каб пайсці нават у ардынатуру - трэба працаваць у госе; у большасць госаў мне нельга, бо спісы, у меншасці - майго заробку не хопіць прыкладна ні на што. Каб з'ехаць і ўладкавацца мне патрэбна хаця 5-7 тысяч, і тут глядзі пра "змарнавала час"
- грошай. Нават з поўным запісам - гэта слёзы, і лепей не будзе - на медыцыну ніхто грошай не дасі, бо ябіціся, як звыклі, вось чаму.
Ёсць:
- канферэнцыі, на якіх расейскія святылы замест таго, каб лямантаваць і распавядаць, як лячыць трыпутнікам, важна разважаюць, якія ёсць цікавыя метады...і адначасова рэкламаваць усякі ганебны эвалар
- мярзотныя пысы з "саюзы ўрачэй" і іншага лайна, якія праводзяць усе тыя ж канферэнцыі і разважаюць, як ну вось гэтая вось мадэрнізацыя нарэшце запрацуе
- магчымасць гандляваць чырвонай фланэлью з какаінам у якасці лекаў ад туберкулёзу - гэта пакуль што метафарычна, але толькі пакуль што
- вайсковы абавязак
- смутак

На самой справе, я проста не хачу ў гэтым удзельнічаць. Гэта мярзотна.

Не то каб мне зараз надта вясёла, але ж трэба хаця нешта рабіць. Разтэрміноўка ізноў жа.

Ах, ах, падумала я сёння, седзячы на працы, ну вось і на які хрэн ты ўлезла, ну можа яшчэ...добры вечар, сказаў мне аванс, я тут, калі што прыйшоў толькі напалову. Добранькі, добранькі, сказала кіраўніцтва, тут такая справа, заробак маленькі, налогі, водпускі...пра зноў прыйшлі адкуль патрэбна за грашыма кіраўніцтва не сказала, бо чаго ўжо.
Вось на які, даражэнькая.

Отредактировано (2023-04-28 22:43:55)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

28.

▼Скрытый текст⬍

28.
На змену я спазнілася.
Звычайна гэта не нарабіла б вялікай бяды – у маёй каморцы пад усходамі рэдка бывалі наведнікі – але ў гэты дзень проста ўсё разам ішло наперакасяк. Я ўсунулася ў скандал ужо па дарозе.
У ліфце ўсе былі прамерзлыя да сіні і храбусцення шаці на даспехах у тых, хто насіў даспехі. Нехта грукаў зубамі, прытанцоўваючы на месцы, нехта шыкаў на танцора, пакутна моршчачыся. У дальнім куце бубнелі пра што сабе дазваляюць і раней такога не было. Большасць проста ўзлавана і бездапаможна маўчала, пераглядваючыся. Ва ўсіх каламутных ад холаду і недасыпу паглядах, у вытарашчаных вачах і пакутніцкіх вышчарах чыталася адно: як так можна? Што гэта наогул? Мне ў маёй куртцы было лягчэй за іншых, але і мяне дапякаў неверагодны холад – ніколі яшчэ не было так холадна на маёй памяці. Канфлікт спеў, сілкуючыся штурхялямі выстаўленымі локцямі па абляднелых рэбрах, болем у адмярзаючых пальцах і скрыгатам зубоўным.
Дзявуха з шаццю пад носам, у светлых кудзерах і форме, ці то школьнай, ці то вайсковага крою, няўдала прыхінулася да сцяны ліфта і адразу ж, зразумела, прымерзла. Яна завішчала і пачала рвацца: ёй бы варта было скінуць куртачку, пакуль яшчэ заставаўся час, але я не магла яе асуджаць – сама думка пра тое, каб пазбавіцца чагосьці з адзення здавалася вар’яцкай. Куртка разарвалася, дзявуха засталася у лахманах і хутка стынучых слязах. Хлюпаючы носам, яна забалбатала, што на такое не падпісвалася, і што ёй абяцалі аплочваемую і паважаную працу, і што яна, як годная – я не даслухала, як годная хто, бо скаргі гаротніцы абудзілі народны гнеў. Гамон, гарлапанілі з заходняга боку ліфта, што яны сабе дазваляюць? Гаротніца, раўлі з усходу, гэта ўсё прошукі…сама дурыца, пярэчылі крумкаючым голасам з поўначы, а чаго яна чакала? Тутака вам не тамака, гэта вам не пансіянат, хоць, вядома, бязладдзе і перагіны на месцах. З поўдня злавесна і невыразна мацюкаліся пра раней такога не было. Заціснутая ў самым цэнтры хваляванняў, я запыталася, больш каб удакладніць, ці варушацца шчэ мае вусны, ці змерзліся неадваротна:
- Раней, гэта калі?
- Гэта пакуль галоўны не прыйшоў, - шапнулі мне, - са сваімі парадкамі.
Нехта паправіў:
- Не прыйшоў, а скіравалі, - і зноў нехта ўлез:
- Дый што ты ёй тлумачыш, быццам сама не ведае, яна ж з дзявятага, там зусім блізка.
Уражаная гэтым апошнім голасам, я сказала, каб хоць нешта сказаць:
- Ад наўмыснай, між іншым, таксама холадна, - і той жа час змоўкла, агалмошаная рэакцыяй.
- Гэта проста непрыстойна, - шыпелі мне, а за спіною ўторылі: - Гэткае плявузгаць, гэта ж трэба! Вы цяміце, дзе знаходзіцеся? Цішэй, цішэй, - супакойна буркаў яшчэ нехта, - вы не разумееце, яна проста пасварылася з таварышамі, вось на дзявяты і трапіла, небарака.
Дзявуха ў ірванай форме ўвесь час працягвала нудзець ломкім голасам. Я ні слова не разумела, але гучала яна, як яе рабілася чутна за грукатам зубоў, урачыста.
- А што, - спытала я раз’юшана, - што вы мне рот затыкаеце? – ну і астатняе сказала, што ў такіх выпадках кажуць, як не памятаюць сябе ад стомленнасці і злосці. Апанент мне адказаў, і невядома чым бы ўсё скончылася, калі б на сёмым не зайшлі з наўмыснай. Холад іх не турбаваў, але выглядалі яны ўсё адно паношана. Здаецца, нехта з іх выходзіў на змену адразу пасля ночы. Я ўгледзела Транаускаса – яга складана было не заўважыць – таўстуна ў суконным касцюме з недарэчнымі бліскучымі гузікамі і пляскаты твар Лінды Аверман. Астатніх я не ведала.
Лінда павярцела галавой, знайшла вачыма бялявую дзявуху, вымавіла нешта шыплівае, што прагучала як адно доўгае напалову пражаванае слова, і коратка, без замаху, стукнула яе ў сківіцу. Дзявуха ахнула, схапілася за рот і змоўкла. Астатнія хваляю падаліся назад, вызваляючы месца. Я адчула на сабе задуменны пагляд Эрыка наўзверх чужых галоў і напружылася. На шчасце, пасля раптоўнага мардабойства ўсе страцілі адзін да аднаго цікавасць і даехалі ціха – але мне ад гэтага не палегчала, бо я спазнілася.

- Спазняецеся, - сказалі мне з парога, і пастукалі па цыферблаце, які мне ўжо на дзявятым уставілі замест правага вока. Я паспрабавала не жмурыццца, хоць адчуванне было непрыемнае. Я не стала енчыць пра ліфт, бо разумела, як гэта марна. Злоба мая таксама была марная, таму я і яе стрымала. Нічога, падумала я, галоўнае – дачакацца вечара, а там ужо я сваё атрымаю. Гонар, падумала я, сціскаючы кулак у кішэні, фіранкі, і сам пабачыш, што яшчэ. Ужо я пакажу.
Я добра не ведала, што збіраюся паказваць, але дурны пачатак дня мяне ўзбурыў.
Ля будачцы стаялі – вядома, падумала я раздражнённа, іншага часу адшукаць не маглі. Пакуль я, сцягваючы на ходзе куртку, праціскалася міма, мяне праводзілі паглядмі; здаецца, яны нават перамаўляліся, але сціхлі, варта мне было з’явіцца. Я плюхнулася ў сваё крэсла і з грукатам адсунула заслонку з каламутнага пластыку.
- Слухаю ўважліва, - сказала я, намагаючыся ўсім сваім выглядам паказаць, што мне не да таго.
- Мне б, - пачаў нудзець просьбіт, і я ўключылася ў звыклую руціну, выслухваючы, гмыкаючы і адмаўляючы ў патрэбныя моманты.
Дзесьці ў сярэдзіне змены мяне выклікала кіраўніцтва. Настрой, і без таго дрэнны, зрабіўся яшчэ горшы. Я раўнула праз вакенца, што па справах, засунула брыдотны кавалак пластыка на месца і пацягнулася на вымову.
- Што ж вы, Святлана, - сказалі мне ў кабінеце. – Спазняецеся, а зараз яшчэ і хаміце. Скардзяцца на вас.
- Хто, - спытала я.
- Хто трэба, - імгліста адказала кіраўніцтва і пачало прабірацца пра парадак, і пра разумець трэба, і пра калі, то. На прыканцы вымовы я была цалкам размачаленая. Ружовая слізь сцякала ў мяне з-пад цыферблата і збіралася пад шклом. Галава з-за гэтага гула і здавалася яшчэ цяжэйшая. Кіраўніцтва сыта адрыгнула і сказала:
- Працуйте, - на нягнуткіх нагах я вярнулася да каморкі.
Чарга ля вакенца разбрылася. Я сама б не стала чакаць на іх месцы і не здзівілася. Застаўся толькі адзін наведнік, дробны непрыкметны чалавечак у шэрай форме. Я падумала, што ён падаецца мне знаёмым – дзе я магла бачыць яго раней? Чаму наогул запомніла? Шэрыя робы насіла ненаўмысная, і ўсё яны там былі на адзін твар, той з чаго бы мне – чалавечак азірнуўся, гаротна крыкнуў, апусціў твар і крочыў проста ў сцену, раствараючыся ў ёй. Я паспрабавала ўзгадаць, калі яшчэ бачыла такое – і так, Якав? Якаб? Знікнуўшы з ненаўмыснай, якога я сустракала на палільні. Цікава, падумала я, гэта яны ўсё так могуць, ці ён адшукаўся?
- Не, - сказалі ў мяне над галавой, - яны не ўсе так могуць, і ён не губляўся.
Я кінулася ў бок, паварочваючыся, Эрык Транаускас на здзіўленне ветліва мяне падтрымаў пад локаць і пхнуў у бок будачцы.
- Дзверы адчыні, - сказаў ён.
- Рукі прыбярыце, - сказала я, - і не смейце мяне чапаць. Што вам патрэбна ўвогуле?
- Кубак прыйшоў аддасць, - сказаў ён. Святла было больш, чым уначы ў маім пакоі, і я ўбачыла, што драпін і сінякоў на яго твары дадалося. Вочы ў яго запалі, і ён схуднеў больш за ранейшае, з якой нагоды зрабіўся падобны на збітае пудзіла.
- Цяжкая змена? – зларадна спытала я. – Можа яшчэ гарбаты?
- А не адмовіўся б, - сказаў ён. – І выклік аховы ў цябе таксама ўнутры, не стой.
Я тузанула на сябе дзверы, спадзяючыся, што паспею зачыніць іх у яго перад носам, узгадала, запозна, што замыкала на ключ – і ледзь не страціла раўнавагу, гэтак лёгка яны адкрыліся. Эрык зноў злавіў мяне, адставіў у бок і крочыў унутр, прыгібаючы галаву, каб не ляснуцца. Я рванулася следам, хутчэй агалмошаная, чым раззлаваная, і ўбачыла, што ён разчыніў дзверцы мікрахвалёўцы, і, сунуўшы ў яе руку па локаць, нешта шукае. Уважаючы на выраз твару, ён не знайшоў таго, што шукаў, але як вынуў руку, нешта сціскаў у кулаку.
- Якаб, – сказаў ён, - сучын сын, га?
- Што? – спытала я.
- Нічога, - сказаў ён. – А, - ён асцярожна пераклаў тое, што сціскаў у кулаку, у кішэнь курткі, і дастаў аднекуль з-за пазухі мой кубачак. – на. І завядзі нармальныя, тут на адзін глыток. І як будзеш рапарт пісаць, - сказаў ён, нібы яшчэ нешта ўзгадаўшы, - ты адразу кажы, што на цябе пры выкананні напалі.
- Навошта? – спытала я, апускаючыся на крэсла. Я падумала, што наўмыснай, напэўна, часта прылятала па галаве – дастаткова было пагледзець на твар Транаускаса. Вясло, узгадала я. Я падумала, што на нейкім удары вяслом па галаве чалавек павінны з’ехаць з глузду.
- За такое замыкаюць да высвятлення, нехта са змены адкасіць хоча, - сказала Ангус, напалову ўсоўваючыся ў будачцу. – Прыветы, Святуль. Што як?
Усміхалася яна толькі правай паловай твару – левая была залеплена крывёю і яшчэ нейкай камкаватай дрэнню, вока не адчынялася, праз лоб, брыво і скулу ішла агідная глыбокая рана. Я зачараванна паспрабавала зразумець, ці было тое, што я бачыла, косткай на дне гэтай раны.
- Тэчкай прыляцела, - скзаала Ангус і падміргнула правым вокам. - Папяровая праца.
Эрык уздыхнуў і працягнуў ёй мой пакунак з цукрам. Ангус падняла пакунак над галавой, нахіліла, моршчачыся, высыпала цукар проста ў пабіты рот і пачала жаваць. Прасыпаны цукар абляпіў ёй твар.
- Фу, - паскардзілася яна. - То што, хадзем? Дарэчы, Света, завяла б ты нармальныя кубкі, гэта ж агіднасць нейкая.
- Хадзем, - згадзіўся Эрык. – Давай, - сказаў ён мне, і не паспела я адказаць, як яны рванулі з месца, пакідаючы за сабою пах азону і шаць па сценах.
Я пакруціла ў руках пакінуты кубачак – нехта з іх нават адцёр вечны нанёсак ад гарбаты – паставіла яго на сэйф, адчыніла дзверцы мікрахвалёўкі і зазірнула ўнутр. Сетка, якая захіляла ляпму, трохі адышла. Куродыму не было, але на талерцы, на сценках, на шкле – паўсюль былі жаўтлявыя тлушчаныя пацечы.У адным куце нібыта прысохла здохлая муха, і нешта вельмі падобнае на мушыную лапку прыляпілася да талеркі. Я ўздыхнуда і ўжо адкрыла рот, каб распавесці пра фіранкі, і пра тое, што не заслугоўваю ўсяго гэтага – думка, якая тачыла мяне няспынна ўвесь час, што я тут тырчэла. Збіраючыся з сіламі, я сунула руку ў кішэнь і намацала гіпсавага анёлачка. Чамусьці гэтым разам яго дакрананне здалося мне непрыемным. Я вынула яго з кішэні, атрэсла ад дробак і паставіла побач з кубачкам.
Муха ў куце завагалася было крыльцамі, але сціхла. Я зачыніла дзверцы.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

Інтэрмедыя пра колькі можна.

Піздзец з коткамі працягваецца.
Малодшы кот крыху меньш за два тыдні пабыў у гасцях - за гэты час:
а) старэйшая котка пачала выыходзіць, спаць на сонейкі і паводзіць сябе нармальна
б) ёй павесілі паліцы і яна нават зразумела, навошта яны.
Далей, па маёй геніяльная задумцы, яны павінны былі пазнаёміцца нанава, нібыта з чыстага ліста, і атрымоўваецца на трыторыі старэйшай коткі...хадзі нахуй, вось што.
Нібыта нічога не адбывалася - старэйшая котка палохаецца і лютуе, малодшы кот паводзіць сябе, як мудзіла, за што сёння атрымаў па дупе.
Набыла фелінатар - калі ён не спрацуе, я не ведаю, што рабіць. Габапентын? Пазбаўляцца кагосьці? А куды? А як?
І самае што крыўднае - гэта ж не якія чужыя жывёлы. яны ж адно аднаго ведаюць ну вось усё жыцце малодшага ката. А тут вось такая халера.

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

29.

▼Скрытый текст⬍

29.
Сама не ведаю, чаму не стала дакладваць – магчыма, проста занадта стамілася. Гідкая ноч, няслушны дзень, бессэнсоўнасць і жах адбываючагася – усё навалілася на мяне, пакінуўшы зусім знясіленай. Неяк я даседзела да канчатку змены. Не магу нават узгадаць, ці былі яшчэ якія наведнікі, і калі былі – чаго хацелі.
Толькі прагучаў гудок, які азначыў канец працы, я прыбралася са сваёй каморкі, не азіраючыся. Звычайна мне нават падабался сядзець у цішыні і пустэчы, асабліва пасля таўханіны і шуму аддзелу статыстыкі, але сёння пад лесвіцай было непрыемна. Напэўна, падумала я, справа ў адзіноце – ну і магчыма у бруднай печцы. Я падумала, што трэба папрасіць яе некуды прыбраць, надта яна мяне раздражняла.
З іншага боку: што апроч адзіноты магло мяне тут сустрэць? Што, апроч адзіноты я бачыла ў сваім жыцці, і што павінна было змяніцца? Хіба што там нармальныя людзі, такія, як я, а тут? Нават калі тое, пра што мне паўтараў Вальдэмар, апынулася бы праўдаю, і я сапраўды памерла – чаму я тут? Завошта? Завошта са мною так? Чым я заслужыла? Маё жыццё там, знадворку, можа і не было надта шчаслівае, але што ж зараз, усіх нешчаслівых – сюды?
Я ўсё яшчэ спадзявалася – з кожным праведзенным тут імгненнем надзея рабілася меншая – што гэта ўсё памылка, сон, кома, галюцынацыя. Я і на галюцынацыю ўжо была згодная – абы толькі не прызнавацца сабе, што пасля ўсяго, што я вынесла, пасля ўсіх маіх надзей, маё месца – сярод вырадкаў і гнюсаў.
Я ніколькі не абмылялася наконт таго, што з сабе ўяўлялі мае цяперашнія знаёмцы. Нават пра Ангус, якая выглядала як дзяўчынка-падлетак, мне нашапталі дастаткова, каб я разумела – тут ёй самае месца, яна дакладна заслужыла тут быць. Але што я такога магла ўтварыць? Шчасця хацела? Спрабавала жыццё ўладкаваць? Спрабавала пагадзіцца з чалавекам, які не шанаваў мяне і не жадаў чуць? Як я трапіла на дзявяты, я спадзявалася, што калі ўжо я бліжэй да кіраўніцтва, у мяне атрымаецца растлумачыць, магчыма нават аспрэчыць рашэнне, выпатрабаваць справядлівасць – і што я атрымала? Месца пад лесвіцай, абразы, бязглуздзіцу, вось што. Пакуты і катаванні, кожны дзень, поўную стаўку.
Адчуванне несправядлівай крыўды было такое моцнае, што я задыхалася. На плечы мне нібыта ўсклалі бетонную пліту, і я хісталася пад яе цяжарам.
І гэтыя гідкія блазаны. Чаму яны так сябе паводзяць? Па якім праве? Не кажучы нават пра жахі, якія нада мной учынілі, што за ставіны? Пераморгванні гэтыя, усмешачкі, быццам я павінна разумець, чаго яны хочуць, быццам я адна з іх – так, адрынутая, так, нялюбая, але ж частка іх мярзотнай кампаніі, быццам я сама вінаватая.
Я не жадала сабе прызнавацца, але часам, у самыя чорныя і халодныя ночы, я разважала пра тое, на што яны намякалі: на тое, як я магла сюды трапіць. Калі чалавек паваліўся і гэта не было выпадкова, але сам ён гэтага не рабіў – што гэта значыць? Калі я пачынала пра гэта думаць, боль у скроні і плячы рабіўся невыносны. Што як я – ахвяра, і ахвяра не абставінаў, а злога намеру? Як яны могуць так са мною, чаму я сярод злачынцаў, хто вырашыў, што я павінна быць сярод тых, хто можа вінаваты ў маёй бядзе?
Калі бы толькі, падумала я, нехта дапамог мне. Калі бы толькі нехта тут сказаў: прасі, і я пакараю тваіх крыўднікаў. Але каго прасіць? Я памятала пра паслугі, і пра тое, што за іх патрэбна плаціць, але – сур’ёзна? Што яшчэ важкага ў мяне засталося, што яшчэ магчыма было адабраць? Што б каму не спатрэбілася – я гатовая была гэта аддаць, толькі б адбараніцца і паказаць, што я не пацярплю.
Я і не зразумела, як трапіла дадому. Я нават не заўважыла навальніцы, якая пачалася – нават дзіўна, наколькі мала яна мяне ўсхвалявала. Толькі ля самага парогу я ўсвядоміла, што змокла, і што за спіной маёй віскочуць, і бягуць, і лямантуюць, і стогнуць, і ўсё гэта пад выццё ветру і грукат. Зямля раскалолася ў самых маіх ног – я пераступіла расколіну, зайшла і зачыніла за сабою дзверы.

Отредактировано (2023-06-06 19:38:56)

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

30.

▼Скрытый текст⬍

30.
Пад крыкі і грымоты я заснула.
Вось я сяджу на вузкім ложку, ахінуўшыся ў адсырэлую коўдру, і чакаю, і збіраю гнеў – а вось разумею, што засынаю, і нічога не хачу і не магу з гэтым рабіць. Падушка, шэрая, вільготная, халодная, падалася мне раптам самай жаданай рэччу ў свеце. Павекі, здаецца, важылі тону, і яшчэ тры тоны – галава. У рэшце рэшт – я на хвілінку.
Я заплюшчыла вочы, а адчыніла іх ужо у зялёным змрочным калідоры. Лямпачка ля выйсця міргала. Каля яе вілася тлустая басавітая муха і з глухім грукам білася аб плафон.
Чаргі ніякай не было – і слушна, бо я прыйшла па запісе. Мне зрабілася крыху сорамна, што мяне адну чакаюць, але я задушыла ў сабе гэтае пачуццё – у рэшце рэшт ведалі, куды ішлі.
Я пайшла па калідоры міма набраклых і перакошаных дзвярэй. З-за некаторых за мною сачылі. Чулася цяжкое, застуджанае дыханне, у паветры вісела далікатная вадзяная завісь, якая пахла старым тынкам і кацінай мачой. Было холадна. Я на пробу выдыхнула, але пара ад подыху не ўбачыла. Муха грукала ды грукала. Гук атрымоўваўся раздражняючы. Я прыслухалася і зразумела, што грукоча механізм у гадзінніку – я злаўчылася, выцягнула цыферблат з вачніцы, пакруціла ў руках і зразумела, што не ведаю, куды яго падзець. Я не бачыла ніводнай урны, пакідаць цыферблат проста пад якімі дзвярыма не хацелася, тым больш ён быў увесь спэцканы. Я паклала яго ў кішэнь. Ён працягнуў цікаць, але ціха, нібы і не ціканне наогул, а вада, якая кропае у старых сценах, калі трубы прадзіравіліся, і ты нічога не можаш зрабіць, толькі ляжаць у цемры і слухаць, а чалавек побач прыкідаецца, што спіць, і ты таксама прыкідаешся, каб толькі не пытаць, дзе ён быў і з кім.
Патрэбныя дзверы былі прыадчыненыя, я зазірнула і спытала:
- Можна?
Як заўсёды, мяне ўразіў стан пакою. Столь набрыняла вільгаццю, успушылся тынкам, сцены пайшлі расколінамі. Шафы ля сцен стаялі так, быццам іх пачалі рушыць і кінулі на палове шляху. У адной шафы не было дзверцаў, у іншай яны апынуліся з фарбаванай белым апілачнай пліты, а сама шафа – карычневая і калісьці лакіраваная, нахілілася і прыціснулася кутом да акна. Дакументы тырчэлі з іх, як хвасты здохлых рыб.
Крэсла для наведнікаў звыкла паспрабавала ўпіцца мне ў нагу цвіком, але я ўжо прызвычаілася ўсаджвацца на яго так, каб не зачапіцца.
- Слухаю, - сказалі мне. – Вы як, акрэсліліся? Час сыходзіць.
Па сцяне перад маімі вачыма пабегла яшчэ адна расколіна. Фарба ў яе па баках загарнулася, нібы сухая скура.
- Так – сказала я, - мне патрэбна дапамога.
- Мы менавіта з гэтай нагоды тут і ё, - падбадзёрылі мяне. – Заўсёды былі менавіта для гэтага. Толькі запытайце.
- Я, - сказала я і запнулася. – Мне б, - зноў паспрабавала я.
- Так, - сказалі мне ўжо незадаволена. – Святлана, вы самі павінны запытаць. Вы самі кажаце, чаго вы хочаце, гэта правіла.
- Вы абяцаеце дапамагчы? – спытала я.
- Канешне, - адказалі мне стомлена. – Святлана, вы ж унеслі задатак, памятаеце? Зрэшты, канешне не памятаеце, з якой бы нагоды, - я пачула лагодны рагаток.
- Пакажыце, - запатрабавала я, і мне паказалі шэра-чырвоны камяк, які ўсё яшчэ біўся і дзіўным чынам заставаўся жывы – зрэшты, што тут дзіўнага, яго ж не было са мною, як я сюды трапіла. Як я яго згубіла? Калі аддала? Завошта?
Ці гэта было важна?
Я падумала, што не, ані кроплі. Што бы мной не рухала тады, чаго б я не хацела – гэта мінула. Галоўным заставалася штодзёнае: а ў штодзёным згубленае маё няшчаснае сэрца апынулася задаткам, і зараз я магла загадаць жаданне – і жаданне гэтае павінны былі споўніць. Якой апынецца канчатковая плата? Якая мне розніца – усё, што магла згубіць, я ўжо згубіла, а рэшткі аддала самахоць, і аддадзенае выкінулі, утапталі ў бруд і забылілся на яго – пра што мне зараз шкадаваць.
- Дакладна, - сказалі мне. – Толькі скажыце. Што трэба зрабіць? Хочаце – яны ўсё атрымаюць па заслугах. Толькі папрасіце. Ніякіх абмежаванняў, ваша слова, наша справа – але толькі такім чынам. Заўсёды спачатку слова, разумееце?
- Разумею, - сказала я. – Я хачу…- расколіна пашырылася. З яе лінула тое, што я спачатку прыняла за ваду, і толькі потым сцяміла, што гэта драбнюткі калючы пясок.  Стол і таго, хто за ім сядзеў, павеславала пад пяском, з пад пяску люта, зняверана зараўлі, але адразу ж змоўклі, агалмошаныя. Я тузанулася, перакульваючы крэсла і раздзіраючы няшчасным цвіком падол спадніцы. Пясок, шамоцячы, падцёк да самых маіх ног, скоўваючы іх.
- Вочы прычыніце, - загадалі мне раздражнёна. Я заплюшчыла вочы, і мяне за руку выцягнулі з пяску. – Вы не ўяўляеце, па якіх месцах я вас шукаў, і як я зараз выглядаю…

Анон

Re: Запіскі ў падгалоўя [дыбр] [творчасць][yes comm][дзепра]

31.

▼Скрытый текст⬍

31.
- …і не трэба вам таго ўяўляць, - скончыў ён, калі вір сціх і мы спыніліся.
Я сагнулася і ўчапілася ў калені. Мяне нудзіла. Я падумала – ніколі б у гэта не паверыла – што лепей бы мяне цягала наўмысная, што хочаш, толькі не гэты калейдаскоп месцаў і кашмараў.
За маёй спіной пстрыкнула запальніца, запахла цыгарэтным дымам.
- Што вы нарабілі? – спытала я, змагаючыся са млосцю.
- Тое ж пытанне, - сказаў ён. – Вы чым думалі? Зразумела, вам не тое каб ёсць чым. Слушна сказала Аэла, канавалы вас, Света, збіралі, - у голасе яго праз кпіны прабіваўся недарэчны жаль. Млоснасць мая змянілася лютасцю. Я сціснула кулакі. Я падумала, што ледзь не забылася на яго, як збіралася пералічваць крыўднікаў. Нічога, падумала я, нічога, зараз ужо не забудуся. Надоўга гэтае блазнаванне іх не затрымае, не першы раз, нябось, як іх спрабуюць усыпіць, і ніколі не атрымоўвалася надоўга.
- А мне і не трэба надоўга, - сказаў ён. – Мы, Святлана, хуценька ўправімся. Вы тут, пакуль мроілі помстай, нештачкі прызабылі. У гэтым сэнсе анучы заміж мозгу наогул вас падводзяць.
- Што вы нясеце? – спытала я.
- Я нярвуюся, - нечакана шчыра сказаў ён. – Паглядзіце ў акно.
Не, падумала я, ну не. Зноў? Жах і здзіўленне бліснулі – і тут жа згаслі. Няўжо ён сапраўды разлічвае, што гэта спрацуе?
Я разагнулася, выцерла рот і падбароддзе ад жоўці, падняла галаву і падышла да акна.

Нехта прыбраў скрынкі і тыя драбінкі, якія вечна валіліся. Засталіся толькі сляды ў пыле: маі, яго, і шырокія палосы там, дзе цягнулі рэчы. На падваконні таксама былі сляды, але я вырашыла не звяртаць на іх увагі. Я разумела, што іх там не магло застацца, бо я якраз прыбіралася перад тым, як стала на гэтае падваконне апошнім разам. А калі так – той размаўляць няма аб чым.
За акном пачынаўся традыцыйны заход. Вежы над катламі, раней ледзь бачныя, наблізіліся. Дым над імі зліваўся з хмарамі – захадзіла навальніца. Гаротна і пагрозліва раўлі трубы, расколвалася зямля, лямантавалі праклятыя душы: тыя, хто ўжо прыняў сваю долю, і тыя, якіх яна яшчэ не спасцігла. Маланкі білі ў тых, хто спрабаваў схавацца. На маіх вачах ветрам перакуліла машыну, з яе выпала маленькая постаць і з енчаннем адувасобілася. Міма акна, абліўшы мяне холадам, нехта кінуўся, бліснула лязо.
- Працавікі, - сказаў мне той, хто жыў у маёй шафе. Па голасу чутна было, што ён бадзёрыцца, але атрымоўвался кепска. – Але, самі разумееце, доўга яны не працягнуць.
- Што яны наогул робяць? – супраць волі спытала я.
Наўмысная кідалася так хутка, што я ледзь магла іх разгледзець – і дзіўным нейкім чынам разумела, што і не павінна, і не здолела б, калі б нешта не надало майму зроку асаблівай вастрыні.
- Робяць, - сказалі мне. - Наводзяць парадак, спрабуюць ва ўсякім разе. Вы, Святлана, нарабілі спраў, але гэта яшчэ не падстава каб скласці рукі. Ізноў жа, Вальдэмар нічога зрабіць не можа, а я магу.
- А вам навошта? – спытала я.
- А я яму ўсё яшчэ вінен, - адказалі мне, - даўгі трэба аддаваць. Тут гэтак, ці ведаеце, заведзена.
- А ён чаму не там? – спытала я.
Нехта, сутыкнуўшыся з навальніцаю, закрычаў пранізліва дзявочым голасам і абваліўся ўніз. Я супраць волі здрыганулася. З цэнтру хмары пачаў апускацца пачварны віхар. Ён хапаў тых, якія беглі, выломваў кавалкі будынкаў і роў так, што заглушыў іншыя гукі.
- Збочце, - папрасілі мяне. Я адвяла позірк і адступіла. Ён зачыніў форткі акна, адсякаючы нас ад шуму. Зрабілася ціха, як у труне. – Вальдэмар? А што яму там рабіць. Гэта ў іх зараз самадзейнасць, калі хочаце ведаць, - ён уздыхнуў. На акно звонку густа плюхнула крывавым брудам і зрабілася цёмна. – Ну, гэта ўсё пустое. Вы мне вінны, і я хачу запатрабаваць доўг.
- Што? – спытала я.
- Я вас вывеў, як вы счапіліся з дзяўчынамі на ўсходах, - сказаў ён. – Што? Вы сур’ёзна лічылі, што гэта бескаштоўна? Вас не папярэджвалі?
Няшчаснае падваконе зноў хруснула ў мяне пад рукой.
- Сцішціся, - сказаў ён. - Зробіце, як скажу – і мы ў разліку.
- Я зраблю, - паабяцала я, - а потым, сука ты ябаная, я яшчэ тое-сёе зраблю.
- Як пажадаеце, - сказаў ён. – Мне было цікава, як вы адрэагуеце на канец свету – урэшце, гэта па вашай дурасці ён пачаўся – але, здаецца, ніяк. Ну, то не будзем цягнуць: раскажыце печцы.
- …што? – спытала я
- Гэта кошт паслугі, - сказаў ён, - раскажыце печцы. Вы самі не маглі гэтага зрабіць, а зараз прыйдзецца. Якаб, прапашчая душа, напэўна калі вас падпальваў, спадзяваўся, што вы канчаткова сюды трапіце, больш не будзеце туды-сюды швэндаць, і гэтага апынецца дастаткова – не апынулася. Таму запасны план.
- Што я павінна расказаць, - выплюнула я. – Як мяне, - я папярхнулася, але вымавіла, - як мяне забілі? Як мне здрадзілі? Як мяне нізавошта сюды прыцягнулі? Што яшчэ?
- Вось усё і раскажыце, - сказаў ён. – Трымайце мяне за руку.
Я ледзь паспела ўхапіцца за яго, як ветрам выбіла акно і пакой заліла чорным дажджом.

Гэта было страшнае і благое падарожжа.
Не ведаю, ці вёў ён мяне так спецыяльна, каб заблытаць сляды, альбо хадзіў так заўсёды, і калі апошняе – нічога дзіўнага не засталося для мяне ў мярзотным яго характары. Міма нас мільгалі самыя подлыя, самыя ганебныя моманты, якія можна было ўявіць. Чым далей мы ішлі, тым больш таемнага і агіднага бачылі – і тым большая рабілася мая роспач. Разумееце: усе гэтыя мярзотныя людцы, усе яны былі там – а я тут. Няхай яны бачылі кашмары, але сон сыходзіў, і яны вярталіся да свайго нікчэмнага жыцця. І вось яны – яны мелі яшчэ адзін шанец, а я – не? С кожным крокам я дакладней пераконвалася – яны заслугоўвалі тое, што ішло за намі па слядах.
Правадыра майго нічога не бянтэжыла – калі ён і казаў нешта, то накшталт: а вось тут зручны паварот, а вось тут прыхіліце галаву, і я прыхіляла і паварочвала. Адразу як ён сказаў пра доўг, невядомая сіла скавала мяне і прымусіла падпарадкавацца. Я не спрабавала змагаццца: няхай, супакойвала я сябе, робіць, што хоча – мне засталося ўсяго нічога да волі, а там я вярнулася б і скончыла пачатае. Ці, магчыма, не было патрэбы вяртацца. Магчыма, як я скончу выконваць недарэчнае яго даручэнне, мне не прыйдзецца зноў шукаць гэты калідор, з яго жудаснымі дзвярыма і шэптам за імі.
Мне здалося, што мы ішлі цэлую вечнасць, але і яна скончылася: мы нарэшце апынуліся ля маёй каморкі пад лесвіцай.
- Давайце, Света, - сказалі мне. – Вашае выйсце.
Тут таксама прайшлася навальніца. Сцены – тое што з іх засталося – пакрывалі сляды куродыму і плямы ад расталай шаці, у падлозе ззялі прабоіны. У далечы яшчэ грукаталі і крычалі, але шум сціхаў. З-пад столі павольна і ўрачыста абляталі шматкі сажы. Я ўціснула галаву ў плечы: не хацелася падпаліць валасы. Пахла гарам, серай і брудным пер’ем – апошні пах ужо даўно пераследваў мяне, і я нарэшце паверыла ў яго рэчаіснасць.
- На што вы наогул разлічваеце? – спытала я.
З-за спіны патыхнула тытунёвым дымам.
- Проста хадзіце, - сказаў ён, і я пайшла, таму што нічога іншага мне не заставалася, але перад тым, як пайсці, я паказала на яго і сказала:
- Ты абяцала, то вяртай доўг.
Мне давялося зірнуць на яго, і гэтага хапіла, каб мае ногі саслабелі і зноў падкаціла млоснасць, таму я адразу ж адвярнулася і не стала глядзець, як Аэла з клёкатам раздзірае гэта кіпцюрамі. Я нядоўга чула крыкі. Як толькі я зачыніла за сабой дзверцы каморкі – зрабілася ціха.
У каморцы было надзіва спакойна: нават пыл на дакументах застаўся не крануты. Ўсё гэтак жа стаяў кубачак с адбітым краем, усё гэтак жа – гіпсовы анёлак з запэцканымі крыламі. Я пагледзела на яго, і адкрыла дзверцы печкі. У ёй не было мух – толькі тлусты чорны куродым і жоўтыя пацёкі.
Я набрала паветра ў лёгкія, чакаючы, што словы зноў знікнуць, як знікалі ўсе тыя разы, як я намагалася хоць каму расказаць пра сваю бяду, пра тое, як мне здрадзілі, як мяне скарысталі і зняважылі. Я выдыхнула і зразумела раптам, што вольная. Нябачная рука, якая нібы заціскала мне рот, знікла. Колькі яна заставалася са мною?
Я яшчэ раз уздыхнула, каб распавесці, як кахала яго, і як ён, напэўна, таксама кахаў мяне.
- Я, - сказала я, - не памятаю, як выглядаў той, хто сказаў мне, што рабіць, каб застацца з ім.
Я гэтак хутка прычыніла рот рукой, што стукнула сабе па твары. Боль трохі ацвярэзіў. Я вырашыла паспрабаваць яшчэ раз. Хай гэта зроблена было з незразумелых мне меркаванняў, мне вярнулі голас, і я збіралася тым скарыстацца. Няхай усе, нарэшце, выслухаюць мае крыўды, няхай дазнаюцца, як несправядліва са мной абышліся – а потым я назаву сваё апошняе жаданне, і ўсе атрымаюць па заслугах.
У рэшце рэшт, раздражнёна падумала я, гутарка ідзе пра дурны жарт, і канешне, калі так патрэбна, я і пра гэта раскажу, але потым перайду да галоўнага.
- Я думала, - сказала я, - што гэта жарт, але потым я сказала, што згодная, і што аддам, што просяць, каб застацца, і мне стала вельмі балюча. Мне было так балюча, што я вырашыла на ўсё забыцца. Зараз я мяркую, што сам рытуал быў удаваны, а адзінае, што мела значэнне – мая згода. Яшчэ я мяркую, што гэта адразу была ніякая не прысушка, і што я прывязала сябе да яго, а не наадварот.
Я прыціснула да рота абедзве рукі. Ад злосці пальцы калаціліся. Што я наогул нясу? Навошта я гэта расказваю? Каму гэта цікава? Я ўздыхнула і зноў паспрабавала вярнуцца да галоўнага:
- Я так мяркую, - сказала я, - таму што мы засталіся разам, але я хацела пайсці, а мяне нібыта нешта трымала. Потым мы вырашылі з’язджацца, і зрабілася нават горш. Я прыкідалася, што ўсё добра, але рабілася горш і горш. Мне было так балюча.
Спыніся, сказала нешта ва мне танюткім жалобным галасочкам, хопіць.
- Мы сварыліся, - сказала я. – Я, канешне, разумела, што ён мне змяняе. Я столькі сіл марнавала на тое, каб угаварыць сябе ў гэта не верыць!
Я захацела расказаць падрабязней пра тое, як старалася – калі ўжо я не магла пакінуць гэтую непатрэбную, дурную частку гішторыі, то хацела апраўдацца.
Я сказала:
- Яго маці прынесла фіранкі, а ён сказаў, што больш не можа, і што яму надакучыла.
Тады ён мяне пхнуў, хацела сказаць я. Я амаль узгадала, як ён гэта зрабіў – а што я не магла сказаць дакладна, то гэта і зразумела, я ж стаяла спіной.
- Тады я ўзяла статуэтку, анёлка, якога сама й прынесла ў гэтую кватэру, і ляснула яго па галаве, - сказала я.
Не, паспрабавала сказаць я, не. Я не хацела. Гэта быў няшчасны выпадак.
- Я хацела зрабіць яму балюча, - сказала я. – Я хацела, каб яму было гэтак сама балюча, як мне. Ён адварочваўся ад мяне, а я хацела паказаць, што ён не смее так рабіць. Я трапіла яму ў скроню і ён паваліўся.
- Ён застаўся ляжаць, - сказала я, - а я вырашыла прыбраць тыя ганебныя фіранкі, а потым усё скончыць. Я ўстала на падваконне, але не паспела саскачыць сама, таму што ў апошні момант злякалася – і тады мяне падпхнуў нехта у шэрым камбінезоне.